Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Λίγα ακόμα για την εξέλιξη και τους αμφισβητίες της

Η περίπτωση της εμφάνισης νέων χαρακτηριστικών σε έμβια όντα έχει εξηγηθεί αρκετά καλά. Και γιατί μπορει να συμβεί και γιατί η πιθανότητα να την παρατηρήσουμε πειραματικά είναι ελάχιστη. Όμως με την ευκαιρία να συμπληρώσουμε κάτι ψιλά.
Τα νέα χαρακτηριστικά είναι καθολικά αποδεκτό ότι υφίστανται, από την στιγμή που γνωρίζουμε με βεβαιότητα (τουλάχιστον στον επιστημονικό κόσμο) ότι κατά την αναπαραγωγή των μακρομορίων υφίστανται σφάλματα. Και μάλιστα ότι τα σφάλματα αυτά δεν συνεπάγονται πάντα μειούμενη πληροφορία, ενδέχεται να έχουμε και αύξηση της πληροφορίας.
Από την στιγμή που υπάρχει διαφοροποίηση στο γενετικό υλικό είναι βέβαιο ότι υπάρχει και κάποια διαδικασία επιλογής. Και αυτό γιατί οι μεταλλάξεις δεν οδηγούν σε ισοδύναμα αποτελέσματα.
Νέα στοιχεία έχουν παρατηρηθεί σε μικροοργανισμούς, όπως οι ιοί και νομίζω και τα βακτήρια.
Ακόμα κάτι όταν μιλάμε για νέα χαρακτηριστικά είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ότι τι εννοούμε. Δεν υπάρχουν ακριβώς νέα χαρακτηριστικά στην εξελικτική θεωρία, ένα πόδι δεν γίνεται φτερούγα. Όλα τα χαρακτηριστικά προκύπτουν σαν ελάχιστες διαφορές ήδη υπαρχόντων χαρακτηριστικών. Μόνο μεταξύ οργανισμών που απέχουν μεγάλο αριθμό γενεών, υποθέτουμε ότι μπορεί να βρούμε νέα χαρακτηριστικά.

Κατά πρώτον σε ευχαριστώ για τον εντοπισμό του θέματος. Γ΄ Κύκλος Ομιλιών : Η χρονιά του Δαρβίνου 3 - 27 Φεβρουαρίου 2009. http://www.eie.gr/epistimiskoinonia/2008-2009/openscience-gr-videos_cycle-c.html
Για όποιον ενδιαφέρει να έχει μια πολύπλευρη ενημέρωση με πολύ εκλαϊκευμένο τρόπο υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσε ομιλίες. Για παράδειγμα οι πιο κάτω:
Έχει πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες, που φυσικά συνολικά υποστηρίζουν την εξελικτική θεωρία.
Η Εξελικτική ως γενική θεωρία Κ. Κριμπάς, Ακαδημαϊκός,
Η διδασκαλία της θεωρίας της Εξέλιξης, Λαοκρατία Λάκκα, Δρ. Βιολογίας, Σχολικός Σύμβουλος
Εξέλιξη: ούτε φάντασμα, ούτε μηχανή Θανάσης Παπαβασιλείου, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι δαρβινικές πλάνες και πώς μπορούμε να τις ξεπεράσουμε Ελ. Ζούρος, Ομοτ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης
και άλλες.

Πάμε όμως στον Γιαναρά.
Δεν είμαι σίγουρος αν υποθέτει ότι η Εξελικτική θεωρία είναι ιδεολόγημα ή επιστημονική θεωρία. Μάλλον όμως θεωρεί ότι είναι το δεύτερο, αφού προτείνει και τρόπο διαψευσιμότητας. Αλλά τότε γιατί διάλεξε τέτοιον τίτλος? Τέλος, δεν έχει και σημασία τι θεωρεί. Η εξελικτική θεωρία είναι διαψεύσιμη. Οπότε από αυτής της πλευράς είναι λυμένο, ότι δεν είναι ιδεολόγημα.
Το δεύτερο θέμα που πραγματεύεται είναι η δυνατότητα εμφάνισης νέων χαρακτηριστικών. Και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν νέα χαρακτηριστικά. Κατά την έννοια που ανέφερα πιο πριν, η εξελικτική θεωρία δεν έχει νέα χαρακτηριστικά, και κάτι ανάλογο περιγράφει.
Όμως οι μεταλλάξεις και η εξέλιξη υπαρχόντων χαρακτηριστικών, μπορεί σε βάθος χρόνου να δώσει νέα χαρακτηριστικά. Άλλωστε αυτό αποδέχεται και ο συμπαθής ομιλητής και φτάνουμε στο τρίτο και μόνο σημαντικό στοιχείο της ομιλίας του.

Πόσος χρόνος (μάλλον πόσες γενεές) χρειάζεται για να δημιουργηθούν τα νέα χαρακτηριστικά?
Ή Πόσος χρόνος χρειάζεται για την ειδο-γέννεση?
Η γνώμη του είναι ότι ο απαιτούμενος χρόνος φτάνει σε αστρονομικά νούμερα, μάλλον ότι τα ξεπερνάει... Βέβαια αφήνει κατά μέρος το πολύ γνωστό επιχείρημα των εξελικτικών, ότι η διαδικασία συσσώρευσης αλλαγών, δεν είναι τυχαία, πράγμα που επιταχύνει κάθετα την διαδικασία.
Όμως το ερώτημα παραμένει, αφήνοντας πίσω το τυχαίο που οραματίζονται μερικοί και μετά την ακραία επιτάχυνση της εξέλιξης. Πόσες γενεές χρειάζονται?
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Ο άνθρωπος από το σημείο που ξεχωρίζει από τον χιμπατζή, θεωρείται ότι έχουν περάσει 6.000.000 χρόνια. Δηλαδή 300.000 γενεές (κάπως τυχαία τα νούμερα, αλλά δεν έχει σημασία). Οπότε το ερώτημα είναι αν αριθμός γενεών που ήταν διαθέσιμες για ειδογέννεση, ήταν αρκετός για να μας ξεχωρίσει από τα ξαδέλφια μας, στο βαθμό που είμαστε σήμερα χωριστοί ή χρειάζονταν, τριακόσια τετράκις εκατομμύρια γενεές.?

Κάτι που ο Γιαναράς φαίνεται να θεωρεί δεδομένο είναι ότι οι συνάδελφοί του, βιολόγοι είναι ηλίθιοι, δεν έχουν σκεφτεί αυτό το πρόβλημα, και χτίζουν χρόνια πάνω στην άμμο! Βέβαια μπορεί και στον ενθουσιασμό του, να μπήκε και λίγο σε ξένα χωράφια.
Δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα απάντηση. Προφανώς όμως, δεν υπάρχει τεκμηριωμένη αρνητική απάντηση, γιατί αλλιώς θα είχαν κλείσει το μαγαζί οι εξελικτικοί. Θετική ίσως. Το θέμα είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, οι μοριακοί βιολόγοι και γενετιστές, έχουν πολύ ισχυρότερα εργαλεία, από αυτά που είχε στην διάθεσή του ο Δαρβίνος. Εάν ήταν αδύνατη η εξέλιξη, θα είχε σκάσει σαν βόμβα μεγατόνων.

Οπότε αυτό που λέει είναι ότι η ειδογέννεση, δεν έχει αποδειχθεί πειραματικά. Δεν ξέρω αν τελικά είναι γεγονός, αλλά θα το δεχθώ μέχρι να βρω στοιχεία. Και θα δεχθώ ότι ενδέχεται να μην αποδειχθεί, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον.
Που είναι ακριβώς το πρόβλημα? Για να απορριφθεί η θεωρία πρέπει να αποδειχθεί εσφαλμένη και όχι μη αποδεδειγμένη ή αποδείξιμη πειραματικά ως προς μια της, υπόθεση.

Αναρωτιέμαι πάντως για κάτι. Όποιος ένθεος έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, εύχεται να αποδειχθεί λανθασμένη η εξελικτική θεωρία ή το αντίθετο, φοβάται μήπως και αποδειχθεί λανθασμένη. Δεν είναι απαραίτητο ότι αν τα όντα δεν είναι αποτέλεσμα εξέλιξης θα είναι αποτέλεσμα ενός πάνσοφου δημιουργού. Τουλάχιστον όχι απαραίτητα πάνσοφου.

σκέψεις για την εθνική συνείδηση και πως αυτή δημιουργείται στο νεοελληνικό κράτος

Πάμε στο θέμα της συγκρότησης μονο-εθνικών κρατών. Υπάρχουν μερικά στοιχεία που μου φαίνονται απαραίτητα για την συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας στους πολίτες ενός κράτους. Κατά πρώτον πρέπει απαραίτητα να μην υπάρχει διαχωρισμός σε ομάδες που δεν έχουν όσμωση μεταξύ τους, έστω και ιδεατά. Δηλαδή αν υπάρχει μια άρχουσα τάξη κληρονομικό δικαίω, στην οποία ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών «νιώθει» ότι δεν μπορεί να μπει είναι σαφές ότι αυτοί οι πολίτες δεν είναι σε θέση να βιώνουν ενότητα με την άρχουσα τάξη άρα είναι αδύνατο να αναπτύσσουν κοινή εθνική ταυτότητα. Η περίπτωση μιας βασιλικής οικογένειας μπορεί να έμενε αποδεκτή σαν σύμβολο ενότητας, αλλά όχι μια εκτεταμένη γαλαζοαίματη τάξη. Στην Αγγλία σήμερα αυτό έχει κάπως ξεπεραστεί αλλά αμφιβάλω αν πριν διακόσια χρόνια υπήρχε μια εννοιαία αίσθηση εθνικής ταυτότητας. Η διαστρωμάτωση με βάση οικονομικά κριτήρια, αν και έχει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα τάξης που δεν επιδέχεται όσμωση προς τα πάνω, βιώνεται διαφορετικά από μεγάλο τμήμα των πολιτών. Δηλαδή αισθάνονται ότι μπορεί να ξεπεράσουν κάποια στιγμή τα στεγανά και να γίνουν πλούσιοι, και αντίθετα κάποιοι πλούσιοι να φτωχύνουν. Οι πολίτες που έχουν «αίσθηση» στεγανών υποψιάζομαι ότι είναι δυσκολότερο να αποκτήσουν εθνική συνείδηση ή μάλλον να εντάξουν συναισθηματικά στην εθνότητά τους τα μέλη μιας άλλη τάξης.
Μιλάω για αίσθηση μια και η εθνική ταυτότητα είναι σε μεγάλο βαθμό αίσθηση.
Η κατάργηση των στεγανών της αριστοκρατίας νομίζω ότι χρονολογείται μετά τον μεσαίωνα και κυρίως από την εποχή που ο διαφωτισμός πιάνει ρίζες και φτάνει σε μια ολοκλήρωση με την Γαλλική επανάσταση. Οπότε και ο στρατός του Ναπολέοντα έχει εθνικό χαρακτήρα.
Η κοινή γλώσσα νομίζω ότι είναι ευρύτερα παραδεκτό ότι αποτελεί βασικό στοιχείο εθνικής ενοποίησης. Αλλά η κοινή γλώσσα είναι και αποτέλεσμα μετακινήσεων των πολιτών στα πλαίσια του κράτους, μάλιστα με έμφαση στα σύνορα, ώστε η ομογενοποίηση να γίνεται εντός των τοιχών. Η μετακίνηση στην Ελλάδα χάρη στον νησιωτικό της χαρακτήρα ήταν αρκετά έντονη, κάτι που διευκόλυνε την δημιουργία κοινής γλώσσας.
Η μετακίνηση έχει και σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας εικόνας της γεωγραφίας ενός κράτους που αποτελεί συνεκτικό κρίκο στην εθνική αντίληψη των πολιτών. Αν δεν ξέρω πως υπάρχει η Θράκη που εκεί μιλάνε μια Ελληνική διάλεκτο και πιστεύουν στον ίδιο θεό με μένα που ζω στην Κρήτη, η αίσθηση της εθνικής μου ταυτότητας περιορίζεται στον τόπο διαμονής μου. Δηλαδή αισθάνομαι Κρητικός και όχι Έλληνας.
Η κινητικότητα έχει σαν αποτέλεσμα και την όσμωση πολιτιστικών στοιχείων. (για την έννοια των πολιτιστικών στοιχείων στο επίμαχο βιβλίο θα κάνω μια σημείωση πιο κάτω.)
Ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο εθνικής ενοποίησης είναι η εκπαίδευση. Ο εθνικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης διασφαλίζει ότι όλοι οι πολίτες θα έχουν ένα πακέτο κοινών απόψεων, βιωμάτων και γνώσεων. Κάποιες θα τις ξεχάσουν κάποιες θα τις απορρίψουν, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι γίνανε μέτοχοι αυτής της κοινής εκπαίδευσης. Μέσα στην εκπαίδευση εντάσσεται και ιστορία που αποτελεί βασικό παράγοντα στην φύση της διαμορφούμενης εθνικής συνείδησης. Τα παιδιά είναι γενετικά διαμορφωμένα να αποδέχονται άκριτα, τις απόψεις των εντεταλμένων μεγάλων που τις διατυπώνουν με σοβαρότητα.
Ένα άλλο στοιχείο της εθνικής ομογενοποίησης στα πλαίσια του εθνικού κράτους είναι η θρησκεία. Το θρησκευτικό στοιχείο φαίνεται μερικές φορές να υπερτερεί του γλωσσικού και όλως των άλλων εθνολογικών στοιχείων (νομίζω ότι αυτό έχει γίνει ορατό τόσο στην Γαλλία όσο και στην Αγγλία.). Στην Ελλάδα να θυμίσω ότι κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών η Ελλάδα διώχνει προς την Τουρκία, μουσουλμάνους και όχι Τούρκους! (Σε αντίθεση με την Τουρκία που διώχνει Έλληνες χριστιανούς, μια διαφορά που έχει ενδιαφέρον). Φυσικά διώχνουμε ανθρώπους με Τουρκική εθνική συνείδηση, αλλά είναι χαρακτηριστικό της συγκρότησης του εθνικού μας κράτους, ότι εστιαζόμαστε στην συνθήκη, στο θρησκευτικό χαρακτηριστικό, κάτι που δείχνει και την σημασία που αποδίδονταν στην θρησκευτική ομοιογένεια.
Σήμερα καθώς τα πράγματα αλλάζουν και η θρησκευτικές προσεγγίσεις στα πλαίσια του κράτους μας, αλλάζουν γίνεται φανερό ότι είναι απαραίτητο να επαναπροσδιορίσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία τουλάχιστον ως προς αυτό το σημείο. (Δεν μιλώ για τους μετανάστες, αυτοί ακόμα και αν γίνουν Έλληνες δεν θα αλλάξουν βραχυπρόθεσμα τα θρησκευτικά μας ποσοστά, όπως λένε οι τρομολάγνοι, αλλά μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στο βαρόμετρου).
Τουλάχιστον η θρησκευτική, γλωσσική και γενικότερα η εθνολογική ομογενοποίηση, στην σημερινή γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδος, νομίζω ότι ξεκινά μετά το 1821, φτάνει σε ένα αποδεκτό επίπεδο για την συγκρότηση ενός ενιαίου κράτους το 1914 και συνεχίζεται σε πιο ήρεμους ρυθμούς, μέχρι και σήμερα.

Η σχολική εικόνα που έχουμε για την επανάσταση του 1821είναι πως ήταν εθνική επανάσταση. Προσοχή. Εδώ το «εθνικό» έχει την έννοια μια αδιάσπαστης γραμμής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Σήμερα αυτό μου φαίνεται κάπως ρομαντική ιδέα. Δεν υπήρχε ενιαία εκπαίδευση, η κινητικότητα ήταν περιορισμένη, η επαφή με τις ιδέες των αρχαίων Ελλήνων ήταν περιορισμένη σε ένα κύκλο λόγιων, η εικόνα του Βυζαντίου ήταν αναλογικά πολύ πιο πρόσφατη, και οι παπάδες δεν είχαν και σε μεγάλη υπόληψη τους αρχαίους προγόνους μας.
Το βασικό ενοποιητικό στοιχείο που βλέπω ήταν η θρησκεία. Τώρα μπορεί μερικοί λόγιοι, κυρίως επηρεασμένοι από τον διαφωτισμό και την αναγέννηση, να έψαχναν τις ρίζες του τόπου που γεννήθηκαν, αλλά αμφιβάλω ότι αυτό αποτελούσε κοινό χαρακτηριστικό των επαναστατών. Και όταν μιλάμε για εθνική συνείδηση, το «κοινό» είναι που είναι σημαντικό.
Η προσπάθεια ανασύστασης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ενάντια στην Οθωμανική, φαίνεται και από την επιλογή των φιλικών να απλώσουν με τον Υψηλάντη την επανάσταση σε μια πολύ πιο ευρύτερη έκταση από την Αρχαία Ελλάδα, αν και δεν τους βγήκε (ίσως για γεωγραφικούς λόγους ευνοήθηκε η επανάσταση στην Πελοπόννησο).
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των επαναστατών είναι και η ανάπτυξη μιας αστικής τάξης στα νησιά μετά την συνθήκη του Καϊναρτζή, που δίνει ιδιαίτερα προνόμια στους Έλληνες πλοιοκτήτες. Μετά την συνθήκη έχουμε και την ορθόδοξη Ρωσία, που αποτελεί τον πόλο συσπείρωσης των ελπίδων των χριστιανών που βρίσκονται κάτω από οθωμανική διακυβέρνηση.
Τελικά μου φαίνεται ότι το θρησκευτικό στοιχείο είναι το βασικό ενοποιητικό στοιχείο της επανάστασης. Και αυτό αν και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο, στην εθνική συνείδηση παρέα με τη γλώσσα, δεν νομίζω ότι αποτελεί από μόνο του ικανό στοιχείο για την συγκρότηση μιας διαχρονικής εθνικής συνείδησης.
--------------------------
Το γεγονός ότι δεν έχουν δημιουγρηθεί σχολεία που να διδάσκουν τα πομακικά. Αλλά αυτό δεν είναι ένα απλό θέμα. Κατά πρώτον το μόνο εμπόδιο για να ενταχθούν οι μαθητές των πομάκων σε ελληνόφωνα σχολεία είναι τα θρησκευτικά. Και εμπόδιο στην μετατροπή των θρησκευτικών σε θρησκειολογία δεν φαντάζομαι να είναι η δραγώνα ούτε καν η ρεμπούση.
Την σημασία της γλώσσας στην εθνική ενοποίηση την εφιστά και το περί λόγου βιβλίο και είναι γενικότερα αποδεκτή. Η διδασκαλία των τουρκικών είναι κληροδότημα της Μικρασιατικής καταστροφής, μέσω της συνθήκης της Λωζάνης. Αν επιλέξουμε να σεβαστούμε το πνεύμα της συνθήκης και ως προς τα πομακικά, θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για αρβανίτικα, βλάχικα και σλάβικα σχολεία (διάβασε την συνθήκη και θα καταλάβεις). Δεν μπορώ λοιπόν να πω ότι είναι και πολύ παράξενο που κάνουμε την πάπια για τα πομάκικα.
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η διδασκαλία πρέπει να είναι ενιαία γλωσσικά, στα πλαίσια ενός κράτους και οι κατά τόπους γλώσσες να διδάσκονται σαν επί πλέον γλώσσες (βέβαια δεν είμαι και γνώστης του θέματος, οπότε θεμιτή κάθε παρατήρηση). Από εκεί και πέρα η ίδρυση πομακικόφωνων σχολείων μου φαίνεται ότι αν και θα έλυνε κάποια προβλήματα θα δημιουργούσε άλλα προβλήματα.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Από μια συζήτηση σχετικά με τα ψυχοφάρμακα.


Η σελίδα που αναφέρεσαι είναι η http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4489460
Το ενδιαφέρον μου για το θέμα είναι προσωπικό. Με έχει απασχολήσει και με απασχολεί, για άτομα του στενού και του ευρύτερου κύκλου μου.
Δεν είμαι δα και φαρμακολάγνος. Πριν μερικά χρόνια, επέλεξα την διακοπή αγωγής αλοπεριντίν, σε ασθενή που είχα την ευθύνη του.
Αλλά βλέπω μια υπερβολική φοβία, για την χρήση φαρμάκων που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ψυχολογικά προβλήματα. Πολλές φορές βλέπω να συστήνεται «ελαφρά την καρδία» ακόμα και η διακοπή μιας θεραπείας, από άτομα που δεν έχουν καμία ειδίκευση στο θέμα. Η κατάσταση φτάνει και στα όρια του γελοίου, καθώς μερικοί αποφεύγουν ακόμα και ομοιοπαθητικά (πχ ιάματα Bach) όταν υποψιάζονται ότι θα επηρεάσουν την ψυχολογία τους. Ενώ αποδέχονται (για να μην πω επιλέγουν) να ζουν, με τρόπο που επιδρά με πολλούς, ακόμα και χημικούς, τρόπους, στην ψυχολογία τους.

Για να μην ξεφεύγουμε σε λάθος δρόμους, δεν συζητάμε αν οι γιατροί θα προτιμήσουν ένα ακριβό φάρμακο νέας γενιάς, από ένα φτηνό παλαιότερης κοπής. Δηλαδή, αν στην επιλογή μεταξύ ισότιμων φαρμακευτικών θεραπειών, παίζουν ρόλο ιδιοτελή κριτήρια. Αυτό είναι θέμα άλλου νήματος.
Εδώ μιλάμε για την αναγκαιότητα, έκταση και αποτελεσματικότητα, της φαρμακευτικής αγωγής σε περιπτώσεις ψυχολογικών προβλημάτων.
Αυτό μεταφράζεται ότι για να κρίνουμε την εξέλιξη της χρήσης ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα, δεν μας ενδιαφέρει (εδώ) το κόστος την φαρμακευτικής θεραπείας, ούτε η αύξηση της χρήσης ενός συγκεκριμένου φαρμάκου, αλλά του συνόλου των δόσεων, που χρησιμοποιούνται στην θεραπεία των ασθενών με ψυχολογικά προβλήματα μιας κατηγορίας.

Και εδώ τα νούμερα πρέπει να εξετάζονται προσεκτικά. Μια καμπάνια που έγινε πριν λίγα χρόνια, σχετικά με την αναγνώριση της κατάθλιψης, σε ηλικιωμένους, είναι σίγουρο ότι θα μεταφράστηκε μεσοπρόθεσμα, σε αύξηση της χρήσης των αντικαταθλιπτικών στην Ελλάδα. Κάτι απολύτως θεμιτό (για όσους υποθέτουν ότι τα αντικαταθλιπτικά έχουν αποτέλεσμα).
Τα ηλικιωμένα άτομα αν και αποτελούν το 10% του πληθυσμού καταναλώνουν περίπου 30% των φαρμάκων. Αυτό σημαίνει ότι η αναγνώριση της κατάθλιψης σαν πρόβλημα συνδεδεμένο με την μεγάλη ηλικία, θα εκτοξεύσει τον αριθμό των φαρμακευτικών δόσεων αντικαταθλιπτικών στα ύψη.
Αλλά η εκτίμηση των στοιχείων έχει και άλλους παράγοντες. http://www.iatrikionline.gr/M_polit_1Me8odo.htm
http://www.healthview.gr/node/12237
Ένα ποσοστό 30% των φαρμακευτικών δόσεων υπολογίζεται ότι εξάγεται σε χώρες που το κόστος των φαρμάκων είναι υψηλότερο. Και αυτό το ποσοστό εμφανίζεται σαν κατανάλωση στην χώρα μας.
Στην Ελλάδα οι δόσεις που καταναλώνονται στα νοσοκομεία συνυπολογίζονται, ενώ σε άλλες χώρες η κατανάλωση αναφέρεται μόνο στην ιδιωτική.
Στην Ελλάδα, η περίοδος 1995 – 2003 που αναφέρεται η εκθετική αύξηση της κατανάλωσης στην παραπομπή σου, συμπίπτει και με την ραγδαία αύξηση των εξαγωγών φαρμάκων. Το 1996 υπολογίζεται σε 17 δισεκ. δρ. Και το 2000 εκτινάσεται στα 103 δισεκ. δρ.
Η Ελλάδα έχει μερικές ακόμα ιδιαιτερότητες. Καθαρίζοντας το φαρμακείο μου πέταξα πολλά άθικτα ληγμένα κουτιά. Κάθε σπίτι διατηρεί μια μικρή φαρμακαποθήκη που πολλές φορές πάει στα σκουπίδια άθικτη.
Εδώ πρέπει αν συν-υπολογίζουμε το αν η αυξημένη κατανάλωση φαρμάκων, μπορεί να συσχετιστεί με μειωμένο χρόνο νοσηλείας. Και επειδή τα κρεβάτια και η ποιοτική νοσηλεία είναι σπάνια (και μάλιστα στο θέμα που συζητάμε), ίσως επιλέγεται σε μερικές περιπτώσεις η φαρμακευτική αντιμετώπιση, σαν λύση ανάγκης. Γνωστό το δίλημμα. Το έχω δει μάλιστα να παίζει, σε περίπτωση σχετική με το θέμα.
Στην σελίδα που παραπέμπεις, ενώ αναφέρει σημαντικές αυξήσεις 9,5%, σε ένα φάρμακο νέας γενιάς το Ζyprexa που βάζει σαν παράδειγμα η αύξηση μας λέει ότι είναι 2%, ένα πολύ λογικό νούμερο.
Οπότε η αύξηση που αναφέρεται στο άρθρο αν δεν αναλυθεί δεν λέει και τίποτα.
Αλλά το άρθρο δεν απαντά στο προφανές ερώτημα. Πόση θα έπρεπε να είναι η κατανάλωση?
Βρισκόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Να κάνω λοιπόν μια συνομοσιολογική υπόθεση. Τα ψυχοφάρμακα δίνονταν χωρίς οικονομική συμμετοχή, και σήμερα δίνονται με συμμετοχή 25%, οπότε φαίνεται ότι ζόρισαν λίγο τα ταμεία. Αν ήθελα να περάσω μια πολιτική μείωσης του θεραπευτικού κόστους, ιδικά σε θέματα κατάθλιψης, που πήρε τον ανήφορο με του γερόντους, γιατί να μην προωθήσω στοχευμένες έρευνες που θα παρουσιάζουν υπέρογκη την κατανάλωση. Στο κάτω κάτω τα έφαγαν τα ψωμιά τους.
Άλλη μια συνομοσιολογική υπόθεση. Αναρωτιέμαι αν στο κράτος δικαίου που ζούμε, τα φάρμακα που δηλώνονται σαν κατανάλωση φτάνουν στον ασθενή ή μένουν στο παθητικό των ταμείων?
Υποθέτω ότι συμφωνούμε, ότι δεν είναι όλοι οι γιατροί εξ ορισμού, καθάρματα. Ότι, μερικοί τουλάχιστον, δίνουν ψυχοφάρμακα, θεωρώντας ότι είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή. Ότι ακόμα και να βγάζουν χρήματα από τις συνταγογραφίσεις, μπορούν να βγάλουν περισσότερα από τις ατέλειωτες επισκέψεις ψυχοθεραπείας. (Θυμίζω ότι το γουρουνο-αντιγριπικό πήγε αύτανδρο, χάρη στην αντίδραση των «πουλημένων» γιατρών!)
Το ότι ένας άνθρωπος που ασχολείται σοβαρά με το θέμα, δηλαδή ψυχίατρος, κρίνει σκόπιμη την φαρμακευτική θεραπεία σε μερικές περιπτώσεις, δεν αποδεικνύει ότι όντως είναι η καλύτερη επιλογή. Αλλά τουλάχιστον δείχνει ότι είναι μια επιλογή, που οφείλουμε να την πάρουμε στα σοβαρά.

Ένα ερώτημα που δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα είναι, τι θεωρείς σκόπιμο να κάνει ένας γιατρός που θεωρεί σοβαρή πιθανότητα (αλλά όχι βεβαιότητα) μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη, στην κατάσταση του ασθενή του? Να δώσει φαρμακευτική αγωγή ή όχι?
Σημειώνω ότι σε ψυχολογικά προβλήματα η διάγνωση μπορεί να καθυστερήσει πολύ, ακόμα και κάτω από κλινική παρακολούθηση.
Η παρακολούθηση χωρίς εγκλεισμό, προϋποθέτει και την πλήρη συμμετοχή του ασθενή. Κάτι που δεν είναι και τόσο προφανές. Όταν υπάρχει θετική στάση από τον ασθενή, η θεραπεία έχει ατού στα χέρια της.
Σημειώνω ότι ο ψυχολόγος παίζει, όταν παίζει, αποκλειστικά σε περιπτώσεις που ο ασθενής συνεργάζεται ενεργά.

Μερικές παρατηρήσεις ακόμα.
Τα αντικαταθλιπτικά αναφέρει η πιο πάνω παραπομπή, ότι επιδρούν μόνο σε βαριές περιπτώσεις κατάθλιψης. Πολύ σωστά. Τα καταθλιπτικά έχουν κατασκευαστεί για να επαναφέρουν διαταραγμένες βιοχημικές εγκεφαλικές ισορροπίες. Αν δεν είναι διαταραγμένες τι να επαναφέρουν? Είναι αναμενόμενο ότι δεν θα έχουν θετική επίδραση σε ελαφρές μορφές κατάθλιψης (που δεν έχει διαταραχθεί η βιοχημική ισορροπία). Είναι σαν να δίνεις νερό, σε έναν που δεν έχει αφυδάτωση, δεν θα πετύχεις κάτι θετικό, μπορεί να τον πιάσει και κόψιμο!
Με πια όμως λογική δίνονται. Πρώτον η διάγνωση της βιοχημικής διαταραχής, δεν είναι πάντα εύκολη και δεύτερον η χρήση έχει σκοπό να προλάβει πιθανή διαταραχή. Δηλαδή δίνεις σε ένα άτομο που θα δουλέψει σε ζέστη ένα μπουκάλι νερό πάρα πάνω, μην τυχόν πάθει αφυδάτωση.
Υποθέτοντας λοιπόν ότι οι γιατροί δεν τα δίνουν στου κουτρούλη τον γάμο, το ερώτημα για τους ερευνητές είναι: αν στις διαπιστωμένα ελαφρές περιπτώσεις κατάθλιψης, που είναι ύποπτες για μετεξέλιξη, η χρήση αντικαταθλιπτικών, έχει μειώσει την πιθανότητα εξέλιξής τους σε βαριές μορφές ή άλλες σοβαρές παθήσεις. Και αυτό συσχετιζόμενο με τις αντενδείξεις τους και τις εναλλακτικές μορφές αντιμετώπισης.
Αν πάτε σε ψυχίατρο γιατί χθες σας παράτησε η γκόμενα ή γιατί χθες πέθανε ένα προσφιλές σας πρόσωπο, είναι απίθανο να σας δώσει αντικαταθλιπτικά. Εκτός αν έχετε και άλλα συμπτώματα.

Ο ερευνητής που αναφέρεται πιο πάνω, έχει κάνει μια μετα-ανάλυση. Δηλαδή συγκεντρωτική επεξεργασία από δεδομένα πολλών πειραματικών ερευνών. Και κατέληξε ότι η δράση των ψυχοφαρμάκων είναι ισοδύναμη με τα πλασέμπο. Η μετα-ανάλυση αν ψάξεις θα δεις ότι δεν είναι και τόσο απλό πράγμα, συχνά διαφορετικοί ερευνητές, καταλήγουν σε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Από ότι φαίνεται στο κείμενό σου, άλλοι ερευνητές (πολλοί περισσότεροι) κατέληξαν σε αντίθετα συμπεράσματα. Γιατί να υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί οι ερευνητές ήταν βαλτοί από τις φαρμακευτικές και όχι ότι ο πρώτος έκανε λάθος?
Να σημειώσουμε ότι ενώ μια πειραματική έρευνα έχει σημαντικό κόστος, η μετα-ανάλυση όσες μεθοδολογικές δυσκολίες και να έχει, έχει πολύ μικρό κόστος. Και τα αποτελέσματά της ελέγχονται εύκολα από άλλους σχετικούς επιστήμονες. Άρα το να στήσουν μια μετα-ανάλυση, δεν μου φαίνεται και τόσο πιθανό, φαίνεται εύκολα στον έλεγχο κάθε ανεξάρτητου παρατηρητή.
Η αναφορά στις αυτοκτονίες. Η κατάθλιψη συσχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα αυτοκτονιών. Θα ήθελα λοιπόν να ξέρω πως ο ερευνητής, ξέρει αν τα άτομα πήδηξαν από το παράθυρο γιατί έπαιρναν τα φάρμακα ή γιατί τα είχαν διακόψει.
Αλλά πάμε στις περιπτώσεις νεαρών ατόμων, γιατί ο ερευνητής δεν είναι άσχετος, και αναφέρεται σε ένα υπαρκτό θέμα. Η χρήση αντικαταθλιπτικών δεν συνίσταται σε νεαρά ιδίως άτομα, χωρίς παρακολούθηση, μάλιστα συνίσταται η συμμετοχή του οικογενειακού περιβάλλοντος. Κανείς ψυχίατρος δεν θα δώσει φάρμακα τέτοιου τύπου, χωρίς να εξασφαλίσει παρακολούθηση. Το πρόβλημα είναι γνωστό και σχετίζεται με το ότι τα αντικαταθλιπτικά σε ένα νέο, μερικές φορές, λειτουργούν σαν να πατάς το κουμπί της υπερτροφοδότησης σε ένα αυτοκίνητο. Για αυτό και ο γιατρός είναι σε ετοιμότητα να μειώσει την δόση ή να δώσει ένα προσωρινό αντιστάθμισμα.

Ζήτω η θανατική καταδίκη


Μετά από πολύ ώριμη σκέψη, αποφάσισα ότι από εδώ και πέρα, θα υποστηρίζω φανατικά την θανατική καταδίκη.
Φυσικά δεν θα αρκεστώ στα ημίμετρα που προτείνουν οι άτολμοι θιασώτες της. Αλλά ευχαριστώ όλους τους υποστηρικτές της, γιατί στάθηκαν έμπνευση, για τις δικές μου ρηξικέλευθες απόψεις.

Αμεσότητα εκτέλεσης
Κατά πρώτον ξεκαθαρίζω ότι οι μακρόχρονες δικαστικές αναμετρήσεις, είναι εσφαλμένη τακτική. Από την σύλληψη μέχρι την εκτέλεση ο χρόνος πρέπει να είναι ελάχιστος.
Άμα περιμένουμε 10 χρόνια για την εκτέλεση, κατ ουσίαν άλλον συλλαμβάνουμε, άλλον εκτελούμε.
Άσε που μπορεί να έχει μετανιώσει, οπότε τι να τιμωρήσουμε.
Βάλε και ότι σε δέκα χρόνια, μπορεί η επιστήμη να έχει βρει τρόπο να θεραπεύσει τον εγκληματία, άντε να βρεις άκρη (Θυμίζω ότι χάρη σε μια συμπτωματική παρατήρηση, βρέθηκαν τα πρώτα φάρμακα ενάντια στην κατάθλιψη!).
Και τι σόι παραδειγματισμός θα είναι για την κοινωνία, αφού το έγκλημα θα έχει ξεχαστεί. Μόνο οι παθόντες θα το θυμούνται, αν βέβαια ζούνε.
Ένας μήνας, και πολύ είναι.

Σε ποια εγκλήματα πρέπει να εφαρμόζεται.
Δεν καταλαβαίνω γιατί η θανατική ποινή να εφαρμόζεται μόνο σε ειδεχθή εγκλήματα. Η τιμωρία για να έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα, πρέπει να είναι σαφώς μεγαλύτερη από την πράξη που τιμωρεί. Έκλεψες, βίασες, μπαμ και κάτω. Απλά πράγματα, και να δω πιο τσογλάνι θα ξανακουνηθεί.
Όπως θα δείτε επανέρχομαι αρκετές φορές στο ακανθώδες αυτό ερώτημα.

Διευκρινίζω όμως ότι θεωρώ τους ηθικούς αυτουργούς, πολύ πιο υπεύθυνους, από τους φυσικούς.

Περιπτώσεις ψυχοπαθών.
Για παράδειγμα οι ψυχοπαθείς. Κύριε γιατρέ πως τον αφήνεις και κυκλοφορεί και σπέρνει θάνατο. Κρεμάλα. Είσαστε οι γονείς, το παιδάκι σας δεν το βλέπατε ότι έχει πρόβλημα, δεν βλέπατε τι ταινίες έβλεπε, τα χρήματα για το περίστροφο που τα βρήκε? Μπαμπάς, μαμά, αδελφός, παππούς, γιαγιά στο απόσπασμα.
Εννοείται ότι κατάσχονται πάντα τα περιουσιακά στοιχεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα υπέρ δημοσίου. Με αυτό τον τρόπο και το δημόσιο αίσθημα ικανοποιείται και θα είναι δυνατό να περιθάλπεται ο ψυχασθενής, χωρίς να επιβαρύνονται οι φορολογούμενοι. (Αν έχει ελαττωμένη ευθύνη για τις πράξεις του)

Παρενθετικά, κάθε πότε πηγαίνετε το σπλάχνο σας για ψυχολογική εξέταση – εκτίμηση?
Μια φορά το χρόνο ή μήπως ποτέ! Μήπως έχετε σπουδάσει ψυχίατροι και είσαστε σίγουροι ότι το παιδί δεν έχει αποκλίνουσα συμπεριφορά, που μακροπρόθεσμα θα το οδηγήσει στην καρμανιόλα?
Και θέλετε να λέγεστε γονείς! Ρε, θα έπρεπε να σας χώσουν σε ένα μπουντρούμι και να σας δέρνουν μέρα νύχτα.
Βλέπω ότι πολλοί γονείς, φέρονται να υποστηρίζουν την θανατική ποινή, παρακινούμενοι από την αγάπη για τα παιδιά τους. Φαντάζονται ότι μπορεί κάποιος να βλάψει το παιδί τους και θολώνει το μάτι τους. Και δικαίως.
Αναρωτιέμαι όμως, πως θα ένιωθαν αν ήταν γονείς ενός ψυχοπαθούς ή ναρκομανούς, που περιμένει την τελική του ένεση. Αλλά τα δικά μας παιδιά, είναι πάντα τα καλά....

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας οφείλουμε να είμαστε άτεγκτοι. Αν κάποιος καθάρισε καμιά 100.000 φουκαράδες, είναι σαφώς έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του κόβουμε εισιτήριο για ανασκολοπισμό. Αλλά για κάτι μάγκες που κάνουν τον πλανήτη ακατάλληλο για ζωή, δολοφονώντας τα παιδιά μας (πχ. με πυρηνικά απόβλητα ή πετρελαιοκηλίδες) αρκεί μια τόσο ελαφριά ποινή? Ίσως τερμίτες με μέλι....
Εκείνος ο τύπος με τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, τι ποινή είπαμε ότι πήρε?
Ποια είναι τα ποσοστά των αποδεκτών, παράπλευρων απωλειών?

Ευθύνη μετόχων
Υποθέτω ότι πολλοί θα είστε μέτοχοι σε εταιρίες. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Δηλαδή η εταιρία, σας ανοίκει σε κάποιο βαθμό.
Σε μια περίπτωση σαν της union carbide india accident http://en.wikipedia.org/wiki/Bhopal_disaster
It is estimated that 20,000 have died since the accident from gas-related diseases. Another 100,000 to 200,000 people are estimated to have permanent injuries
τα σπέσιαλ αξίζουν στους μεγαλομετόχους. Αλλά και για τους μικρομετόχους, ένα μάτι λιγότερο, θα είναι πολύ ελαφριά τιμωρία.
Αλήθεια τι μάρκα μπαταρίες αγοράζετε?

Αυτοδικία
Είμαι φυσικά υπέρ της αυτοδικίας. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Εργοδότης καθυστερεί την πληρωμή εργαζόμενου. Τι πιο φυσικό από το να τον σφάξει ο εργαζόμενος, μπροστά στα μάτια των παιδιών του (και κληρονόμων του). Έτσι θα προσέχουν και αυτά στο μέλλον.
(Δεν αναφέρομαι σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής, τα λάθη συγχωρούνται. Αρκεί να έχει πουλήσει και το βρακί του, για να εξοφλήσει τον εργαζόμενο).
Ας πούμε ότι ανακαλύπτετε ότι δεν έχουν πληρωθεί τα ένσημα του ΙΚΑ. Δεν είμαι υπέρ της άμεση δολοφονίας του εργοδότη. Αρχίζουμε με μια φιλική προειδοποίηση, ευνουχισμό. Και αν δεν συμμορφωθεί....

Συλλογική ευθύνη.
Τι γίνεται όμως αν ο υπεύθυνος του εγκλήματος έχει αποδημήσει εις κύριον. Πως θα δικαιωθεί το θύμα και πως θα παραδειγματιστεί η κοινωνία? Μήπως υπάρχει σύζυγος ή παιδιά?
Η σύζυγος έχει ακέραια ευθύνη, αφού επέλεξε να ζει με τέτοιο κάθαρμα. Τα παιδιά είναι αθώα, αλλά η θανάτωσή τους, έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα. Το κεφάλι τους πολλοί το παίζουν, αλλά είναι πολύ λιγότεροι όσοι ρισκάρουν και την ζωή των παιδιών τους?
Μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, και να ζει ο δράστης, παρέα και οι άλλοι.
Τι και αν τιμωρηθούν λίγοι αθώοι, εδώ θα την γλυτώσουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια υποψήφια θύματα!
Έτσι διασφαλίζουμε ότι οι συγγενείς, θα είναι και οι πρώτοι καταδότες, για να γλυτώσουν το κεφάλι τους. Αλλιώς ας πρόσεχαν.... Πάντως μια και δεν έχουν απαραίτητα εμπλοκή, ας είμαστε κάπως επιεικείς. Υδροκυάνιο.
(Άλλωστε σε αυτή την πρακτική καθοδηγούμαστε από την θρησκευτική μας πίστη. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα. Αν θυμάμαι καλά μέχρι τρίτης γενεάς).

Μετανάστες
Το πρόβλημα λύθηκε. Πολυβόλο στα σύνορα. Κάνουν και εξάσκηση σε πραγματικά πυρά, οι φαντάροι μας. Ποιο το έγκλημά τους? Απλό, σήμερα υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής μας, στο μέλλον θα πέσει πείνα, κάποτε θα πεθάνουν εγγόνια μας....
Εδώ δεν μιλάμε καν για εκτέλεση, αλλά για αυτοπροστασία. Σώστε τα παιδιά μας.
Ας πρόσεχαν οι πρόγονοί τους, να μην επέλεγαν επισφαλείς περιοχές για να ζήσουν!

Είχα σε άλλο νήμα έγραψα σχετικά με την θανατική ποινή http://www.forums.gr/showthread.php?4351-%C8%E1%ED%E1%F4%E9%EA%E7-%F0%EF%E9%ED%E7.%D5%F0%E5%F1-%DE-%EA%E1%F4%E1 ότι το κόστος της δεν είναι καθόλου αμελητέο. Και έχει σε μεγάλο βαθμό ταξικό, εξαρτώμενο από τη οικονομική ισχύ, χαρακτήρα.
Καιρός να δείξω πόσο εύκολα αντιμετωπίζονται αυτά τα προβλήματα.

Αποφυγή κακοδικίας.
Είπαμε ότι καθαρίζουμε τους ενόχους με συνοπτικές διαδικασίες. Και καλώς πράττουμε. Αλλά πως διασφαλίζουμε ότι δεν θα τσουβαλιάζονται αθώοι, για να κλείνουν οι υποθέσεις?
Απλό, αν κάποτε αποδειχθεί ότι εκτελέστηκε αθώος, εκτελούνται άμεσα οι υπεύθυνες δικαστικές και αστυνομικές αρχές, που είχαν επιληφθεί της υπόθεσής του. Κάτι που θα ικανοποιούσε το κοινόν περί του δικαίου αίσθημα, ως προς τον εκτελεσθέντα και θα δρούσε αποτρεπτικά σε μελλοντικά λάθη.
Πως θα αποδειχθεί? Απλά θεσπίζεται μεγάλο έπαθλο, για όποιον ανακαλύψει δικαστικές πλάνες. Το έπαθλο πληρώνεται από την κατάσχεση της περιουσίας των εκτελούμενων.
Πως θα διασφαλίσουμε ότι οι δικαστικοί δεν θα αθωώνουν, για να διασφαλίζουν την ζωή τους? Απλό, θα υπάρχει μίνιμουμ αριθμός εκτελέσεων, ανά πλήθος υποθέσεων.
Που θα βρίσκουμε δικαστές, αφού κανείς ηλίθιος δεν θα πηγαίνει να ρισκάρει το κεφάλι του? Και αυτό απλό. Με κλήρωση.
Πως θα έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις, αφού θα είναι με κλήρωση? Δικό τους πρόβλημα, έτσι και αλλιώς, η εγκληματικότητα θα μειωθεί τόσο, που δεν θα έχει και σημασία αν δεν ξέρουν που τους πάνε τα τέσσερα.
Βέβαια λόγο της συλλογικής ευθύνης, ίσως θα είναι δύσκολο για τους δικαστικούς να βρουν σύζυγο. Αλλά και αυτό αντιμετωπίζεται. Όλο και κάποια αξιέραστος δεσποινίς, θα έχει διαπράξει μικροαδίκημα.

Κόστος εκτέλεσης.
Στην ιστοσελίδα http://www.prodeathpenalty.com/DP.html βλέπουμε ότι το κόστος της θανατικής ποινής στην Αμερική, αν και είναι μικρότερο από την ισόβια φυλάκιση, είναι εξαιρετικά υψηλό. $1.88 million για την εκτέλεση έναντι $3,1 million για την ισόβια φυλάκιση.
Η ιστοσελίδα είναι υπέρ της θανατική ποινής, και μάλλον σοβαρή. (Φυσικά για όσους θεωρούν σοβαρή άποψη, την υποστήριξη της θανατικής καταδίκης, για τους άλλους...). Οπότε μπορούμε να θεωρήσουμε το αναφερόμενο κόστος και την σχέση, σαν μια μάλλον συντηρητική εκτίμηση.

Ήδη είπαμε ότι ελαχιστοποιούμε τον χρόνο απονομής δικαιοσύνης. Έτσι ήδη, επιτυγχάνεται τεράστια οικονομία. Αλλά μπορούμε να περικόψουμε ακόμα πιο δραστικά το κόστος, με μερικούς απλούς τρόπους.
Από την στιγμή που ο δράστης εξετέλεσε ένα ειδεχθές έγκλημα, δεν βλέπω το λόγο να είναι σε ισχύ τα ατομικά του δικαιώματα. Αφαιρούμε λοιπόν την υπεράσπιση. Αφαιρούμε και τον εισαγγελέα, ότι στοιχεία χρειάζονται. τα μάζεψαν οι διωκτικές αρχές. Αρκούν οι δικαστές. Η ακροαματική διαδικασία, περιορίζεται σε τυχόν ερωτήματα των δικαστών. Ένορκοι δεν χρειάζονται, αφού πληρώνουμε δικαστές. Απολογία περιττή, γλιτώνουμε και υπερωρίες. Για εφέσεις δεν το συζητάμε, αν μια άλλη σύνθεση δικαστηρίου, θεωρεί λανθασμένη την παρούσα, γιατί να θεωρήσουμε την νεότερη ορθότερη.
Είναι σαφές ότι η αστυνομία με την τεχνολογία που διαθέτει και οι δικαστικοί με την αμεροληψία που τους διακρίνει, θα δράσουν απόλυτα αντικειμενικά. Τι χρειάζονται τα παραπέρα?
Νομίζω το μαζέψαμε αρκετά. Θα έλεγα να μην υπάρχει καθόλου ακροαματική διαδικασία, αλλά οι συγγενείς των θυμάτων, μάλλον θα εξανίσταντο.
Τώρα που στο σκέφτομαι, δεν χρειάζεται και φαγητό, ένας μήνας με σκέτο νερό αντέχεται. Αν ψοφήσει γρηγορότερα, γλιτώνουμε και το κόστος της σφαίρας. Στην απίθανη περίπτωση που αποδειχθεί αθώος, θα μας χρωστά και ευγνωμοσύνη για την δίαιτα αποτοξίνωσης...

Ταξικός χαρακτήρας.
Η απαγόρευση κάθε μορφή υπεράσπισης, είναι ένα καλό βήμα για τη εξομάλυνση των ταξικών διαφορών. Αλλά η προληπτική δήμευση της περιουσίας του κατηγορούμενου και της οικογένειάς του, θα είναι ένα ακόμα καλύτερο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αρκετό. Ίσως θα έπρεπε οι δικαστές να μην πληροφορούνται για το χρώμα, το φύλο, την καταγωγή, την κοινωνική και επαγγελματική θέση του κατηγορούμενου, πριν βγάλουν αποτέλεσμα.
Ή το καλύτερο κάθε λευκός, να δικάζεται από μαύρους!
Σιγά σιγά, θα γίνουν και αυτά. Καλή θέληση να υπάρχει, η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια νύκτα.

Προληπτικός χαρακτήρας της εκτέλεσης.
Αναφέρθηκε στο νήμα περί της θανατικής καταδίκης http://www.forums.gr/showthread.php?4351-%C8%E1%ED%E1%F4%E9%EA%E7-%F0%EF%E9%ED%E7.%D5%F0%E5%F1-%DE-%EA%E1%F4%E1 από τον Λάμπη, ότι είναι ενάντια σε κάθε έννοια δικαίου να εκτελείται κάποιος για σωφρονιστικούς λόγους.
Η ποινή (κάθε ποινή) σαν σωφρονιστικό μέσο, «δικαιολογείται», μόνο για όποιον την δέχεται. Τα αποτελέσματα για τους άλλους, είναι «παράπλευρα» οφέλη. Όμως μια και τον καθαρίζουμε, δεν τον σωφρονίζουμε (ώστε μελλοντικά να γίνει ένα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας), όπως σωστά ανέφερε ο Λάμπης,
Ο δεύτερος, κοινωνικός, χαρακτήρας της ποινής είναι να αφαιρέσουμε από το άτομο την δυνατότητα να επαναλάβει την πράξη του. Αλλά μια και τον έχουμε μπουρουριάσει, αυτό καλύπτεται με την ισόβια κάθειρξη.
Τι μένει? Η πρόληψη εγκληματικής συμπεριφοράς άλλων. Άρα για να σωφρονίσουμε άλλους, εκτελούμε τον δράστη?
Δυστυχώς έχουμε αντιφατικές εκτιμήσεις για την αποτελεσματικότητα αυτής της πρακτικής, όπως θα δείτε και στην ιστοσελίδα http://www.prodeathpenalty.com/DP.html που ανέφερα πιο πάνω. Προσωπικά βλέπω τα επιχειρήματα της μη αποτρεπτικής επίδρασης ισχυρότερα, αλλά αυτό δεν έχει απολύτως καμία, σημασία!
Όπως αναφέρεται στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα, η πιθανότητα να γλυτώσουμε την ζωή μερικών αθώων, είναι προτιμότερη από την βεβαιότητα να εκτελέσουμε έναν εγκληματία.
Το επιχείρημα με εντυπωσίασε. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όλη την ηθική μας, σχετικά με τις τιμωρίες. Πλέον η τιμωρία γίνεται για να προλάβουμε πιθανά μελλοντικά αδικήματα ΑΛΛΩΝ. Άψογο!
Νομίζω ότι δικαιούμαστε να δούμε το θέμα και λίγο πιο πλατιά. Αν εκτελούμε τους ναρκομανείς, ενδέχεται να αποφύγουμε μελλοντικά θύματα από ναρκωτικά.
Τι θα γίνει όμως όταν εκλείψουν οι εγκληματίες, μπροστά στον φόβο της θανατικής ποινής? Απλό, σε ετήσια βάση επιλέγουμε μερικούς ένοχους πταισμάτων με κλήρωση, ώστε να διατηρείται ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της νομοθεσίας μας. Η διάσωση πολλών, δικαιώνει τον θάνατο λίγων.

Άλλες δυνατότητες
Από την στιγμή που θα απελευθερωθούμε από χαζές, ηθικές, προκαταλήψεις, ανοίγονται νέοι ορίζοντες. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να ωφεληθούμε σαν κοινωνία ή να προσφέρουμε ανακούφισή στα θύματα. Σκεφθείτε, οι εγκληματίες να πωλούνται σαν σκλάβοι, χωρίς περιορισμούς χρήσης, σε σαδιστές ή ανθρωποφάγους. Αυτό θα επέτρεπε την διοχέτευση προβληματικών συμπεριφορών, σε αβλαβείς κοινωνικά πρακτικές.

Ποια τεχνική εκτέλεσης είναι ενδεδειγμένη.
Αυτό είναι τεχνικό θέμα, που θα το απαντήσει η ιατρική επιστήμη. Το πραγματικό ερώτημα είναι πως θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε περισσότερα όργανα, από το σώμα, για μεταμοσχεύσεις.
Ίσως μάλιστα ενδείκνυται να ξεκινήσουν οι μεταμοσχεύσεις, πριν την εκτέλεση.

Ανώμαλοι.
Ξέχασα να αναφερθώ στους ομοφυλόφιλους. Με μια λέξη σαπούνι. Αποτελούν εστίες μόλυνσης έιτζ και επικίνδυνο παράδειγμα για τα παιδιά μας.
Οι λεσβίες νομίζω ότι για ανθρωπιστικούς λόγους, πρέπει να έχουν το δικαίωμα επιλογής καταναγκαστικής εργασίας, βεβαίως εφόσον έχουν τα ανάλογα προσόντα...

Δεν αναφέρθηκα σε πολιτικούς, μεγαλοκαρχαρίες, ΜΜΕ, λαμόγια του κερατά, εκβιαστές γιατρούς και πολλούς άλλους. Αλλά το νόημα το πιάσατε...

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

φάρμακα και καραμέλες

Μερικοί άνθρωποι είναι μαζόχες ή θεωρούν τον πόνο, δώρο Θεού. Για αυτούς το αναλγητικό δεν είναι φάρμακο.
Άλλοι πάλι θεωρούν ότι ο πόνος είναι ασθένεια και ζητούν να απαλλαγούν από αυτόν. Ακόμα και αν η απαλλαγή από τον πόνο, δεν θεραπεύει την αιτία του, είναι ευτυχείς αν μπορέσουν να τον εξαφανίσουν ή έστω και να τον μειώσουν. Για αυτούς τους ανθρώπους, το αναλγητικό είναι φάρμακο. Ακόμα και η πρέζα, πχ οποιούχα για καρκινοπαθείς, θεωρούνται φάρμακα...
Θα ήθελα όμως να σημειώσω την άποψη ενός παλαιού μου φίλου ιατρού, Κυπαρισιάδης το όνομά του. Οι γιατροί σπάνια είναι σε θέση να θεραπεύσουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργούν τις συνθήκες, ώστε να επιτρέψουν στον οργανισμό να θεραπευτεί. Τέτοιες συνθήκες, προσπαθεί να δημιουργήσει και το αναγληγικό. Κατ αυτή την έννοια, σε κάποιες περιπτώσεις δεν θεραπεύει μόνο το σύμπτωμα, αλλά δίνει και την δυνατότητα για την θεραπεία του αιτίου.

Η ανακριβής επιστήμη και οι λυκάνθρωποι.


Διαβάζω συχνά ότι η επιστήμη περιέχει ανακρίβειες. Ότι αποδεικνύονται καθημερινά λανθασμένες οι θεωρίες της. Ότι είναι αδύνατο να καταλήξει σε ακριβή συμπεράσματα. Ότι οι παρατηρήσεις μας περιορίζονται από τους περιορισμούς των αντιληπτικών μας οργάνων. Ότι είναι αποδεδειγμένη επιστημονικά η αδυναμία μας να διατυπώσουμε ακριβείς θεωρίες. Ότι είναι αδύνατο να διαχωρίσουμε τον προσωπικό παράγοντα από τις θεωρίες μας. Ότι...... Και άλλα.
Και συμφωνώ, δηλαδή όχι μόνο εγώ, αλλά νομίζω όλοι οι άνθρωποι που έχουν μια στάλα σχέση με την επιστήμη ή και πολύ πολύ σχέση με δάφτη.
Αλλά τι σημαίνει τελικά αυτό. Μάλλον δεν είναι και τόσο σαφές. Ας δοκιμάσουμε να το διευκρινίσουμε λίγο.
Ας πάρουμε μια επιστημονική πρόταση. Τα επίκτητα χαρακτηριστικά δεν μεταβιβάζονται. Δηλαδή, αν χάσετε το χέρι σας, σε ατύχημα, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε μήπως το παιδί σας βγει μονόχειρας. Η πεποίθηση της κληρονομιάς επίκτητων χαρακτηριστικών είναι άποψη που σχετικά πρόσφατα, απορρίφθηκε. Πάμε για μια άλλη επιστημονική θεωρία. Οι τερατογενέσεις δεν οφείλονται σε συνουσιασμό γυναικών με δαίμονες ή ζώα. Ακούγεται περίεργο, αλλά υπάρχει νήμα με βίντεο για παιδιά από νεφελίμ που γκάστρωσαν γυναίκες...
Πάμε σε μια άλλη επιστημονική θεωρία. Αν ένας άνθρωπος και ένας λύκος έρθουν σε σεξουαλική επαφή, δεν γεννούνται λυκάνθρωποι.
Το βλέπεται για αστείο? Λάθος, μέχρι να «αποδειχθεί» ότι τα διαφορετικά είδη δεν δίνουν απογόνους (με κάτι ψιλοεξαιρέσεις, μουλάρια) πως θα αντιμετώπιζε ο μέσος άνθρωπος αυτή την πολύ πειστική άποψη, για την δημιουργία της ηρωικής φυλής των λυκανθρωπάκων. Μάλιστα ένας φίλος μου το πίστευε μέχρι πρόσφατα!
Η επιστημονική θεωρία ότι τα διαφορετικά είδη δεν δίνουν απογόνους, είναι μια από τις χιλιάδες ανακριβείς επιστημονικές θεωρίες που λέγαμε. Για αυτό όταν κάνετε βόλτα στο δάσος βραδάκι, να κρατάτε ένα περίστροφο με επαργυρωμένες σφαίρες, και κανένα σκόρδο δεν βλάπτει, κυκλοφορούν και βαμπίρ...
Εκεί οδηγεί η απαξίωση της επιστήμης, που οραματίζονται κάποιοι.

Πάμε πιο κάτω. Τι στο καλό τότε εννοούμε, όταν λέμε ότι οι επιστημονικές θεωρίες δεν περιγράφουν την αλήθεια? Και τελικά υπάρχουν λυκάνθρωποι?
Η επιστημονική θεωρία είναι η καλύτερη γνωστή θεωρία, που εξηγεί όλα τα υπάρχοντα γνωστά στοιχεία. Έχει δοκιμαστεί και δοκιμάζεται καθημερινά από πολλούς ανθρώπους, από τους οποίους κάποιοι είναι εξειδικευμένοι στον τομέα αυτής της θεωρίας. Στηρίζεται σε πληθώρα άλλων θεωριών και παρατηρήσεων ανά τον κόσμο. Δεν είναι ουρανοκατέβατη. Κάποια μέρα ενδέχεται να βρεθούν νέα στοιχεία, που να καθιστούν αναγκαία την τροποποίηση της θεωρίας ή ακόμα και την αντικατάστασή της.
Αυτό σημαίνει ότι η πιθανότητα να συναντήσετε λυκάνθρωπο είναι πολύ μικρή. Μα πάρα πολύ μικρή. Τόσο μικρή που είναι γελοίο να την συζητάμε. Και αυτό μας το επιτρέπει η επισφαλής θεωρία της επιστήμης.
Η επιστήμη αναζητά την αλήθεια και προσπαθεί να πολεμά την δεισιδαιμονία. Αν ονομάζει κανείς τις θεωρίες της επιστήμης δεισιδαιμονίες πως ονομάζει τους λυκάνθρωπους.

Η δεισιδαιμονία (ο φόβος των θεών), σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, είναι «η πίστη ή αντίληψη που με ανορθολογικό τρόπο αποδίδει σε τυχαία γεγονότα, σε πράξεις ή σε αντικείμενα υπερφυσικές ιδιότητες που μπορούν δήθεν να επηρεάσουν αρνητικά την πορεία και την τύχη της ζωής του ανθρώπου».

Φυσικά δεν είναι όλες οι επιστημονικές θεωρίες τόσο ισχυρές στην πρόβλεψή τους. Για παράδειγμα ο καιρός μπορεί να σας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Αναμενόμενο. Η πληθώρα των στοιχείων και η επεξεργασία που απαιτούνται για να περάσουμε από την απλή εικασία στην πρόβλεψη του καιρού, είναι τεράστια. Αλλά οι προβλέψεις μας βελτιώθηκαν και βελτιώνονται μέρα με την μέρα.
Σε κάποιες περιπτώσεις η επιστήμη μπορεί να κάνει πολύ καλές προβλέψεις, σε κάποιες λιγότερο καλές. Όμως οι προβλέψεις της, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι οι καλύτερες δυνατές.

Θα πρέπει να διαχωρίσουμε και τις δοκιμασμένες θεωρίες από τις πιο αδόκιμες. Το ότι ένα μήλο πέφτει άμα το αφήσεις, είναι μια καλά δοκιμασμένη θεωρία σε μεγάλο βάθος χρόνου και οι παρατηρήσεις σχετικά αναρίθμητες. Αντίθετα οι θεωρίες αρχής του σύμπαντος περιλαμβάνουν πολύ περισσότερες υποθέσεις που περιμένουν να δοκιμαστούν από τους ειδικευμένους επιστήμονες. Άλλο μπινγκ μπανγκ, άλλο λυκάνθρωπος.

Και για να ξαναγυρίσουμε σε κάτι που ανέφερα πιο πριν. Εντάξει δεκτό, η επιστημονική μεθοδολογία έχει τα χάλια της. Έχει κανείς καμιά καλύτερη και το κρύβει? Μήπως θα πρέπει να εμπιστευτούμε περισσότερο την διαίσθηση, μήπως το κορόνα γράμματα?
Ή μήπως την πίστη?

Τι είναι η επιστημονική μεθοδολογία? Δεν θα δώσω ακριβή ορισμό. Παρατηρούμε μερικά φαινόμενα που μοιάζουν μεταξύ τους, κάνουμε μια υπόθεση σε

Σήμερα βλέπω καθαρά γιατί φοράω γυαλιά. Μασάω το φαγητό μου με 31 δόντια αν και έχω τουλάχιστον ένα σφράγισμα σε κάθε δόντι. Είμαι ζωντανός, γιατί παρά τις αδυναμίες της της ιατρικής, στα οκτώ μου χρόνια ένας γιατρός μου έβγαλε την σκωληκοειδίτιδα λίγο πριν σπάσει.
Η μητέρα μου πέθανε στα 85 από ιατρικό λάθος, αλλά έφτασε σε αυτή την ηλικία, επειδή την βοήθησε η επιστήμη. Και κάποιοι προσπαθούν να απαξιώσουν την επιστημονική μέθοδο.