Οι επιδοτήσεις είχαν στόχο να διασφαλίσουν την ανάπτυξη περιοχών ή
παραγωγικών διαδικασιών της Ευρώπης που βρίσκονταν σε ιδιαίτερα
μειονεκτική θέση σε σχέση με το σύνολο.
Δεν ήταν δώρο αλλά προσπάθεια εξομοίωσης για να αντιμετωπιστούν δομικά προβλήματα που προκύπτουν από την ένωση.
Δηλαδή από την στιγμή που το κράτος μέλος δεν έχει την δυνατότητα μέσω συναλλαγματικής ισοτιμίας να ελέγχει το εμπορικό του ισοζύγιο, κάτι πρέπει να γίνει από την πλευρά της Ε.Ε. για να μη καταρρεύσει.
Το ότι μερικές παραγωγικές διαδικασίες που προστατεύονταν εντός κάθε μέλους, βρίσκονται ξαφνικά σε καθεστώς ανταγωνισμού χωρίς να μπορεί το κράτος μέλος να τις ενισχύει απαιτεί κάποια υποστήριξη για τη βελτίωση των συνθηκών παραγωγής ή αλλαγή της παραγωγής.
Η ευρωπαϊκή ένωση για να επιτύχει την ένωση, δεν ήθελε να ερημοποιηθούν κάποιες περιοχές ή να περάσουν σε χέρια ιδιωτών για ένα κομμάτι ψωμί.
Η καλλιέργεια της ελιάς που είναι ασύμφορη οικονομικά, αλλά σκόπιμη να διατηρηθεί, πρέπει να ενισχυθεί.
Αν υπάρχουν ποσοστώσεις για προϊόντα, πρέπει οι καλλιεργητές που πλήττονται να αποζημιώνονται από την ε.ε. που βάζει τις ποσοστώσεις, για να μην καταρεύσει η αγροτική οικονομία.
Και πολλά άλλα.
Κοινώς κανείς δεν μας χάρισε κάτι.
ήταν αποτελεσματικές αυτές οι ενισχύσεις? Προφανώς και όχι.
Γιατί? Υπάρχουν πολλοί λόγοι αλλά ένας από τους κυριότερους είναι ότι η ε.ε. δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να δημιουργήσει υγιή εμπορικά ισοζύγια, γιατί κάτι τέτοιο συνέφερε τα p.i.g.s. και όχι τον άξονα Γαλλία - Γερμανία.
Τι μας χάρισαν λοιπόν? τίποτα.
Πάμε ακόμα πιο πέρα. Οι ενισχύσεις πως χρησιμοποιήθηκαν? Κάποιες μπήκαν σε τσέπες, από ότι φαίνεται ένα μεγάλο μέρος, αλλά ένα ποσοστό έφτασε σε φυσικούς και θεμιτούς δικαιούχους.
Από αυτές που έφτασαν, ένα μέρος πήγε σε παραγωγικές δραστηριότητες με την μορφή εξοπλισμού, και ένα μέρος σε καταναλωτικά προϊόντα.
Πόσο είναι το ποσοστό που πήγε τελικά σε παραγωγικές δραστηρίοτητες, δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά οτιδήποτε πήγε σε καταναλωτικά προϊόντα, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της αξίας του εξοπλισμού, επέστρεψε σε ένα ποσοστό στον άξονα Γ.Γ. με την μορφή εξαγωγών τους.
Οπότε αυτό που έφαγε ο κοσμάκης, όσοι βέβαια ωφελήθηκαν από τα προγράμματα στήριξης, αποτελούσε μικρό μέρος της αξίας των ενισχύσεων, που έδωσε η ε.ε. Όχι για την ψυχή της μάνας της, αλλά για να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη αγορά με στοιχεία που ωφελούν κυρίως τον άξονα.
Κάτι ακόμα σχετικό με τα προηγούμενα. Οι p.i.g.s. αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στις εξαγωγές τους προς τρίτες χώρες, λόγο του υψηλού €. Σε αντίθεση ο άξονας μεταφέροντας μεγάλο μέρος των εξαγωγών του, εντός ε.ε. δεν σκοτίζεται και τόσο για το υψηλό €. Κατά μια έννοια μάλιστα ο Βοράς πριμοδοτείται από τον Νότο ώστε να αποκτήσει παραγωγικά τεχνολογικά πλεονεκτήματα και να ανταγωνιστεί τις τρίτες χώρες σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.
Πάμε τώρα στα δάνεια. Και πάλι τα δάνεια μπήκαν σε τσέπες και δεν πήγαν στο σύνολό τους για παραγωγικέ διαδικασίες. Αλλά εκτός από αυτό, τα επιτόκια δανεισμού τείνουν να αναγκάζουν τον δανεισμό να εξυπηρετεί, κυρίως το ίδιο το επιτόκιο. Άρα τα υπέρογκα ποσά που διαβάζουμε, δεν αποτέλεσαν ποτέ πλούτο τον οποίον έφαγαν με χρυσά κουτάλια οι Έλληνες. Αντίθετα αποτέλεσαν πλούτο που έφαγε, η ομάδα που νέμεται την εξουσία και που διεκδικούν οι πιστωτές να πάρουν από αυτούς που δεν έφαγαν...
Πάμε τώρα στα δάνεια που έχουν δώσει τελευταία οι πιστωτές μας. Δεν ξέρω ποιοι τελικά είναι αυτοί, αλλά από όσο γνωρίζω τα επιτόκια που απολαμβάνει η Ελλάδα, είναι κατά πολύ υψηλότερα από τα επιτόκια που απολαμβάνουν άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Άρα η μεσολάβηση, γιατί περί μεσολάβησης πρόκειται, δεν μας δίνει επιτόκια που είναι αντιμετωπίσιμα αλλά τοκογλυφικά. Δεν μπαίνω και στις ιστορίες του, πως και ποιος ασφαλίζει τα ελληνικά ομόλογα ή άλλα περίεργα που έχουν συμβεί, όπως οι ελεύθερες (χωρίς αντίκρυσμα) πωλήσεις ελληνικών ομολόγων πριν πάρει εξουσία το πασόκ. Η ουσία είναι ότι κανείς δεν μας έχει κάνει κάποιο δώρο.
Φυσικά η οικονομία μας είναι μια κουτσουλιά για το μέγεθος της Γερμανίας και θα μπορούσε να μας αφήσει να πτωχεύσουμε, χωρίς να βοηθά να πάρουμε τα τοκογλυφικά δάνεια, που διασφαλίζουν στην τελική τους δανειστές μας.
Δεν υπάρχει κανείς που να φαντάζεται ότι το κάνει από αγάπη. Ξέρει ότι όσο και να μην πειραχθεί η οικονομία της από το να χάσει 10εκ. πελάτες, ο αντίκτυπος στην ευρωζώνη θα είναι αρκετά μεγαλύτερος, και μέχρι στιγμής δεν έχει κάποιο πραγματικό κόστος η στάση της για την ίδια. Ο προβληματισμός από την κρίση στην Ελλάδα έχει επιφέρει μια μικρή ανασφάλεια στην ε.ε. και αυτό υπάρχει φόβος ότι θα γιγαντωθεί. Η ανασφάλεια αυτή σκιαγραφεί στον ορίζοντα το γνωστό πρόβλημα του καπιταλισμού που είχε προφητεύσει ο Μαρξ "καλά παράγω, αλλά που πουλάω"?
Ας δούμε όμως και κάτι ακόμα για τους χαραμοφάηδες Έλληνες. Δοκίμασε να συγκρίνεις τις αποδοχές του Έλληνα εργαζόμενου με τις αποδοχές ενός άλλου κράτους της ζώνης ευρώ, θα δείς ότι δεν είμαστε σε πλεονεκτική θέση αλλά μάλλον σε χειρότερη.
Αν συνυπολογίσεις ότι οι κρατικές παροχές, που απολαμβάνουμε είναι μάλλον χειρότερες από πολλές άλλες χώρες, μόνο σε πλεονεκτική θέση δεν είμαστε.
Σου θυμίζω ότι η δέσμευση για εξίσωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της ευρωζώνης, δεν είναι υπόθεση μόνο της εκάστης κυβέρνησης αλλά και συνολική δέσμευση της ε.ε.
Δηλαδή ως πολίτης της ε.ε. δικαιούμαι να απολαμβάνω ανάλογα αγαθά, με τους άλλους πολίτες της ε.ε. για τις υπηρεσίες που παρέχω. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, που δεν συμβαίνει, είναι χρέος και της Ε.Ε. να ψάξει λύσεις για το πρόβλημά μου.
Όμως το σημαντικό στο πιο πάνω είναι ότι δεν ζούσαμε κάποια παχυλή ζωή, όπως φαίνεται να νομίζουν πολλοί εκτός Ελλάδος. Μιλάω πάντα για το σύνολο, γιατί σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι που "τα έφαγε". Αλλά δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αυτό είναι ανέκδοτο.
Αάμε και σε κάτι ακόμα που λέγεται.
Μα δεν πήρες χρήματα από κάποιον που τα έφαγε? Άρα δεν έχεις εξ ορισμού συμμετάσχεις στο φάγωμα?
Υποθέτω ότι πήρα, και με αυτά αγόρασα και κάποια αγαθά, κάποια γερμανικά, κάποια ιαπωνικά, κάποια αμερικάνικα.... Άρα και οι πολίτες των χωρών που ξάνουν εξαγωγές στην Ελλάδα, τα φάγανε. Και μάλιστα γερά, μια και τα καταναλωτικά αγαθά με εξαίρεση τα τρόφιμα έχουν ελάχιστο κόστος παραγωγής σε σχέση με την αξία τους.
Άρα τα έφαγαν και οι Γερμανοί, άρα όλο και κάτι έφαγες και εσύ ο Ευρωπαίος.... και ίσως πιο πολλά από μένα.
Αφήνοντας τα αστεία. Αν οποιοσδήποτε πληρώνεται ένα λογικό αντίτιμο για την εργασία που όντως παράγει, δεν είναι ηθικά ή νομικά υποχρεωμένος, να ξέρει από που προέρχονται τα χρήματα που παίρνει, ιδικά όταν δεν υπάρχει κάποιος προφανής τρόπος να αξιολογήσει την διαδικασία απόκτησης των χρημάτων που μέρος τους καταλήγει στην τσέπη του για την εργασία του. Αν έχεις αμφιβολίες μπορείς να ρωτήσεις και νομικό. Εν το μεταξύ, φίλτατε πολίτη της Γερμανίας, εσύ τα έφαγες....
Ειδικά για τα χρέη της Γερμανίας, το πως κλείσανε οι λογαριασμοί του κατοχικού πολεμικού δανείου και οι αποζημιώσεις και κυρίως γιατί κλείσανε έτσι, είναι θέμα που δεν το γνωρίζω καλά. Υπάρχουν όμως αρκετά υπόνοιες για λοβιτούρες των ελληνικών κυβερνήσεων (τουλάχιστον από ότι διάβαζα του Καραμανλή). Οπότε, αν τυχών συμβαίνει κάτι τέτοιο, κάθε διεθνές δικαστήριο μπορεί να ακυρώσει την διαδικασία. μπορεί αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανε. οπότε τα θεωρώ χαμένα.
Τελειώνοντας το μόνο που βλέπω να μας δίνεται σαν ευκαιρία, είναι να ξεπουλήσουμε τον όποιον εθνικό μας πλούτο σε τιμή ευκαιρίας. με το συμπάθιο αλλά δεν θα το έλεγα υποστήριξη.
Όπως έχω πει και αλλού η Ελλάδα έχει καλύτερες επιλογές, ακόμα και η χρεοκοπία είναι καλύτερη επιλογή, αλλά αμφιβάλω αν συμφέρει άλλους από τους Έλληνες κάτι τέτοιο.
Δεν ήταν δώρο αλλά προσπάθεια εξομοίωσης για να αντιμετωπιστούν δομικά προβλήματα που προκύπτουν από την ένωση.
Δηλαδή από την στιγμή που το κράτος μέλος δεν έχει την δυνατότητα μέσω συναλλαγματικής ισοτιμίας να ελέγχει το εμπορικό του ισοζύγιο, κάτι πρέπει να γίνει από την πλευρά της Ε.Ε. για να μη καταρρεύσει.
Το ότι μερικές παραγωγικές διαδικασίες που προστατεύονταν εντός κάθε μέλους, βρίσκονται ξαφνικά σε καθεστώς ανταγωνισμού χωρίς να μπορεί το κράτος μέλος να τις ενισχύει απαιτεί κάποια υποστήριξη για τη βελτίωση των συνθηκών παραγωγής ή αλλαγή της παραγωγής.
Η ευρωπαϊκή ένωση για να επιτύχει την ένωση, δεν ήθελε να ερημοποιηθούν κάποιες περιοχές ή να περάσουν σε χέρια ιδιωτών για ένα κομμάτι ψωμί.
Η καλλιέργεια της ελιάς που είναι ασύμφορη οικονομικά, αλλά σκόπιμη να διατηρηθεί, πρέπει να ενισχυθεί.
Αν υπάρχουν ποσοστώσεις για προϊόντα, πρέπει οι καλλιεργητές που πλήττονται να αποζημιώνονται από την ε.ε. που βάζει τις ποσοστώσεις, για να μην καταρεύσει η αγροτική οικονομία.
Και πολλά άλλα.
Κοινώς κανείς δεν μας χάρισε κάτι.
ήταν αποτελεσματικές αυτές οι ενισχύσεις? Προφανώς και όχι.
Γιατί? Υπάρχουν πολλοί λόγοι αλλά ένας από τους κυριότερους είναι ότι η ε.ε. δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να δημιουργήσει υγιή εμπορικά ισοζύγια, γιατί κάτι τέτοιο συνέφερε τα p.i.g.s. και όχι τον άξονα Γαλλία - Γερμανία.
Τι μας χάρισαν λοιπόν? τίποτα.
Πάμε ακόμα πιο πέρα. Οι ενισχύσεις πως χρησιμοποιήθηκαν? Κάποιες μπήκαν σε τσέπες, από ότι φαίνεται ένα μεγάλο μέρος, αλλά ένα ποσοστό έφτασε σε φυσικούς και θεμιτούς δικαιούχους.
Από αυτές που έφτασαν, ένα μέρος πήγε σε παραγωγικές δραστηριότητες με την μορφή εξοπλισμού, και ένα μέρος σε καταναλωτικά προϊόντα.
Πόσο είναι το ποσοστό που πήγε τελικά σε παραγωγικές δραστηρίοτητες, δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά οτιδήποτε πήγε σε καταναλωτικά προϊόντα, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της αξίας του εξοπλισμού, επέστρεψε σε ένα ποσοστό στον άξονα Γ.Γ. με την μορφή εξαγωγών τους.
Οπότε αυτό που έφαγε ο κοσμάκης, όσοι βέβαια ωφελήθηκαν από τα προγράμματα στήριξης, αποτελούσε μικρό μέρος της αξίας των ενισχύσεων, που έδωσε η ε.ε. Όχι για την ψυχή της μάνας της, αλλά για να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη αγορά με στοιχεία που ωφελούν κυρίως τον άξονα.
Κάτι ακόμα σχετικό με τα προηγούμενα. Οι p.i.g.s. αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στις εξαγωγές τους προς τρίτες χώρες, λόγο του υψηλού €. Σε αντίθεση ο άξονας μεταφέροντας μεγάλο μέρος των εξαγωγών του, εντός ε.ε. δεν σκοτίζεται και τόσο για το υψηλό €. Κατά μια έννοια μάλιστα ο Βοράς πριμοδοτείται από τον Νότο ώστε να αποκτήσει παραγωγικά τεχνολογικά πλεονεκτήματα και να ανταγωνιστεί τις τρίτες χώρες σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.
Πάμε τώρα στα δάνεια. Και πάλι τα δάνεια μπήκαν σε τσέπες και δεν πήγαν στο σύνολό τους για παραγωγικέ διαδικασίες. Αλλά εκτός από αυτό, τα επιτόκια δανεισμού τείνουν να αναγκάζουν τον δανεισμό να εξυπηρετεί, κυρίως το ίδιο το επιτόκιο. Άρα τα υπέρογκα ποσά που διαβάζουμε, δεν αποτέλεσαν ποτέ πλούτο τον οποίον έφαγαν με χρυσά κουτάλια οι Έλληνες. Αντίθετα αποτέλεσαν πλούτο που έφαγε, η ομάδα που νέμεται την εξουσία και που διεκδικούν οι πιστωτές να πάρουν από αυτούς που δεν έφαγαν...
Πάμε τώρα στα δάνεια που έχουν δώσει τελευταία οι πιστωτές μας. Δεν ξέρω ποιοι τελικά είναι αυτοί, αλλά από όσο γνωρίζω τα επιτόκια που απολαμβάνει η Ελλάδα, είναι κατά πολύ υψηλότερα από τα επιτόκια που απολαμβάνουν άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Άρα η μεσολάβηση, γιατί περί μεσολάβησης πρόκειται, δεν μας δίνει επιτόκια που είναι αντιμετωπίσιμα αλλά τοκογλυφικά. Δεν μπαίνω και στις ιστορίες του, πως και ποιος ασφαλίζει τα ελληνικά ομόλογα ή άλλα περίεργα που έχουν συμβεί, όπως οι ελεύθερες (χωρίς αντίκρυσμα) πωλήσεις ελληνικών ομολόγων πριν πάρει εξουσία το πασόκ. Η ουσία είναι ότι κανείς δεν μας έχει κάνει κάποιο δώρο.
Φυσικά η οικονομία μας είναι μια κουτσουλιά για το μέγεθος της Γερμανίας και θα μπορούσε να μας αφήσει να πτωχεύσουμε, χωρίς να βοηθά να πάρουμε τα τοκογλυφικά δάνεια, που διασφαλίζουν στην τελική τους δανειστές μας.
Δεν υπάρχει κανείς που να φαντάζεται ότι το κάνει από αγάπη. Ξέρει ότι όσο και να μην πειραχθεί η οικονομία της από το να χάσει 10εκ. πελάτες, ο αντίκτυπος στην ευρωζώνη θα είναι αρκετά μεγαλύτερος, και μέχρι στιγμής δεν έχει κάποιο πραγματικό κόστος η στάση της για την ίδια. Ο προβληματισμός από την κρίση στην Ελλάδα έχει επιφέρει μια μικρή ανασφάλεια στην ε.ε. και αυτό υπάρχει φόβος ότι θα γιγαντωθεί. Η ανασφάλεια αυτή σκιαγραφεί στον ορίζοντα το γνωστό πρόβλημα του καπιταλισμού που είχε προφητεύσει ο Μαρξ "καλά παράγω, αλλά που πουλάω"?
Ας δούμε όμως και κάτι ακόμα για τους χαραμοφάηδες Έλληνες. Δοκίμασε να συγκρίνεις τις αποδοχές του Έλληνα εργαζόμενου με τις αποδοχές ενός άλλου κράτους της ζώνης ευρώ, θα δείς ότι δεν είμαστε σε πλεονεκτική θέση αλλά μάλλον σε χειρότερη.
Αν συνυπολογίσεις ότι οι κρατικές παροχές, που απολαμβάνουμε είναι μάλλον χειρότερες από πολλές άλλες χώρες, μόνο σε πλεονεκτική θέση δεν είμαστε.
Σου θυμίζω ότι η δέσμευση για εξίσωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της ευρωζώνης, δεν είναι υπόθεση μόνο της εκάστης κυβέρνησης αλλά και συνολική δέσμευση της ε.ε.
Δηλαδή ως πολίτης της ε.ε. δικαιούμαι να απολαμβάνω ανάλογα αγαθά, με τους άλλους πολίτες της ε.ε. για τις υπηρεσίες που παρέχω. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, που δεν συμβαίνει, είναι χρέος και της Ε.Ε. να ψάξει λύσεις για το πρόβλημά μου.
Όμως το σημαντικό στο πιο πάνω είναι ότι δεν ζούσαμε κάποια παχυλή ζωή, όπως φαίνεται να νομίζουν πολλοί εκτός Ελλάδος. Μιλάω πάντα για το σύνολο, γιατί σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι που "τα έφαγε". Αλλά δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αυτό είναι ανέκδοτο.
Αάμε και σε κάτι ακόμα που λέγεται.
Μα δεν πήρες χρήματα από κάποιον που τα έφαγε? Άρα δεν έχεις εξ ορισμού συμμετάσχεις στο φάγωμα?
Υποθέτω ότι πήρα, και με αυτά αγόρασα και κάποια αγαθά, κάποια γερμανικά, κάποια ιαπωνικά, κάποια αμερικάνικα.... Άρα και οι πολίτες των χωρών που ξάνουν εξαγωγές στην Ελλάδα, τα φάγανε. Και μάλιστα γερά, μια και τα καταναλωτικά αγαθά με εξαίρεση τα τρόφιμα έχουν ελάχιστο κόστος παραγωγής σε σχέση με την αξία τους.
Άρα τα έφαγαν και οι Γερμανοί, άρα όλο και κάτι έφαγες και εσύ ο Ευρωπαίος.... και ίσως πιο πολλά από μένα.
Αφήνοντας τα αστεία. Αν οποιοσδήποτε πληρώνεται ένα λογικό αντίτιμο για την εργασία που όντως παράγει, δεν είναι ηθικά ή νομικά υποχρεωμένος, να ξέρει από που προέρχονται τα χρήματα που παίρνει, ιδικά όταν δεν υπάρχει κάποιος προφανής τρόπος να αξιολογήσει την διαδικασία απόκτησης των χρημάτων που μέρος τους καταλήγει στην τσέπη του για την εργασία του. Αν έχεις αμφιβολίες μπορείς να ρωτήσεις και νομικό. Εν το μεταξύ, φίλτατε πολίτη της Γερμανίας, εσύ τα έφαγες....
Ειδικά για τα χρέη της Γερμανίας, το πως κλείσανε οι λογαριασμοί του κατοχικού πολεμικού δανείου και οι αποζημιώσεις και κυρίως γιατί κλείσανε έτσι, είναι θέμα που δεν το γνωρίζω καλά. Υπάρχουν όμως αρκετά υπόνοιες για λοβιτούρες των ελληνικών κυβερνήσεων (τουλάχιστον από ότι διάβαζα του Καραμανλή). Οπότε, αν τυχών συμβαίνει κάτι τέτοιο, κάθε διεθνές δικαστήριο μπορεί να ακυρώσει την διαδικασία. μπορεί αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανε. οπότε τα θεωρώ χαμένα.
Τελειώνοντας το μόνο που βλέπω να μας δίνεται σαν ευκαιρία, είναι να ξεπουλήσουμε τον όποιον εθνικό μας πλούτο σε τιμή ευκαιρίας. με το συμπάθιο αλλά δεν θα το έλεγα υποστήριξη.
Όπως έχω πει και αλλού η Ελλάδα έχει καλύτερες επιλογές, ακόμα και η χρεοκοπία είναι καλύτερη επιλογή, αλλά αμφιβάλω αν συμφέρει άλλους από τους Έλληνες κάτι τέτοιο.
