μισό κιλό καλαμάρι καθαρισμένο.
ενάμισι φλιτζάνι ρίζι μπασμάτι
2 μέτρια κρεμίδια
2-3 σκελίδες σκόδρο
κουκουνάρια
μια δυο πιπεριές κόκκινες για να έχει και λίγο χρώμα
100-150 γρ τυρί γραβιέρα
1-2 φλυτζάνια λάδι
πιπέρι - αλλάτι
Πλένουμε καλά το καλαμάρι και ψιλοκόβουμε τα πλοκάμια και το κεφάλι.
Πλένουμε σε ένα σουρωτήρι το ρίζι (λέγεται ότι μερικές φορές του προσθέτουν κάτι σαν ασβέστη για να διατηρηθεί, πάντως κακό δεν κάνει λίγο πλύσιμο)
Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι, το σκόρδο, πιπεριά, τυρί.
Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το ρίζι και τα ψιλοκομένα πλωκάμια - κεφάλι (εάν είναι αποφλοιωμένο άβραστο, εάν είναι αναποφλοίωτο, πρέπει να το βράσουμε μέχρι να "βαστάει" και να το σουρώσουμε πρώτα).
Στο τηγάνι προσθέτουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και αφού σωταριστούς λίγο προσθέτουμε και ένα ποτήρι νερό ώστε να βράσουν. Αλατοπιπερώνουμε με μέτρο και τα αφήνουμε λίγη ώρα, ώστε να δέσουν, μετά τα κατεβάζουμε από την φωτιά.
Προσθέτουμε το τυρί, την πιπεριά και τα κουκουνάρια και ανακατεύουμε.
Με αυτό το μείγμα για γέμιση γεμίζουμε τα καλαμάρια και τα απλώνουμε σε ένα μικρό ταψί. Αν θέλετε τα στερεώνεται με μια οδοντογλυφίδα.
Ότι περισσέψει το βάζουμε και αυτό στο ταψάκι.
Μισή ώρα με τρία τέταρτα στους 200 βαθμούς θα είναι αρκετά. Αν δείτε ότι αρπάζει γρήγορα από πάνω, μπορείτε να το σκεπάσετε από πάνω με αλουμινόχαρτο.
Τα καλαμάρια είναι υπέροχα σαν φαγητό από ότι μου λένε. Νομίζω ότι και ζωντανά δεν είναι άσχημα. Ως χορτοφάγος, εύχομαι να τα σιχαθείτε σύντομα. Κακή σας όρεξη.
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
SkamoΚαλαμάρι γεμιστό ©
Oμελέτα με κολοκυθανθούς αλά σκαμ ©
Θέλουμε μια γαβάθα κολοκυθανθούς, όχι τσιγκουνιές γιατί μαζεύουν στο
ψήσιμο. Συνήθως στη λαϊκή τους πετάνε, οπότε ζητάτε και σας δίνουν, αλλά
και τα κολοκυθάκια δεν πάνε χαμένα... Προσοχή να είναι ολόφρεσκοι και καλοκαμωμένοι...
Τυρί φέτα ή ξυνομυζήθρα κρητική μαλακιά.
τέσσερα αυγά, (ομελέτα φτιάχνουμε όχι κουτσουλιά)
λάδι
πιπέρι (αλάτι έχει αρκετό το τυρί)
Λίγο αλεύρι και νερό.
Για τις ποσότητες προσευχηθείτε στον πανάγαθο να πέσετε μέσα, στη τύχη τα βάζω.
Πλένουμε καλά τους ανθούς και τους ψιλοκόβουμε, προσέχοντας τον εσωτερικό στήμονα, να μην έχει μαλακώσει, αν έχει μαλακώσει παίρνοντας γλοιώδη υφή τον πετάμε και κρατάμε μόνο τα φύλα.
Με το αλεύρι και λίγο νερό φτιάχνουμε μια πολύ νερουλή ζύμη.
Προσθέτουμε μια δόση πιπέρι που να αντέχει το στομάχι μας.
Τρίβουμε ή ψιλοκόβουμε το τυρί ανάλογα με το είδος του.
Σπάμε τα αυγά και τα χτυπάμε με την πολύ νερουλή μας ζύμη.
Ρίχνουμε μέσα τους ανθούς και το τυρί και ανακατεύουμε.
Μόλις κάψει το λάδι στο τηγάνι απλώνουμε μέσα το μείγμα και ρίχνουμε ένα ανακάτεμα καλού κακού.
Αν είσαστε από τους προνομιούχους που έχουν ομελετιέρα, την κάνατε λαχείο. Αν όχι μην δοκιμάσετε να την γυρίσετε στον αέρα, ιδίως αν βόσκει κανένα σκυλάκι ή γάτα εκεί γύρο. Αρκεστείτε στην γεύση και θυσιάστε την εμφάνιση.
Αν καταφέρετε και στραγκίσετε και το λάδι αγγίξατε την τελειώτητα.
Τυρί φέτα ή ξυνομυζήθρα κρητική μαλακιά.
τέσσερα αυγά, (ομελέτα φτιάχνουμε όχι κουτσουλιά)
λάδι
πιπέρι (αλάτι έχει αρκετό το τυρί)
Λίγο αλεύρι και νερό.
Για τις ποσότητες προσευχηθείτε στον πανάγαθο να πέσετε μέσα, στη τύχη τα βάζω.
Πλένουμε καλά τους ανθούς και τους ψιλοκόβουμε, προσέχοντας τον εσωτερικό στήμονα, να μην έχει μαλακώσει, αν έχει μαλακώσει παίρνοντας γλοιώδη υφή τον πετάμε και κρατάμε μόνο τα φύλα.
Με το αλεύρι και λίγο νερό φτιάχνουμε μια πολύ νερουλή ζύμη.
Προσθέτουμε μια δόση πιπέρι που να αντέχει το στομάχι μας.
Τρίβουμε ή ψιλοκόβουμε το τυρί ανάλογα με το είδος του.
Σπάμε τα αυγά και τα χτυπάμε με την πολύ νερουλή μας ζύμη.
Ρίχνουμε μέσα τους ανθούς και το τυρί και ανακατεύουμε.
Μόλις κάψει το λάδι στο τηγάνι απλώνουμε μέσα το μείγμα και ρίχνουμε ένα ανακάτεμα καλού κακού.
Αν είσαστε από τους προνομιούχους που έχουν ομελετιέρα, την κάνατε λαχείο. Αν όχι μην δοκιμάσετε να την γυρίσετε στον αέρα, ιδίως αν βόσκει κανένα σκυλάκι ή γάτα εκεί γύρο. Αρκεστείτε στην γεύση και θυσιάστε την εμφάνιση.
Αν καταφέρετε και στραγκίσετε και το λάδι αγγίξατε την τελειώτητα.
Χταπόδι ταλιατέλες.
1-1,5 κιλά χταπόδι.
μισό κιλό ταλιατέλες
5-6 φύλα δάφνης
πιπέρι
αλάτι
0,5 ποτήρι κρασί
λάδι
Δυστυχώς αν και χορτοφάγος μαγειρεύω συχνά και ζώα.
Από τον ψαρά της γειτονιάς μας αγοράζουμε το χταπόδι μας, γιατί αν δεν είναι φρέσκο δεν θα λέει και πολλά (εκτός αν δεν έχει χτυπηθεί καλά, τότε καλύτερα να μείνει καμιά βδομάδα κατάψυξη για να μαλακώσει.). Πλένουμε καλά το χταπόδι.
Το κόβουμε σε μπουκίτσες και το ρίχνουμε στην χύτρα ταχύτητας για να σωταριστεί με το λάδι.
Αφού το αφήσουμε λίγο να κάψει, το σβήνουμε με το κρασί.
Ρίχνουμε την δάφνη και το αλατοπίπερο.
Προσθέτουμε λίγο νερό, καπακώνουμε και το αφήνουμε να βράσει για περίπου 15 λεπτά από το σφύριγμα της βαλβίδας.
Ανοίγουμε την χύτρα και προσθέτουμε τις ταλιατέλες με νερό ώστε να ψιλοκαλύπτονται. Αν έχουμε υπομονή τις αφήνουμε να μαλακώσουν σιγά σιγά, αν όχι τις σπάμε....
Ανακατεύουμε και κλείνουμε. βράζουμε για άλλα 5 λεπτά μετά το σφύριγμα της βαλβίδας, το κατεβάζουμε από την φωτιά και το ανοίγουμε. Βεβαιωνόμαστε ότι έβρασαν όλα καλά, ανακατεύουμε και το αφήνουμε να ησυχάσει για καμιά ώρα, ώστε δέσει η σάλτσα και να πιουν λίγο οι ταλιατέλες.
Αν χρειαστεί προσθέτουμε και λίγο λάδι.
Οι χρόνοι παίζουν νομίζω από χύτρα σε χύτρα.
μισό κιλό ταλιατέλες
5-6 φύλα δάφνης
πιπέρι
αλάτι
0,5 ποτήρι κρασί
λάδι
Δυστυχώς αν και χορτοφάγος μαγειρεύω συχνά και ζώα.
Από τον ψαρά της γειτονιάς μας αγοράζουμε το χταπόδι μας, γιατί αν δεν είναι φρέσκο δεν θα λέει και πολλά (εκτός αν δεν έχει χτυπηθεί καλά, τότε καλύτερα να μείνει καμιά βδομάδα κατάψυξη για να μαλακώσει.). Πλένουμε καλά το χταπόδι.
Το κόβουμε σε μπουκίτσες και το ρίχνουμε στην χύτρα ταχύτητας για να σωταριστεί με το λάδι.
Αφού το αφήσουμε λίγο να κάψει, το σβήνουμε με το κρασί.
Ρίχνουμε την δάφνη και το αλατοπίπερο.
Προσθέτουμε λίγο νερό, καπακώνουμε και το αφήνουμε να βράσει για περίπου 15 λεπτά από το σφύριγμα της βαλβίδας.
Ανοίγουμε την χύτρα και προσθέτουμε τις ταλιατέλες με νερό ώστε να ψιλοκαλύπτονται. Αν έχουμε υπομονή τις αφήνουμε να μαλακώσουν σιγά σιγά, αν όχι τις σπάμε....
Ανακατεύουμε και κλείνουμε. βράζουμε για άλλα 5 λεπτά μετά το σφύριγμα της βαλβίδας, το κατεβάζουμε από την φωτιά και το ανοίγουμε. Βεβαιωνόμαστε ότι έβρασαν όλα καλά, ανακατεύουμε και το αφήνουμε να ησυχάσει για καμιά ώρα, ώστε δέσει η σάλτσα και να πιουν λίγο οι ταλιατέλες.
Αν χρειαστεί προσθέτουμε και λίγο λάδι.
Οι χρόνοι παίζουν νομίζω από χύτρα σε χύτρα.
Ψητά λαχανικά αλά σκαμ.
Τον χειμώνα αντέχουμε να βάλουμε και καμία κατσαρόλα πιο πολύ, οπότε....
Πατάτες
καρότα
κολοκύθια
ξυνομυζίθρα
ντομάτες
κρεμύδια
4 αυγά
λάδι.
Καθαρίζουμε και κόβουμε σε κομμάτια τις πατάτες, μικρότερα τα καρότα και μεγαλύτερα τα κολοκύθια.
Τα βράζουμε στο καλάθι της χύτρας, στον ατμό, (πατάτες, τα καρότα και τα κολοκύθια) σε τόσο χρόνο ώστε οι πατάτες να τρώγονται αλλά να λιώνουν στο στόμα. (στη δική μου χύτρα 10 λεπτά).
Απλώνουμε σε ένα ταψί τις πατάτες, καρότα και τα κολοκύθια.
Με το χέρι θρυμματίζουμε την ξυνομυζίθρα (προτιμάμε μαλακή, αλλά μπορούμε να βάλουμε και φέτα) και την απλώνουμε πάνω από τα άλλα στο ταψί.
σε ένα τηγάνι ή και στην χύτρα για να μην λερώνουμε τσιγαρίζουμε ελαφρά το κρεμύδια και τα απλόνουμε και αυτά μαζί με τις ντομάτες κομμένες σε φέτες.
Σπάμε 4 αυγά και τα ρίχουμε μάτια (ναι χωρίς να τα χτυπήσουμε, αλλά να μην κάτσουν και πάνω στις ντομάτες) μέσα στο ταψί μοιράζοντάς τα όσο καλύτερα μπορούμε.
Από πάνω ρίχνουμε μια δόση λάδι φροντίζοντας να πάει σε όσο περισσότερα μέρη γίνεται.
Το ψήνουμε σε 200 βαθμούς στο φούρνο για 40 περίπου λεπτά. Ή όσο να πάρουν λίγο χρώμα οι πατάτες.
Η σειρά που τα βάζουμε δεν είναι κρίσιμη, ούτε και οι αναλογίες. Αν σας έχει ξεμείνει κανένα άλλο λαχανικό πχ πιπεριά δεν βλάπτει μια δοκιμή.
Πατάτες
καρότα
κολοκύθια
ξυνομυζίθρα
ντομάτες
κρεμύδια
4 αυγά
λάδι.
Καθαρίζουμε και κόβουμε σε κομμάτια τις πατάτες, μικρότερα τα καρότα και μεγαλύτερα τα κολοκύθια.
Τα βράζουμε στο καλάθι της χύτρας, στον ατμό, (πατάτες, τα καρότα και τα κολοκύθια) σε τόσο χρόνο ώστε οι πατάτες να τρώγονται αλλά να λιώνουν στο στόμα. (στη δική μου χύτρα 10 λεπτά).
Απλώνουμε σε ένα ταψί τις πατάτες, καρότα και τα κολοκύθια.
Με το χέρι θρυμματίζουμε την ξυνομυζίθρα (προτιμάμε μαλακή, αλλά μπορούμε να βάλουμε και φέτα) και την απλώνουμε πάνω από τα άλλα στο ταψί.
σε ένα τηγάνι ή και στην χύτρα για να μην λερώνουμε τσιγαρίζουμε ελαφρά το κρεμύδια και τα απλόνουμε και αυτά μαζί με τις ντομάτες κομμένες σε φέτες.
Σπάμε 4 αυγά και τα ρίχουμε μάτια (ναι χωρίς να τα χτυπήσουμε, αλλά να μην κάτσουν και πάνω στις ντομάτες) μέσα στο ταψί μοιράζοντάς τα όσο καλύτερα μπορούμε.
Από πάνω ρίχνουμε μια δόση λάδι φροντίζοντας να πάει σε όσο περισσότερα μέρη γίνεται.
Το ψήνουμε σε 200 βαθμούς στο φούρνο για 40 περίπου λεπτά. Ή όσο να πάρουν λίγο χρώμα οι πατάτες.
Η σειρά που τα βάζουμε δεν είναι κρίσιμη, ούτε και οι αναλογίες. Αν σας έχει ξεμείνει κανένα άλλο λαχανικό πχ πιπεριά δεν βλάπτει μια δοκιμή.
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Αιθέρας
από την βικιπέδια...
Αιθέρας σύμφωνα με την αρχαία και την μεσαιωνική αντίληψη ήταν το υλικό που γέμιζε τον χώρο του σύμπαντος γύρω από την γήινη σφαίρα.
Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο, μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος. Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο. Ο αιθέρας πίστευαν ότι είχε το σχήμα του κανονικού δωδεκάεδρου, γιατί ήταν το μοναδικό κανονικό στερεό του οποίου το ανάπτυγμα δεν αναλυόταν σε ορθογώνια ή ισοσκελή τρίγωνα. Έτσι, του απέδιδαν ξεχωριστές ιδιότητες, αφού ο κόσμος τον οποίο δομούσε ήταν ιδανικός και η κατοικία των θεών. Η ιδέα αυτή για τον αιθέρα διατηρήθηκε και στο Μεσαίωνα με την Αλχημεία.
Άλλη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι ότι τα πέντε στοιχεία αποτελούν διαφορετικές καταστάσεις της ύλης. Οι τρεις καταστάσεις στέρα, υγρή και αέρια είναι απλές στην σύλληψή τους. Η φωτιά θα μπορούσε να αποτελεί την κατάσταση της ύλης σαν κβάντα ενέργειας και ο αιθέρας να αποτελεί την κυματική μορφή της ύλης.
Μια πιο συμβολική προσέγγιση στην έννοια των στοιχείων είναι να θεωρήσουμε την γη σαν την υλική μας φύση, το νερό σαν στον συναισθηματικό κόσμο, τον αέρα σαν την διανόηση, την φωτιά σαν την φυσική ενέργεια και την πράνα σαν την πεμπτουσία. Η έννοια της πράνας νομίζω ότι έχει καταγωγή από τον Ινδουισμό. Αναφέρεται σε μια ζωοποιό ενέργεια που υπάρχει διάχυτη στο σύμπαν. Τα έμβια όντα θεωρούνται κατά κάποιον τρόπο σαν δέκτες – συσορευτές αυτής της ενέργειας, χάρη στην οποία εκδηλώνεται το φαινόμενο της ζωής.
Υπάρχει μια αντιστοιχία της πράνας με το «τσι»
Το Τσι είναι η Κινέζικη λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει "τη φυσική ενέργεια του σύμπαντος".Αυτή η ενέργεια, αν και ονομάζεται φυσική, είναι πνευματική ή υπερφυσική και είναι μέρος ενος μεταφυσικού, όχι εμπειρικού, συστήματος αξιών. Το Τσι πιστεύεται οτι περιβάλλει όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρωπίνου σώματος. Τέτοια μεταφυσικά συστήματα αξιών γενικά αναφέρονται σαν τύποι του βιταλισμού.Μια απ' τις βασικές έννοιες που σχετίζονται με το Τσι είναι η έννοια της αρμονίας. Η διατάραξη, είτε στο σύμπαν είτε στο σώμα, είναι αποτέλεσμα της δυσαρμονίας, κάποιων πραγμάτων δηλαδή που είναι εκτός ισορροπίας και πρέπει να επανέλθουν σε ισορροπία.
Με μια άλλη (μεταφυσική) προσέγγιση το κενό αποτελεί το πέμπτο στοιχείο. Με το κενό που αναζητά ο διαλογιζόμενος. Το κενό που περιέχει τα πάντα.
Μερικές θεωρίες φαίνονται απλοί παραλογισμοί. Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί είναι όντως παραλογισμοί. Αλλά μπορεί να οφείλεται και στο ότι δεν υπάρχει το κατάλληλο πλαίσιο επικοινωνίας, οι κατάλληλες λέξεις για να εξηγήσουμε κάποιες εμπειρίες. Την αίσθηση του κενού στο διαλογισμό, που είναι τόσο γεμάτη από ενέργεια πως να την περιγράψουμε. Ή την αίσθηση του εγώ που αποσύρεται, και όμως αφήνει στην θέση του κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Τι λέει η επιστήμη για το θέμα:
Μόλις ανακαλύψαμε μέσω αστρονομικών παρατηρήσεων, ότι το φως χρειάζεται κάποιο χρόνο, για να ταξιδέψει οι επιστήμονες αναρωτήθηκαν για τη φύση του φωτός. Επειδή το φως είχε κυματικές ιδιότητες, δηλαδή συμπεριφερόταν σαν κύμα, συμπέραναν ότι ήταν κύμα. Το επόμενο ερώτημα ήταν σε ποιο υλικό μεταδιδόταν αυτό το κύμα, μια και τα μέχρι τότε γνωστά «κύματα» μεταδίδονταν σε κάποιο υλικό. Επειδή δεν υπήρχε κάποιο απτό – γνωστό υλικό που να χρησιμοποιείται για την μετάδοσή τους, αποφάσισαν να υποθέσουν την ύπαρξη ενός που το ονομάσουν αιθέρα χρησιμοποιώντας την αρχαία ορολογία.Μετά την ανακάλυψη του ηλεκτρομαγνητικού κύματος οι επιστήμονες θεώρησαν ότι φύση του ταυτίζεται με του φως. Παρατηρήθηκε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα είναι εγκάρσια, και επειδή τα εγκάρσια κύματα διαδίδονται στα στερεά συμπέραναν ότι ο αιθέρας ήταν κατά κάποιον τρόπο «στερεός» ή ορθότερα έχει κάποιες από τις ιδιότητες που αποδίδουμε στα στερεά! Αυτό οδήγησε σε διάφορες κοσμολογικές θεωρίες που ταύτιζαν το σύμπαν με τον αιθέρα και ερμήνευαν την ύλη ως δίνες του αιθέρα. Κάπως έτσι θεωρείται ότι συμβαίνει και σε σύγχρονες ερμηνείες της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, όπου αντί για αιθέρα, χρησιμοποιείται ο χωροχρόνος.
Οι επιστήμονες που υποστήριζαν τη θεωρία του Αιθέρα, είχαν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα... Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος. Αν και όλα αυτά δεν ακούγονται και τόσο επιστημονικά...
Οι Μίκελσον και Μόρλεϋ επηρεασμένοι από αυτές τις θεωρίες, αποφάσισαν να μετρήσουν την ταχύτητα του φωτός, προς διάφορες διευθύνσεις. μετρώντας ουσιαστικά την ταχύτητα του αιθέρα ως προς τη γη ή για την ακρίβεια, ως προς τη διάταξη του πειράματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο αιθέρας ήταν ακίνητος ως προς τη γη. Η πιο πειστική θεωρία για την ερμηνεία του φαινομένου ήταν ότι δεν υπήρχε αιθέρας.
Περιγραφή του πειράματος υπάρχει στη σελίδα http://en.wikipedia.org/wiki/Michelson%E2%80%93Morley_experiment
Το 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τη Θεωρία της Σχετικότητας (Ε=mc²), που έδειξε πως δεν απαιτείται αιθέρας, για την διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στο κενό.
Στη φυσική, ως κενό ορίζεται η απόλυτη απουσία ύλης σε μια περιοχή χώρου. Αλλά εκτός από την ύλη υπάρχουν και οι ιδιότητες του χωροχρόνου...
Ο αιθέρας λοιπόν επανέρχεται με μια διαφορετική προσέγγιση, παρατηρώντας ότι ο χώρος είναι προικισμένος με φυσικές ιδιότητες, μπορούμε να πούμε ότι το κενό, δεν είναι απλά και απόλυτα κενό. Μια θέση που ανέφερε και ο Αϊνστάιν.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Αϊνστάιν, ήταν να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε έναν «άδειο χώρο». Στην περίπτωση αυτή, οι εξισώσεις πεδίου, προβλέπουν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει πεδίο βαρύτητας, όπως ακριβώς συμβαίνει έξω από τα άστρα όπου ο χώρος θεωρείται κενός από ύλη, αλλά ταυτόχρονα υφίσταται σε αυτόν, το αστρικό βαρυτικό πεδίο. Άρα η Γενική Σχετικότητα προβλέπει την παρουσία «γεωμετρίας» στο χώρο, ακόμα και με απουσία της ύλης. Για τον Αϊνστάιν, η παρουσία της γεωμετρίας ή με άλλα λόγια του βαρυτικού πεδίου που απλώνεται σε αυτόν, αποκτά μια άλλη υφή με απολύτως φυσική σημασία, και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η περίπτωση του απόλυτου κενού.
Στην κβαντική φυσική, έχει αποδειχθεί η αρχή της απροσδιοριστίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Αυτό δεν έχει πρακτική εφαρμογή σε μακροσκοπικό επίπεδο, αλλά μόνο σε υποατομικό επίπεδο. Όσο ακριβέστερα γνωρίζεις το ένα πχ. την ταχύτητα, τόσο πιο ακαθόριστα γνωρίζεις το άλλο. Έτσι, η τιμή του πεδίου του «κενού» χώρου, δεν είναι δυνατόν να είναι ίσο με «μηδέν», γιατί τότε θα παραβιαζόταν η αρχή της απροσδιοριστίας.
Έτσι στον ΚΕΝΟ ΧΩΡΟ, (τον χώρο που δεν περιέχει ούτε ύλη ούτε ενέργεια), το πεδίο δεν μπορεί να διατηρείται ακριβώς ίσο με μηδέν, γιατί τότε θα παραβιαζόταν η αρχή της απροσδιοριστίας. Αν δεν υπήρχε καθόλου πεδίο, τότε η ένταση του πεδίου θα είχε μια ακριβώς προσδιορισμένη τιμή, την μηδενική. Επίσης, θα υπήρχε και ένας ακριβώς προσδιορισμένος ρυθμός χρονικής μεταβολής, ο μηδενικός. Όμως, ποτέ και σε κανένα χωροχρονικό τόπο, ο οποίος υπακούει στην αρχή της απροσδιοριστίας, δεν είναι δυνατόν να έχουμε απολύτως προσδιορισμένη ένταση και ρυθμό μεταβολής της έντασης.
Πάλι από την κβαντομηχανική. Από την στιγμή που δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε την ταχύτητα και την θέση ενός σωματιδίου, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ένα σημείο είναι κενό. Δεν είναι σίγουρο καν ότι υπάρχει κενό. Η φύση των σωματιδίων μάλλον δεν έχει την καθορισμένη μορφή, που αντιλαμβανόμαστε σε ένα απτό υλικό αντικείμενο. Χρωστάω ακόμα το σχετικό μάθημα, οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά, πάνω στο πια είναι η πραγματική τους φύση. Αν την ξέρουμε...
χρεοκοπία και κούρεμα
Ένα ένα. Από την μια χρεοκοπία και από την άλλη κούρεμα και δανεισμός και μέτρα.
πρίν από όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμφωνεί με το να παρθούν επί πλέον μέτρα, πάρα πολλά μέτρα, τσουβάλια μέτρα. Το θέμα είναι τι μέτρα?
Ας πούμε ένα μέτρο, απλό και εύκολο στην εφαρμογή. αύξηση του χρόνου περί ευθύνης υπουργών στα 100 χρόνια και μεταβίβαση της αρμοδιότητας δικαστικής έγκλισης στο δικαστικό σώμα. Υποθέτω ότι σε δημοψήφισμα θα έπαιρνε 70-99%.
Ή ένα άλλο μέτρο. Αύξηση της φορολογίας των οφ σορ στα 30% της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων που κατέχουν σε ετήσια βάση. Πάλι ανάλογα ποσοστά βλέπω.
Άρα οι Έλληνες πολίτες δεν είναι ενάντια σε μέτρα, αλλά σε ποια μέτρα. Και είναι σαφές ότι ανάλογα μέτρα, θα έχουν θετικό αντίκτυπο στον περιορισμό των εξόδων του δημοσίου.
Πάμε τώρα να ξεκαθαρίσουμε ένα βασικό ζήτημα, από την μια έχουμε πτώχευση και από την άλλη σενάρια διάσωσης. Η πτώχευση έχει όλα τα κακά που αναφέρονται (ίσως δεν είναι σαφές αλλά ας το δεχθούμε σαν υπόθεση εργασίας). Οπότε θα είναι θετικό να ισχύσει κάποιο σενάριο διάσωσης. Ναι, έχετε ακούσει κανένα?
Εγώ όχι.
Ακόμα και με κούρεμα 99.999% χωρίς κάποια στρατηγική που να διαμορφώνει νέα δεδομένα, απλά μεταθέτουμε το πρόβλημα. Και εγώ μεν που έχω τα χρονάκια μου, με λίγη τύχη μπορεί να τα τινάξω μέχρι να σκάσει πάλι το πρόβλημα, αλλά οι ποιο νέοι όχι.
Από όσο ξέρω μια επιχείρηση όταν δεν έχει στρατηγική αντιμετώπισης του χρέους της, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προχωρήσει σε πτώχευση. Η παράταση θα την οδηγήσει σε χειρότερη θέση.
Οπότε αν το ερώτημα είναι αύριο, περιμένοντας ένα από μηχανής θεό και ξεπουλώντας ότι έχουμε και δεν έχουμε, ή σήμερα ώστε να μας μείνει καί κάτι στην άκρη, η απάντηση νομίζω ότι είναι σήμερα.
Βέβαια ίσως να κάνω λάθος και να υπάρχει σενάριο και να μην το έχω καταλάβει.
Υπάρχουν λύσεις χωρίς πτώχευση. Πιθανά ναι. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.
Νομίζω ότι αν κάποιος έχει μια προβληματική επιχείρηση μπορεί να κάνει ένα σχεδιασμό, έτσι και εμείς. Μέχρι τώρα ακολουθούμε μια συνταγή που δεν φαίνεται να έχει και θετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν δύο λογικές σε αυτό το σημείο, δεν είναι καλή η συνταγή ή δεν την ακολουθούμε αρκετά καλά.
Μια ερώτηση λοιπόν μια και δεν ξέρω, η συνταγή αυτή έχει πετύχει πουθενά?
Μια άλλη ερώτηση είναι πως οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο? Αν βρούμε τι μας οδήγησε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να λύσουμε το πρόβλημα.
Ας πούμε η Ελλάδα πριν την ένωση είχε θετικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων, μόλις μπήκε το ισοζύγιο χειρωτέρεψε, (νομίζω κάπου -150%). και σήμερα είναι πολύ περισσότερο αρνητικό. Άρα κάτι δεν πάει καλά, και η Ε.Ε. θα πρέπει να δει το θέμα αν θέλει όντως να μας βοηθήσει.
---------------------------
Πάμε και σε ένα άλλο σημείο.
Αν πτωχεύσουμε, τα πράγματα θα είναι δύσκολα για μας. Πολύ πολύ δύσκολα. Δεν αμφιβάλω.
Τι αντίκτυπο θα έχει στην Ε.Ε. αλλά και στην παγκόσμια οικονομία? Η Ελλάδα είναι μια ψείρα στα οικονομικά μεγέθη της ένωσης. Παρόλα αυτά μια ψείρα μπορεί να έχει δυσάρεστα αποτελέσματα αν ψοφήσει. Ίσως υπερβολικά δυσάρεστα.
Οσο δεν έχω δει πρόταση που να επιτρέπει την αποφυγή κατάρρευσης, (φυσικά με σοβαρές πιθανότητες σφάλματος, αλλά και κάποιον ρεαλισμό) λέω ότι αν είναι να βαρέσεις κανόνι καλό είναι να το βαρέσεις όσο γίνεται νωρίτερα. Έτσι μεγιστοποιείς τις μελλοντικές δυνατότητες επανάκαμψης. Η παράταση ευνοεί όσους θα μετακομίσουν άμεσα στον παράδεισο, ενδεχομένως και τους πιστωτές μας.
Δεν λέω οτι δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά ότι μέχρι τώρα δεν έχουν προταθεί κάποιες βιώσιμες.
Για να το πω και διαφορετικά, το μοντέλο της Ε.Ε. παρουσιάζει λειτουργικά προβλήματα καθώς και συνολικά το φιλελεύθερο μοντέλο που προσπαθεί να εφαρμόσει η δύση. Σε αυτό το πλαίσιο οι λύσεις για τους αδύναμους κεφαλαιούχους (Ελλάδα), ιδίως αν αυτοί είναι και προβληματικοί στην διαχείριση, είναι να πάνε να πνιγούνε.
Αν δεις ρεαλιστικά αυτό που προτείνεται είναι να μειωθούν οι συνολικές απολαβές των πολιτών, ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές (με την κίνα?) οι επιχειρήσεις. Το ότι οι παραγωγικές δομές ενδέχεται να μην εξασφαλίζουν ακόμα και με σκλάβους ανταγωνιστικές δομές ή ότι έχοντας στρατιές ανέργων μεταναστών δεν επετεύχθει η ανταγωνιστικότητα, είναι άνευ σημασίας.
Τότε αν ο Θεός, γιατί αυτόν περιμένουν, βοηθήσει θα αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα έχουν πάλι με την βοήθεια του Θεού, εξαλειφθεί τα φαινόμενα λαμογιάς και όλα τα άλλα παθογενή φαινόμενα του κράτους (εκείνοι που θα μειωθούν είναι οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπαλήλοι, των οποίων το πραγματικό πρόβλημα, είναι η "μη εργασία" και όχι ο αριθμός τους και οι απολαβές του συνόλου τους) θα αρχίσει να μειώνεται το χρέος.
Α ναι ξέχασα, μια και είμαστε από τους πλέον σκληρά εργαζόμενους στην Ε.Ε., στον ιδιοτικό τομέα, θα πρέπει να εργαζόμαστε περισσότερο για να διασφαλίσουμε την ανταγωνιστικότητα, και θα πρέπει να έχουμε απολαβές τεταρτο-τριτοκοσμικές σε υγεία και δημόσια αγαθά.
Για τις συντάξεις δεν ανησυχούμε μια και θα αρχίσουν να τα τινάζουν όλο και νωρίτερα οι τρυπιοπαντελονάδες Έλληνες. Ήδη το να πάρει άνθρωπος πλήρη σύνταξη είναι θαύμα, όχι κατόρθωμα....
Πριν το 97 το ΚΚΕ προφήτευε ακριβώς αυτά που συμβαίνουν τώρα και φαίνεται ότι θα επακολουθήσουν. Πρέπει να σας πω ότι δεν τους πίστευα, θεωρούσα ότι υπερβάλουν. Όπως είπε και ο Παφίλης σε μια εκπομπή, δεν είναι μάντεις, αυτή είναι η δομή του συστήματος.
Συμφωνώ ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτες από την δομή του συστήματος. Αλλά η φτωχή μου γνώμη είναι ότι η συγκεκριμένες συνθήκες (Ελλάδα. Ε.Ε. διεθνής συγκυρία) και η γενικότερη στροφή του καπιταλισμού παγκοσμίως σε ένα φιλελεύθερο μοντέλο, αντί για ένα προστατευτικό μοντέλο εξομάλυνσης των αδυναμιών της ελεύθερης αγοράς, επιτείνουν δραματικά το πρόβλημα.
πρίν από όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμφωνεί με το να παρθούν επί πλέον μέτρα, πάρα πολλά μέτρα, τσουβάλια μέτρα. Το θέμα είναι τι μέτρα?
Ας πούμε ένα μέτρο, απλό και εύκολο στην εφαρμογή. αύξηση του χρόνου περί ευθύνης υπουργών στα 100 χρόνια και μεταβίβαση της αρμοδιότητας δικαστικής έγκλισης στο δικαστικό σώμα. Υποθέτω ότι σε δημοψήφισμα θα έπαιρνε 70-99%.
Ή ένα άλλο μέτρο. Αύξηση της φορολογίας των οφ σορ στα 30% της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων που κατέχουν σε ετήσια βάση. Πάλι ανάλογα ποσοστά βλέπω.
Άρα οι Έλληνες πολίτες δεν είναι ενάντια σε μέτρα, αλλά σε ποια μέτρα. Και είναι σαφές ότι ανάλογα μέτρα, θα έχουν θετικό αντίκτυπο στον περιορισμό των εξόδων του δημοσίου.
Πάμε τώρα να ξεκαθαρίσουμε ένα βασικό ζήτημα, από την μια έχουμε πτώχευση και από την άλλη σενάρια διάσωσης. Η πτώχευση έχει όλα τα κακά που αναφέρονται (ίσως δεν είναι σαφές αλλά ας το δεχθούμε σαν υπόθεση εργασίας). Οπότε θα είναι θετικό να ισχύσει κάποιο σενάριο διάσωσης. Ναι, έχετε ακούσει κανένα?
Εγώ όχι.
Ακόμα και με κούρεμα 99.999% χωρίς κάποια στρατηγική που να διαμορφώνει νέα δεδομένα, απλά μεταθέτουμε το πρόβλημα. Και εγώ μεν που έχω τα χρονάκια μου, με λίγη τύχη μπορεί να τα τινάξω μέχρι να σκάσει πάλι το πρόβλημα, αλλά οι ποιο νέοι όχι.
Από όσο ξέρω μια επιχείρηση όταν δεν έχει στρατηγική αντιμετώπισης του χρέους της, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προχωρήσει σε πτώχευση. Η παράταση θα την οδηγήσει σε χειρότερη θέση.
Οπότε αν το ερώτημα είναι αύριο, περιμένοντας ένα από μηχανής θεό και ξεπουλώντας ότι έχουμε και δεν έχουμε, ή σήμερα ώστε να μας μείνει καί κάτι στην άκρη, η απάντηση νομίζω ότι είναι σήμερα.
Βέβαια ίσως να κάνω λάθος και να υπάρχει σενάριο και να μην το έχω καταλάβει.
Υπάρχουν λύσεις χωρίς πτώχευση. Πιθανά ναι. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.
Νομίζω ότι αν κάποιος έχει μια προβληματική επιχείρηση μπορεί να κάνει ένα σχεδιασμό, έτσι και εμείς. Μέχρι τώρα ακολουθούμε μια συνταγή που δεν φαίνεται να έχει και θετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν δύο λογικές σε αυτό το σημείο, δεν είναι καλή η συνταγή ή δεν την ακολουθούμε αρκετά καλά.
Μια ερώτηση λοιπόν μια και δεν ξέρω, η συνταγή αυτή έχει πετύχει πουθενά?
Μια άλλη ερώτηση είναι πως οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο? Αν βρούμε τι μας οδήγησε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να λύσουμε το πρόβλημα.
Ας πούμε η Ελλάδα πριν την ένωση είχε θετικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων, μόλις μπήκε το ισοζύγιο χειρωτέρεψε, (νομίζω κάπου -150%). και σήμερα είναι πολύ περισσότερο αρνητικό. Άρα κάτι δεν πάει καλά, και η Ε.Ε. θα πρέπει να δει το θέμα αν θέλει όντως να μας βοηθήσει.
---------------------------
Πάμε και σε ένα άλλο σημείο.
Αν πτωχεύσουμε, τα πράγματα θα είναι δύσκολα για μας. Πολύ πολύ δύσκολα. Δεν αμφιβάλω.
Τι αντίκτυπο θα έχει στην Ε.Ε. αλλά και στην παγκόσμια οικονομία? Η Ελλάδα είναι μια ψείρα στα οικονομικά μεγέθη της ένωσης. Παρόλα αυτά μια ψείρα μπορεί να έχει δυσάρεστα αποτελέσματα αν ψοφήσει. Ίσως υπερβολικά δυσάρεστα.
Οσο δεν έχω δει πρόταση που να επιτρέπει την αποφυγή κατάρρευσης, (φυσικά με σοβαρές πιθανότητες σφάλματος, αλλά και κάποιον ρεαλισμό) λέω ότι αν είναι να βαρέσεις κανόνι καλό είναι να το βαρέσεις όσο γίνεται νωρίτερα. Έτσι μεγιστοποιείς τις μελλοντικές δυνατότητες επανάκαμψης. Η παράταση ευνοεί όσους θα μετακομίσουν άμεσα στον παράδεισο, ενδεχομένως και τους πιστωτές μας.
Δεν λέω οτι δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά ότι μέχρι τώρα δεν έχουν προταθεί κάποιες βιώσιμες.
Για να το πω και διαφορετικά, το μοντέλο της Ε.Ε. παρουσιάζει λειτουργικά προβλήματα καθώς και συνολικά το φιλελεύθερο μοντέλο που προσπαθεί να εφαρμόσει η δύση. Σε αυτό το πλαίσιο οι λύσεις για τους αδύναμους κεφαλαιούχους (Ελλάδα), ιδίως αν αυτοί είναι και προβληματικοί στην διαχείριση, είναι να πάνε να πνιγούνε.
Αν δεις ρεαλιστικά αυτό που προτείνεται είναι να μειωθούν οι συνολικές απολαβές των πολιτών, ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές (με την κίνα?) οι επιχειρήσεις. Το ότι οι παραγωγικές δομές ενδέχεται να μην εξασφαλίζουν ακόμα και με σκλάβους ανταγωνιστικές δομές ή ότι έχοντας στρατιές ανέργων μεταναστών δεν επετεύχθει η ανταγωνιστικότητα, είναι άνευ σημασίας.
Τότε αν ο Θεός, γιατί αυτόν περιμένουν, βοηθήσει θα αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα έχουν πάλι με την βοήθεια του Θεού, εξαλειφθεί τα φαινόμενα λαμογιάς και όλα τα άλλα παθογενή φαινόμενα του κράτους (εκείνοι που θα μειωθούν είναι οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπαλήλοι, των οποίων το πραγματικό πρόβλημα, είναι η "μη εργασία" και όχι ο αριθμός τους και οι απολαβές του συνόλου τους) θα αρχίσει να μειώνεται το χρέος.
Α ναι ξέχασα, μια και είμαστε από τους πλέον σκληρά εργαζόμενους στην Ε.Ε., στον ιδιοτικό τομέα, θα πρέπει να εργαζόμαστε περισσότερο για να διασφαλίσουμε την ανταγωνιστικότητα, και θα πρέπει να έχουμε απολαβές τεταρτο-τριτοκοσμικές σε υγεία και δημόσια αγαθά.
Για τις συντάξεις δεν ανησυχούμε μια και θα αρχίσουν να τα τινάζουν όλο και νωρίτερα οι τρυπιοπαντελονάδες Έλληνες. Ήδη το να πάρει άνθρωπος πλήρη σύνταξη είναι θαύμα, όχι κατόρθωμα....
Πριν το 97 το ΚΚΕ προφήτευε ακριβώς αυτά που συμβαίνουν τώρα και φαίνεται ότι θα επακολουθήσουν. Πρέπει να σας πω ότι δεν τους πίστευα, θεωρούσα ότι υπερβάλουν. Όπως είπε και ο Παφίλης σε μια εκπομπή, δεν είναι μάντεις, αυτή είναι η δομή του συστήματος.
Συμφωνώ ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτες από την δομή του συστήματος. Αλλά η φτωχή μου γνώμη είναι ότι η συγκεκριμένες συνθήκες (Ελλάδα. Ε.Ε. διεθνής συγκυρία) και η γενικότερη στροφή του καπιταλισμού παγκοσμίως σε ένα φιλελεύθερο μοντέλο, αντί για ένα προστατευτικό μοντέλο εξομάλυνσης των αδυναμιών της ελεύθερης αγοράς, επιτείνουν δραματικά το πρόβλημα.
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
Απόλυτες διατυπώσεις.
Να διευκρινίσω κάτι. Συχνά χρησιμοποιώ απόλυτες εκφράσεις του τύπου "αυτό είναι έτσι".
Στην συνομιλία μας έχουν μερικές νόρμες και με βάση αυτές προσπαθούμε να συνεννοηθούμε. Όταν λέμε ότι ξημέρωσε, εκφέρουμε μια απόλυτη πρόταση, πιθανά έχουμε κοιτάξει έξω από το παράθυρο και βλέπουμε τον ήλιο ψηλά. Αν όμως κάποιος μας έχει παίξει ένα ύπουλο παιχνίδι και έχει κατασκευάσει μια εικόνα περιβάλλοντος και βλέπουμε αυτή την εικόνα καλή ώρα σαν το The Truman Show
Ή αν είμαστε υπνωτισμένοι και βλέπουμε ανύπαρκτες εικόνες?
Μήπως λοιπόν πρέπει να δηλώνουμε ότι έχει ξημερώσει αν δεν μας κάνει κανείς παιχνίδια ή δεν είμαστε υπνοτισμένοι?
Ας πάρουμε μια γνώση που την έχουμε από άλλους. Ας πούμε ότι η γη κινείται. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Είχαν δίκιο αυτοί που μας την δώσανε? Μήπως όλοι τους ξεγελάστηκαν από τα φαινόμενα? Μήπως είναι πληρωμένοι από κάποιον για να μας λένε τέτοια? Πως μπορώ να ξέρω ότι οι άνθρωποι που μου δίνουν την πληροφορία είναι γνώστες? Ιδικά αν δεν είμαι σε θέση να κρίνω την συλλογιστική που χρησιμοποιούν? Αλλά μήπως δεν είμαι σε θέση να ξέρω πως έχω καταλάβει τι μου λένε? Μήπως έχουν περάσει χρόνια από τότε που άκουσα τις θεωρίες και έξω ξεχάσει τι μου είπανε? Μήπως διαλέγω ασυναίσθητα κάποια άποψη που με συμφέρει? Και αν αύριο βρεθούν νέα στοιχεία που να αποδεικνύουν λανθασμένη αυτή την θεωρία?
Ένα κάρο λοιπόν μήπως και αν?
Και όμως λέω με σιγουριά ότι η γη κινείται.
Τι όμως εννοώ. Τι εννοούμε όλοι μας τελικά όταν κάνουμε τέτοιες “απόλυτες” διατυπώσεις.
Μα ότι οι διατυπώσεις μας είναι απόλυτες μόνο σαν σχήματα λόγου και επιδέχονται αμφισβήτηση σε όλα τα σημεία που ανέφερα και σε πάμπολλα άλλα. Αλλά παρόλα αυτά το θέμα που αναφερόμαστε είναι αρκετά σίγουρο σύμφωνα με τις εμπειρίες μας, ώστε το να προσθέσουμε ένα “νομίζω” ή πολύ περισσότερο ένα κατεβατό όπως το ποιο πάνω να μην έχει αξία, μια και οι συζητητές μας γνωρίζουν καλά τι εννοούμε. Αντίθετα αν πραγματευόμαστε ένα θέμα για το οποίο οι αμφιβολίες μας είναι έντονες χρησιμοποιούμε μια πιο αμφισβητήσιμη φράση.
Ένα ακόμα σημείο. Είμαι πρόθυμος να αμφισβητήσω τις απόψεις μου. Αν κάποιος μου δείξει μια συλλογιστική που να είναι πιο καλοδεμένη ή κάποιο σημείο που η άποψή μου πάσχει, είμαι πρόθυμος να την τροποποιήσω ή να την αλλάξω τελείως. Όσο ποιο σίγουρος είμαι ότι η άποψή μου είχε σοβαρή αιτιολόγηση τόσο περισσότερο θα απαιτήσω μια σοβαρή αμφισβήτηση. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι καμιά άποψή μου δεν είναι θέσφατο. Άλλωστε έχω αλλάξει απόψεις σε σημαντικά σημεία της ζωής μου κάμποσες φορές. Για παράδειγμα στο θέμα της πίστης στον Θεό. Ή ακόμα και το παράδειγμα με την γη, έψαξα πολύ πρόσφατα να δω αν η άποψη είναι επαρκώς αποδεδειγμένη, γιατί μου έσπειρε αμφιβολίες ένας φίλος με μια απλή πρότασή του...
Οπότε το “ξημέρωσε” σημαίνει “νομίζω ότι ξημέρωσε” και το “η γη κουνιέται”, “νομίζω ότι η γη κουνιέται”.
Τουλάχιστον για μένα κάπως έτσι “νομίζω” ότι είναι τα πράγματα. Και νομίζω ότι αυτό ισχύει για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ακολουθούν την επιστημονική μεθοδολογία για να βάλλουν μια θεωρία.
“Νομίζω” όμως ότι μερικοί άνθρωποι τα βλέπουν κάπως αλλιώς. Δεν είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν τις απόψεις τους, θεωρούν ότι οι απόψεις τους είναι αξιωματικά ορθές και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.
Τέλος ακόμα και κάτω από το σκεπτικό που περιέγραψα οι απόλυτες διατυπώσεις δεν είναι ότι καλύτερο, και αν μπορούμε ίσως είναι καλύτερα τις αποφεύγουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)