Ολιγοπώλια και αυξητικές αποδώσεις

Η ύπαρξη ολιγοπωλιακών ή μονοπωλιακών συνθηκών στις αγορές είναι ζητούμενο για κάθε επιχείρηση. Και για να το πετύχει κόβει φλέβες. Το να υπάρχουν 3 ή 5 ή 10 εταιρίες που μονοπωλούν ένα προϊόν, δεν διασφαλίζει συνθήκες ελεύθερης αγοράς. Αντίθετα διασφαλίζει δυνατότητες ολιγοπωλιακής συμπεριφοράς. Οι εταιρίες εάν έχουν την δυνατότητα θα φάνε η μια την άλλη, αλλά όσο δεν παρουσιάζεται αυτή η δυνατότητα ορατή, έχουν λόγο να συμφωνούν σε κοινή δράση για να φάνε τον καταναλωτή. Και για αυτό δεν χρειάζεται να βγάλουν ανακοινώσεις και ντουντούκες. Η ύπαρξη συμφωνημένων τιμών και πρακτικών, είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί από τα όποια εποπτικά όργανα, μια και κάθε υποψία θα μπορεί να θεωρείται αποτέλεσμα εξισορρόπησης της αγοράς από τους εμπλεκόμενους.
Το χέρι του Θεού, που επεμβαίνει και όλα τα ισορροπεί.....
Μερικά αγαθά είναι φύσει ολιγοπωλιακά, ας πούμε οι δρόμοι, ή τα δίκτυα ρεύματος και ύδρευσης. Μερικά άλλα είναι θέση, όπως το λογισμικό της Μικρομαλακής και της αντόμπε. Το ότι είναι ιδιόκτητα διασφαλίζει ότι οι ιδιοκτήτες τους απολαμβάνουν κέρδη υπερβαίνονται τα εσκαμμένα. Και παρόλο που οι δύο εταιρίες έχουν έδρα στην χώρα της Ελευθερίας, μάλλον διασφαλίζουν την ανελευθερία των υπολοίπων.

Θα πρέπει όμως εδώ να κάνουμε και μια ακόμα σημείωση. Όταν κάποιος πετύχει με τον όποιον τρόπο να αποκτήσει ένα μερίδιο αγοράς, διασφαλίζει παθητικές πωλήσεις ακριβώς λόγο μεγέθους.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι καταναλωτές, δεν λειτουργούν αξιοκρατικά και αγοράζουν προιόντα λόγο του ότι τα έχουν αγοράσει και στο παρελθόν, αυτό δυσκολεύει τεχνητά κάποιον να μπει στην αγορά, ακόμα και αν έχει την δυνατότητα να παρουσιάσει ένα καλύτερο προϊόν.
Μερικά προϊόντα έχουν χαρακτήρα που διασφαλίζει την επαναλαμβανόμενη προσέλκυση του ίδιου καταναλωτή. Ας πούμε ένα λογισμικό που έχει μάθει κάποιος να χειρίζεται δεν θα είναι πρόθυμος να το αντικαταστήσει. Ακόμα και αν του δώσει ο ανταγωνισμός ένα καλύτερο.
Από την στιγμή που κάποιος αποκτά ένα μέγεθος, φροντίζει να δημιουργεί και κλειστά πρότυπα ώστε κανείς να μην είναι σε θέση να μπει στο πελατολόγιο του. Χαρακτηριστική περίπτωση οι φακοί των φωτογραφικών μηχανών, αγοράζοντας μερικούς δεσμεύεσαι σε μια εταιρίας. Αλλά τα κλειστά πρότυπα διασφαλίζουν ότι οι ανταγωνιστές ακόμα και όταν έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν ένα ανάλογο προϊόν, πχ. open office, θα αντιμετωπίζουν προβλήματα ασυμβατότητας, γιατί ο ιδιοκτήτης του προτύπου, θα έχει την δυνατότητα να έχει κάποια κρυφά στοιχεία στο πρότυπο ώστε να μην τον ακολουθούν με πλήρη συμβατότητα οι άλλοι.
Ένας άλλος τρόπος που λειτουργεί το ολιγοπώλιο είναι η χρονική διαφορά ανάμεσα στον εντοπισμό ενός ελλείμματος στην αγορά, λόγο ας πούμε μιας υπερκοστολόγησης ενός ανελαστικού προϊόντος και του χρόνου που χρειάζεται κανείς για να παράγει ένα ανάλογο ανταγωνιστικό προϊόν.
Το επόμενο πρόβλημα είναι ότι οι συνθήκες παραγωγής συχνά γίνονται αδιαφανείς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην μπορεί κάποιος να ανταγωνιστεί ή να υποκαταστήσει ένα προϊόν, αλλά να μην είναι σε θέση οι εποπτικοί μηχανισμοί να ελέγχουν την ποιότητα και τις επιδράσεις του προϊόντος.
Το μέγεθος του παραγωγού, αποτελεί κρίσιμο παράγοντα που καθιστά δυνατή την πρόσβαση σε μηχανισμούς κράτους ή άλλους ισχυρούς παραγωγούς ώστε να κλειδώσει τεχνητά την αγορά ως προς κάθε άλλο ενδεχόμενο ανταγωνιστή. Με αποτέλεσμα να βλέπουμε στοχευμένες νομοθεσίες, ή παράλληλες δράσεις παραγωγών που εξηπηρετούν το να πετάξουν τους ανταγωνιστές έξω από το παιχνίδι.
Θα έχω ξεχάσει και μερικά αλλά πάμε στο επόμενο.

Υπάρχουν μη ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις. Και ποιες είναι αυτές?
Ποιες είναι οι επιχειρηματικές δραστηριότητες που διασφαλίζεται η δυνατότητα εισόδου βραχυχρόνια νέων παικτών που να προσφέρουν προσβάσιμα, ανάλογα προϊόντα, με επαρκή ενημέρωση για την ποιότητά τους, και ευκολίες μεταπήδησης από τα μεν στα δε, στους καταναλωτές?
Δεν λέω ότι όλες είναι ολιγοπωλιακές, αλλά το ιδανικό της ελεύθερης αγοράς όπου εκατοντάδες επιχειρήσεις ανταγωνίζονται επί ίσοις όροις για την πώληση αγαθών, αμφιβάλω αν υπάρχει πουθενά.

Το διαδύκτιο έχει όντως μειώσει το πρόβλημα για μερικά προϊόντα. Κυρίως όμως έχει χτυπήσει τους τοπικούς μεταπράτες παρά τους παραγωγούς. Αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της αγοράς δεν λειτουργεί κάτω από συνθήκες "υγιούς" λόγο ολιγοπωλίων.
Και σημειώνω εδώ, ότι η διάθεση για οικονομίες κλίμακάς διασφαλίζει συνθήκες που επιτρέπουν την εμφάνιση μονοπωλιακών ή ολιγοπωλιακών επιχειρήσεων.

Αυτό που περιγράφω συνοπτικά απότελεί τις λεγόμενες οικονομίες αυξητικών προσόδων. Δηλαδή οικονομίες που η απόκτησε μεριδίου και μεγέθους αποτελεί από μόνη της παράγοντα που διασφαλίζει κέρδη και επί πλέον αύξηση, όχι λόγο καλύτερων συνθηκών παραγωγής και διάθεσης που διασφαλίζει το μέγεθος και η ρευστότητα (κάτι που στην ελεύθερη αγορά είναι θεμιτό), αλλά λόγο έμμεσων πλεονεκτημάτων νομίμων ή παράνομων που προκύπτουν από το μέγεθος.

Μια ειδική περίπτωση πάνω σε αυτό είναι και οι ποσοτικές εκπτώσεις. Από την στιγμή που κάποιος αποκτά ένα σοβαρό μέγεθος έχει την δυνατότητα να διεκδικήσει καλύτερες τιμές από τους προμηθευτές του. Όχι γιατί θα έχουν λιγότερα μεταφορικά ή λιγότερο κόστος αλλά καθαρά λόγο του ότι αποτελεί σοβαρό πελάτη τους. Αποτελεί ένα είδος εκβιασμού καθόσον εκείνο που πραγματικά διακυβεύεται είναι η δυνατότητα του δυνατού να αποκτήσει καλύτερες τιμές από τους πιο αδύναμους ανταγωνιστές του. Το θέμα δεν είναι απλά να είναι χαμηλότερο το κόστος παραγωγής του, αλλά να είναι χαμηλότερο από των άλλων. Αν όμως δεν υπάρχει κάποιο παραγωγικό πλεονέκτημα για τον προμηθευτή, γιατί να δώσει σε αυτόν καλύτερες τιμές από τους μικρότερους πελάτες τους?
Στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, απαιτείται οι παραγωγοί να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στην πρόσβαση σε προμηθευτές τους και οι όποιες διαφορές να είναι αποτέλεσμα οικονομίας κλίμακάς που προσφέρουν παραγωγικά πλεονεκτήματα και όχι ειδικής διαπραγμάτευσης που προκύπτει από το μέγεθος. Γιατί τότε διασφαλίζεται ότι οι μικροί θα έχουν πάντα συγκριτικό μειονέκτημά, και δεν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν!!!
Άρα οι ποσοτικές εκπτώσεις είναι απαγορευμένες τυπικά σε αρκετές νομοθεσίες. Περιττό να πούμε ότι όλοι οι μεγάλο-καταναλοτές βρίσκουν παραθυράκια για να πάρουν τις εκπτώσεις από το παράθυρο.

Προς ένα αγανακτισμένο με αγανακτισμένους.

Διάβασα κάπου εδώ http://wiredandready.net/2012/01/12/indignant/ για την αγανάκτηση κάποιου με τους αγανακτισμένους.  Και αγανάκτησα και εγώ λίγο.Επειδή έχω ακούσει και άλλους αγανακτισμένους με τους αγανακτισμένους, είπα να γράψω και εγώ λίγο για την αγανάκτησή μου με τους αγανακτισμένους των αγανακτισμένων.

Εγώ δεν είμαι αγανακτισμένος με όσους λένε ότι τους έρθει στην κεφάλα μέσα στο fb ή σε blog
Εκτός όταν προβοκάρουν και αποδίδουν συλλογικές ευθύνες.
Να σου απαντήσω λοιπόν και τα υπόλοιπα που γράφεις αν και δεν με αφορούν άμεσα όλα.

Προ μνημονίου ήμασταν εδώ, και οι περισσότεροι όπως θα πρέπει να ξέρεις δουλεύαμε αρκετά σκληρά.
Κάποιοι δεν ψηφίζαμε τίποτα, μερικοί ψηφίζαμε πάντα κόμματα που δεν πήραν στα χέρια τους εξουσία. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι ψηφίζαμε κόμματα που μας έπειθαν ότι έχουν καλό σκοπό και έντιμες προθέσεις. Μερικοί, δεν ξέρω πόσοι (εγώ έχω γνωρίσει μόνο ένα στην ζωή μου), ψήφιζαν κόμματα που προσδοκούσαν ότι θα τους προσφέρουν κάποια εκδούλευση.
Μπορείς να είσαι λοιπόν αγανακτισμένος με όσους ήθελαν ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, αλλά φρόντισε να είσαι προσεκτικός και να μην υπονοείς ότι όσοι ψήφιζαν σάπιους πολιτικούς ήταν οι ίδιοι σάπιοι ή ότι ήθελαν σάπιους.

Η σχέση των περισσότερων μας με την πολιτική, είναι αυτή που υπαγορεύει το σύστημα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ανήμποροι θεατές των τεκταινομένων. Άλλωστε από το κείμενό σου δεν διακρίνω κάποια πρόταση για το πως θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο ενεργοί. Μάλλον μας προ τρέπεις για το αντίθετο...
Πολλοί από εμάς όμως κατά διαστήματα ψάξαμε και παλέψαμε για μια πιο ενεργή συμμετοχή, και ίσως κάτι καταφέραμε, τουλάχιστον κινούμενοι στις παρυφές του συστήματος εξουσίας.

Κανείς δεν σου παριστάνει τις "μωρές παρθένες". Οι περισσότεροι έχουμε τύψεις γιατί φαντασιώνουμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. Αγνοώντας φυσικά τι θα ήταν αυτό και γιατί δεν το κάναμε. Μήπως τελικά δεν είχαμε όντως την δυνατότητα να καταλάβουμε οι περισσότεροι το παιχνίδι που παίζονταν στην πλάτη μας, ή αν το είχαμε υποψιαστεί ή και καταλάβει, δεν καταφέραμε να βρούμε τρόπους να αντιδράσουμε?
Εσύ αλήθεια τι έκανες, γιατί το κρατάς κρυφό?

Βλέπω άλλωστε ότι και εσύ αναγνωρίζεις ότι το σύστημα μετά από την απομάκρυνση εκ της κάλπης δεν αναγνωρίζει λάθη. Άρα παραδέχεσαι ότι δεν έχουμε άλλες δυνατότητες από την ψήφο για να επέμβουμε στην κατάσταση. Μια και σου αρέσουν τα λογοπαίγνια να σου πω και εγώ ένα. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι ουσιαστικό θα ήταν παράνομες.

Κανείς δεν λέει ότι για όλα φταίνε οι τράπεζες, αλλά ότι φταίνε και αυτές. Ξέρεις πως δημιουργείται ένα αγοραστικό κοινό για ένα προϊόν. Μια μόνο λέξη αρκεί. Διαφήμιση. Δυστυχώς οι άνθρωποι ακόμα και σε μεγάλη ηλικία δεν είναι ικανοί να αξιολογήσουν μια διαφήμιση, όταν μάλιστα δεν υπάρχει κάπου μια αντι-διαφήμηση που να τους προσφέρει πληροφόρηση και να τους ενημερώνει εξ ίσου εντυπωσιακά για τους κινδύνους. Από όσο θυμάμαι δεν είδα ποτέ μια "διαφήμιση" που να προειδοποιούσε για τους κινδύνους της τραπεζικής τοκογλυφίας, ενώ έχω δει πολλές για τους κινδύνους των ναρκωτικών.
Αλήθεια γιατί η θεσπισμένη τοκογλυφία είναι νόμιμη, ενώ τα ναρκωτικά παράνομα?

Θα σε παρακαλέσω όμως να είσαι λίγο προσεκτικός στις εκφράσεις σου γιατί είναι παρεξηγήσιμες. Δεν πήρε κανένα κράτος δανικά για να μου μοιράσει, ούτε και σε κανένα άλλο γνωστό μου, εν γνώση μας. Ποτέ. Αν μας ρώταγε, εκθέτοντας μας τους κινδύνους που θα αντιμετωπίζαμε μελλοντικά, μου είναι αδιανόητο ότι θα του το επιτρέπαμε.
Αλλά και αν τα πήρε, τελικά στην δική μου τσέπη δεν έφτασαν ποτέ. Αντίθετα προκαλώντας υπερθέρμανση της οικονομίας έδρασαν ώστε να μειώσουν την αξία των δικών μου απολαβών. Με αποτέλεσμα ακόμα και η υποτιθέμενη διάχυση κάποιων ελάχιστων αναλογικά ως προς τα δάνεια χρημάτων στην οικονομία, να έχει αρνητικό αντίκτυπο σε μένα και σε πολλούς άλλους που δεν ωφεληθήκαμε άμεσα.
Τι σου έλεγα για την προσοχή στην απόδοση συλλογικών ευθυνών...

Είναι όντως γελοίο να λέμε ότι εμείς η πλειονότητα των πολιτών είμαστε καλοί και μόνο η ομάδα εξουσίας είναι κακή. Το πρόβλημα είναι γενικότερο στο σύστημα που ζούμε, όπου για παράδειγμα η πλειονότητα εγκλωβίζεται σε μια αδύναμη θέση και η ομάδα εξουσίας αναπαράγει τον εαυτό της. Τα άτομα με καλές προθέσεις θα αντιμετωπίζουν πάντα υπερβολικές δυσκολίες να αναρριχηθούν σε θέσεις εξουσίας, και αν ποτέ το καταφέρουν οι δομές θα έχουν την τάση να τους διαφθείρουν ή να τους εξοβελίσουν. Οπότε η αναρρίχηση έχουμε λόγο να υποθέσουμε ότι στατιστικά τουλάχιστον συναρτάται με κακές προθέσεις και πρακτικές. Χωρίς να αποκλείεται ότι ανάλογες προθέσεις έχουν και όσοι αποτυγχάνουν να αναρριχηθούν.
Όμως το γεγονός ότι το σύστημα είναι υπεύθυνο δεν απαλλάσσει κάποιους από τις ατομικές τους ευθύνες. Και οι ευθύνες διαστρωματόνοντε κατά τάξη μεγέθους κοινωνικής βλάβης.

Επειδή βλέπω να επανέρχεσαι στο θέμα ψήφος, να σου θυμίσω ότι μια μεγάλη συνεισφορά στην φιλοσοφία της αρχαίας Ελλάδος ήταν και ο ορισμός της δημοκρατίας. Αν λοιπόν ασχοληθείς με το τι είναι δημοκρατία κατά τους αρχαίους ημών προγόνους, θα δεις γιατί η ψήφος έχει μικρές δυνατότητες να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση.

Φωνάζεις και για τις απεργίες, και εγώ τις βλέπω σε ένα μεγάλο βαθμό ατελέσφορες, περιμένω λοιπόν να μας προτείνεις διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης. Μέχρι τότε θα σε παρακαλέσω να δείχνεις κατανόηση σε όσους δεν έχουν βρει αυτούς τους τρόπους που περιμένω να μας προτείνεις.
Βλέπω ότι τα βάζεις και με τους αιώνιους φοιτητές. Μια και αν και δεν είμαι αιώνιος, είμαι υπέργηρος, κάνε μου την χάρη να μου εξηγήσεις τι το κακό κάνω? Είμαι εργαζόμενος, εδώ και 25 χρόνια, δεν απολαμβάνω κανένα ωφέλημα από την φοιτητική μου ιδιότητα, δεν καταλαμβάνω "χώρο" στις αίθουσες και τα εργαστήρια της σχολής μου, κανείς δεν μου διορθώνει τα γραπτά που δεν γράφω, δεν κρατάω την θέση κανενός φοιτητή μια και δεν συμμετέχω και κοστίζω στο κράτος όσο μια καρτέλα σε ένα φοριαμό. Διατηρώ (ή διατηρούσα μέχρι πρόσφατα) όμως το δικαίωμα να τελειώσω κάποτε την σχολή μου αν μου την βαρέσει ή αν ξεμείνω από δουλειά και δοκιμάσω και στον κλάδο που πέτυχα σε εξετάσεις την τύχη μου.

Τι έμεινε?
Α ναι ο Σεφέρης, ίσως τα έγραψε για κάποιους, που ξέρουν μόνο να ξορκίζουν το κακό και ρητορεύουν...
Γιατί δεν αναγνωρίζεις πρώτος τον εαυτό σου, μέσα σε αυτούς?

Μια εφαρμοσμένη μορφή αναρχίας σήμερα

Η αναρχία και ο κομουνισμός δεν μπορούν πρακτικά να εφαρμοστούν μερικά, πρέπει η εφαρμογή να είναι πανανθρώπινη. Ή μήπως υπάρχουν κάποιες μορφές τους εφαρμοσμένες και μάλιστα αρκετά πετυχημένες σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο ήδη?

Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν γίνεται να μιλάμε για πλήρη κομουνισμό και αναρχία. Παρόλα αυτά μπορούμε να δούμε ένα πείραμα που έχει μάλλον πετύχει με τα σημερινά μας δεδομένα, και έχει σε μεγάλο βαθμό αναρχική μορφή.
Τι στοιχεία αναρχίας – κομουνισμού έχει?

Κατά πρώτον όλοι οι συμμετέχοντες στην κοινότητα προφέρουν ότι μπορούν και θέλουν. Εδώ είναι και μια σοβαρή διαφορά, "ότι θέλου"ν, κάποιος μπορεί να μην θέλει να προσφέρει τίποτα ή έστω να προσφέρει κάτι μηδαμινό σε σχέση με τις δυνατότητές του. Οκ. Δεν έχει υποχρεώσεις, κανείς δεν θα τον αναγκάσει να προσφέρει κάτι περισσότερο, ούτε κάν θα τον πειθαναγκάσει.

Δεύτερον όλοι οι συμμετέχοντες απολαμβάνουν ότι μπορεί να τους προσφέρει η κοινότητα. Μπορεί να μην φιάχνει τα άριστα προϊόντα σε κάθε περίπτωση και σίγουρα δεν καλύπτει κάθε ανθρώπινη ανάγκη. Αλλά ότι φτιάχνει είναι για όλους. Δεν υπάρχει λόγος να περιορίζονται στην απόλαυσή τους, αναλογικά με τις ανάγκες τους, υπάρχει “ψωμί” για όλους...

Τρίτον μπορεί να μην συμμετέχουν στην κοινότητα όλοι οι άνθρωποι, αλλά συμμετέχουν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι από όλον τον πλανήτη και όλες τις χώρες του κόσμου.
Είναι απολύτως ελεύθερος κάθε άνθρωπος να μπει ή να βγει από την κοινότητα, όποτε κυριολεκτικά του γουστάρει.
Στην κοινότητα μπορεί να συμμετέχει ακόμα και κάποια ομάδα ή και επιχείρηση κερδοσκοπική, αρκεί να σέβεται τις προϋποθέσεις παραγωγής και κατανάλωσης, των προϊόντων*.

Τέταρτον. Η κοινότητα παράγει προϊόντα μέσης, υψηλής έως και υπέρ-υψηλής τεχνολογίας.
Τα προϊόντα αυτά είναι καθένας ελεύθερος να τα πάρει και να τους αλλάξει τον αδόξαστο, ώστε να προσαρμόζονται καλύτερα στις δικές του απαιτήσεις.
Μπορεί μάλιστα να τα βάλει σε μια σακούλα με ένα βιβλίο χρήσης και να πουλάει, προσοχή εδώ, την σακούλα και το βιβλίο.
Μπορεί να πληρώνεται και από άλλους για να τα εφαρμόζει, αλλά και εδώ προσοχή, να πληρώνεται για την εφαρμογή τους και όχι για τα προϊόντα, ακόμα και αν τα τροποιποιεί με δικό του κόπο.
Υπάρχει πάντα μια βασική προϋπόθεση, ποτέ κανείς δεν θα πουλήσει το ίδιο το προϊόν, ουτε δικαιούτε για οποιαδήποτε μετατροπή που κάνει πνευματικά δικαιώματα. Αν την γνωστοποιήσει ευρύτερα, θα είναι ελεύθερος κάθε ένας που συμμετέχει στην κοινότητα, να την χρησιμοποιήσει και ακόμα να την ξανά-αλλάξει κατά την κρίση του.
Μάλιστα είναι υποχρεωμένος κάθε ένας που μεταβάλει το προϊόν, να δίνει την δυνατότητα σε όλους να ξανά-μεταβάλουν το προϊόν δημοσιεύοντας το τι έκανε.
έτσι το προιόν παραμένει ελεύθερο και διαθέσιμο για όλη την κοινώτητα, εν δυνάμει για όλη την ανρθωπότητα.

Πέπμτον. Υπάρχει πρόβλημα με την οργάνωση μιας τέτοιας παραγωγής κατανάλωσης? Μάλλον όχι, παρόλο που παράγονται χιλιάδες προϊόντα, και όποιος θέλει μπορεί να πάρει το προϊόν που έχει φτιάξει μια άλλη ομάδα και να το παραλλάξει, προσφέροντάς το ακόμα και με άλλο όνομα, γενικά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Βλέπετε μια και κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης ή όλοι είναι εξ ίσου ιδιοκτήτες του προϊόντος, δεν ενδιαφέρονται για ανταγωνισμό. Ενδιαφέρονται να καλυτερέψουν το προϊόν ώστε να ωφεληθούν όλοι περισσότερο.
Οι παραγωγοί κάθε προϊόντος οργανώνονται σε ένα ελάχιστο βαθμό πυραμιδικά, με βάση την αναγνώριση της προσφοράς και ικανότητος. Μια και υπηρετούν τον ίδιο στόχο, χωρίς να αποκτούν δικαιώματα σε ότι παράγουν οι προστριβές είναι ελάχιστες.
Κάποιος που παράγει μια βελτιωμένη έκδοση την διανέμει, τα μήλη την δοκιμάζουν και αν παίζει καλύτερα επικρατεί.
Αν υπάρχει σφάλμα σε ένα προϊόν, μπορεί να το διορθώσει ο οποιοσδήποτε και να μοιράσει την επισκευή σε όλο τον κόσμο.
Η λειτουργία αυτή δεν τείνει σε ομογενοποίηση, αλλά κάθε ένας που έχει μια ιδέα που αφίσταται σοβαρά των άλλων, και έχει όρεξη, ξεκινά ένα νέο προϊόν και καλεί τα μέλη της κοινότητας να συμμετέχουν στην προσπάθεια. Με αποτέλεσμα σε ακρετούς κλάδους παραγωγής να βλέπουμε ακόμα και δεκάδες προιόντων.

Έκτον. Η κοινότητα παράγει προϊόντα ανταγωνιστικά εταιριών κολοσσών της καπιταλιστικής μας κοινωνίας, που μάλιστα έχουν ήδη κατακτήσει μια σχεδόν μονοπωλιακή θέση στην αγορά και δέχεται θεμιτό αλλά και ύπουλο ανταγωνισμό.
Όμως επιβιώνει, αναπτύσσεται και σε μερικές περιπτώσεις κτυπά με επιτυχία τα μονοπώλια.

Βλέπουμε ότι οι παρατηρήσεις για δυσκολία παραγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, μεγάλες παραγωγικές μονάδες, η προσφορά χωρίς άμεσο ίδιο όφελος, η αντοχή μεσοπρόθεσμα σε πραγματικές συνθήκες, και οτι άλλο, δεν είναι απολύτως απαγορευτικά. Βέβαια μιλάμε για μια ειδική περίπτωση, κυρίως γιατί τα προϊόντα άμα τη εμφανίσει υπάρχουν σε πλήρη επάρκεια, (κάτι όμως που ισχύει και για τους ανταγωνιστές του κινήματος).
Αλλά δεν παύει να έχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με τις καθιστικαίες απόψεις του καπιταλισμού και κυρίως του εφαρμοσμένου φιλελευθερισμού για την ανάπτυξη και την παραγωγή..

Αν κάποιοι Ισπανοί σκέφτηκαν κομμούνες, οι αναρχικοί του σήμερα εφαρμόζουν με σοβαρή επιτυχία μια νέα εκδοχή τους.
Open source


-----------------
*Η άδεια GPL, που δημιουργήθηκε για τα προγράμματα που έγραφε το Gnu Project, δίνει στους κατόχους ενός προγράμματος τα ακόλουθα τέσσερα δικαιώματα, που στην κοινότητα του ελεύθερου λογισμικού είναι γνωστά και ως Τέσσερις Ελευθερίες:

• να τρέξουν ένα πρόγραμμα για οποιοδήποτε λόγο.
• να μελετήσουν τη λειτουργία ενός προγράμματος και να το τροποποιήσουν
• να διανείμουν αντίγραφα του προγράμματος έτσι ώστε να βοηθήσουν τον πλησίον
• να βελτιώσουν το πρόγραμμα και να προσφέρουν τις βελτιώσεις στο κοινό, έτσι ώστε να ωφεληθεί ολόκληρη η κοινότητα

Σήμερα κυκλοφορούν εκτός απο προγράμματα, εικόνες, βίντεο, κείμενα και ηχιτικά αρχεία, κάτω από την άδεια gpl. Ίσως και άλλα.

περί των ανίκανων, αποτυχημένων και ανεπάγγελτων αριστερών

Αρχικά με αυτή την βλακεία περί των ανίκανων, αποτυχημένων και ανεπάγγελτων αριστερών.
Να σας δώσω μια διαφορετική εικόνα.

Υπάρχουν μια μικρή ομάδα ανθρώπων που για λόγους κοινωνικούς, τύχης, λαμογιάς ή κληρονομιάς βρίσκονται σήμερα σε μια θέση να απολαμβάνουν υψηλότερες ή και υψηλότατες αμοιβές από την εργασία τους. Ένα ποσοστό από αυτούς, τρέφει την φαντασίωση ότι η αμοιβές τους είναι αποτέλεσμα μεγαλύτερης ικανότητας και προσφοράς. Δηλαδή ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στις κατώτερες βαθμίδες των οικονομικών απολαβών, αν ζούσαν σε μια ευνομούμενη πολιτείας με ελεύθερη αγορά, και οχι σε ένα σύστημα που στηρίζει την συσσώρευση και ευνοεί την διαμόρφωση τάξεων, θα ήταν πάλι σε κατώτερες θέσεις απολαβών από τους ίδιους.

Πρόκειται για ένα καθαρό ιδεολόγημα που δεν έχει κάποια αντικειμενική βάση. Ο μόνος ορατός λόγος που το παράγουν και το διαδίδουν στην κοινωνία μέσω των δομών εξουσίας είναι είτε γιατί δεν είναι σε θέση να δουν την πλήρη απαξία της διαφοράς τους με τους άλλους ανθρώπους είτε γιατί ξέρουν ότι δεν αξίζουν φράγκο πάρα πάνω από τους άλλους, αλλά προσπαθούν να στηρίξουν τις διαφορές στις απολαβές τους αντκειμενικοποιόντας το ανύπαρκτο.

Σε αυτό να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος από αυτή την ομάδα, δεν στηρίζει τις απολαβές του σε εργασία. Η εργασία τους μπορεί να είναι ελάχιστη και μπορεί να τους αντικαταστήσει ευκολότατα το κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε συχνά το κάνει.

Για να στηρίξουν αυτά τα φαντάσματα, στέκονται σε πολύπλοκες διαδικασίες τις οποίες υποστηρίζουν ότι οι άλλοι είναι τούβλα και αδυνατούν να τις χειριστούν, σε κρίσιμες αποφάσεις που οι άλλοι όντας μπούληδες δεν μπορούν να πάρουν, σε πολλές ώρες εργασίας που υποστηρίζουν ότι οι άλλοι τεμπέληδες για να καταβάλουν.

Όμως οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους σήμερα ξέρουμε ότι δεν είναι αποτέλεσμα μόνο κάποιων βιολογικών διαφορών, αλλά είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό πολιτιστικά φαινόμενα. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να είναι κατώτεροι βιολογικά, από τους περισσότερους που εξουσιάζουν, αλλά οι εξουσιαζόμενοι να μην βρέθηκαν στο περιβάλλον που θα προωθούσε τις ικανότητές τους.

Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που κατανοούν ότι δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, αλλά η θέση τους είναι καθαρά θέμα συγκυρίας. και διακρίνονται από μια στάλα μεγαλύτερη κατανόηση για όσους βρίσκονται σε χειρότερες θέσεις. Στάλα, όχι πολύ, οι ήρωες σπανίζουν....
Ήρωες είναι όσοι όντως διαφέρουν από τον μέσο όρο, και παλεύουν για το κοινωνικό σύνολο και όχι για την πάρτι τους. ίσως να υπάρχουν τέτοιοι, ίσως όχι.
Υπάρχουν όμως και μερικοί ξεχωριστοί άνθρωποι, που δικαιωματικά θα πρέπει να αμείβονται περισσότεροι από τους άλλους σε ένα ευνομούμενο σύστημα ελεύθερης αγοράς, γιατί με την εργασία τους προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο περισσότερο από όσο μπορεί να προσφέρει ο μέσος άνθρωπος.
Δεν ξέρω πόσοι είναι, αλλά αμφιβάλω αν κανένας τους αμείβεται όσο αξίζει στο σύστημα που ζούμε.

Να σας πω και ένα ανέκδοτο, ότι αυτοί που έχουν σημαίνουσες θέσεις σε επιχειρήσεις δουλεύουν και αξίζουν τα χρήματα που παίρνουν.

Να δώσω, να μην δώδω?

Συμπτωματικά είμαι από τους πιο γκαντέμηδες αιμοδότες, ίσως και ολυμπιονίκης.
Ότι στραβό και ανάποδο, μπορεί να συμβεί σε αιμοδότη, μου έχει τύχει!
Αλλά και τι έγινε, αντάλλαξα μια ανεκτή ενόχληση για μένα, με κάποιες μέρες ζωής για κάποιον άλλον. Μερικές φορές ίσως και πολλές μέρες ζωής.

Μερικοί άνθρωποι χρειάζονται αίμα. Κάποιοι για μια εγχείρηση, συνήθως θα το βρουν από φίλους και συγγενείς. Κάποιοι όμως χρειάζονται πολύ αίμα, ο οργανισμός τους μπορεί να μην παράγει αρκετό, ή να του λείπει κάποιο ποιοτικό στοιχείο. Εκεί όσους δότες και να βρεις, πάντα θα σου λείπει αιματάκι.
Στην Ελλάδα υπάρχει το εξής παράδοξο, ενώ μπορείς να αγοράσεις πολλά πάρα πολλά πράγματα, δεν πουλιέται το αίμα. Σε άλλες χώρες, μπορείς και θα πρέπει να το αγοράσεις. Εδώ περιμένεις από τους εθελοντές.
Μερικές φορές υπάρχουν μικρά οφέλη για τους αιμοδότες, πχ. στο στρατό και στο δημόσιο δίνεται μια αδειούλα. Καλό!... Αλλά για τους περισσότερους τίποτα.
Μάλλον, όχι και τίποτα. Κάποτε μπορεί να χρειαστείς και να μην βρίσκεις αιμοδότες. Ε, με την κάρτα αιμοδοσίας σου, ξεμπερδεύεις, αφού έδωσες φιάλες, δικαιούσαι και να πάρεις. Και αυτό καλό!
Αλλά για μένα μερικά πράγματα είναι πιο απλά, αν με μερικά λεπτά και κάποια μικροενόχληση (φοβάμαι τις βελόνες, δεν αντέχω τα τσιμπήματα και λιποθυμώ όταν βλέπω αίμα, αν δεν σας το είπα) αγοράζω λίγο χρόνο για κάποιον συνάνθρωπο, μου αρκεί. Τελεία και παύλα.

Πάμε να δούμε μερικές κοινές ερωτήσεις για την αιμοδοσία.

Υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης, πχ από έιτζ? Καλό το ανέκδοτο. Όταν δεν ελέγχονταν το αίμα υπήρξαν μερικά περιστατικά μετάδοσης νοσημάτων, αλλά για τους δέκτες. Ποτέ μα ποτέ για τους δότες. Για την λήψη χρησιμοποιείται βελόνα μιας χρήσης.

Πόσο αίμα μας ρουφάνε τα βαμπίρ? 300 με 500 ml ανάλογα με την χώρα. Στην Ελλάδα προτιμάνε τα 300 ml που επιτρέπουν τέσσερις λήψεις τον χρόνο. Δηλαδή μία κάθε τρεις μήνες. Η ποσότητα και η συχνότητα, έχει αποδειχθεί ότι δεν δημιουργεί προβλήματα. Σε περίπτωση ανάγκης μπορεί να γίνει και συχνότερα, αλλά τότε επιβάλλεται μεγαλύτερος χρόνος ανάπαυσης.

Πως ξέρουν αν κάποιος έχει αρκετό αίμα για να δώσει? Συμπληρώνεις ένα στοιχειώδες ερωτηματολόγιο, σου παίρνουν τη πίεση, και μια σταγόνα αίμα, για να ελέγξουν τον αιματοκρίτη σου. Αν δεν έχεις αποδεκτές τιμές, δεν δίνεις που να παρακαλάς με δάκρυα στα μάτια.

Πόσο χρόνο χρειάζεται το ρούφηγμα? Με δεκαπέντε λεπτά από την ζωή σου, πάνω - κάτω, καθάρισες.

Είναι όμορφες οι νοσοκόμες? Μερικές είναι καλές... Αλλά συνήθως όχι, μάλλον φοβούνται μήπως ο δότης λιποθυμήσει προληπτικά.
Πάντως μερικοί γιατροί είναι ανύπαντροι, το λέω γιατί δίνουν και οι γυναίκες.

Χρειάζεται να προσέχεις κάτι μετά από την αιμοδοσία. Θα θελήσεις μερικά υγρά πιο πολλά από το συνηθισμένο, την ίδια μέρα. Για αυτό σου δίνουν και μια πορτοκαλάδα αμέσως μετά. Και δύο φρυγανιές με τυράκι. Αυτά δωρεάν. Καλό είναι να μην πλακωθείς στις γαρδούμπες τις αμέσως επόμενες ώρες. Είναι ακόμα σκόπιμο να αποφύγεις την οδήγηση για καμιά ώρα. Θα έλεγα ότι είναι ευκαιρία να αράξεις σε μια καφετέρια και να πιεις μια πορτοκαλάδα της προκοπής από πορτοκάλια...

Που μπορείς να δώσεις? Σε όλα τα νοσοκομεία υπάρχει τμήμα αιμοδοσίας. Νομίζω και σε αρκετές κλινικές. Αλλά γίνονται αιμοληψίες από κινητές μονάδες, σε συγκεκριμένες μέρες σε ορισμένα σημεία που ελπίζουν να πετύχουν κανένα φιλότιμο δότη.

Αν δώσω, αίμα στην Αλεξανδρούπολη και το χρειάζονται στα Χανιά τι γίνεται? Μην σε απασχολεί, το αίμα ταξιδεύει πρώτη θέση, και υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός για την κατανομή του στην Ελλάδα. Δώσε εσύ και θα φτάσει πάντα σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

Αν ο ασθενής χρειάζεται ένα τύπο και εγώ έχω άλλον, γιατί να δώσω? Στατιστικά πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που χρειάζεται το αίμα σου. Και ο κεντρικός σχεδιασμός φροντίζει ώστε να γίνονται τράμπες για εξυπηρετούνται όλοι κατά το δυνατό.

Μήπως κάποιοι ασθενείς έχουν προνομιακή μεταχείριση? Μπορεί να έχουν, δεν το ξέρω, αλλά δέχομαι ότι είναι πιθανό. Αλλά όσοι δεν έχουν προνομιακή μεταχείρηση, και αυτοί είναι οι πολλοί, θα έχουν καλύτερη τύχη όσο περισσότεροι εθελοντές αιμοδότες προθυμοποιηθούν.

Μπορεί να αποθηκευτεί? Ναι, αλλά όχι επ' άπειρον. Αλλά από όσο ξέρω, ποτέ δεν εμφανίστηκε περίσσευμα, πάντα υπάρχει έλλειψη. Οπότε...

Χρειάζεται κάποια προετοιμασία για να δώσουμε αίμα? Αυτό θα το συμπληρώσω κάποια άλλη στιγμή, για να μην γράψω κοτσάνες. Αλλά γενικά, απλά πράγματα.

Αν έχω κάποια ασθένεια μπορώ να δώσω αίμα? Αν γνωρίζεις την ασθένεια το δηλώνεις και σου απαντάνε. Προφανώς αν έχεις κάποια σοβαρή ασθένεια δεν μπορείς. Αλλά υποθέτω ότι το ερώτημα αφορά κυρίως όσους είναι πιθανοί φορείς, χωρίς να το ξέρουν. Το αίμα ελέγχεται για όλες τις σοβαρές ασθένειες που μπορεί να επηρεάσουν τον μελλοντικό λήπτη. Αν βρεθεί ότι είσαστε φορέας κάποιας σοβαρής ασθένειας, θα σας ειδοποιήσουν πολύ - πολύ διακριτικά.

Υπάρχει προστασία του απόρρητου? Ναι. Το απόρρητο προστατεύεται πολύ καλά. Δεν θα γίνεται βούκινο ότι έχετε βλεννόρροια (λέμε τώρα). Επειδή ζούμε sto Ellada και έχουμε μια μικρή κρίση εμπιστοσύνης, για την αξιοπιστία των αρχών, να σημειώσω το εξής απλό: αν δεν προστατεύονταν το απόρρητο, θα μειώνονταν κάθετα οι αιμοδότες σε χρόνο dt. Για αυτό και είμαι βέβαιος ότι προστατεύεται.

Αν είχατε ποτέ κοντινό σας πρόσωπο που να είναι στην κατηγορία, αν μου δώσουν θα βγάλω το μήνα, όλα όσα γράφω σας είναι περιττά. Αν όχι, εύχομαι να μην σας τύχει...