αριστερά λογική και συναίσθημα (2)

Για αυτό και τελικά η κυβέρνηση πάλεψε να δημοσιοποιήσει κάποια πράγματα που δεν ήταν ευρύτερα γνωστά, όπως για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων, που οδήγησαν σε αρκετά αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα, για την προφανή μη βιωσιμότητα του, για την έκταση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα, για το μύθευμα των τεμπέληδων Ελλήνων και των δανεικών που αποτέλεσαν στο σύνολό τους, αναχρηματοδότηση προηγούμενων δανείων. Ακόμα ακόμα, χάρη στον Βαρουφάκη κατάφερε να δείξει ότι η δόμηση του € έχει εγγενή προβλήματα.
Σε ένα βαθμό η προσπάθεια είχε θετικά αποτελέσματα και έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα. Αλλά τελικά η συμφωνία δεν μπορούσε να πάει πολύ ποιο πέρα, από την σχετική στήριξη έδωσαν κάποιοι εταίροι (για δικούς τους λόγους βέβαια). Έτσι ένα τρίτο μνημόνιο, με επαχθείς οικονομικούς όρους, σε μια νεοφιλελεύθερη λογική, όπως αυτή που κυριαρχεί στην Ε.Ε. ήταν δεδομένο και αναμενόμενο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι όροι δεν είναι επαχθέστεροι από ότι θα περίμενε κανείς, με μια κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, αλλά μάλλον κομμάτι ποιο συμμαζεμένο, μια και η ν.δ.-πασοκ είχαν συμφωνήσει για 3,5 πρωτογενές πλεόνασμα το 2015 και 4,5 στα επόμενα χρόνια, ενώ η σημερινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει για αρκετά καλύτερα νούμερα (έτσι και αλλιώς η αναχρηματοδότηση του δανεισμού ήταν γνωστό ότι θα απαιτούσε κάπου 80δισ. το 2015 ήδη από τα προηγούμενα μνημόνια). Ενώ πλέον η αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, φαίνεται να θεωρείται δεδομένη. Παρατηρούμε όμως ότι τόσο η δεξιά σε όλες της εκδοχές της, όσο και μέρος της αριστεράς και μάλιστα των "συντρόφων" του Τσίπρα, μιλούν για το επαχθέστερο μνημόνιο. Και καλά η νουδου, παλεύει να δημιουργήσει φθορά και να μαζέψει ψηφαλάκια. Αλλά οι "σύντροφοι" του Τσίπρα, τι στο καλό ελπίζουν και πριμοδοτούν σε καταστροφολογία, αντί τουλάχιστον να επισημαίνουν τα αυτονόητα που διαχωρίζουν το "αριστερό" μνημόνιο από τα προηγούμενα. Μήπως νοστάλγισαν τον καιρό που αντί για αποφάσεις, περιορίζονταν στην κριτική; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι παλιές "καραβάνες", δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι αισθητά καλύτερο.
Σέβομαι την άποψη του Βαρουφάκη που λέει πως δεν "βγαίνει" το μνημόνιο και ότι είχαμε περιθώρια για μια καλύτερη συμφωνία. Αλλά εν τέλη σε μια διαπραγμάτευση με τόσο άνισες δυνάμεις, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος κανείς αν πετύχει ένα μέρος από το καλύτερο δυνατό, αποφεύγοντας να πάρει οριακά ρίσκα.

Αν όμως αφήσουμε στην άκρη για λίγο το θέμα του ευρύτερου χώρου που όπως ανέφερα είναι μάλλον αναγκαιότητα για τον σχεδιασμό και την επιτυχία μιας στρατηγικής σημαντικών αλλαγών, υπάρχει και το δεύτερο που μας άφησαν κληρονομιά οι πατερούληδες (Μαρξ, Στάλιν, Λένιν και σία).
Μια ουσιαστική αλλαγή στην κοινωνία, ενάντια στις δομές εξουσίας, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ακόμα και αν η αλλαγή μπορούσε να γίνει χωρίς την υποστήριξη ή έστω την ανοχή, των εταίρων μας, υπήρχε μια συντριπτική πλειοψηφία στην Ελλάδα που υποστήριζε κάποια αλλαγή προς ένα εθνικό νόμισμα;
Εκείνο το 62% του δημοψηφίσματος, κάποιοι θεωρούν ότι ήταν απόδειξη μιας τέτοιας πρόθεσης. Αν και το 62% είναι ένα ισχυρό ποσοστό, ίσως υπερ-αρκετό για μια τέτοια επιλογή αλλαγής σε εθνικό νόμισμα, ΠΟΤΕ δεν τέθηκε από την κυβέρνηση σαν ερώτημα στο δημοψήφισμα. Καλώς κακώς, δεν έχει σημασία τώρα πια, πάντως δεν ψηφίσαμε για αλλαγή νομίσματος. Ευτυχώς κατά την γνώμη μου, γιατί η ψήφος μας ήταν μάλλον ψήφος μιας απόλυτα δικαιολογημένης αγανάκτησης εκείνες τις μέρες, παρά ψύχραιμη επιλογή σκεπτόμενων ανθρώπων. Αγανάκτησης για την τρόικα εξωτερικού αλλά και τα πρόθυμα φερέφωνα της εντός.

Από την σελίδα

αριστερά λογική και συναίσθημα

αριστερά λογική και συναίσθημα (1)

Τελικά τι περιμέναμε από την κυβέρνηση σύριζα ανέλ; Πόσο μας δικαίωσε και πόσο μας απογοήτευσε; Έντιμη προσπάθεια ή προδοσία;

Ποιο είναι το καλύτερο πολίτευμα;
Για μένα ο κομουνισμός. Αλλά έχει ένα κακό... Απαιτεί μια ριζική μεταβολή της κοινωνίας ή μια μικρή, αλλά ουσιαστική, αλλαγή στη γενετική μας σύσταση. Και τα δύο δεν φαίνεται ότι είναι και πολύ εφικτά μεσοπρόθεσμα.
Όμως η αριστερά δεν αρχίζει και τελειώνει στην κομουνιστική ουτοπία. Ούτε φυσικά σε μια οικονομία όπου τα μέσα παραγωγής είναι κρατικά στα σύνολό τους. Μπορεί όμως να συνυπάρχει με τον καπιταλισμό ή αυτό είναι μια άλλη ουτοπία;
Ένας φίλος γιατρός μου έλεγε ότι η θεραπεία δεν είναι πάντα μια μεταβολή από το μαύρο στο άσπρο, αλλά ότι κατά κανόνα έχουμε πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις. Έτσι και στον καπιταλισμό, έχουμε πολλές μορφές, που όσο και αν απέχουν όλες από ένα σύστημα στηριγμένο σε ανθρωπιστικά ιδεώδη, μερικές απέχουν πάρα πάρα πολύ, ενώ άλλες προσφέρουν ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" που μπορεί να επιτρέπει μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν μπορεί μια αριστερά να εξανθρωπίσει, σχετικά πάντα τον καπιταλισμό. Αν αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση μια ομάδα ανθρώπων με αριστερές απόψεις, μέσω εκλογών, θα μπορούσε να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου; Αν ακόμα και σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, όπως η κρίση που ζούμε στην Ελλάδα, υπάρχουν περιθώρια μια κυβέρνηση από άτομα με τέτοιες απόψεις να επιτρέψουν να γίνουν πέντε θετικά βήματα, ή έστω να μην γίνουν πολλά αρνητικά για το κοινωνικό σύνολο, ή και στο τέλος τέλος, να γίνουν λιγότερα αρντηικά από όσα θα είχε την τάση να επιτρέψει αν όχι να επινοήσει μια κυβέρνηση με δεξιές απόψεις στα θέματα της οικονομίας και με σκουριασμένα αντανακλαστικά σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αν η απάντηση στο ερώτημα που περιέγραψα είναι όχι, η επιλογή του σύριζα να πάει για κυβέρνηση ήταν λάθος. Θα έπρεπε να περιμένουμε την σοσιαλιστική επανάσταση, και να νουθετούμε τους πολίτες, καλή ώρα όπως κάνει το κκε. Άντε να κάνουμε και πέντε - δέκα απεργίες και διαδηλώσεις για να ζυμώνεται ο κόσμος. Δεν λέω ότι μια τέτοια λογική είναι εξ ορισμού λάθος, δεν ξέρω αν είναι.

Αλλά για να ξαναγυρίσω σε κάτι που είπα προηγουμένως, η ριζική μεταβολή της κοινωνίας σύμφωνα με όσα έχω αποκομίσει από την κοινωνιολογία και την βιολογία, απαιτεί είτε μια ριζική μεταβολή στην κοινωνία μας (που δεν είναι καθόλου σίγουρο το πως θα μπορούσε να προέλθει), είτε μια σχετικά μικρή αλλαγή στην βιολογία μας (που επίσης είναι αμφίβολο αν και πως θα μπορούσε να προέλθει), έτσι ώστε η αλληλεγγύη να γίνει κυρίαρχη τάση του είδους μας. Ένα κατά την γνώμη μου εξαιρετικό βιβλίο που ίσως μπορεί να εξηγήσει τις απόψεις μου σχετικά είναι το βιβλίο "οι ρίζες της ηθικής" http://www.kastaniotis.com/book/960-03-2313-5 αλλά και γενικότερα τα βιβλία της εξελικτικής και της κοινωνιοβιολογίας που παρατηρούν το ανθρώπινο είδος....
Και μια παρένθεση εδώ, η φιλοσοφία και ειδικά όποια επιχειρεί να προτείνει συστήματα και δρόμους για την βελτίωση των συνθυκών διαβίωσης του ανθρωπίνου γένους είναι σκόπιμο να βασίζεται σε στέρεες επιστημονικές βάσεις. Και όχι σε ευφάνταστες προσδοκίες, όπως ο ιστορικός υλισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός.

Έτσι δεν μπορώ να αφήσω τις ελπίδες μου στα χέρια μιας άγνωστης εξελικτικής διαδικασίας, που κάλλιστα μπορεί να έχει και την αντίθετη φορά από αυτή που θεωρώ θεμιτή. Θα υποστηρίξω στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου την εξέλιξη προς το λιγότερο "μαύρο", έτσι θα προτιμήσω να στηρίξω μια κεντροδεξιά οικονομική πολιτική έναντι μιας ακροδεξιάς. Ή ποιο συγκεκριμένα θα προτιμήσω μοντέλα τύπου "Κέυνσ" για την ομαλοποίηση των καπιταλιστικών κρίσεων και της "αγοράς", έναντι των νεοφιλελεύθερων μοντέλων.
Φυσικά στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν χρειάζονται τέτοιες διευκρινήσεις, μια και τόσο η αριστερά όσο και η δεξιά (τουλάχιστον στα λόγια) είναι ξεκάθαρα και απόλυτα υπέρ του κοινωνικού φιλελευθερισμού (προσοχή όχι γενικά του φιλελευθερισμού και μάλιστα του νεοφιλελευθερισμού).

Μένει και το θέμα της δημοκρατίας, όπου πρόσφατα βλέπουμε μια τάση να υποκατασταθεί η "αστική δημοκρατία" από μια ολιγαρχία σοφών (πχ. Σόιμλε)... Αλλά αυτό θα το αφήσω στην άκρη για τώρα.

Τι γίνεται όμως με την μαρξιστική θεωρία και τον δρόμο που σκιαγράφησαν οι "πατερούληδες" για τον σοσιαλισμό; Γενικά οι "πατερουληδες" ήταν αρκετά ρεαλιστές δε πολλά πράγματα, σε αντίθεση με μερικούς αριστερούς που σκέφτονται με το βάση το συναίσθημα.
Θα αναφέρω τρία στοιχεία που χρωμάτιζαν την μαρξιστική σκέψη και που η "αριστερή" υποομάδα του σύριζα φαίνεται ότι τα ξεχνάει.
1. Ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται τοπικά.
2. Οι ριζικές αλλαγές μετασχηματισμού της κοινωνίας, απαιτούν την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
3. Η συγκυριακή συμμαχία με τα πλέον προοδευτικά τμήματα της αστικής τάξης, ενάντια σε ένα υπέρτερο κίνδυνο, είναι θεμιτή.

Βέβαια δεν φαντάζεται κανείς πως η Ελλάδα αύριο ή μεθαύριο, θα μπορούσε να γίνει το υπόδειγμα του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού, αν και μερικοί ίσως στα όνειρά τους να τρέφουν όνειρα, αλλά μια σημαντική αλλαγή ως προς ένα υπαρκτό σε λειτουργία μοντέλο της ε.ε., όπου θα διαγράφαμε χρέη μονομερώς, θα καταργούσαμε πλήθος συμβάσεων και υποχρεώσεων και θα εθνικοποιούσαμε χωρίς αποζημιώσεις στρατηγικά μέσα παραγωγής και άλλα πολλά που θα ακολουθούσαν την εφαρμογή νέου εθνικού νομίσματος γελοιοποιώντας το σύνολο των κυρίαρχων αστικών δομών της ε.ε. δεν είναι και μικρό πράγμα.....
Και αν πετυχαίναμε, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, χωρίς συναλλαγματικά αποθέματα, χωρίς σχετική παραγωγική αυτοδυναμία, σχεδόν χωρίς βιομηχανία, χωρίς ενεργειακή αυτοδυναμία, χωρίς καν αυτάρκεια στην γεωργική παραγωγή, τι θα σήμαινε αυτό για το €, τη Γερμανία και τους άλλους εταίρους μας;
Αποκλείεται να πετύχαινε μια τέτοια προσπάθεια, χωρίς οι "εταίροι" να προσπαθήσουν σκληρά, πολύ σκληρά, για να μας βοηθήσουν (για παράδειγμα υποστηρίζοντας την συναλλαγματική μας ισοτιμία). Δηλαδή να βάλουν τα χεράκια τους για να βγάλουν τα ματάκια τους που λέει και η παροιμία. Το ποιο αναμενόμενο θα ήταν να έδιναν μια προσχηματική βοήθεια, εφόσον φυσικά εγγυόμαστε την πληρωμή του χρέους σε βάθος χρόνου με τους τόκους του, και να φρόντιζαν για την αποτυχία μας. Εύκολο!

Μήπως το να πάρουμε ένα μοναχικό δρόμο, ενδεχομένως και έξω από την ε.ε. θα ήταν τελικά η καλύτερη λύση;
Δυστυχώς ο καιρός των "μοναχικών καουμπόηδων" πέρασε. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία πρέπει να είσαι πολύ ισχυρός για να σταθείς μόνος σου. Πολύ ισχυρός και στρατιωτικά, οικονομικά και παραγωγικά. Θες τεχνολογία, πρώτες ύλες, βιομηχανικά αγαθά, και αυτά δεν φυτρώνουν στα δένδρα. Έτσι μια μικρή χώρα όπως η δική μας, ακόμα και αν δεν είχε τα προβλήματα κρίσης που βιώνουμε, θα ήταν απαραίτητο να βρίσκεται σε ένα κύκλο, ώστε να προφυλάσσεται.

Το κακό είναι ότι ο κύκλος αυτός, στην περίπτωσή μας φροντίζει να μασουλάει εμάς λίγο λίγο. Αλλά τελικά σε ποιον άλλο κύκλο θα μπορούσαμε να μπούμε που θα ήταν καλύτερα για μας;
Η μόνη πιθανότητα φαντάζει η Ρωσία, που έχει όμως τα δικά της προβλήματα και μάλλον θα το σκέφτονταν πολύ, πριν μας στηρίξει ενεργά, άσε που η Αμερική με την Ε.Ε. δεν θα το σκέφτονταν καθόλου πριν μας διαλύσουν, σε μια τέτοια προοπτική.

Πριν πολύ καιρό ένα κόμμα, που συγκέντρωνε ένα μικρό, αλλά δραστήριο διανοητικά κομμάτι της αριστεράς, το κκε.εσωτερικού, είχε επιλέξει την ε.ε. σαν τον χώρο που θα αναπτύσσονταν μακροπρόθεσμα οι δυνατότητες για μια μετεξέλιξη προς τα αριστερά. Ίσως έκανε λάθος, μια και η Ε.Ε. επιμένει δεξιά, αλλά νομίζω ότι ήταν ολόσωστο ως προς τον μόνο δυνατό χώρο που θα μπορούσε να ενταχθεί η Ελλάδα και να ικανοποιήσει την αναγκαιότητα για μη τοπικές, αλλά ευρύτερες, αλλαγές, κάποτε στο μέλλον.

Και τελικά όποιος σχεδιάζει κάποιες σημαντικές αλλαγές οφείλει να απαντήσει σε ένα κομβικό ερώτημα. Σε ποιο ευρύτερο πλαίσιο βλέπει ενταγμένη την Ελλάδα.
Αν την βλέπει στην Ε.Ε. θα πρέπει να ξεχάσει τις επαναστατικές αλλαγές εντός Ελλάδος, ανεξάρτητα από την εξέλιξη της πολιτικής στην Ε.Ε. αλλά να τις προσδιορίζει πάντα σύμφωνα με τις δυναμικές ισορροπίες που υπάρχουν εντός της Ε.Ε. Όταν οι πατερούληδες έλεγαν ότι ο σοσιαλισμός δεν εφαρμόζεται τοπικά, το έλεγαν γιατί αντιλαμβάνονταν ότι οι δομές εξουσίας που θα έβλεπαν μια τέτοια εξέλιξη, θα κινούσαν γη και ουρανό για να καταστείλουν την εξέλιξη που έθιγε άμεσα ή εν δυνάμει την εξουσία τους.

Ο σύριζα δεν ευαγγελίστηκε μια σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά ακόμα και αυτές οι μικρές αλλαγές εκλογίκευσης, που θέλησε να προωθήσει έτυχαν μιας ιδιαίτερα σκληρής απορριπτικής αντιμετώπισης από τους εταίρους. Όποιος δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου, θυμάται τις προσπάθειες απαξίωσής του, εντός και εκτός Ελλάδος, ακόμα και πριν από τις τελευταίες εκλογές. Ίσως το μόνο ερώτημα που μένει, είναι αν οι εταίροι ήταν αποφασισμένοι για να τραβήξουν την σκανδάλη, εφόσον ο Τσίπρας δεν δέχονταν το νέο μνημόνιο. Αλλά στα σοβαρά πιστεύει κανείς, ακόμα και τώρα που ξέρουμε ότι ο Σόιμπε είχε σχεδιάσει την Ελληνική έξοδο από το €, αποδεχόμενος το όποιο κόστος, θα υποχωρούσαν; Εγώ τουλάχιστον όχι.

Αντιγραφή από την σελίδα

αριστερά λογική και συναίσθημα

Γενιέσαι ή γίνεσαι άξιος να πλουτήσεις; (1)

Στο ΝΕΟφιλελευθερισμό, θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε κάποια ιδεολογική συγγένεια με τον ναζισμό, μια και αποδέχεται μια μορφή του κοινωνικού δαρβινισμού.
Αντίθετα τόσο ο ΦΙΛελευθερισμός, όσο και η σοσιαλιστική προσέγγιση, ή κομμουνιστική ουτοπία, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον κοινωνικό Δαρβινισμό.
Επειδή συνήθως όταν διαβάζουμε για κοινωνικό Δαρβινισμό πάει το μυαλό μας στην ευγονική, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο. Το ιδεολόγημα του κοινωνικού δαρβινισμού, μπορεί κάλλιστα να βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική δράση, χωρίς ευγονική.

Αλλά τι είναι νεοφιλελευθερισμός; Η έννοια του νεοφιλελευθερισμού και η διαφοροποίηση του, από τον φιλελευθερισμό, είναι κάπως ασαφής. Οπότε δεν θα πρότεινα αναζήτηση στην wiki, που δεν είναι και πολύ κατάλληλη για θέματα με πολιτική χροιά.
Ένα κείμενο που κάνει μια προσπάθεια διαχωρισμού των εννοιών θα βρούμε στην σελίδα του "βήματος" http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=82238 το οποίο δεν φημίζεται και για τις αριστερές προτιμήσεις. Πάντως προσωπικά για την έννοια του νεοφιλελευθερισμού προτιμώ να το προσεγγίζω με βάση την λογική του ινστιτούτου Heritage Foundation (ακραιφνής νεοφιλελέδες) και τους δείκτες που χρησιμοποιεί για την κατάταξη των χωρών κατά "δείκτη οικονομικής ελευθερίας".

Η αποδοχή του κοινωνικού Δαρβινισμού αποτελεί ιδεολόγημα με ποικίλες πολιτικές προεκτάσεις. Έτσι η υπόθεση ότι οι μαύροι είναι κατώτεροι νοητικά, δεν σημαίνει ότι θα τους σφάξουμε ντε και καλά....
Αντίστοιχα η υπόθεση ότι η νοητική ολοκλήρωση του ατόμου, είναι σε μεγάλο ποσοστό ανεξάρτητη από τις κοινωνικές συνθήκες που ζει, οδηγεί εύκολα σε ενοχοποίηση του ατόμου για τις αδυναμίες του και αποδοχή της ψαλίδας εισοδήματος σαν κάτι το ανεξάρτητο από τις πολιτικές επιλογές της κοινωνίας που ζούμε.
Ορθότερα σαν κάτι ιδεολογικά αποδεκτό και θεμιτό.
Μάλιστα υπάρχουν και κάποιες έρευνες σχετικά με την ανάπτυξη του ιδεολογήματος της ανισότητας.

Βέβαια η απόσταση ανάμεσα σε μια ουτοπική (έως και παρανοϊκή για την σημερινή μας βιολογική πραγματικότητα) ισότητα, διαφέρει χιλιόμετρα από την παραδοχή ότι οι ανισότητες είναι κοινωνικά κατασκευάσματα σε μεγάλο βαθμό, οπότε οι κοινωνίες έχουν λόγο να τις αντιμετωπίζουν σαν δυνητικά ομαλοποιήσιμες.

Βέβαια κάπου εκεί θα αναζητήσει κανείς την ατομική ευθύνη. Μήπως σε κάποια ηλικία, πρέπει να πούμε "ότι ότι έγινε έγινε", από εδώ και πέρα ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος και δεν μπορεί "να ζητά τα ρέστα" από την κοινωνία;
Ο διαχωρισμός αυτός είναι αστήρικτος θεωρητικά. Αν και έχει βάση σαν μια πραγματιστική αντιμετώπιση της ζωής, που απαιτεί την απόδοση ευθυνών. Όμως σε μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση, η κατανόησή των ατομικών μας διαφορών, σαν κοινωνικό φαινόμενο, οδηγεί σε μια διαφορετική προσέγγιση, που δικαιολογεί την αναζήτηση ομαλοποίησης.

Έτσι η αναζήτηση της μερικής αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, προσοχή της "ΜΕΡΙΚΗΣ" μια και μιλάμε πάντα στα πλαίσια του εφικτού, είναι θεμιτή, αν αντιλαμβάνεσαι ότι τόσο ο πλούσιος, όσο και ο φτωχός, είναι προϊόντα μιας κοινωνίας και όχι αυτοδημιούργητες και αυθύπαρκτες οντότητες.

Το πως παράγεται μια δράση ή κατάσταση γενικότερα είναι απολύτως συνδεδεμένο με την ευθύνη που αναλογεί στο άτομο. Και μάλιστα αυτό είναι μια γενικότερη θέση του φιλελεύθερου νομικού πολιτισμού μας. Η ατομική ευθύνη, που αποτελεί και αυτή ένα νομικό θεμέλιο της κοινωνίας, ξεκινά από το γεγονός ότι αποδεχόμαστε την ύπαρξη ελεύθερης βούλησης. Μια μάλλον αναπόδεικτη και θρησκευτική κατά βάθος αποδοχή. Μια αποδοχή που όμως είναι απαραίτητη για την λειτουργικότητα του πολιτισμού μας.

Η αποδοχή όμως μιας διαχωριστικής γραμμής, όπου από ένα σημείο και πέρα, κάθε άτομο είναι ο αποκλειστικός ή έστω ο κύριος δημιουργός της ατομικής του ταυτότητας και δράσης, εξαιρώντας και απενοχοποιώντας σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία από την διαδικασία αυτή, είναι σαφέστατα λάθος σύμφωνα με όσα ξέρουμε για την φύση από την επιστημονική σκοπιά. Και μια τέτοια θεώρηση, εξαίρεσης της κοινωνίας από την ατομική εξέλιξη του ατόμου, οδηγεί στην ψευδεπίγραφη προσέγγιση του κοινωνικού Δαρβινισμού που ανέφερα, ο οποίος βλέπει την κατάσταση του ατόμου, τόσο ως προς την έσχατη ένδεια, όσο και ως προς τον ακραίο πλουτισμό, σαν χαρακτηριστικά το ατόμου, αποκομμένα από την κοινωνία.

Αντίθετα μια προσέγγιση, πιο πραγματιστική και σύμφωνη με την επιστήμη, που αναγνωρίζει στην κοινωνία ένα μεγάλο μερτικό για την ατομική εξέλιξη των μελών της, παράγει μια τάση τόσο ως προς την βελτίωση της εξέλιξης του συνόλου των πολιτών, όσο και ως προς την ομαλοποίηση της εισοδηματικής ψαλίδας.

Σημειώνω εδώ ότι δεν αναφέρομαι σε ουτοπικές καταστάσεις ενός κομμουνισμού, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο μέσο μέλλον, αλλά μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, που φροντίζει τα μέλη της αναγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις των ισχυρών και τις ανάγκες των αδυνάτων.

Ενώ λοιπόν ο φιλελευθερισμός (liberals) αναζητά ένα κράτος ελευθερίας, ισότητας και πρόνοιας, ο νεοφιλελευθερισμός (libertarians) αναζητά ένα κράτος ατομικής, και ιδίως οικονομικής ελευθερίας με πλήρη απουσία κρατικών επεμβάσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοφιλελευθερισμού, είναι και ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας του Heritage Foundation που ανέφερα, όπου τα εργατικά δικαιώματα και οι κρατικές παροχές αθροίζονται αρνητικά, ενώ υπάρχει πλήρης απουσία αξιολόγησης του ανταγωνισμού και των ολιγοπωλιακών καταστάσεων στις αγορές, (κάτι που ακυρώνει κάθε συζήτηση για ελεύθερη αγορά).
Αντίθετα ο φιλελευθερισμός στην οικονομία μπορεί να αποδεχθεί σοβαρές επεμβάσεις από το κράτος, τόσο στην αναδιανομή μέρους του πλούτου, όσο και στην λειτουργία του κράτους σαν επιχειρηματία σε τομείς όπου κρίνεται απαραίτητο. (ιδέ κέυνσ)

Θα υπενθυμίσω λοιπόν εδώ για μια ακόμα φορά ότι πουθενά δεν καταφέρθηκα ενάντια στον φιλελευθερισμό, αντίθετα τον εξάρω σαν ιδεολογία. Καταφέρθηκα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, που τον θεωρώ άρνηση του φιλελευθερισμού, και ακόμα θεωρώ ότι η ιδεολογία αυτή υποκρύπτει μια απάνθρωπη προσέγγιση του κοινωνικού Δαρβινισμού.

Γενιέσαι ή γίνεσαι άξιος να πλουτήσεις; (2)

Έλληνες δεν γινόμαστε. Γεννιόμαστε.
Το ποιο πάνω ιδεολόγημα είναι γνωστό και αποδεδειγμένα αντιεπιστημονικό. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε αυτό καθώς και σε άλλα αστήρικτα ιδεολογήματα.
Ένα άλλο ιδεολόγημα είναι ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι από την φύση τους, και όχι λόγο τύχης με την συνήθη έννοια της λέξης ή λόγο κοινωνικών συνθηκών, ικανότεροι και δικαιούνται να πλουτίσουν, ενώ κάποιοι άλλοι, πάλι από την φύση τους και μόνο, είναι άξιοι να μείνουν αξιοθρήνητοι.
Μάλιστα το ιδεολόγημα αυτό ισχυρίζεται ότι, οι όποιες αδικίες στον πλουτισμό και την φτώχεια, οφείλονται στις κρατικές παρεμβάσεις, και μάλιστα σε αυτές που νοθεύουν την ελεύθερη οικονομία.....
Με αυτό θα ήθελα να ασχοληθώ λίγο.
Το περίεργο είναι ότι πλέον γνωρίζουμε, και έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά, ότι η εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών δεν είναι προβλέψιμη, αλλά αντίθετα εξαρτάται από μη υπολογίσιμους παράγοντες, οι οποίοι ακόμα και όντες ελάχιστοι σε μέγεθος, μπορεί να οδηγήσουν σε αναντιστοιχία σε πολύ μεγάλες διαταραχές της οικονομίας. Αυτό το γνωρίζουμε από τα μαθηματικά και την "θεωρία του χάους", όπου από τα πρώτες εφαρμογές της που μελετήθηκαν στην φύση, ήταν τα οικονομικά μεγέθη.
Έτσι η μόνη λογική επιλογή που μας μένει είναι ότι ο πλουτισμός και η φτώχεια, τουλάχιστον σε ένα σοβαρό ποσοστό, εξαρτώνται από παράγοντες, αρκετοί από τους οποίους είναι απολύτως ανεξάρτητοι από το άτομο, και των οποίων κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την επίδρασή τους.
Οπότε κανείς θα έπρεπε σχεδόν εξ ορισμού, να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός ως προς το ιδεολόγημα αυτό, μια και η τύχη αποτελεί κρίσιμο παράγοντα στην εξέλιξη της οικονομίας.
Όμως ας κάνουμε την υπόθεση ότι η τύχη παίζει τελικά δευτερεύοντα ρόλο, όσο και αν αυτό δεν στοιχειοθετείται από πουθενά. Και το άτομο με ένα "μαγικό" τρόπο, κάνει τις σωστές επιλογές ώστε να βελτιώσει την οικονομική του θέση. Βέβαια κανένας που έχει πέντε δράμια στο κεφάλι του, δεν πρόκειται να θεωρήσει ότι τα εφόδια που κατέχει το άτομο, λόγο της οικογένειάς του, και γενικότερα λόγο της θέσης που βρέθηκε στην κοινωνία, είναι ασήμαντα για την επιτυχία του ή την αποτυχία του. Έτσι κάποιος που αποτυχαίνει δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ή να κάνουμε έστω και κάποια θεμιτή υπόθεση, για το αν θα αποτύχαινε βρισκόμενος σε μια άλλη κοινωνική θέση. Αλλά ας δεχθούμε και ότι αυτό το πασιφανές είναι σχετικά ανεξάρτητο από την ατομική επιτυχία. Και ότι η επιτυχία οφείλεται αποκλειστικά την προσωπική του ικανότητα να πετύχει και σε τίποτα άλλο. Φυσικά και οι δύο υποθέσεις που κάναμε είναι λάθος, αλλά δεν πειράζει γιατί θέλω να φτάσουμε σε ένα άλλο σημείο που χολώνει το ιδεολόγημα. Κατά την γνώμη μου πάντα.
Αυτή η προσωπική ικανότητα, στην οποία χρωστά το άτομο την επιτυχία του, είναι έμφυτη ή επίκτητη; Ή και τα δύο σε κάποιον βαθμό;
Το σίγουρο από τα μέχρι σήμερα γνωστά από την βιολογία, είναι ότι και η φύση μας και το περιβάλλον μας, παίζουν σοβαρό ρόλο στην φαινοτυπική μας εξέλιξη.
Έτσι ήταν λάθος η συντηρητική προσέγγιση που περιγράφει την προσωπικότητα αποκλειστικά σαν αποκύημα της κοινωνίας μας, και ως εκ τούτου υποθέτοντας ότι μια ιδανική κοινωνία, θα μηδένιζε (και όχι θα μείωνε) τα προβλήματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Αλλά αντίστοιχα είναι παράλογη η προσέγγιση που αγνοεί ή υποτιμά την συμμετοχή στην εξέλιξη του ατόμου της κοινωνίας, και γενικότερα του περιβάλλοντος. Μια και γνωρίζουμε ότι παίζει ρόλο και μάλιστα σε μερικές φορές καθοριστικό στην εξέλιξη του φαινοτύπου του ατόμου. Άλλωστε η έννοια του φαινότυπου είναι ακριβώς η έκφραση του γενετικού υλικού, με την επίδραση του περιβάλλοντος.

Νεοκευνσιανισμός και Ελληνική κρίση.

Μην σας αποθαρρύνει η ποιο κάτω γελοιογραφία. Το κείμενο τελικά εξηγεί την γελοιότητά της....

O John T. Harvey καθηγητής, οικονομολόγος post-Keynesian, εξηγεί τον φαύλο κύκλο της Ελληνικής κρίσης, με μια πολύ διαφορετική ματιά από ότι έχουμε συνηθίσει. Είναι μια καθαρόαιμη φιλελεύθερη - κεντροδεξιά ματιά, καμιά σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό που έχουμε συνηθίσει να μας πρήζει τα συκώτια....

Συνοπτικά, η αύξηση της καταναλωτικής δύναμης των Ελλήνων σε εισαγόμενα αγαθά, οδήγησε σε έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Από την στιγμή που δεν έχουμε εθνικό νόμισμα, που θα επέτρεπε να μειώσουμε τις εισαγωγές, οικονομοτεχνικά το πρόβλημα μπορεί να διευθετηθεί είτε με πώληση περιουσιακών στοιχείων είτε με δανεισμό. Οπότε ο δανεισμός οδηγεί σε ένα σπιράλ αύξησης του δημόσιου χρέους, λόγο του ελλειμματικού ισοζυγίου.

Η λύση που επιλέγεται από την τρόικα και γενικά από το νεοφιλελεύθερο οικονομικό κατεστημένο, είναι η μείωση της καταναλωτικής ικανότητας, άρα η φτωχοποίηση, ώστε να φτάσει το εμπορικό ισοζύγιο να γίνει θετικό, μειώνοντας τις εισαγωγές, άρα αυξάνοντας αναλογικά τις εξαγωγές προς άλλες χώρες (και με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των προς εξαγωγή προϊόντων μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους σημειώνω εγώ).
Έτσι σαν λύση για το πρόβλημα του χρέους επιλέγεται η φτώχεια ενός λαού.

Μια καθ όλα ποιο ανώδυνη λύση θα ήταν η αύξηση τις καταναλωτικής ικανότητες των πλεονασματικών χωρών, ώστε να αυξήσουν τις εισαγωγές τους, μειώνοντας το εμπορικό τους ισοζύγιο, ή και ερχόμενες σε αρνητικό. Έτσι η αύξηση των μισθών των Γερμανών εργατών, θα αποτελούσε μεσοπρόθεσμα μια βελτίωση για την κρίση χρέους της ευρωζώνης.....

Τελικά το όλο πρόβλημα ξεκινά από την στρεβλή δόμηση του €, που δεν έχει ένα μηχανισμό που να μειώνει τις εισαγωγές. Κοινή νομισματική ένωση, χωρίς κοινή οικονομία είναι δύσκολο να γίνει.

Συνιστώ να διαβάσετε το κείμενο αν το επιτρέπουν τα αγγλικά σας. http://www.forbes.com/sites/johntharvey ... ere-right/

Από την σελίδα http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327#p1298

ΔΝΤ κλείνατε επί το Κέυνσ....

Αν κανείς ξέρει αγγλικά και έχει υπομονή θα μείνει έκπληκτος από το κείμενο. Όχι δεν προέρχεται από κανένα μαρξιστικό κέντρο. Το αντίθετο. Το ίδρυμα που έχει χρηματοδοτήσει την έρευνα είναι το INTERNATIONAL MONETARY FUND με απλά λόγια το "διεθνές νομισματικό ταμείο".
Μετά συγκρίνετε τα συμπεράσματα της έρευνας με τις προτάσεις Λαγκάρτ και σια και βρίστε ελεύθερα....

Από εκεί αντιγράφω ένα μικρό κομμάτι:

Widening income inequality is the defining challenge of our time. In advanced economies, the gap between the rich and poor is at its highest level
in decades. Inequality trends have been more mixed in emerging markets and developing countries (EMD Cs), with some countries experiencing declining
inequality, but pervasive inequities in access to  education, health care, and finance remain. Not surprisingly then, the extent of inequality, its drivers, and what to do about it have become some of the most hotly debated issues by policymakers and
researchers alike. Against this background, the objective of this paper is two-fold.

First, we show why policymakers need to focus on the poor and the middle class.
Earlier IMF work has shown that income inequality matters for grow th and its sustainability. Our analysis suggests that the income distribution itself matters for growth as well. Specifically, if the income share of the top 20 percent (the rich) increases, then GDP growth actually declines over the medium term, suggesting that the benefits do not trickle down. In contrast, an increase in the income share of the bottom 20 percent (the poor) is associated with higher GDP growth. The poor and the middle class matter the most for growth via a number of interrelated economic, social, and political channels. 

Second, we investigate what explains the divergent trends in inequality developments across advanced economies and EMDCs, with a particular
 focus on the poor and the middle class. While most existing studies have focused on advanced countries and looked at the drivers of the Gini coefficient and the income of the rich, this study explores a more diverse group of countries and
pays particular attention to the income shares of the poor and the middle class—the main engines of growth.
........
....
https://www.imf.org/external/pubs/ft/sdn/2015/sdn1513.pdf

Επειδή κάποιος ενδέχεται να μην γνωρίζει τα περί δείκτη gini που αναφέρονται ποιο κάτω στο κείμενο, να διευκρινίσω ότι ο δείκτης αυτός μετρά την σχετική ανισότητα εισοδήματος σε μια χώρα. Δεν είναι ιδανικός μια και είναι ευαίσθητος σε ορισμένα λάθη, αλλά είναι μια ένδειξη που μπορεί να δώσει σχετική εικόνα.

https://en.wikipedia.org/wiki/Gini_coefficient
και στην σελίδα https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_income_equality μπορούμε να δούμε πόσο ποιο πίσω είναι η χώρα μας ως προς τις πλέον ανεπτυγμένες χώρες της ε.ε. στον δείκτη gini. έτσι έχουμε την Νορβηγία, την Σουηδία, την Δανία, Φιλανδία, Γερμανία, Λουξεμβούγρο, Αυστρία, να φιγουράρουν στις δώδεκα καλύτερες θέσεις από πλευράς μειωμένων εισοδηματικών ανισοτήτων.

Από την σελίδα http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327#p1287

Αίνιγμα.

Αίνιγμα.
Τι είναι αυτά που στην Ελλάδα έχουμε τρία Γερμανικά, ένα Σοβιετικό, ένα εγκληματικό, και ένα απελπισμένο;

Εθνικό νόμισμα και κλάμα οι Γερμανοί ή οι Έλληνες....;

Έχετε σκεφθεί πιθανά ότι μια έξοδος από το € θα ήταν προβληματική, αλλά μεσοπρόθεσμα θα ήταν ωφέλιμη για την χώρα. Και κάπου μέσα σας ίσως λέτε, ότι οι ΤισπροΒαρουφάκηδες θέλουν κατά βάθος να πάμε σε εθνικό νόμισμα.
Οικονομοτεχνικά αυτό είναι σχετικά σωστό. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που προκρίνουν την επιλογή εθνικού νομίσματος, αν και αρκετά αλλά δείχνουν το αντίθετο. Όμως θα ήθελα να σταθώ σε ένα μη άμεσα οικονομοτεχνικό σημείο αλλά αρχικά πολιτικό.
Αν υποθέσουμε ότι πάμε σε εθνικό νόμισμα και πετυχαίνουμε, τι φαντάζεστε ότι θα κάνει η Γερμανία, και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις;
Θα πουν μπράβο στα παιδιά ή θα βάλουν μαύρες πλερέζες;

Τίποτα από τα δύο, γιατί αποκλείεται να πετύχουμε. Θα αντιμετωπίσουμε ισχυρότατο πόλεμο ώστε να αποτύχουμε. Η τυχόν επιτυχία μας θα σήμαινε την διάλυση της ευρωζώνης και σημαντικό πλήγμα για τα εφαρμοζόμενα οικονομικά μοντέλα. Δεν μπορούν οι μεγάλοι της οικονομίας να μας επιτρέψουν να πετύχουμε, θα πρέπει να μας φτάσουν να ζούμε με ελεημοσύνες, πολύ πολύ χειρότερα από κάθε άλλη χώρα, της ε.ε. έτσι ώστε να μην δοκιμάσει κανένα πρόβατο να ξαναβγεί από το μαντρί.
Ήδη παίρνουμε μια γεύση του πως αντιμετωπίζεται μια ενδεχόμενη ελάχιστη αλλαγή στα μοντέλα που χρησιμοποιούν, ακόμα και αν ξέρει και η κουτσή Μαρία, ότι είναι αποτυχημένα.

Η ιστορία μιας αυτεκπληρούμενης προφητείας με atm και capital control.

Αν κανείς ψάξει λίγο θα δει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση πέτυχε ένα μεγάλο άθλο. Τον πέτυχε βέβαια με τελείως άδικα και αντιπαραγωγικά μέτρα, αλλά τον πέτυχε.
Κατάφερε να έχει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα (παίζεται το πόσο, αλλά μάλλον το 0,4% είναι μια λογική εκτίμηση), και ένα σχεδόν ισορροπημένο εμπορικό ισοζύγιο (λόγο ισχυρής μείωσης εισαγωγών, και όχι εξαγωγών). Και αυτά ίσχυαν κάπου από τα μισά του 2014....

Ένα προφανές συμπέρασμα από αυτά τα στοιχεία, είναι ότι σε μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών των δανείων, η Ελλάδα θα μπορούσε μια χαρά να επιβιώσει, χωρίς να δανείζετε δεκάρα επί πλέον. Τα δάνεια τα χρειαζόταν για να "ανακυκλώσει" τα ήδη υπάρχοντα, ήτοι να πληρώσει τόκους και τοκοχρεολύσια.
Επαναλαμβάνω δεν υπήρχε η ανάγκη για να στηριχθεί η Ελλάδα στο ελάχιστο, σε περίπτωση στάσης εξωτερικών πληρωμών.
Αλλά, τότε γιατί προσφύγαμε στον ELA και γιατί κλείσανε οι τράπεζες....;
Μήπως φταίει η κακοδιαχείρηση του σύριζα;
Προφανώς και δεν φταίει, ακόμα και να έκανε κακοδιαχείρηση και να χειροτέρευσαν τα στοιχεία, δεν θα δικαιολογούσε τέτοια μέτρα. Εκτός και αν γκρεμιζόταν το σύμπαν από τα μέτρα του, κάτι που φυσικά δεν συνέβη, και αυτό μπορεί να πιστοποιηθεί από τα στοιχεία της τρ. Ελλάδος για το πεντάμηνο.
Μα τότε γιατί κατέρρευσαν;

Για να το καταλάβει κανείς πρέπει να έχει στο μυαλό του κάποιο σημαντικό χαρακτηριστικό του τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες δεν κρατάνε σε σεντούκια τα λεφτά που καταθέτουμε. Εκτός από ένα πολύ μικρό μέρος, ίσως πολύ μικρό. Τα υπόλοιπα τα επενδύουν, για παράδειγμα τα δανείζουν με τόκο σε επιχειρήσεις. Με αυτό κατά νου ας υποθέσουμε ότι οι τράπεζες έχουν αποθεματικό για τρέχουσες συναλλαγές της τάξης του 10% των κεφαλαίων που έχουν τοποθετηθεί σε αυτές. Και πάλι από αυτά τα χρήματα, σε φυσική μορφή δεν είναι απαραίτητο ότι βρίσκετε το σύνολο, μια και ένα μεγάλο ποσοστό των συναλλαγών γίνεται με άυλη μορφή.

Η πρακτική αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι η πιθανότητα να ζητήσουν τα χρήματά τους, όλοι μαζί οι καταθέτες είναι εξαιρετικά μικρή. Και το σύστημα δουλεύει κατά κανόνα μια χαρά.
Όμως αν τα ζητήσουν.....;

Είναι προφανές ότι αν ζητήσουν οι καταθέτες ακόμα και το 30% των χρημάτων τους οι τράπεζες αδυνατούν να το δώσουν.
Για να αντιμετωπιστούν αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν κάποιοι μηχανισμοί στήριξης των τραπεζών. Ένας από αυτούς είναι και ο ELA. Χοντρικά οι τράπεζες του προσκομίζουν αξιόγραφα (πχ. δάνεια που έχουν κάνει), και η κεντρική τράπεζα τις δανείζει με αυτά σαν εγγύηση αποπληρωμής.
Έτσι αντιμετωπίζεται ικανοποιητικά το πρόβλημα της εξόδου χρημάτων από τις τράπεζες...
Φυσικά αν οι τράπεζες έχουν υπερεκτιμήσει τις εγγυήσεις τους, θα υπάρξουν προβλήματα κάποια στιγμή, αλλά για το μέλλον "έχει ο Θεός...."

Πότε έχουμε όμως "έφοδο για μετρητά" (bank run) στις τράπεζες;
Απλό. Όταν ο κόσμος φοβάται. Και μπορεί να φοβάται με βάση τα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας, πχ. αν εμφανίζει ένα έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου ή πρωτογενή ελλείμματα ή και τα δύο, κάτι που δεν συμβαίνει στην περίπτωσή μας, ή να φοβάται με βάση τις διαδόσεις και την γνώση ότι οι διαδόσεις οδηγούν σε "έφοδο για μετρητά" (bank run).
Στην Ελλάδα κανονικά οι διαδόσεις αυτές θα έπρεπε να σταματήσουν μόλις η Ελλάδα είχε διασφαλίσει πρωτογενή πλεονάσματα και σχετικά ισορροπημένο εμπορικό ισοζύγιο. Μάλιστα υπάρχει και σχετική νομοθεσία που θα ενδεχόμενα θα έπρεπε να εφαρμοστεί μια και αυτές οι διαδόσεις οδηγούν με βεβαιότητα σε έφοδο στις τράπεζες.

Περιέργως αντί να υπάρχει σιωπή οι διαδόσεις έδιναν και έπαιρναν πριν ακόμα πάρει κυβέρνηση ο σύριζα. Εντάθηκαν μετά και συνεχίζονταν με αυξανόμενους ρυθμούς. Και αυτό όχι από κάποιους πολίτες χωρίς βήμα, αλλά από βουλευτές και μμε, και δυστυχώς και από ξένους κύκλους (για δικούς τους λόγους). Με απλά λόγια κάποια κέντρα ωθούσαν τους πολίτες να αδειάζουν τις τράπεζες από ρευστό.
Οι τράπεζες βέβαια θεωρητικά δεν είχαν πρόβλημα μια και ο ELA. τις στήριζε, αλλά ο ELA τις στηρίζει μόνο εντός κάποιου προγράμματος στήριξης. Έτσι μόλις το πρόγραμμα αυτό τέλειωσε, οι τράπεζες μείναν εκτεθειμένες στην έφοδο για μετρητά.
Όταν δεν έχεις στήριξη, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίζεις την έφοδο για μετρητά, είναι η εφαρμογή capital control και ο περιορισμός στις αναλήψεις μετρητών. Και αυτό έγινε.
Σημαίνει αυτό ότι οι πολίτες έχουν χάσει τα χρήματά τους;
Όχι, καμιά σχέση. Σημαίνει ότι δεν μπορούν να πάρουν άμεσα τα χρήματά τους, αλλά οι τράπεζες δεν τα έχουν εξανεμίσει.... (με την προϋπόθεση ότι οι τράπεζες δεν έχουν επενδύσει σε σαπάκια.... Αλλά αυτό δεν τεκμαίρεται από το capital control, αλλά από την εξέταση του χαρτοφυλακίου τους, που δεν μπορεί να κάνει ο κοινός θνητός.... Αλλά σίγουρα τα σαπάκια δεν είναι επιλογή των κυβερνήσεων και μάλιστα της του συριζα).

Έτσι λοιπόν, η κινδυνολογία, αποτέλεσε τον παράγοντα που ώθησε στις αθρόες αναλήψεις, και αυτές ήταν πέρα από τις αντοχές της οποιασδήποτε τράπεζας δεν υποστηρίζεται από έξω. Μια αυτεκπληρούμενη προφητεία λοιπόν.

Έχει ευθύνη ο σύριζα για τα φαινόμενα; Αν θεωρεί κανείς ότι έπρεπε να υπογράψει το οτιδήποτε απαράδεκτο, για να διατηρήσει τον ELA με νέο πρόγραμμα. Αλλά έχουμε και εμείς που σηκώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε από τις τράπεζες, και οδηγήσαμε την χώρα να στέκεται με το πιστόλι στον κρόταφο. Και έχουν πολλαπλάσιο όσοι τόσον καιρό τρομοκρατούν τον κόσμο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι τα μακροοικονομικά μεγέθη δεν δικαιολογούν τέτοιες διαδόσεις, ενώ οι διαδόσεις αποτελούν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

=========

Είναι όμως ενδιαφέρον να δούμε και που στρέφονταν κυρίως η κινδυνολογία, γιατί αν και αβάσιμη ως προς τα δεδομένα της οικονομίας, δεν ήταν απολύτως αβάσιμη ως προς την πολιτική των δανειστών.
Σε δύο κυρίως σημεία, κούρεμα καταθέσεων και αλλαγή νομίσματος με υποτίμηση.

Το πρώτο ξέρουμε ότι εφαρμόστηκε στις τράπεζες της Κύπρου, και το γεγονός της εφαρμογής σε τράπεζες της ε.ε. καθιστά πιθανή την εφαρμογή του μέτρου και σε άλλες χώρες. Μάλιστα αυτές τις μέρες μάθαμε ότι το μέτρο το εισαγότανε ο Σόιμπλε από την αρχή για την Ελλάδα. Φυσικά στην περίπτωση της Ελλάδος ήταν πασιφανές ότι η εφαρμογή θα ήταν ήδη λάθος επιλογή μια και ήδη έχουν φύγει εκτός τα περισσότερα κεφάλαια μεγάλων καταθετών. (Το μέτρο έχει αποτελεσματικότητα στην αρχή της κρίσης.)
Οπότε θα έπρεπε για να έχει αξία να εφαρμοστεί και για τα κάτω των 100,000€ που είναι το όριο προστασίας για τους καταθέτες. Κάτι προβληματικό σαν επιλογή μια και θα έπρεπε η χώρα να υποχρεωθεί να κάνει κάτι ενάντια στην προστασία των καταθέσεων που είναι εγγυημένες και κατά την ε.ε. Άρα η κινδυνολογία ως προς αυτό το σημείο ήταν εξ αρχής λανθασμένη ή έστω υπερβολική. Δηλαδή ακόμα και να εφαρμοστεί το μέτρο μελλοντικά θα είναι ενάντια σε κάθε λογική πρόβλεψη που θα μπορούσαμε να κάνουμε τους τελευταίους 12 μήνες και ίσως και περισσότερο.

Το δεύτερο είναι η αλλαγή του νομίσματος με υποτίμηση. Οι φόβοι για το μέτρο αυτό, ταλανίζουν την οικονομία εδώ και καιρό. Κατανοώντας σιγά σιγά ότι η οικονομία μας δεν μπορεί να δουλέψει και πολύ καλά με €, οι φωνές που θεωρούν ότι κακώς μπήκαμε μέσα, εντός και εκτός Ελλάδος είναι πλέον πολλές. Αντίστοιχα οι φωνές που θα προτιμούσαν την έξοδο από το €, είναι πολύ περισσότερες από παλιά. Έτσι έχουμε ακόμα και στέλεχος του σύριζα να υποστηρίζει μια τέτοια επιλογή, τον Λαπαβίτσα. Αλλά οι απόψεις περί θεμιτού της εξόδου, είναι πάντα περιθωριακές απόψεις.
Έτσι και ο σύριζα και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αρνούνται κατηγορηματικά την αλλαγή; Σημειώνω ότι κατηγορηματικά κατά της αλλαγής έχει ταχθεί και ο νυν υπουργός οικονομίας, Βαρουφάκης. Ένας βασικός και προφανής λόγος, είναι ότι η αλλαγή, έστω και αν μακροπρόθεσμα θα ήταν θετική ως προς τα μακροοικονομικά στοιχεία, θα ήταν καταστροφική μεσο-βραχυπρόθεσμα για την οικονομία και την κοινωνία.
Αλλά υπάρχει και ένας πολιτικός λόγος, αν η έξοδος από το € συνδυαζόταν με μια σχετική επιτυχία, θα αποτελούσε το ισχυρότερο πλήγμα για την συνοχή της ευρωζώνης, ακόμα περισσότερο και από την ίδια την έξοδο. Κάτι που καθιστά αναπόφευκτο τον οικονομικό στραγγαλισμό της Ελλάδος εάν έχει εθνικό νόμισμα. Και τα εργαλεία για κάτι τέτοιο υπάρχουν σε μια οικονομική ένωση όπως η ε.ε.

Αλλά είναι γεγονός ότι εκτός από τους Έλληνες, ούτε και οι ξένοι θα ήταν εξ ορισμού θετικοί να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο. Μια και η έξοδος θα καθιστούσε σε κάθε περίπτωση αμφίβολη την μακροπρόθεσμη συνενοχή της ευρωζώνης. Και αυτό ανεξάρτητα του ότι αν μέσο-βραχυπρόθεσμα θα ήταν διαχειρίσιμη η αναταραχή.

Το "ατύχημα" λοιπόν της εξόδου, ήταν κάτι που δεν δικαιολογείτο, μέχρι τουλάχιστον την συνολική κατάθεσης πρότασης του σύριζα, (η οποία και σαφώς ήταν πολύ μακριά από την αρχική του θέση και πολύ κοντύτερα στις θέσεις των δανειστών). Οι όποιες φωνές το προωθούσαν, απέβλεπαν σε bank run, παρά περιέγραφαν αναμενόμενες εξελίξεις, σύμφωνα με τα υπάρχοντα μεγέθη και συσχετισμούς.

Όμως η αυτοεκπληρούμενη προφητεία για το bank run είναι γεγονός. Μάλιστα το bank run δεν αποκλείεται πλέον να οδηγήσει και σε έξοδο από το €, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες μεσο-βραχυπρόθεσμα ή και σε ένα γενναίο κούρεμα καταθέσεων.
Σημειώνω ότι οι τράπεζες σήμερα διαρρέουν ότι θα κουρευτούν και καταθέσεις κάτω των 100.000, όσο και αν αυτές θεωρούνται εγγυημένες, μια και η εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου δεν θα επιτρέψει την διασφάλισή τους!!!. Κάτι μάλλον υπερβολικό.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι οι δηλώσεις την δανειστών, σε όλη την περίοδο, από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα, αντί να δουλεύουν σταθεροποιητικά για την οικονομία, λειτουργούσαν αποσταθεροποιητικά, κάτι που εντάθηκε μετά την αλλαγή της κυβέρνησης. Και ενώ μέχρι την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος θα ήταν τεχνικά δικαιολογημένες κάποιες τέτοιες αναφορές, ήδη από την επίτευξή του ήταν αδικαιολόγητες, μια και δεν υπήρχαν αντικειμενικοί λόγοι. Εκτός αν ο στόχος ήταν η καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας, ή τουλάχιστον η μεταφορά κεφαλαίων σε άλλες χώρες. Ή και ειδικά μετά την ανάδειξη του σύριζα στην κυβέρνηση, η αλλαγή της κυβέρνησης, δηλαδή η αντικειμενική κατάργηση της (αστικής) δημοκρατίας. Και το τελευταίο ίσως αποδεικνύεται και το ισχυρότερο ενδεχόμενο, ας θυμηθούμε τις πρόσφατες δηλώσεις του Σουλτσ για μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, και για το τέλος της εποχής σύριζα.  

Συμπερασματικά, το bank run ενώ έπαψε να έχει σοβαρούς λόγους να υπάρχει και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη (Ελληνικές κυβερνήσεις, Δανειστές, και μμε) θα έπρεπε να το εξοβελίσουν από τον λόγο τους, τουλάχιστον από τα μέσα του 2014, συνέχισε να υπάρχει και να οδηγεί τις τράπεζές μας σε capital control. Όσοι δε το προφήτευαν εντός και εκτός Ελλάδος, και ίσως προφήτευαν και την έξοδο από το € ή το κούρεμα, αποτελούν γενεσιουργές αιτίες του.

Κόκκινα δάνεια και "σύστημα εγγύησης καταθέσεων"

Χθες διάβαζα ένα άρθρο που έλεγε ότι τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα είναι τεράστιο ποσό έναντι των αξιών των τραπεζών. Και αυτό δικαιολογεί την διακοπή του ela. Δεν θα διαφωνήσω, υποθέτω ότι είναι αρκετά πιθανό να ισχύει. Το ερώτημα είναι ποιος φταίει για την επισφάλεια αυτή.
Προφανώς δεν φταίει ο σύριζα μια και ελάχιστα δάνεια δίνονται τον τελευταίο καιρό, και αυτά κάτω από πολύ προσεγμένες διαδικασίες ώστε να έχουν κηρυχθεί κόκκινα.
Προφανώς δεν φταίνε και οι καταθέτες που δεν έχουν ιδέα για το γεγονός, και στην τελική αν το ήξεραν και κατανοούσαν την σημασία του, οι τράπεζες δεν θα είχαν ούτε μια δεκάρα από την οποιαδήποτε κατάθεση.
Προφανώς δεν φταίνε και οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας, σαν σύνολο, εκτός από το ότι ψήφιζαν 40 χρόνια ότι ψήφιζαν...
Ούτε καν και οι μικρομεριδιούχοι των τραπεζών δεν φταίνε γιατί δεν ορίζουν απολύτως τίποτα για τις δράσεις των τραπεζών.

Εκείνοι που ενδέχεται να φταίνε είναι οι κυβερνήσεις νουδουπασόκ που αφήνανε την φούσκα να φουσκώνει.
Φταίνε οι διοικήσεις των τραπεζών, και ιδίως της τράπεζας Ελλάδος, που δίνανε δάνεια με αναξιόπιστες εγγυήσεις.
Φταίει φυσικά και η τρόικα που δεν ξεκίνησε από νωρίς την διευθέτηση των κόκκινων δανείων ώστε οι τράπεζες να μην έχουν πλασματικούς ισολογισμούς.
Και ένα κομματάκι ευθύνης το έχουν και τα μμε που κάνουν ότι δεν γνωρίζουν ποιος οδήγησε τις τράπεζες σε παθητικές δανειοδοτήσεις, και ξύπνησαν τώρα για να κάνουν κριτική, αγνοώντας επιδεικτικά ποιος έφτιαξε τα κόκκινα δάνεια.

Η τρόικα επί πλέον ευθύνεται και με ένα ακόμα τρόπο. Οι λανθασμένοι χειρισμοί της κατέστησαν την ανεργία τεράστια, μείωση των εισοδημάτων και οδήγησαν σε σημαντικό πτώση του αεπ. Αυτά ήταν δεδομένο ότι θα καθιστούσαν ένα μεγάλο ποσοστό των δανείων κόκκινα, ακόμα και μέρος από όσα ήταν κάτω από θεμιτές εγγυήσεις, και όχι θαλασσοδάνεια και καταναλωτικά μπουρδέλα.
=================

Πάντως το θέμα είναι ότι η εγγύηση των καταθέσεων έως ενός ορίου, είναι θέμα της "Τραπεζικής ένωσης" και του "Συστήματος εγγύησης καταθέσεων" της ε.ε. αποτελώντας υπερεθνικό μηχανισμό και όχι εσωτερική υπόθεση της Ελλάδος. Οπότε θεωρητικά είμαστε προστατευμένοι, ως προς τις καταθέσεις μας, από την στιγμή που οι τράπεζές μας είχαν περάσει τα σχετικά στρεσ τεστ.

Θεωρητικά, γιατί υπάρχει πάντα και το θέμα της πολιτικής των ισχυρών χωρών, που ενδέχεται να μην γουστάρουν μια ορισμένη κυβέρνηση. Αλλά και πρακτικά γιατί ο μηχανισμός δεν έχει σχεδιαστεί να προστατεύει το σύνολο των καταθέσεων μιας χώρας σε περίπτωση που βαρέσουν κανόνι όλες οι τράπεζες μαζί, οπότε υπάρχει και ένα αντικειμενικό πρόβλημα, που απαιτεί πολιτική λύση.
http://www.consilium.europa.eu/el/policies/banking-union/single-rulebook/deposit-guarantee-schemes/
http://www.consilium.europa.eu/el/policies/banking-union/

μετανάστες ή πρόσφυγες...

Η διαφοροποίηση μετανάστη πρόσφυγα, υφίσταται νομικά στα πλαίσια της Ε.Ε. αλλά και γενικότερα. Έτσι εκ των πραγμάτων αποτελούν διαφοροποιημένες κατηγορίες, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Η ιδιότητα του πρόσφυγα, αποτελεί τεκμήριο για την διασφάλισή του ως προς απέλαση. Το να τονίζει λοιπόν κανείς αυτή την ιδιότητα σήμερα, είναι απολύτως θεμιτό για να καθορίσει την υποχρέωση του κράτους προς αυτούς, και να βουλώσει τα στόματα μερικών βλαμένων που σπεκουλάρουν ακόμα και στο ντύσιμο ή των εγχώριων καραφασιστών.

Από εκεί και πέρα, όντως οι μετανάστες σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι θύματα οικονομικής ή οικολογικής βίας. Αλλά η είσοδος ενός ανεξέλεγκτου αριθμού σε οποιαδήποτε χώρα θα αποδιοργάνωνε όλες τις δομές. Και λέγοντας ανεξέλεγκτου δεν μιλάω για ένα 10% ή και 30% επί του πληθυσμού, αλλά για ένα ποσοστό της τάξης 100%. Με αυτή την έννοια κάποια όρια νομίζω ότι είναι θεμιτό να μπαίνουν.

Ο σύριζα όσο και να φαίνεται περίεργο δεν ήταν ποτέ υπέρ των ανοικτών συνόρων. Ήταν υπέρ της αποδοχής πρωταρχικά των πλέον ευαίσθητων ομάδων, της επανένωσης οικογενειών και της νομιμοποίησης όσων για πρακτικούς λόγους δεν μπορούσαν να απελαθούν. Φυσικά και της ιθαγένειας σε μακροχρόνιους μετανάστες ή δεύτερης γενεάς. Αλλά πουθενά δεν θα βρείτε στο πρόγραμμά του ότι αποκλείει τις απελάσεις για όλους. Κάτι που φυσικά δεν ακούγεται και τόσο ανθρωπιστικό, αλλά φοβάμαι ότι μέχρι μια ριζική αλλαγή στο σύνολο της κοινωνίας, δεν μπορεί να αλλάξει.

από την σελίδα 

Για την κυβέρνηση σύριζα - ανέλ

Τι είναι και τι δεν είναι φωτογραφική διάταξη

Πριν από λίγο καυγάδιζα με ένα άσπονδο φίλο για την έννοια των φωτογραφικών διατάξεων και κατά πόσο αυτός ο χαρακτηρισμός αρμόζει στην περίπτωση του Σάβα Ξηρού. Ο φίλος υποστήριζε ότι το γεγονός πως η ρύθμιση αφορά δύο μόνο περιπτώσεις φυλακισμένων σήμερα, (τρεις κατά τον υπουργό, αλλά ο ένας ψόφησε), καθιστά την διάταξη φωτογραφική.
Μια και είμαι κομμάτι δυσλεκτικός και δεν τα πάω καλά με τις συζητήσεις, αφού μου κατέβηκε η πίεση πήγα να βρω τι ονομάζουμε "φωτογραφικές διατάξεις" για να δω αν εγώ δεν καταλαβαίνω την έννοια ή ο φίλος. Και ψάχνοντας τον ορισμό έπεσα πάνω στον Σαραντάκο... https://sarantakos.wordpress.com/2015/04/17/photo/#more-13020
Συμφωνώ με την προσέγγισή του, αλλά θα ήθελα να την διαμορφώσω λιγάκι γιατί νομίζω ότι δεν τονίζει αρκετά την ουσία.

Αρχικά να αντιγράψω από εκεί τους λεξικολογικούς ορισμούς της έκφρασης:
Σύμφωνα με το λεξικό ΛΚΝ, φωτογραφική είναι η διάταξη «που προσδιορίζει σε τέτοιο βαθμό τα προσόντα που απαιτούνται (συνήθ. για την κατάληψη μιας θέσης), ώστε να ταιριάζουν σε ένα κυρίως άτομο». Το νεότερο Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας ορίζει ως φωτογραφική τη διάταξη «που αφορά ορισμένο πρόσωπο χωρίς να αναφέρεται σε αυτό ονομαστικά».

Όμως οι ορισμοί νομίζω ότι σιωπηλά αποδέχονται ένα πολύ βασικό γεγονός.
Δηλαδή ότι το πρώτο και πρώτιστο, που πρέπει να εξετάσει κανείς για να χαρακτηριστεί μια διάταξη φωτογραφική δεν είναι ο αριθμός που επωφελείται από αυτή, αλλά αν η διάταξη (ή νόμος) είναι "παράλογος".
Αν αντίθετα είναι συμβατή με την γενικότερη φιλοσοφία του νομοθέτη, (ή κόμματος που κυβερνά), τότε ακόμα και αν επωφελείται από αυτή ένα και μόνο άτομο η διάταξη περιγράφει εξ αντικειμένου την θέση του νομοθέτη και όχι το άτομο.
Η ύπαρξη του ατόμου, ή των ατόμων, αποτελεί φυσικά την αφορμή για να κινηθεί ο νομοθέτης, μια και η σπανιότητα ενός φαινομένου που θεραπεύει μια διάταξη, δεν καθιστά αναγκαίο το ενδιαφέρον του νομοθέτη, άρα και την ρύθμιση, όσο δεν υπάρχει κάποιος αποδέκτης.

Όμως αν ο νομοθέτης νομοθετεί ενάντια στην γενικότερη συλλογιστική του, προφανώς και έχουμε φωτογραφική διάταξη, ακόμα και αν επωφελείται ένας αξιοσημείωτος αριθμός ατόμων.
Έτσι αν ένας δικτάτορας νομοθετήσει το αυτόματο διαζύγιο, πάρει διαζύγιο στα γρήγορα και ακυρώσει μετά τον νόμο, έχουμε φωτογραφική διάταξη, μια και δεν συντάσσεται με την γενικότερη λογική του (κάτι τέτοιο λέγεται ότι έκανε ο Παπαδόπουλος, αλλά δεν ψάχνω τώρα αν πρόκειται για μύθευμα, σαν παράδειγμα στέκει.).

Το ότι η διάταξη μπορεί να αφορά συγκεκριμένες θέσεις ή να ισχύει για ορισμένο χρονικό διάστημα, χωρίς να δικαιολογείται το γεγονός του περιορισμού από αποχρώντες λόγους, ασφαλώς είναι μια σοβαρή ένδειξη ότι η διάταξη αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι μια πολιτική θέση.
Ειδικά στην περίπτωση του Ξηρού, δεν έχουμε μια διάταξη που περιορίζεται σε συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, μια και στο κοντινό μέλλον μπορεί να έχουμε άλλους 10-20 με αναπηρία πάνω από 80%, αλλά και επί πλέον η διάταξη μένει ισχύουσα στο μέλλον. Και φυσικά συντάσσεται πλήρως με την γενικότερη λογική του σύριζα και γενικότερα του κοινωνικού φιλελευθερισμού, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια και διασφαλίζει όπως λέει και ο Σ.: ότι άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και που είναι βαρύτατα ανάπηροι, θα εκτίουν την ποινή τους σε ένα καταλληλότερο περιβάλλον. Και αυτό είναι το σημαντικότερο, που καθιστά την διάταξη - νόμο, μη φωτογραφική.

Σε αυτά να σημειώσουμε ότι η υπόθεση πως η παρούσα κυβέρνηση θέλει να εξευμενίσει ομάδες με ακροαριστερές απόψεις που κλείνουν το μάτι στην τρομοκρατία, είναι μάλλον τραβηγμένη από τα μαλλιά, μια και το κόστος που προφανώς θα εισπράττατε είναι πολύ μεγαλύτερο, για ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που στηρίζεται πλέον σε κεντρώο ακροατήριο.

Μένει το ερώτημα, αν υπήρχε λόγος να προκριθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο άλλων, μια και αφορούσε στην παρούσα φάση μόνο τρία άτομα. Κατά μια έννοια το γεγονός ότι ο ένας ψοφολόγησε ήδη, απαντά στο ερώτημα. Όμως γενικότερα η σημασία που δόθηκε στο νομοθέτημα είναι υπερβολική ως προς την φύση του ίδιου του νόμου. Μια διάταξη μέσα σε ένα νομοσχέδιο, που αν δεν αφορούσε και τον Ξηρό θα πέρναγε χωρίς να ασχοληθεί κανείς.
Τελικά όμως θέλουμε μια κυβέρνηση που θα επιλέγει την ευαισθησία σε θέματα κοινωνικού φιλελευθερισμού όπως το συγκεκριμένο, ανάλογα με την πληθώρα των αποδεκτών ή μήπως και οι σπάνιες περιπτώσεις αξίζουν της προσοχής της.

Αντιγραφή από την σελίδα:

Τι είναι και τι δεν είναι φωτογραφική διάταξη

Η δημοκρατία είναι εμποδιο κατά τον Σόιμπλε και όχι μόνο

"Η Γαλλία θα ήταν ευτυχής αν κάποιος εξανάγκαζε το κοινοβούλιο αλλά είναι δύσκολο, είναι η δημοκρατία"
«[...] la France serait contente que quelqu'un force le Parlement, mais c'est difficile, c'est la démocratie ».
http://www.huffingtonpost.fr/2015/04/17/wolfgang-schauble-ministre-finances-allemagne-france-reformes_n_7084168.html

Είναι όντως ένα πρόβλημα η δημοκρατία. Αλλά θα το ξεπεράσουμε σιγά σιγά, έχουν γίνει ήδη πολλά βήματα στο σωστό δρόμο.

Οι απόψεις του Σόιμπε για την δημοκρατία που "εμποδίζει" το καλό της Γαλλίας, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, μάλλον το αντίθετο. Η (αστική) δημοκρατία αποτελεί εμπόδιο στην απρόσκοπτη διακυβέρνηση των κρατών, από την όποια ελιτ "φωτισμένων" ηγετών και τεχνοκρατών.
Οπότε η διάθεση να καταργηθεί και να υπαχθεί σε ένα δομημένο σύστημα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, από όπου οι όσο δυνατόν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, θα αδυνατούν να ασκήσουν πολιτική, είναι έκδηλη.

Προσωπικά δεν έχω καμιά αντίρρηση ότι ένα τέτοιο σύστημα θα ήταν ιδανικό, με την προϋπόθεση ότι οι ηγέτες και οι τεχνοκράτες θα ήταν ιδανικοί τόσο σε γνώσεις όσο και σε ηθική και μάλιστα σε μια διεθνιστική βάση. Όσο αυτό δεν συμβαίνει η αστική δημοκρατία είναι η καλύτερη λύση, και οι δηλώσεις αυτού του τύπου είναι απόλυτα κατακριτέες.

Ο Χάγιεκ δήλωσε ότι αν η αρχηγός των Συντηρητικών είχε πει πως «αν η ελεύθερη επιλογή πρέπει να ασκείται περισσότερο στην αγορά παρά στην κάλπη, αυτή απλώς δήλωσε την κοινοτοπία ότι η πρώτη είναι απαραίτητη για την ατομική ελευθερία ενώ η δεύτερη δεν είναι: η ελεύθερη επιλογή μπορεί τουλάχιστον να υπάρξει υπό καθεστώς δικτατορίας που αυτοπεριορίζεται αλλά όχι κάτω από μιά δημοκρατία χωρίς όρια που δεν μπορεί να περιοριστεί.

Το 1978, ο Χάγιεκ ήρθε σε σύγκρουση με τον ηγέτη των Φιλελευθέρων Ντέιβιντ Στηλ (David Steel), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η ελευθερία είναι εφικτή μόνο με «κοινωνική δικαιοσύνη και ισομερή διανομή πλούτου και ισχύος η οποία απαιτεί ένα βαθμό παρέμβασης εκ μέρους της κυβερνήσεως» και επίσης ότι το Συντηρητικό Κόμμα ενδιαφερόταν περισσότερο για τη σχέση της ελευθερίας και της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας παρά για τη σχέση μεταξύ ελευθερίας και δημοκρατίας. Ο Χάγιεκ ισχυρίσθηκε ότι μια περιορισμένη δημοκρατία μπορεί να είναι προτιμότερη απ’ ό,τι άλλες μορφές περιορισμένης κυβέρνησης ως προς την υπεράσπιση της ελευθερίας, αλλά όμως μιά δημοκρατία χωρίς όρια είναι χειρότερη απ’ ό,τι άλλες μορφές κυβερνήσεων χωρίς όρια γιατί «αυτή η κυβέρνηση χάνει τη δύναμη ακόμη και να εφαρμόσει αυτό που θεωρεί σωστό αν οποιαδήποτε ομάδα από την οποία εξαρτάται η πλειοψηφία της έχει άλλη άποψη».

Ο Χάγιεκ δήλωσε ότι αν η αρχηγός των Συντηρητικών είχε πει πως «αν η ελεύθερη επιλογή πρέπει να ασκείται περισσότερο στην αγορά παρά στην κάλπη, αυτή απλώς δήλωσε την κοινοτοπία ότι η πρώτη είναι απαραίτητη για την ατομική ελευθερία ενώ η δεύτερη δεν είναι: η ελεύθερη επιλογή μπορεί τουλάχιστον να υπάρξει υπό καθεστώς δικτατορίας που αυτοπεριορίζεται αλλά όχι κάτω από μιά δημοκρατία χωρίς όρια που δεν μπορεί να περιοριστεί
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%A7%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%BA

===========


 Απο την σελίδα:

Η δημοκρατία είναι εμποδιο κατά τον Σόιμπλε και όχι μόνο

Photoshop και εξαφάνιση περαστικών.

Το Phtoshop στις τελευταίες εκδόσεις έχει αυτοματοποιήσει την δυνατότητα, να απορρίπτει από μια σειρά φωτογραφίες τα σημεία που διαφέρουν, και να κρατά τα σημεία που είναι όμοια. Αυτό δίνει την δυνατότητα να στήσουμε κάπου την μηχανή μας και κάνοντας διαδοχικές λήψεις κάθε λίγα δευτερόλεπτα να αφαιρέσουμε τους περαστικούς, μια και αποτελούν "σημεία" που διαφέρουν ανάμεσα στις εικόνες, άρα το πρόγραμμα θα κρατήσεις όσα σημεία είναι όμοια. Οι φωτογραφίες πρέπει να ληθφούν με απολύτως ίδιες επιλογές ταχύτητας και διαφράγματος, εφόσον η μηχανή επιτρέπει την ρύθμισή τους ανεξάρτητα. Αν όχι ο Θεός βοηθός. Οι χρόνοι που θα απέχουν οι φωτογραφίες μεταξύ τους καθορίζονται από την κινητικότητα των περαστικών, αλλά δεν μπορούμε να πάμε και σε πολύ μεγάλους χρόνους, γιατί αλλάζουν οι φωτιστικές συνήθκες. Ίσως κάπου στα 10 δευτερόλεπτα είναι καλά.
Ανοίγουμε τις φωτογραφίες στο photoshop και επιλέγουμε File > Scripts > Statistics από εκεί διαλέγουμε τις φωτογραφίες μας και μετά median. Και αυτό ήταν....

http://improvephotography.com/…/2…/05/crowd-before-after.jpg

Σχετικά με φωτογραφία θέματα που ίσως ενδιαφέρουν στην σελίδα:

Φωτογραφία

«Πού πάνε οι πρόσφυγες, κυρία Χριστοδουλοπούλου;» - «Δεν ξέρω, εξαφανίζονται»

«Πού πάνε οι πρόσφυγες, κυρία Χριστοδουλοπούλου;» - «Δεν ξέρω, εξαφανίζονται» http://www.iefimerida.gr/news/201846/poy-pane-oi-prosfyges-kyria-hristodoylopoyloy-den-xero-exafanizontai-vinteo#ixzz3XZv8Mw3z

Υποθέτω ότι έχετε ακούσει το ποιο πάνω να κυκλοφορεί με μάλλον υποτιμητικά σχόλια.
Όμως τα σχόλια είναι συνήθως προϊόν άγνοιας ή κακοήθειας.

Επειδή μερικοί δεν ασχολήθηκαν και πολύ με το θέμα της μετανάστευσης, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν συνολικά στατιστικά στοιχεία για την έξοδο αλλοδαπών από την Ελλάδα, αλλά μόνο για τις απελάσεις και τις εθελοντικές επαναπροωθήσεις.
Προφανώς όμως έχουμε και έξοδο αλλοδαπών πέρα από αυτούς τους καταγεγραμμένους αριθμούς, όπως προκύπτει με μια απλή παρατήρηση της σχέση εισερχομένων με καταγεγραμμένους εξερχόμενους.

Διακανονίζονται, εξαφανίζονται από προσώπου γης, περνάνε με πλοιάρια στην Ιταλία, επιστρέφουν στην Αλβανία (προφανώς αυτό τουλάχιστον συμβαίνει), παίρνουν ταξιδιωτικά έγραφα μακράς παραμονής και αποκτούν δικαίωμα μετακίνησης εντός ε.ε., γίνονται αποδεκτοί σαν πρόσφυγες σε άλλες χώρες, άγνωστο.
Δεν υπάρχουν όπως είπα, σχετικά στατιστικά στοιχεία, έτσι έχουμε γνώση κυρίως για μεμονομένες περιπτώσεις.

Δεν ξέρω αν η πολιτική αυτή στο θέμα, που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι δυνατό να αλλάξει, πιθανόν ναι. Φυσικά πέρα από το ελαφρό της διατύπωσης, η Χ. είπε το προφανές, και αν θέλει να καταλογίσει κανείς ευθύνες για την άγνοια αυτή, η νουδουπασοκ είναι ο κατάλληλος αποδέκτης.
Για κάποιον όμως λόγο πολλοί στρέφονται στην Χ. που αν μη τι άλλο, είναι αντικειμενικά αδύνατο να είχε βελτιώσει την πρακτική στο θέμα αυτό.
Δεν άλλαξε όμως κάτι. Και η Χ. ξέρει ότι ακριβώς ήξερε ο Κικίλιας και ο Δένδιας για το θέμα, και οι προκάτοχοί τους που το διαχειρίζονται εδώ και μια δεκαετία. Αν νομίζει κάποιος ότι η άγνοια στο συγκεκριμένο θέμα συνιστά ηλιθιότητα ή ανευθυνότητα για ένα υπουργό, ας την αποδώσει σε αυτούς που αρμόζει. Κικίλιας, Δένδιας και πάει λέγοντας.

Σημειώνω ότι δεν υπάρχουν σοβαρά στοιχεία, και για τις μεταναστεύσεις Ελλήνων στο εξωτερικό, κάτι που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα πολύ περισσότερο.

Αντιγραφή από την σελίδα:

«Πού πάνε οι πρόσφυγες, κυρία Χριστοδουλοπούλου;» - «Δεν ξέρω, εξαφανίζονται»

Επειδή μας έχει πρήξει ο Καμένος με τους τζιγχαιστές, και αναρωτιέμαι αν ξέρει τι λέει ή έχει πάρει ληγμένα, μια ποιο κατανοητή προσέγγιση του ίδιου θέματος που εξηγεί και κάπως την θέση του Καμένου, αν ορθολογικοποιήσει κανείς τις λαϊκίστικες κορόνες, από τον Κοτζιά.

.........
Σε σχέση με την απειλή του Isis και τις εξελίξεις ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία, ο υπουργός επισήμανε ότι «η Ελλάδα βρίσκεται μέσα σε ένα τρίγωνο αστάθειας, δηλαδή τα σύνορα Ρωσίας- Ουκρανίας, τη Λιβύη, και τη Μέση Ανατολή». Θεωρεί, δε, ότι «από τη στιγμή που η Ελλάδα χαίρει σταθερότητας, ενώ από όλες τις πλευρές του τριγώνου αυτού υπάρχει πίεση για αποσταθεροποίηση όλου του τριγώνου, οι φίλοι μας θα πρέπει να είναι πιο νουνεχείς -κάτι που έχει γίνει πολύ καλά αντιληπτό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού- διότι είναι προς το συμφέρον της διεθνούς κοινότητας, η Ελλάδα να επιδράσει σταθεροποιητικά πάνω σε αυτό το τρίγωνο, παρά να αποσταθεροποιηθεί».

Συμπλήρωσε, επίσης, ότι τους τελευταίους μήνες, και με τη δική του συμβολή, μπόρεσε να επισημανθεί ο νότιος κίνδυνος που συνδέεται με τη σταθερότητα για την ευρωπαϊκή ήπειρο, ενώ διέψευσε και πάλι ότι αναφέρθηκε ποτέ σε πρόθεση της Ελλάδας να διευκολύνει την έλευση τζιχαντιστών στην Ευρώπη.

«Κάτι τέτοιο είναι γελοίο και ψευδές. Εγώ έκανα μια ανάλυση και είπα ότι αν συνεχίσουμε να αποσταθεροποιούμε από τα σύνορα Ρωσίας Ουκρανίας, μέχρι τα δυτικά Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και μελλοντικά χώρες όπως είναι η Ελλάδα, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ αρνητικά. Και αν αποσταθεροποιηθεί όλη αυτή η περιοχή θα πρέπει να αντιμετωπισθούν μετακινήσεις εκατομμυρίων μεταναστών» κατέληξε ο κ. Κοτζιάς.
http://www.efsyn.gr/arthro/oi-eyropaioi-ehoyn-katanoisei-oti-o-syriza-den-einai-parenthesi

Για την κυβέρνηση σύριζα - ανέλ

Συστάσεις της Ύπατης Αρμοστείας προς τη νέα ελληνική κυβέρνηση

Τελικά αυτή η κυβέρνηση του σύριζα με τους ανέλ, φαίνεται ότι κάνει κάποια δηλά βήματα σε θέματα ανθρωπισμού.
http://www.unhcr.gr/nea/artikel/83bc363713159e72ed6573a27bc5ed24/systaseis-tis-ypat.html

 Και μια σχετική έκθεση λίγους μήνες πριν.
http://www.unhcr.gr/nea/artikel/593bacdad58a973af68e86b30def7679/nea-ekthesi-tis-ya-pr.html

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) υποβάλλει σήμερα σειρά συστάσεων προς τη νέα κυβέρνηση, για την αντιμετώπιση των υφιστάμενων ελλειμμάτων στα ζητήματα προστασίας και  ασύλου στην Ελλάδα. Η Υ.Α. χαιρετίζει τα θετικά βήματα που σημειώθηκαν τους τελευταίους μήνες μετά τις εκλογές και καλεί τις αρχές να  προωθήσουν περαιτέρω την εφαρμογή των  απαιτούμενων  μεταρρυθμίσεων. Οι εν λόγω συστάσεις εστιάζουν, μεταξύ άλλων: στις δυσκολίες πρόσβασης στη διαδικασία του ασύλου, στη συνεχιζόμενη ύπαρξη εκκρεμών υποθέσεων από την παλιά διαδικασία ασύλου, στον κίνδυνο αυθαίρετης κράτησης, στις ανεπαρκείς συνθήκες υποδοχής, στα  κενά στον εντοπισμό και την παροχή υποστήριξης σε άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες, στις άτυπες αναγκαστικές επιστροφές ανθρώπων στα σύνορα, στις ανησυχίες για τις προοπτικές ένταξης και υποστήριξης των προσφύγων, στην ξενοφοβία και τη ρατσιστική βία. Υπό το φως των παραπάνω, η Υ.Α. επαναλαμβάνει τη σύσταση  που απηύθυνε για πρώτη φορά το 2008, να μην επιστρέφονται αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα. Πολλές από αυτές τις προκλήσεις στο σύστημα ασύλου στην Ελλάδα επισημάνθηκαν στην έκθεση που δημοσίευσε η Υ.Α. τον Ιανουάριο του 2015, βάσει ανάλυσης που διεξήχθη κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2014.

Η Υ.Α. αναγνωρίζει ότι υπάρχουν τομείς όπου σημειώθηκε πρόοδος στο ελληνικό σύστημα ασύλου και χαιρετίζει τα μέτρα που ελήφθησαν πρόσφατα από τις νέες αρχές. Το σημαντικότερο μεταξύ αυτών είναι  οι αλλαγές στη διοικητική κράτηση των υπηκόων τρίτων χωρών,  που είχαν ως αποτέλεσμα να μειωθεί η διάρκεια της περιόδου κράτησης. Επιπλέον, και για πρώτη φορά, δημιουργήθηκε το χαρτοφυλάκιο Αναπληρωτή Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, γεγονός που αναμένεται να συμβάλει  στον εξορθολογισμό των ζητημάτων που σχετίζονται με το άσυλο και τη μετανάστευση.

Ελπίζουμε ότι η εφαρμογή αυτών των συστάσεων θα επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να διαχειριστεί καλύτερα τα σύνορά της, έτσι ώστε να λαμβάνονται ιδιαίτερα υπόψη τα ζητήματα προστασίας και να διασφαλίζεται η πρόσβαση στη διεθνή προστασία όσων την επιζητούν. Επίσης, θα βοηθήσει τις ελληνικές αρχές να εξασφαλίσουν την πρόσβαση σε αποτελεσματικές διαδικασίες ασύλου, να θεσπίσουν επαρκείς μηχανισμούς υποδοχής που θα εντοπίζουν έγκαιρα τα άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες, να προστατεύσουν τα άτομα που χρήζουν διεθνούς προστασίας από πράξεις ρατσισμού και ξενοφοβίας, και να προσφέρουν καλύτερη στήριξη στην ένταξη των αναγνωρισμένων προσφύγων. Επιπλέον, εάν εφαρμοστούν οι συστάσεις, θα οδηγήσουν στην καθιέρωση, για πρώτη φορά, μιας εθνικής διαδικασίας καθορισμού της ανιθαγένειας, σύμφωνα με τη Σύμβαση του 1954 για το Καθεστώς των Ανιθαγενών.

Η Υ.Α. αντιλαμβάνεται ότι, προκειμένου να καταστούν αποτελεσματικές αυτές και άλλες παρεμβάσεις, είναι σημαντικό να συνεχίσει να παρέχεται στοχευμένη χρηματοδότηση για τη βελτίωση του συστήματος ασύλου και  οι ελληνικές αρχές να υιοθετήσουν μια σειρά μέτρων, τα οποία θα επιτρέψουν τη βιωσιμότητα αυτής της χρηματοδότησης.

Η Υ.Α. είναι έτοιμη να συνεχίσει να συνεργάζεται με τις ελληνικές αρχές για την εφαρμογή αυτών των συστάσεων και παροτρύνει τα Κράτη μέλη και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. να συνεχίσουν να παρέχουν την υποστήριξή τους στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, και μέσω ενός πιλοτικού προγράμματος μετεγκατάστασης για τους Σύρους πρόσφυγες.

Το πλήρες κείμενο των συστάσεων της Υ.Α. είναι διαθέσιμο στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://www.unhcr.gr/fileadmin/Greece/Extras/Greece/2015_GR_R.pdf

Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ για Πρόσφυγες - δράσεις & προτάσεις

Πια είναι η πηγή της νόησης για τον νεοφιελευθερισμό;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη που είναι διάχυτη στην κοινωνία μας, είναι ότι η νοητική μας εξέλιξη βασίζεται σε ένα συντριπτικό της ποσοστό, στο γενετικό μας υλικό. Θεωρεί δηλαδή ότι οι περιβαλλοντολογικές επιδράσεις ΔΕΝ αποτελούν κύριο παράγοντα διαμόρφωσης της νόησης
Κάτι που περιέργως δεν στηρίζεται πουθενά, μια και η κοινωνιοβιολογία δεν έχει καταλήξει σε κάποιο τέτοιο συμπέρασμα αλλά ψάχνει να σταθμίσει (αν είναι δυνατό) την σημασία γονιδίου έναντι περιβάλλοντος (ιδέ Κριμπάς στο βιβλίο του περί κοινονιοβιολογίας).
Έτσι για την επιστήμη είναι αμφίβολο αν οι νοητικές διαφορές ανθρώπων που δεν παρουσιάζουν κάποια νοητική ασθένεια, οφείλονται σε γενετικά χαρακτηριστικά ή περιβαλλοντολογικές επιδράσεις.
Σημειώνω εδώ ότι οι περιβαλλοντολογικές επιδράσεις είναι σίγουρο ότι επιρρεάζουν την νοητική εξέλιξη, και αυτό είναι αρκετά καλά τεκμηριωμένο, το μέσο μέγεθος της επίδρασης αγνοούμε.

Όμως η άποψη ότι οι νοητικές διαφορές μας οφείλονται κατά κύριο λόγο σε γενετικά χαρακτηριστικά εκτός από αντιεπιστημονική και ηλίθια, περιγράφει και μια συγκεκριμένη μυθοπλασία της νεοφιλελεύθερης (από οικονομική πλευρά) ιδεολογίας που σιωπηλά (μια και θα την κράζανε αλλιώς) δικαιολογεί τις οικονομικές ανισότητες σαν κατά βάση γενετικές ανισότητες, και όχι σαν επιδράσεις περιβάλλοντος που ενδεχομένως μπορούμε και οφείλουμε σαν κοινωνία να προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε.

Δυστυχώς για την ιδεολογίας σας, φίλτατοι νεοφιλελέδες η βεβαιότητά σας ότι το περιβάλλον δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα, πολύ μεγαλύτερης σημασίας από τον γονότυπο, στην διαμόρφωση των διαφοροποιήσεων του νοητικού φαινοτύπου, ατόμων που δεν παρουσιάζουν κάποια νοητική πάθηση, είναι αστήρικτη.
Οπότε έχουμε κάθε λόγο σαν κοινωνία, να φροντίζουμε την κατά το δυνατό καλύτερη νοητική εξέλιξη των συνανθρώπων μας. Όλων των συνανθρώπων μας, μια και δεν ξέρουμε ποιοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα εκ των προτέρων, αντί να πριμοδοτούμε όσους έχουν γεμάτο πορτοφόλι οι γονείς τους......

Ή μήπως δεν θέλετε ένα κοινωνικό σύστημα που να αναδεικνύει και να επιβραβεύει τους ικανότερους;

Από την σελίδα:

πίστη, επιστήμη, ιδεολογίες και νεοφιλελευθερισμός

Για τις αυξήσεις στην Δεή.

από την σελίδα http://www.badiera.gr/?p=36822

Το ζητούμενο σήμερα για τη ΔΕΗ δεν είναι να αυξήσει τις παροχές προς τους εργαζόμενους της, να επαναφέρει προνόμια σε συνδικαλιστές και να κάνει προσλήψεις ( αν δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη) με σκοπό να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ανεργίας.

Όποιες δυνατότητες έχει η ΔΕΗ πρέπει να αξιοποιηθούν α) για την υποστήριξη των συμπολιτών μας που ζουν σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας και γενικότερα την ενίσχυση του κοινωνικού τιμολογίου β) για τη συνέχιση της λήψης μέτρων μείωσης της τιμής του παρεχόμενου ρεύματος προς τις παραγωγικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ώστε αυτές να μειώσουν το κόστος τους και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Έτσι θα κρατηθούν υπάρχουσες θέσεις και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Αντίθετα θα είναι παθογόνος η επαναφορά με οποιοδήποτε τρόπο και πρόσχημα της λογικής των πελατειακών προσλήψεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Το δικαίωμα των συλλογικών συμβάσεων πρέπει να είναι απαράβατο. Οι συμβάσεις όμως σε επιχειρήσεις που συμμετέχει το κράτος κρίνονται υπό την οπτική του δημοσίου συμφέροντος. Είναι αναγκαίο να αφεθεί πίσω η εποχή που το δημόσιο συμφέρον ταυτιζόταν με το συμφέρον των εργαζομένων αυτών των επιχειρήσεων.

Οι συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτές που πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο παρεμβάσεων ώστε να υπάρξει αποκατάσταση ρυθμίσεων (όπως η επεκτασιμότητα και η μετενέργεια) που υποστηρίζουν τους εργαζόμενους στην άνιση σχέση στην αγορά εργασίας. Ταυτόχρονα είναι αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις που θα λειτουργήσουν υποβοηθητικά στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε αυτό να εκφράζει όχι μόνο ή κυρίως ευνοημένα στρώματα της προ κρίσης εποχής, αλλά και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, συμπεριλαμβανομένων των πιο αδύναμων εξ αυτών δηλαδή τους άνεργους, τους μετανάστες και τους ευέλικτα εργαζόμενους.

-Ο Σάκης Παπαθανασίου είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο. Ο Σάκης Παπαθανασίου πρακτικά θεωρεί ότι οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν πρέπει να αφορούν επιχειρήσεις με δημόσιο συμφέρον, αλλά οι μισθοί (υποθέτω ότι εννοεί γιατί δεν βλέπω άλλη λύση) να καθορίζονται μονομερώς από την κυβέρνηση. Δεν ξέρω πόσους βρίσκει σύμφωνους μια τέτοια πρακτική. Εγώ μέχρι στιγμής δεν έχω διαμορφώσει άποψη στο θέμα, αλλά η απόλυτα μονομερής διευθέτηση μου μοιάζει με μια πρώτη ματιά υπερβολική.

Έτσι αντί η διαπραγμάτευση να γίνεται ανάμεσα στους εργαζόμενους και την διοίκηση, θα έπρεπε (κατά το άρθρο) να ορίσει η κυβέρνηση μονομερώς την συλλογική σύμβαση.

Αλήθεια δεν είδα σε κάποιο δημοσίευμα οτι η παρούσα διοίκηση ορίστηκε από την νέα κυβέρνηση, οπότε μάλλον μιλάμε για επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης όπως άλλωστε μας λέει και το πρώτο θέμα, που δεν φημίζεται για την φιλοκυβερνητική του στάση.
http://www.protothema.gr/politics/artic ... -reumatos/

Πάντως στην περίπτωση θα υπεραμυνθώ των επιλογών της κυβέρνησης Σαμαρά, δεν βρίσκω κάτι το αρνητικό στην συλλογική διαπραγμάτευση που καταλήγει σε μια μικρή αύξηση, συγκριτικά πάντα με τις γνωστές μειώσεις που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στον δημόσιο τομέα. Έτσι αν οι μειώσεις φτάνουν το δυσθεώρητο ποσό των 2,8 δις, όπως ισχυρίζεται ο Φωτόπουλοςhttp://www.iefimerida.gr/news/194272/fotopoylos-xydaki-se-osoys-antidroyn-stin-ayxisi-tis-genop-dei τότε τα 25 εκ. € που θα επιβαρυνθεί η εταιρία, είναι μάλλον μικρό αντιστάθμισμα. Δεν θα ελέγξω αν τα νούμερα του Φ. είναι σωστά, θα υποθέσω ότι απέχουν πολύ από την πραγματικότητα, και πάλι όμως για μικρό αντιστάθμισμα μιλάμε.
(Λέει και άλλα ενδιαφέροντα προς συζήτηση ο Φωτόπουλος αλλά ίσως κάποια άλλη φορά να αξίζει να τα δούμε)

Και κάτι τελευταίο. Ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία, και σε μια τέτοια κοινωνία, θα αποδεχθώ ότι κάποιος μπορεί να έχει εισόδημα πολλαπλάσιο κατά δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές των χαμηλότερων εισοδημάτων. Αυτός όμως ο κάποιος δεν προκύπτει από κάπου ότι είναι απαραίτητο να είναι επιχειρηματίας, μπορεί να είναι εργαζόμενος. Είτε γιατί η εργασία του είναι εξαιρετικά δύσκολη, είτε γιατί είναι επικίνδυνη, είτε γιατί έχει καταφέρει να επιβάλει στην εργοδοσία ένα εξαιρετικά υψηλό μισθό. Και οι τρεις περιπτώσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι αποδεκτές. Για κάποιον όμως λόγο, θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι του δημοσίου πρέπει να είναι "φτωχομπινέδες", γιατί οι μισθοί τους, επιβαρύνουν την κοινωνία. Μήπως αυτό έχει κάποια υπερβολή;

Να επισημάνω ότι δεν προκύπτει από πουθενά ότι το κόστος τους το επωμίζονται οι πελάτες, κάλλιστα μπορεί να προκύψει από απομείωση των κερδών της συγκεκριμένης ανωνύμου εταιρίας. Άλλωστε η κυβέρνηση ήδη έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να συμβεί μεταφορά του κόστους στους καταναλωτές. Και γιατί να το κάνει άλλωστε όταν έχει μια κερδοφόρα επιχείρηση και αρκετές επιλογές για μείωση των εξόδων της, πέρα από το μισθολογικό κόστος.

Παρενθετικά, φυσικά είναι απαράδεκτη η διακοπή της ηλεκτροδότησης σε ευπαθείς ή αδύναμους οικονομικά. Για τους υπόλοιπους, οι αυξήσεις που έγιναν επί της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν όντως υπερβολικές, με βάση την κρίση. Αλλά βλέπεις η εσωτερική υποτίμηση δεν αφορούσε το κόστος διαβίωσης, αλλά το εργασιακό κόστος......
Όμως δεν προκύπτει ότι οι υψηλοί μισθοί επέδρασαν στις αυξήσεις στο κόστος καταναλωτή, και φυσικά οι συγκεκριμένες είναι πολύ μικρές για να επηρεάσουν.

 

http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327&p=1222#p1222

τριγωνικές συναλαγες και μη συμορφούμενες χώρες

Για όποιον παρακολουθεί τα φορολογικά η κυβέρνηση σύριζα-ανέλ, έχει νομοθετήσει μια σκληρή αντιμετώπιση για να πιάσει μερικές συναλαγές που στοχεύουν αποκλειστικά στην φοροαποφυγή.
Η αρχική μορφή της νομοθεσίας ήταν πραγματικά προβληματική και για τις καθόλα νόμιμες συναλλαγές. Όπως ήταν αναμενόμενο το νομοθέτημα έχει ήδη τροποποιηθεί ώστε να μειωθούν οι προβληματικοί του όροι. Και με τις διευκρινιστικές που θα βγουν καθώς θα αρχίσει να υλοποιείται στην πράξη η νομοθεσία θα τροποποιηθεί και άλλο.

Το περίεργο είναι ότι εξακολουθεί να "χτυπάει" τις συναλλαγές με "μη συμορφούμενες" χώρες. Δηλαδή με χώρες που δεν δίνουν πληροφορίες ώστε να ελέγχεται η ουσιαστική νομιμότητα των συναλλαγών από τα ενδιαφερόμενα κράτη.
Αυτό αν δεν αλλάξει αναμένεται ότι θα αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα για πολλές επιχειρήσεις στην Ελλάδα που συναλλάσσονται με την Κίνα - Χονγκ Χονγκ.

Προσωπικά περιμένω ότι θα αλλάξει, ώστε οι κανονικές συναλλαγές να μην επιβαρύνονται, αλλά και να μην αλλάξει δεν θα με χαλάσει και πολύ....
Και να εξηγήσω τι εννοώ. Είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να περιορίσουμε τις εισαγωγές από τις χώρες της Ε.Ε. οπότε το ερώτημα είναι αν μπορούμε να μειώσουμε τις εισαγωγές από τρίτες χώρες, ώστε να βελτιώσουμε το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών, που τα μέτρα της αγαπημένης μας τρόικας δεν μπόρεσαν να το αποκαταστήσουν σε θετική για την χώρα σχέση. Μια και η Κϊνα είναι βασική πηγή εισαγωγών σε προϊόντα που δυνητικά μπορούν να κατασκευάσουν Ελληνικές βιοτεχνίες, έχουμε κάθε λόγο να βάλουμε κάποια προσκόμματα που θα δυσχεράνουν τις εισαγωγές από εκεί.

Καταλαβαίνω τον πόνο ψυχής που θα βιώσουμε αν μειωθούν οι Κινέζικες εισαγωγές, αλλά δυστυχώς οι επιλογές μας είναι όλες δύσκολες. Συζητούσα πρόσφατα με ένα φίλο που είναι εισαγωγέας κινέζικων προϊόντων, και παρατηρούσε πολύ σωστά ότι τα μέτρα που θα τόνωναν την Ελληνική εξαγωγική δραστηριότητα, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα έβλαπταν τα δικά του κέρδη. Όμως ο φίλος συμφώνησε ότι για να έχει κέρδη από τις πωλήσεις στην Ελλάδα των εισαγόμενων προϊόντων του, θα πρέπει και ο κόσμος να έχει χρήματα ώστε να μπορεί να τα αγοράζει, αλλά για να έχει χρήματα σε βάθος χρονου, θα πρέπει οι εξαγωγές να είναι τουλάχιστον ίσες με τις εισαγωγές μας. Άρα τα μέτρα που βραχυπρόθεσμα θα τον βλάψουν είναι μάλλον απαραίτητα για την μακροχρόνια βιοσυμότητά της επιχείρησής του. Όπως λέει και ο λαός μας, "βγάζε βγάζε και μη βάνεις, γρήγορα στον πάτο φτάνεις". Και εμείς έχουμε φτάσει στον πάτο, εδώ και καιρό.

Το μόνο δυσάρεστο είναι ότι ορισμένες, λίγες ευτυχώς, επιχειρήσεις, χρησιμοποιούν προμηθευτές από την Κίνα για εισαγωγή πρώτων υλών ή προϊόντων απαραίτητων για την παραγωγή τους, και ενδεχομένως και για εξαγώγιμα είδη. Ναι έχουμε και κάτι λίγες εξαγωγικές εταιρίες....
Ας ελπίσουμε ότι για αυτές ειδικά, εφόσον οι συναλλαγές τους δεν κρύβουν υπερτιμολογήσεις και άλλα κουφά, θα καταστεί δυνατό να ληφθεί πρόνοια από το κράτος.

http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327&p=1222#p1222