Τα πάντα για μένα ξεκινούν από το ερώτημα αν ξέρω τι μου γίνεται?
Αν δεν ξέρω το πρώτο και σημαντικό πράγμα που έχω να κάνω είναι να μάθω.
Γιατί αν δεν ξέρω, πως στο καλό θα μπορώ να εξετάσω και να εκφέρω άποψη και να δράσω ελπίζοντας στο καλύτερο?
Έχω λοιπόν καταλήξει ότι δεν ξέρω. Όχι ειδικά εγώ, γιατί δεν φαντάζομαι ότι είμαι κάτι το εξαιρετικό προς τα πάνω ή προς τα κάτω, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι, ίσως και όλοι.
Αφού λοιπόν δεν ξέρω, ο πρώτος και βασικός πολιτικός μου στόχος είναι να μάθω.
Να εξηγήσω όμως αν μπορώ, το "δεν ξέρω" γιατί το να μάθω παραπέμπει αλλού....
Έχω παρατηρήσει ότι πολύ σπάνια είμαι συνειδητός σε αυτό που μου συμβαίνει και ότι πολύ πιο σπάνια είμαι συνειδητός στο ότι υπάρχω. Ακόμα κατά κανόνα αντιδρώ χωρίς να ελέγχω τις πράξεις μου, χωρίς καν να είμαι σίγουρος γιατί αντιδρώ έτσι. Σαν μηχανή που αντιδρά μηχανικά στα ερεθίσματα. έχω ακόμα καταλήξει ότι σπάνια προσέχω τα ίδια τα ερεθίσματα που φτάνουν στα αντιληπτικά μου όργανα, κατά κανόνα ανασύρω μνήμες και μεταφράζω άμεσα τα ερεθίσματα, κάτι που με βοηθά στην αντιμετώπιση των πρακτικών θεμάτων αλλά η αντικατάσταση των όντων (ερεθίσματα) από άλλα όντα (έννοιες) σημαίνει ότι οι σκέψεις μου δεν αφορούν τα πρώτα όντα αλλά τα δεύτερα που δεν είναι πιστή αναπαράσταση των πρώτων. Προχωρόντας έχω παρατηρήσει ότι αυτό που αντιλαμβάνομαι σαν εγώ είναι ένα συνονθύλευμα από σκέψεις και συναισθήματα (τα διαχωρίζω από τα άμεσα αισθήματα) που έχουν πολύ μικρή αξία. Έχω παρατηρήσει ακόμα ότι πολύ πολύ σπάνια νιώθω αυτό που ονομάζω αγάπη, δηλαδή κάτι σαν ενότητα με ότι υπάρχει.
Δεν ξέρω λοιπόν τι μου γίνεται και το ξέρω ότι δεν ξέρω, γιατί κάποιες στιγμές ή και μακρύτερες περιόδους, έχω νιώσει αγάπη, αυτοσυνείδηση, παρατήρηση και όλα όσα ανέφερα πιο πριν, Οπότε αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον την έλλειψή τους.
Και ένας άνρθωπος που του λοίπουν τα πιο πάνω, λίγο διαφέρει κατά την γνώμη μου από μια μηχανή. Για αυτό και θα συναντήσετε σε κάποια φιλοσοφικά συστήματα να θεωρούν τον άνθρωπο αυτόματο - μηχανή.
Άρα λοιπόν το κύριο και προταρχικό μέλημα της πολιτικής μου είναι το να πάψω να είμαι μηχανικός. Σε αυτή την προσπάθεια υπάρχουν κάποιες τεχνικές που βοηθούν αλλά δυστυχώς ο δρόμος είναι δύσκολος και ίσως και άβατος.
Όμως αυτό είναι το κύριο και όλα τα άλλα είναι "απλές οδοντόκρεμες" (κατά την διαφήμιση).
Άρα λοιπόν από εδώ καθορίζεται και το καλό για μένα. Είναι ότι με βοηθά να απελευθερωθώ από την μηχανικότητα. Και κακό το ανάποδο.
Όμως γνωρίζοντας ότι ο δρόμος ίσως είναι άβατος ή μπορεί να περαστεί μετά από πολλά χρόνια τίθεται το ερώτημα τι κάνουμε μέχρι τότε.
Η απάντηση για μένα είναι δρούμε όπως πάνω κάτω η συμβατική ηθική έχει καθορίσει μέσα μας, εν μέσω της άγνοιάς μας.
Η πλέον αντισυμβατική ηθική που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σαν κανόνα περιγράφεται από το "κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να σου κάνουν". Αν δεν κάνω λάθος ταιριάζουν αρκετά με την χριστιανική ηθική.
Η πνευματική λοιπόν εξέλιξη είναι η βάση της πολιτικής μου σκέψεις.
Ξεκινώντας με αυτές τις παραδοχές και εξετάζοντας με τις πτωχές μου δυνάμεις τα πράγματα γύρο μου έρχομαι να καθορίσω τις τακτικές μου που πρώτος δέχομαι ότι μπορεί να είναι εσφαλμένες.
Σε μακροπρόθεσμο και ιδανικό επίπεδο θεωρώ ότι ο κομουνισμός ή αναρχισμός είναι ότι το καλύτερο για τον άνθρωπο. Είναι ο στόχος και προς τα εκεί πρέπει να μένουμε στραμμένοι. Δεν νομίζω ότι η κοινωνία έχει τις δομές που θα της επέτρεπαν στον ορατό ορίζοντα ένα τέτοιο μετασχηματισμό αλλά δεν παυει να μένει σαν στόχος.
Σε ποιο πραγματιστικό επίπεδο βλέπω ότι η καλύτερη λύση θα ήταν μια στροφή προς τον κευνσιανισμό.
Με ένα ισχυρό κοινωνό συμβόλαιο που θα διασφάλιζε την αναδιανομή μέρους του πλούτου, προς το κοινωνικό σύνολο, και την διασφάλιση ενός ισχυρού κοινωνικού ιστού, εντός ενός ισχυρού κράτους που θα καθόριζε επεμβατικά το πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας.
Επιτρέποντας την συσσώρευση πλούτου και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αλλά διατηρώντας τον κρατικό έλεγχο κομβικών παροχών (υγεία, ρεύμα, δρόμοι κλπ).
Δυστυχώς οι ατομικές επιδιώξεις φαίνεται ότι δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Εννοώ ότι η εξέλιξη δείχνει ότι ο κόσμος απομακρύνεται από την ελεύθερη αγορά (ο κευνσιανισμός προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα εφαρμογής της) και να οδεύει προς ένα πλέον στυγνό και καταστροφικό καπιταλισμό.
Καταστροφικό για ένα ακόμα λόγο.
Για να εξελιχθώ εγώ ή τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας πνευματικά, πρέπει να υπάρχει πλανήτης που να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι. Αυτό γίνεται σήμερα αμφίβολο. Η δράση του καπιταλιστικού συστήματος οδηγεί στην αντιμετώπιση του περιβάλλοντος σαν λάφυρο και ιδιοκτησία για ατομική χρήση. Το περιβάλλον όμως δεν συγχωρεί απαραίτητα τέτοιες απόψεις και ίσως η γη αντιδράσει άσχημα.
Οπότε ένα μέρος της συλλογιστικής μου περιλαμβάνει θέματα οικολογίας.
Ένα άλλο μέρος, συμπάθειας για τα έμβια όντα. Είπα πριν ότι έχω νιώσει έστω και σπάνια ενότητα με ότι το παρατηρούμενο. Αυτό όσο και να μην το νιώθω συχνά, έχει γραφτεί στην μνήμη μου και ταιριάζει γάντι με την άποψη που ανέφερα κάνε στους άλλους ότι θες να σου κάνουν. Δεν θέλω λοιπόν να με δέρνουν, θέλω να έχω φαγητό να φάω, να είμαι κατά το δυνατό ελεύθερος και παει λέγοντας. Το ίδιο θέλω και για τα άλλα έμβια όντα.
Ελπίζω να έδωσα μια εικόνα.
Αν δεν ξέρω το πρώτο και σημαντικό πράγμα που έχω να κάνω είναι να μάθω.
Γιατί αν δεν ξέρω, πως στο καλό θα μπορώ να εξετάσω και να εκφέρω άποψη και να δράσω ελπίζοντας στο καλύτερο?
Έχω λοιπόν καταλήξει ότι δεν ξέρω. Όχι ειδικά εγώ, γιατί δεν φαντάζομαι ότι είμαι κάτι το εξαιρετικό προς τα πάνω ή προς τα κάτω, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι, ίσως και όλοι.
Αφού λοιπόν δεν ξέρω, ο πρώτος και βασικός πολιτικός μου στόχος είναι να μάθω.
Να εξηγήσω όμως αν μπορώ, το "δεν ξέρω" γιατί το να μάθω παραπέμπει αλλού....
Έχω παρατηρήσει ότι πολύ σπάνια είμαι συνειδητός σε αυτό που μου συμβαίνει και ότι πολύ πιο σπάνια είμαι συνειδητός στο ότι υπάρχω. Ακόμα κατά κανόνα αντιδρώ χωρίς να ελέγχω τις πράξεις μου, χωρίς καν να είμαι σίγουρος γιατί αντιδρώ έτσι. Σαν μηχανή που αντιδρά μηχανικά στα ερεθίσματα. έχω ακόμα καταλήξει ότι σπάνια προσέχω τα ίδια τα ερεθίσματα που φτάνουν στα αντιληπτικά μου όργανα, κατά κανόνα ανασύρω μνήμες και μεταφράζω άμεσα τα ερεθίσματα, κάτι που με βοηθά στην αντιμετώπιση των πρακτικών θεμάτων αλλά η αντικατάσταση των όντων (ερεθίσματα) από άλλα όντα (έννοιες) σημαίνει ότι οι σκέψεις μου δεν αφορούν τα πρώτα όντα αλλά τα δεύτερα που δεν είναι πιστή αναπαράσταση των πρώτων. Προχωρόντας έχω παρατηρήσει ότι αυτό που αντιλαμβάνομαι σαν εγώ είναι ένα συνονθύλευμα από σκέψεις και συναισθήματα (τα διαχωρίζω από τα άμεσα αισθήματα) που έχουν πολύ μικρή αξία. Έχω παρατηρήσει ακόμα ότι πολύ πολύ σπάνια νιώθω αυτό που ονομάζω αγάπη, δηλαδή κάτι σαν ενότητα με ότι υπάρχει.
Δεν ξέρω λοιπόν τι μου γίνεται και το ξέρω ότι δεν ξέρω, γιατί κάποιες στιγμές ή και μακρύτερες περιόδους, έχω νιώσει αγάπη, αυτοσυνείδηση, παρατήρηση και όλα όσα ανέφερα πιο πριν, Οπότε αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον την έλλειψή τους.
Και ένας άνρθωπος που του λοίπουν τα πιο πάνω, λίγο διαφέρει κατά την γνώμη μου από μια μηχανή. Για αυτό και θα συναντήσετε σε κάποια φιλοσοφικά συστήματα να θεωρούν τον άνθρωπο αυτόματο - μηχανή.
Άρα λοιπόν το κύριο και προταρχικό μέλημα της πολιτικής μου είναι το να πάψω να είμαι μηχανικός. Σε αυτή την προσπάθεια υπάρχουν κάποιες τεχνικές που βοηθούν αλλά δυστυχώς ο δρόμος είναι δύσκολος και ίσως και άβατος.
Όμως αυτό είναι το κύριο και όλα τα άλλα είναι "απλές οδοντόκρεμες" (κατά την διαφήμιση).
Άρα λοιπόν από εδώ καθορίζεται και το καλό για μένα. Είναι ότι με βοηθά να απελευθερωθώ από την μηχανικότητα. Και κακό το ανάποδο.
Όμως γνωρίζοντας ότι ο δρόμος ίσως είναι άβατος ή μπορεί να περαστεί μετά από πολλά χρόνια τίθεται το ερώτημα τι κάνουμε μέχρι τότε.
Η απάντηση για μένα είναι δρούμε όπως πάνω κάτω η συμβατική ηθική έχει καθορίσει μέσα μας, εν μέσω της άγνοιάς μας.
Η πλέον αντισυμβατική ηθική που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σαν κανόνα περιγράφεται από το "κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να σου κάνουν". Αν δεν κάνω λάθος ταιριάζουν αρκετά με την χριστιανική ηθική.
Η πνευματική λοιπόν εξέλιξη είναι η βάση της πολιτικής μου σκέψεις.
Ξεκινώντας με αυτές τις παραδοχές και εξετάζοντας με τις πτωχές μου δυνάμεις τα πράγματα γύρο μου έρχομαι να καθορίσω τις τακτικές μου που πρώτος δέχομαι ότι μπορεί να είναι εσφαλμένες.
Σε μακροπρόθεσμο και ιδανικό επίπεδο θεωρώ ότι ο κομουνισμός ή αναρχισμός είναι ότι το καλύτερο για τον άνθρωπο. Είναι ο στόχος και προς τα εκεί πρέπει να μένουμε στραμμένοι. Δεν νομίζω ότι η κοινωνία έχει τις δομές που θα της επέτρεπαν στον ορατό ορίζοντα ένα τέτοιο μετασχηματισμό αλλά δεν παυει να μένει σαν στόχος.
Σε ποιο πραγματιστικό επίπεδο βλέπω ότι η καλύτερη λύση θα ήταν μια στροφή προς τον κευνσιανισμό.
Με ένα ισχυρό κοινωνό συμβόλαιο που θα διασφάλιζε την αναδιανομή μέρους του πλούτου, προς το κοινωνικό σύνολο, και την διασφάλιση ενός ισχυρού κοινωνικού ιστού, εντός ενός ισχυρού κράτους που θα καθόριζε επεμβατικά το πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας.
Επιτρέποντας την συσσώρευση πλούτου και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αλλά διατηρώντας τον κρατικό έλεγχο κομβικών παροχών (υγεία, ρεύμα, δρόμοι κλπ).
Δυστυχώς οι ατομικές επιδιώξεις φαίνεται ότι δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Εννοώ ότι η εξέλιξη δείχνει ότι ο κόσμος απομακρύνεται από την ελεύθερη αγορά (ο κευνσιανισμός προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα εφαρμογής της) και να οδεύει προς ένα πλέον στυγνό και καταστροφικό καπιταλισμό.
Καταστροφικό για ένα ακόμα λόγο.
Για να εξελιχθώ εγώ ή τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας πνευματικά, πρέπει να υπάρχει πλανήτης που να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι. Αυτό γίνεται σήμερα αμφίβολο. Η δράση του καπιταλιστικού συστήματος οδηγεί στην αντιμετώπιση του περιβάλλοντος σαν λάφυρο και ιδιοκτησία για ατομική χρήση. Το περιβάλλον όμως δεν συγχωρεί απαραίτητα τέτοιες απόψεις και ίσως η γη αντιδράσει άσχημα.
Οπότε ένα μέρος της συλλογιστικής μου περιλαμβάνει θέματα οικολογίας.
Ένα άλλο μέρος, συμπάθειας για τα έμβια όντα. Είπα πριν ότι έχω νιώσει έστω και σπάνια ενότητα με ότι το παρατηρούμενο. Αυτό όσο και να μην το νιώθω συχνά, έχει γραφτεί στην μνήμη μου και ταιριάζει γάντι με την άποψη που ανέφερα κάνε στους άλλους ότι θες να σου κάνουν. Δεν θέλω λοιπόν να με δέρνουν, θέλω να έχω φαγητό να φάω, να είμαι κατά το δυνατό ελεύθερος και παει λέγοντας. Το ίδιο θέλω και για τα άλλα έμβια όντα.
Ελπίζω να έδωσα μια εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου