Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

nationality = υπηκοότητα, εθνικότητα, ιθαγένεια

έχει γίνει αρκετή συζήτηση πάνω στον όρο nationality πρόσφατα.
Το nationality είναι προτιμότερο να μεταφραστεί σαν εθνικότητα ή σαν ιθαγένεια ή μήπως κάπως αλλιώς;

Το nationality δεν νομίζω ότι παραπέμπει σε εθνικές ομάδες αλλά σε κράτη (belonging to a country όπως βλέπουμε στο WordReference.com).

Αν πάμε στο λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... afyllides/
βλέπουμε πως η ιθαγένεια αποτελεί δεσμό με κράτος.
ιθαγένεια η [iθajénia] Ο27 : (νομ.) ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει· (πρβ. εθνικότητα, υπηκοότητα): Δίκαιο ιθαγένειας. Aπώλεια ιθαγένειας. Έχω ελληνική / ξένη ~. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ~ από εκείνον που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη με τα εθνικά συμφέροντα.
[λόγ. ιθαγεν(ής) (επίθ.) -εια μτφρδ. γαλλ. indigénat]

Όμως το εθνικότητα αφορά έθνη:
εθνικότητα η [eθnikótita] Ο28 : προέλευση από ορισμένο έθνος· η ιδιότητα κάποιου να ανήκει σε ορισμένο έθνος ή να κατάγεται από ορισμένο έθνος: Άτομο άγνωστης εθνικότητας· (πρβ. ιθαγένεια, υπηκοότητα).

Αναλυτική αναφορά στο θέμα θα βρούμε στον Σαραντάκο.
https://sarantakos.wordpress.com/2018/07/06/nationality/
Από εκεί καθοδηγήθηκα για να βρω μερικά επίσημα στοιχεία.
Έτσι πήγα στην διοργανική βάση ορολογίας της Ε.Ε., ΙΑΤΕ (Inter Active Terminology for Europe).
http://iate.europa.eu/switchLang.do?success=mainPage&lang=en

 Βλέπουμε ότι αποδεκτές μεταφράσεις του όρου είναι το υπηκοότητα και το ιθαγένεια. Ενώ το εθνικότητα είναι προβληματική μετάφραση και πρέπει να αποφεύγεται (deprecated)
Αν πάμε και στην ανάλυση του θέματος βλέπουμε πως:

 Οι όροι "ιθαγένεια" και "υπηκοότητα" είναι ταυτόσημοι, αλλά στα νομοθετικά κείμενα προτιμάται ο όρος "ιθαγένεια" (ωστόσο, ο έχων την ιθαγένεια ενός κράτους είναι "υπήκοος" του κράτους αυτού). Αντιθέτως, στην καθομιλουμένη, ο όρος "εθνικότητα" χρησιμοποιείται ορισμένες φορές καταχρηστικά για να δηλώσει την ιθαγένεια. Οι έννοιες όμως διακρίνονται ως προς ένα σημαντικό ποιοτικό στοιχείο: Συγκεκριμένα, η "ιθαγένεια" αφορά τον νομικό δεσμό κράτους-πολίτη, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτόν, ενώ η "εθνικότητα" εμπεριέχει ένα ηθικό-πολιτισμικό στοιχείο και αναφέρεται στον συναισθηματικό δεσμό ενός προσώπου με ορισμένο έθνος λόγω της καταγωγής του από αυτό.
Γιατί η μετάφραση της λέξης nationalyty σαν εθνικότητα, αντενδείκνυται και δεν αποκλείεται;
Ο λόγος είναι απλός. Η λέξη εθνικός στα Ελληνικά, πολύ συχνά χρησιμοποιείται αντί για το κρατικός. Βέβαια ο μέσος άνθρωπος που έχει μια σταλιά μυαλό καταλαβαίνει εύκολα πότε εκφράσεις όπως η εθνική άμυνα ή η εθνική βιβλιοθήκη, ή άλλες ανάλογες αφορούν το κράτος.
Επειδή λοιπόν η λέξη εθνικός χρησιμοποιείται με δύο διαφορετικές έννοιες, προτιμάμε το ιθαγένεια....
Σχετικά δείτε και το λήμα εθνικός στο λ.ν.ε.

".......2. που ανήκει ή αναφέρεται στο κράτος, στην εθνική κοινότητα με κοινή πολιτική έκφραση· (πρβ. κρατικός): Εθνική οικονομία / άμυνα. ~ στρατός / πλούτος. || που είναι, γίνεται σε όλη την επικράτεια (σε αντιδιαστολή συνήθ. προς τα τοπικός, επαρχιακός): Εθνικές εκλογές. ~ δρόμος. Εθνική οδός. Εθνικό επαρχιακό δίκτυο. Εθνικό ποτό / φαγητό. || Εθνική (αθλητική) ομάδα και ως ουσ. η Εθνική: Πότε παίζει η Εθνική με τη Γαλλία; (έκφρ.) φόρεσε τη φανέλα* της Εθνικής. || Εθνική συνέλευση / κυβέρνηση / νομοθεσία. Εθνική αντιπροσωπεία / βουλή........"

 http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82&dq=

Από το νήμα:
http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=7&t=496&sid=f01f9a421b8ba066a0b99989f3c487f1

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Το πολιτικό ψέμα στην αστική δημοκρατία.

Διάβαζα ένα κείμενο του Κωσταντίνου Πουλή και μερικά σχόλια αναγνωστών του. Κάτι με ξένισε και θέλω να το επισημάνω γιατί νομίζω πως έχει ευρύτερη σημασία.
https://www.thepressproject.gr/article/131056/Eurogroup-I-Istoria-kai-i-epikairotita
----------

Δεν ξέρω πόσο πίσω θα πρέπει να πάει κανείς για να αναζητήσει τις σημαντικές στιγμές που καθόρισαν την εξέλιξη και την κρίση στην χώρα. Ίσως στην είσοδο στην ε.ε.. Αλλά κατά την γνώμη μου το παιχνίδι για μας χάθηκε οριστικά με την είσοδο στο ευρώ. Βέβαια το πελατειακό κράτος και τα λαμόγια ήταν αρκετά για να μας βουλιάξουν, παρέα με τις δομικές δυσλειτουργίες του καπιταλισμού και την (ψευδο)ελεύθερη αγορά. Όμως όσο είχες δικό σου νόμισμα, είχες ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο για να παλέψεις. Με την είσοδο το έχασες και αυτό.

Και σαν να μην έφτανε που το κοινό νόμισμα ευνοεί εξ ορισμού τους δυνατούς, η Ελλάδα έπεσε και στην παγίδα της "Ολλανδικής ασθένειας" (η εγχώρια παραγωγή έγινε ασύμφορη).

Δυστυχώς συχνά αντιμετωπίζουμε μάλλον αποσπασματικά την κατάσταση. Έτσι μερικοί θεωρούν ότι αφού συμφωνούμε πως το ευρώ είναι καταστροφικό για την χώρα, το είναι να βγούμε από δάφτο αυτονόητα είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε άμεσα. Όμως το να βγεις δεν είναι και τόσο εύκολο. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό εδώ.

Εδώ, με αφορμή μερικές αναρτήσεις που διάβασα, θέλω να επισημάνω ένα σημείο συμπεριφοράς στις συζητήσεις που με ξενίζει.
Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζουμε πως ζούμε σε μια αστική δημοκρατία (και μάλιστα κουτσή). Δεν νομίζω ότι κανείς φαντασιώνει πως βραχυπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πάμε σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα, όπως μια ουσιαστική δημοκρατία ή ένα σοσιαλιστικό σύστημα.
Έστω όμως και αν είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε συστήματα καλύτερα από την αστική δημοκρατία, είναι εύκολο να πάμε σε χειρότερα από την αστική δημοκρατία, για την ακρίβεια έχουμε πάει σε μια μορφή αστικής δημοκρατίας που οι αποφάσεις καθορίζονται από έξω και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιστέλλονται.

Δεν ξέρω αν θυμάται κανείς πως τα αντιπροσωπευτικά συστήματα κατά τους αρχαίους ημών προγόνους όπου εκλέγοντο κυβερνώντες, δεν ονομάζονταν δημοκρατικά αλλά Ολιγαρχικά.
Βασική ιδιότητα της δημοκρατίας είναι πως οι κυβερνώντες δεν έχουν λευκή επιταγή, ενώ κυριολεκτικά οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να βρεθεί να ελέγχεται από τον οποιονδήποτε άλλο, λόγο του θεσμού της κλήρωσης που είναι σύμφυτος με την δημοκρατία. Στην αστική δημοκρατία η κλήρωση σε θέσεις ισχύος, έστω προσωρινής, έχει περιοριστεί σαν θεσμός στους ενόρκους στα δικαστήρια.
Βασική διαφορά των ολιγαρχικών συστημάτων ως προς την πραγματική δημοκρατία, ήταν και είναι, ότι δεν απαιτούν από την πολιτεία να παράγει συνειδητούς και ενημερωμένους πολίτες. Για την ακρίβεια τέτοιοι πολίτες είναι μάλλον πρόβλημα, μια και παρεμποδίζουν την λειτουργία και αναπαραγωγή των ομάδων εξουσίας.

Από την στιγμή που γνωρίζουμε αυτό το χαρακτηριστικό και έχουμε και λίγη εμπειρία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, νομίζω ότι κανείς μας δεν δικαιούται να περιμένει πως οι υποψήφιες κυβερνήσεις ή οι κυβερνώντες θα του λένε αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αν λέγανε αλήθεια δεν θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν όσους λέγανε ψέματα, και σαν κυβερνήσεις θα κατέρρεαν. Και αυτό γιατί δεν είμαστε επαρκώς πληροφορημένοι και συνειδητοί πολίτες, με αποτέλεσμα να επηρεαζόμαστε περισσότερο από το ψέμα, ανάλογα με τους φόρους μας ή τις προσδοκίες μας.

Με αυτά σαν γνώμονα, ποτέ δεν πίστεψα τι έλεγε ο Τσίπρας, ή ο Σαμαράς ή ο όποιος άλλος πολιτικός, μια και ήμουν σίγουρος ότι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να είχε, θα ήταν αναγκασμένος να μας φλομώσει στο ψέμα. Οκ με ενοχλεί όταν με κοροϊδεύουν ασύστολα, και θα ήθελα να μου έλεγαν την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, αλλά όσο ζω σε μια αστική δημοκρατία, δεν θα περιμένω κάτι άλλο.

Ειδικότερα για την οικονομία, είναι γνωστό, ότι σε μια αστική δημοκρατία που δρα σε ένα καπιταλιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι κυβερνώντες και γενικά οι υπεύθυνοι είναι αναγκασμένοι να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα. (Όπως ακριβώς κάνουν οι επιχειρήσεις...). Εάν δεν το κάνουν, αλλά αντίθετα αν σταθούν στα προβλήματα, η αντίδραση των πολιτών και ειδικότερα των επιχειρήσεων θα είναι αρνητική.

Οπότε αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, θα πρέπει να αναζητήσουμε δεδομένα, να σταθμίσουμε αντίθετες απόψεις και να ψάξουμε να βρούμε το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια της μόστρας. Και κυρίως να αξιολογήσουμε τις πράξεις αντί για τα λόγια. Να τις αξιολογήσουμε όμως στα πλαίσια μιας διαμορφωμένης κατάστασης, καταλογίζοντας και τις ευθύνες σε όσους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.
 
Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=10&t=330&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258&start=60

Η υπερβολική σημασία ή η άρνηση της κοινωνικής επίδρασης.

  Η περίπτωση του Λυσένκο (Trofim Lysenko) είναι μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της επιστήμης και από τις πλέον καταστροφικές για την ανάπτυξη της επιστήμης, της βιολογίας αλλά και γενικότερα στην ε.σ.σ.δ.
Ο Λυσένκο φαίνεται ότι είχε κάποια επιστημονική γνώση, και δυστυχώς έκανε κάποιες σωστές παρατηρήσεις που θέλοντας να τις γενικεύσει πέρα από κάθε όριο, τον οδήγησαν σε τραγελαφικά (όπως τα βλέπουμε σήμερα) αποτελέσματα.
Παρατήρησε ότι το περιβάλλον επιδρά στην ανάπτυξη των έμβιων οργανισμών. Στον φαινότυπο όπως θα λέγαμε σήμερα. Κάτι απολύτως σωστό, όμως έκανε το λάθος να υποθέσει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία νέων ειδών ή την υποκατάσταση ενός είδους από άλλο. Δηλαδή ότι με τις κατάλληλες καλλιεργητικές συνθήκες θα μπορούσε η βρώμη να γίνει στάρι για παράδειγμα.
Η προσέγγισή του έφτασε στο σημείο να αρνηθεί όχι μόνο την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου αλλά ακόμα και τις αρχές του Μέντελ. Βέβαια τα πειράματά του στέφονταν πάντα από παταγώδη αποτυχία, κάτι που ίσως δεν το συνειδητοποιούσε μια και θα εμφάνισαν σημαντικές φαινοτυπικές διαφορές. Πράγματι ο φαινότυπος ενός οργανισμού με την επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρετικά μεγάλες διαφορές μεταξύ έμβιων οργανισμών που μοιράζονται το "ίδιο" dna. (Το ίδιο το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ποτέ δεν είναι απόλυτα ίδιο.)
Αν και δεν έχει μεγάλη σημασία, πιθανά εμπνεύστηκε την θεωρία του από τις ιδέες του Λαμάρκ για την επίκτητη κληρονομικότητα.

Η θεωρία του Λυσένκο ταίριαζε μια χαρά με το ιδεολόγημα του κομμουνισμού εκείνης της εποχής, πως για όλα τα προβλήματα φταίει η κοινωνία και σε μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία όλα θα είναι μια χαρά. Οπότε ο Στάλιν αγκάλιασε τον Λυσένκο και εξοβέλισε τους επιστήμονες που διαφωνούσαν με την προσέγγισή του. Μερικούς τους φυλάκισε, ενδεχομένως καθάρισε και μερικούς σαν αντεπαναστάτες μέσα στην τρέλα του. Η όλη θεωρία του Λυσένκο καθυστέρησε τραγικά την επιστημονική εξέλιξη στην ε.σ.σ.δ. και δυστυχώς ακόμα και σήμερα την συναντάμε καλυμμένη ή λιγότερο καλυμμένη σε απόψεις μερικών αγρίως κολλημένων κομμουνιστών.

Αν ο Λυσένκο δεν έβαζε παρωπίδες θα μπορούσε να διαμορφώσει μια θεώρηση που να ταίριαζε με την κομμουνιστική θεωρία της εποχής, αλλά και την σημερινή πραγματικότητα. Τα έμβια όντα που ανήκουν στο ίδιο είδος, άρα και οι άνθρωποι, ενώ εμφανίζουν μια εξαιρετικά σημαντική κληρονομικότητα όπως παρατηρεί η εξελικτική θεωρία, αντίστοιχα εμφανίζουν και μια ιδιαίτερη ευαισθησία στις επιδράσεις του περιβάλλοντος ακόμα και από την εμβρυακή τους ζωή. Οπότε μια καλύτερη κοινωνία θα επιτρέψει στα άτομα να φτάσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό της ατομικής τους εξέλιξης.

 

 

Αν και εδώ το νήμα αναφέρεται σε θέματα κομμουνισμού, είναι σκόπιμο να σημειώσουμε και την αντίθεση τάση που κυριαρχεί συγκαλυμμένα σήμερα στο χώρο της δεξιάς και κυρίως του νεοφιλελευθερισμού.
Το ιδεολόγημα εκεί αντιστρέφεται και η κοινωνία εμφανίζεται ανεύθυνη για την εξέλιξη του ατόμου. Σωστότερα θεωρείται πως δεν έχει ευθύνη για την βελτίωση αλλά μόνο για τα εμπόδια που μπορεί να βάλει στην εξέλιξη του ατόμου. Οπότε το άτομο που αποτυγχάνει, αν δεν έχει επέμβει το κράτος θέτοντας εμπόδια στην εξέλιξή του, αποτυγχάνει ακριβώς λόγο της δικής του ανικανότητας. Ανικανότητα που θα πρέπει τελικά να έχει γενετική βάση. Δεν θα διαβάσει κανείς μια τέτοια άποψη πουθενά, όπως δεν θα βρει σε κείμενα του κκε απόρριψη του Δαρβνισμού. Όμως η υποτίμηση της επίδρασης της κοινωνίας σαν παράγοντα εξέλιξης είναι εμφανής και η αξίωση το άτομο να είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την εξέλιξή του κανόνας. Πως αλλιώς να δεχθεί κανείς πως η ουδέτερη "αγορά" καθορίζει αντικειμενικά την αξία της προσφοράς ενός εργαζόμενου. (Το ιδεολόγημα στην περίπτωση του νεοφιλελευθερισμού πλησιάζει, την θεωρία του "κοινωνικού Δαρβινισμού", που απέχει τραγικά από την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου.)  


Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=24&t=489&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258

Τρεις κανόνες του πατερούλη Μαρξ. (και όχι μόνο του Μάρξ.....)

Χρόνια πριν, διάβαζα ένα κείμενο από κάποια πηγή του ΚΚΕ. Δεν θυμάμαι πια, ούτε και φρόντισα να αποθηκεύσω κάποια παραπομπή.
Το κείμενο ανέφερε δύο βασικές προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, και ένα κανόνα επιλογής για συγκιριακές συμμαχίες με αστικές δυνάμει. Με εξέπληξε για την σαφήνεια και την απλότητα των θέσεων και των επιχειρημάτων. Θέσεις που βρίσκουν εφαρμογή σε αρκετές περιπτώσεις, εκτός του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Ας τα πάρουμε με την σειρά.

1. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Αν όχι με την μορφή ενεργής συμμετοχής, έστω με την μορφή ανοχής και θεωρητικής υποστήριξης. Η συντριπτική πλειοψηφία θα πρέπει να είναι συνειδητοποιημένη, ενημερωμένη και ως εκ τούτου, αποφασισμένη για κάποιες θυσίες.
Νομίζω ότι το ίδιο μπορεί να πει κανείς για κάθε ριζική αλλαγή που συντελείται σε μια κοινωνία. Για να πετύχει δεν αρκεί να γίνει μια προσπάθεια από ένα μικρό ποσοστό 3-5% μιας ηγετικής ομάδος, ή και από ένα μεγάλο ποσοστό αποδοχής όπως ένα 50+%, θα πρέπει η συντριπτική πλειοψηφία να υποστηρίζει την ριζική αυτή αλλαγή. Και μάλιστα η επιλογή της στήριξης να είναι προϊόν συνειδητής επιλογής και όχι συναισθηματικής αντίδρασης. Αλλιώς όσοι αντιστρατεύονται την επιλογή, θα βρουν έδαφος να εμποδίσουν την αλλαγή, ή η αλλαγή θα απαιτήσει εκτεταμένες αντιδημοκρατικές δράσεις για την εφαρμογή της, που στην πράξη ακυρώνουν κάθε καλή πρόθεση.

2. Μια ριζική αλλαγή δεν γίνεται τοπικά.
Ήδη στο παρελθόν ήταν φανερό, ότι ακόμα και αν εντός της χώρας η αλλαγή είχε την συντριπτική υποστήριξη των πολιτών, οι αντιδράσεις εκτός της χώρας από τις ομάδες που ήταν αντίθετες στην αλλαγή αυτή, θα δημιουργούσαν προβλήματα και αν η χώρα δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρή θα οδηγούσαν την προσπάθεια αλλαγής σε αποτυχία.
Σήμερα τόσο λόγο του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος, της αλληλεξάρτησης των οικονομιών όσο και λόγο ιδιαίτερα περιορισμένης παραγωγικής αυτάρκειας, το να γίνει μια ριζική αλλαγή τοπικά μοιάζει ανέκδοτο. Ακόμα και ισχυρότατες χώρες, θα αντιμετωπίσουν εξωτερικές αντιδράσεις από το σύνολο των αντίθετων χωρών, που θα οδηγήσουν την αλλαγή σε αποτυχία. Φυσικά για τις πλέον αδύναμες χώρες, όπως η Ελλάδα το να πετύχουν σημαντικές αλλαγές ενάντια σε ένα περιβάλλον εχθρικό δεν μοιάζει, είναι ανέκδοτο.
Το μη τοπικό, ως προς ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σημαίνει παγκόσμιο. Ως προς σημαντικές αλλαγές όμως, για παράδειγμα την διευθέτηση του Ελληνικού χρέους, μπορεί να αρκεί μια πιο περιορισμένη εκδοχή του μη τοπικού, όπως η ε.ε.

3. Οι κομμουνιστές οφείλουν να συντάσσονται με τις λιγότερο αρνητικές ομάδες της αστικής τάξης, για την αντιμετώπιση των πλέον αρνητικών (η διατύπωσή μου δεν είναι καλή, αλλά ελπίζω ότι βγαίνει νόημα).
Υποθέτω ότι αυτό ταιριάζει κουτί στην συμμαχία κομμουνιστών και χωρών με αστικές κυβερνήσεις, ενάντια στον ναζισμό. Αλλά για μένα θα ήταν θεμιτή η συμμαχία της ευρύτερης αριστεράς, ακόμα και πολιτικών δυνάμεων που ρέπουν προς τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά διατηρούν ένα σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανάγκη κοινωνικού συμβολαίου, ενάντια σε ποιο ακραίες ομάδες.

από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=24&t=489&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258

B12, μήπως αποτελεί απόδειξη ότι είμαστε πανφάγοι ή σαρκοφάγοι;

Το ότι οι ποσότητες που χρειάζεται ο οργανισμός είναι πολύ μικρές ενισχύει την πιθανότητα να είναι ικανή η ποσότητα. Υπάρχει άλλωστε το ερώτημα πως στο καλό επιβίωναν αποκλειστικά χορτοφάγοι όσο δεν υπήρχαν τα πρόσθετα που υπάρχουν σήμερα, μια και η χορτοφαγία για κάποιες θρησκευτικές ομάδες (πχ κάποιους βουδιστές) ήταν κανόνας.
Δεν νομίζω ότι η απάντηση είναι γνωστή, πάνω στο αν η ποσότητα που παράγεται εντερικά είναι αρκετή. (edit έχω πλέον βρει μια έρευνα που εκτιμά ότι η ποσότητα που παράγεται ΔΕΝ είναι αρκετή).

Δεν γνωρίζω λοιπόν αν η ποσότητα που μπορεί να παραχθεί εντερικά από την μικροχλορίδα είναι ικανή, αλλά σίγουρα είναι αξιοποιήσιμη μια και εκεί γίνεται η απορρόφηση.

Πάμε τώρα και σε ένα άλλο σημείο. Έχοντας σαν στοιχείο ότι έχουμε παραγωγή b12 στο έντερο, από μικροοργανισμούς που ενδημούν στην περιοχή υπό κανονικές συνθήκες και ότι απορροφάται ακριβώς σε αυτή την περιοχή, η χρήση της όποιας ποσότητας της παραγόμενης βιταμίνης, δεν απαιτεί ένα νέο ειδικό γενετικό μηχανισμό.
Ο γενετικός μηχανισμός υπάρχει ήδη. Η μετατόπισή μας προς τη μια ή την άλλη πλευρά, είναι δυνατή μέσω της φυσική επιλογής. Από τα λίγα που έχω διαβάσει από βιολογία, οι γενετικοί μηχανισμοί στα ανώτερα ζώα δεν παράγονται εύκολα, γιατί αποτελούν κατάληξη πλήθους μεταλλάξεων που σχηματοποιούν ένα είδος "πακέτου" χαρακτηριστικών (όπως λέει ο ντόκινσ).

Οπότε είτε θα θεωρήσουμε το γεγονός της ύπαρξης μικροχλωρίδας, παραγωγής Β12 και απορρόφησης στην περιοχή μια σύμπτωση, είτε θα θεωρήσουμε ότι είναι ένα εξελικτικό μας χαρακτηριστικό που μας περιγράφει σαν φυτοφάγα όντα. Οπότε ακόμα και αν σήμερα έχει μειωμένη δραστηριότητα δεν αναιρείται η ύπαρξη του χαρακτηριστικού, όπως δεν αναιρεί ή ύπαρξη λευκού δέρματος μειωμένης μελανίνης, την ύπαρξη αράπηδων.
Από εκεί και πέρα νομίζω ότι το να επιμένει κανείς σε μια σύμπτωση, απαιτεί κάποια θεμελίωση.
(edit. το θέμα έχει και μια άλλη πτυχή, τα περισσότερα φυτοφάγα ζώα δεν παράγουν την βιταμίνη Β12 εγγενώς, οπότε τα σημερινά σητηρέσια απαιτούν προσθήκη της)

Βακτήρια που παράγουν Β12 και συναντώνται στον εντερικό σωλήνα μας.

Lactobacillus reuteri
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24838022

Bifidobacterium adolescentis
https://microbewiki.kenyon.edu/index.ph ... olescentis

Δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω αν το Enterococcus faecalis, επίσης προβιοτικό που εμφανίζεται στον άνθρωπο, παράγει την Β12.

Klebsiella pneumoniae (που όμως μπορεί μάλλον εύκολα να αποδειχθεί παθογόνο στον ανθρώπινο οργανισμό)
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8017933

Φαίνεται ότι η διαδικασία σύνθεσης της συγκεκριμένης βιταμίνης δεν είναι και τόσο σπάνια στα βακτήρια. Λαμβανομένου υπόψη ότι δεν παράγεται εγγενώς σε κανένα ζώο, μάλλον αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Νήμα με στοιχεία σχετικά με την χορτοφαγία και την vegan διατροφή:
http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=15&t=332&sid=e4d8776ec233b7f8b4346c52547aec23

Χορτοφαγία. Αν διασφαλίζονταν καλές συνθήκες διαβίωσης και ανώδυνος θάνατος;

Θα μας ενοχλούσε να σκοτώνονται ζώα για διατροφή, αν διασφαλίζονταν καλές συνθήκες διαβίωσης και ανώδυνος θάνατος;
Να θυμίζω για μια ακόμα φορά, ότι πολλοί vegan και χορτοφάγοι δεν κάνουν την επιλογή για κάποιους φιλοζωικούς λόγους, αλλά για λόγους καλύτερης υγείας. Όμως ας πάμε στους φιλόζωους μια και σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι (σισπισιστές νομίζω ότι λέγονται).
Η ερώτηση που τους θέτουμε είναι, αν καταλαβαίνω καλά, αν θεωρούν ότι τα ζώα έχουν δικαίωμα στο να ζουν αξιοπρεπώς και να μην θανατώνονται οδυνηρά, αλλά δεν έχουν δικαίωμα στην ζωή. Ναι στα δικαιώματά τους αναφέρεται η ερώτηση.

Λυπάμαι αλλά όσο και να είναι θετικό να διαβιούν αξιοπρεπώς και να μην θανατόνονται οδυνηρά, βρίσκω εξ ίσου, ή και σημαντικότερο το να μην θανατώνονται εφόσον ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν είναι απαραίτητο για την διατροφή μας. Αποδεδειγμένα μάλιστα με την υπογραφή της American Dietetic Association and Dietitians of Canada.

Νήμα σχετικά με την χορτοφαγία και τον vegan-ισμό.
http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=15&t=332&sid=e4d8776ec233b7f8b4346c52547aec23#p1218