Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ελεύθερη οικονομία, ένας αστικός μύθος?

Πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο θέμα. Κυρίως λόγο της ιδεολογικοποίησης του.
Η ελεύθερη οικονομία έχει μερικές προϋποθέσεις για να εφαρμοστεί. Να δούμε λοιπόν αν καλύπτονται ώστε να θεωρείται εφαρμόσιμη.

Το πρώτο και σχεδόν απίστευτα προφανές (για να το παραβλέπουν μόνιμα) αδύνατο σημείο, είναι ότι η οικονομία αποτελεί σύμφωνα με ότι ξέρουμε ένα χαοτικό σύστημα. Άρα περιγράφεται από τα μαθηματικά του χάους, και στα μαθηματικά του χάους ξέρουμε σήμερα ότι ένα σύστημα μπορεί να εξελιχθεί σε δυναμική ισορροπία, σε έκρηξη ή κατάρρευση. Δεν είναι άποψη που έχει ιδεολογικό χαρακτήρα, είναι μαθηματικά και μόνο. Περιέργως πως, όλοι οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς (και ιδικά του φιλελευθερισμού, γιατί υπάρχουν και λίγο πιο προσγειωμένοι) ισχυρίζονται ότι η ελεύθερη αγορά τείνει σε δυναμική ισορροπία, και μάλιστα (εδώ βαράμε κεφάλι στον τοίχο) σε βαθμιαία σπειροειδή τροχιά ανάπτυξης.
Αν δεν το έχετε καταλάβει το θέμα της ελεύθερης αγοράς έχει ήδη κλείσει. Πρόκειται για ρώσικη ρουλέτα.

Αλλά πάμε και σε άλλες περιπτώσεις.
Φέρεται ίσως ότι ο εφαρμοσμένος καπιταλισμός, θεωρεί ότι είναι θεμιτή έως απαραίτητη μια μικρή ανεργία της τάξης του 5-6%. Αυτή η ανεργία ωθεί τα άτομα να ψάχνουν για δουλειά, συγκρατεί τους μισθούς, και διασφαλίζει ότι οι επιχειρηματίες θα έχουν την δυνατότητα να βρουν σχετικά φτηνό εργατικό δυναμικό. Καλά μέχρι εδώ. Έλα όμως που η ανεργία έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της ελευθερίας της αγοράς. Και να το εξηγήσω. Πως θα σας φαίνονταν αν οι αγοραστές έμπαιναν στα μαγαζιά με ένα πιστόλι και έλεγαν στους μαγαζάτορες ή μου δίνεις το προϊόν στην μισή τιμή ή σε σκοτώνω! Μάλλον κάτι θα έτρεχε εδώ με την ελεύθερη αγορά, ο πωλητής δεν θα είχε ελευθερία να αποφασίσει αν θα πουλήσει ή όχι. Βάλτε στην θέση του πωλητή τον εργαζόμενο που πουλάει το προϊόν εργασία και το αίνιγμα λύθηκε. Σε συνθήκες ανεργίας ο εργαζόμενος είναι αναγκασμένος να πουλήσει φτηνά την εργασία του, όχι μόνο γιατί δεν βρίσκει αγοραστές σε μεγαλύτερη τιμή, αλλά γιατί αν δεν το κάνει κινδυνεύει η βιολογική του υπόσταση. Άρα λοιπόν η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε εργοδότη και εργαζόμενο, δεν υπακούει στον βασικότερο όρο της ελεύθερης αγοράς.
Άρα λοιπόν ελεύθερη αγορά με ανεργία, ποδήλατο χωρίς ρόδες.

Και εδώ μια παρένθεση. Είναι γνωστό ότι υφίσταται αυτό το πρόβλημα, και τα καπιταλιστικά (και μη ακριβώς καπιταλιστικά) κράτη έχουν θεσπίσει κάποιες μεθόδους για να το αντιμετωπίσουν. Κατά πρώτον τα κρατικομονοπωλιακά κράτη τύπου ΕΣΣΔ επέλεξαν την εγγυημένη θέση εργασίας. Αυτό φυσικά τους δημιουργούσε κάποια έμμεσα προβλήματα, αλλά νομίζω ότι ήταν μια αρκετά καλή επιλογή. Τα πιο καθαρόαιμα καπιταλιστικά έχουν επιλέξει βοηθήματα για ανέργους και απολυμένους. Δεν λειτουργούν τόσο καλά κατά την γνώμη μου, μια και αρκετοί εργαζόμενοι βιώνουν το γεγονός σαν μάνα εξ ουρανού και σε μια παρανοϊκή συνεργασία με εργοδότες χαλκεύουν συχνά την εφαρμογή του μέτρου, αλλά από το "ιτσ κι ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα". Σήμερα βλέπουμε ότι οι λάτρεις του φιλελευθερισμού, προτείνουν αντικατάσταση του μέτρου, με προσευχή στον Θεό. Καλή ώρα σαν την προσευχή, για να ισορρόπηση η αγορά....

Τελικά αυτός ο Θεός έχει πολύ δουλειά στον καπιταλισμό.

Και κάτι τραγελαφικό τώρα για να ευθυμήσουμε. Το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς κάνει μια βασική υπόθεση ακόμα. Ότι οι παραγωγοί, καταναλωτές και εργάτες, λειτουργούν λογικά.
Ο πλήρης παραλογισμός.
Βέβαια αυτό συνδέεται με τον χαρακτήρα της οικονομίας σαν χαοτικού συστήματος, και δεν είμαι σίγουρος αν μπορούν να διαχωριστούν.

Επόμενο. Υπάρχουν πολλοί παραγωγοί που αποφασίζουν και λειτουργούν ανεξάρτητα. Βασικός και αυτός όρος της ελεύθερης οικονομίας.
Έχετε πάει στην λαϊκή ποτέ? Ε τότε θα ξέρετε ότι και εκεί οι παραγωγοί έχουν σε ένα βαθμό συνεννόηση. Είναι φύση αδύνατο να διαχωρίσεις τους παραγωγούς, σε μια μικρή χωρικά περιοχή, ώστε να μην υπάρχει συνεννόηση. Οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, δεν ξεπερνά την ανάγκη τους να ξεζουμίσουν τους αγοραστές. Αλλά πάμε και στο πρώτο συνθετικό, πολλοί παραγωγοί, που τους είδατε? Εννοείται ότι αναφερόμαστε σε πολλούς παραγωγούς στην ίδια περιοχή, ώστε ο καταναλωτής να μπορεί να επιλέξει.
Μην ψάχνεστε η μόνη περίπτωση που θεωρητικά και μόνο, έχει τον χαρακτήρα των πολλών παραγωγών, είναι τα χρηματιστήρια. Για αυτό και συχνά θα τα ακούσετε να αποκαλούνται “αγορές” αλλά και εκεί τα προβλήματα της ελεύθερης αγοράς είναι παρόντα με άλλες μορφές, ελπίζω ότι θα έχω υπομονή να γράψω και πέντε λέξεις σχετικά.
Μα θα μου πει ο κάθε άσχετος, ακόμα και σε περιπτώσεις ολιγοπωλίων πχ. Κινητή τηλεφωνία, βλέπουμε ότι οι τιμές πέφτουν χάρη στον ανταγωνισμό. Δεν βλέπετε καλά, υπάρχει όντως κάποιος ανταγωνισμός, αλλά αυτός δεν είναι ανταγωνισμός υγιής. Δηλαδή η “θεωρία των παιγνίων” που καθορίζει ότι οι παίκτες δρουν ανεξάρτητα, δεν παίζει εδώ. Εκείνο που κατεβάζει τις τιμές είναι το γνωστό φαινόμενο, που εμφανίζεται στα ολιγοπώλια και μονοπώλια, όταν διαθέτουν προϊόντα με σχετική ελαστικότητα, τα κέρδη να αυξάνονται μέχρις ενός ορίου, με μείωση των τιμών, λόγο αύξησης των πωλήσεων. Καμιά δεδομένη σχέση με τον ανταγωνισμό δηλαδή.
Πάνε και οι πολλοί παραγωγοί. Έχουμε άλλα ράμματα για την γούνα της ελεύθερης αγοράς? Ναι, όχι πολλά, μερικές δεκάδες.

Όποιος βλάπτει το περιβάλλον πληρώνει. Είναι το μοτο που περιγράφει την αντιμετώπιση των οικολογικών καταστροφών από την δράση επιχειρήσεων. Πολύ ωραίο μότο, τι κρίμα που δεν δουλεύει...
Η επίδραση στο περιβάλλον είναι αθροιστική και η μεμονωμένη ευθύνη δεν είναι πάντα εκτιμήσιμη.
Μπορεί να εμφανιστεί με μεγάλη χρονική υστέρηση και σε άλλη περιοχή από εκεί που εκδηλώνεται η δράση.
Οι δυνατότητες για δράση που είναι οικολογικά σημαντική, δεν είναι ανάλογη του μεγέθους της επιχείρησης
Οι δράσεις συχνά δεν αποτιμώνται σε χρήμα και μόνο.
Οι οικονομικές δυνατότητες μιας εταιρίας, να αποκαταστήσει μια ζημιά είναι αμφίβολο αν είναι ικανές να το κάνουν, ακόμα και με πανάκριβη ασφάλιση.
Οι γνώσεις μας για την επίδραση στο περιβάλλον των ανθρωπίνων δράσεων, υστερεί σε σχέση με τις δυνατότητες επέμβασης.
Οι επεμβάσεις στο περιβάλλον δεν είναι πάντα αναστρέψιμες.
Η χρηματοδότηση της έρευνας των επιδράσεων, υστερεί και έρχεται σε ενεργή αντίθεση με τις διαθέσεις των ικανών για δράση εταιριών και δυστυχώς η έρευνα κατά τις ορέξεις των θιασωτών της ελεύθερης οικονομίας ανήκει (εν μέρη ήδη) σε ιδιώτες
Η απόδειξη της ευθύνης σκοντάφτει στο κριτήριο της αθωότητας. Για αυτό και έχει εν μέρη διαμορφωθεί μια τάση να αποδεικνύεται ότι μια δράση δεν βλάπτει πριν επιτραπεί η εφαρμογή της, αλλά όπως είναι φανερό, ακόμα και να επικρατήσει αυτή η άποψη, συνολικά, είναι πολύ - πολύ - πολύ αμφίβολο αν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τα αποτελέσματα.
Ποιος είπαμε ότι πληρώνει?
------------------------------

Κουράστηκα, συνεχίζω άλλη μέρα.
Και ακόμα δεν έχω αναφέρει ότι η οικονομία σε εφαρμοσμένο επίπεδο είναι οικονομία αυξητικών προσόδων και όχι ελεύθερη. Τον ατέλειωτο έχει το θέμα.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Συνέχεια πάνω στο μαζί τα φάγανε...


Πάμε πάλι στο ενδιαφέρον θέμα του φαγητού.

Το χρήμα δεν κυκλοφορεί πάντα αλλά παντελονιάζεται και πάει περίπατο, η κυκλοφορία του δεν αποτελεί, ιδίως σε μια χώρα με εισαγόμενα προϊόντα κατά κανένα τρόπο κέρδος για το σύνολο, ακόμα και η εντός της οικονομίας εμφάνισή του, δεν σημαίνει πάντα καλύτερες συνθήκες για το σύνολο, μια και μπορεί να οδηγήσει σε αθέμιτο συναγωνισμό. Πρέπει πάντα να συνεκτιμάται η το τι βγαίνει, για να μπει το χρήμα, το να επενδύσει μια εμπορική εταιρία εταιρία μερικά εκατομμύρια ευρώ και να μαζέψει τον λουλά από τον κάθε φουκαρά δεν συνεπάγεται βελτίωση της οικονομίας αλλά επιδείνωσή της….

Για την απατηλή τεχνητή ρευστότητα δεν έχω κάποια αντίρρηση ότι υπήρξε, και όποιος έκανε το λάθος να την εκμεταλλευτεί το πλήρωσε πολύ ακριβά ή θα το πληρώσει. Πολύ πιο ακριβά από όσο θα απολαύσει...
Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μου. Αναφερόμουν στο ότι δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη και αυτό δεν αξίζει να το συζητάμε, αλλά ούτε απαραίτητα και συλλογική όφελος, από τα χρήματα που μάσησαν τα λαμόγια.
Αντίθετα μπορεί να έχει δημιουργηθεί "συλλογική" απώλεια.
Σου έδωσα ένα παράδειγμα για το πως μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά στην οικονομία μιας χώρας η είσοδος χρήματος, μέσω μιας εμπορικής ξένης επιχείρησης.

Πάμε σε άλλη περίπτωση. Συμφωνείς με την Ε.Ε. ότι θα σου δώσει α ποσό για να αντιμετωπίσεις τις αλλαγές που προκαλεί η κοινή αγροτική πολιτική. Οκ, και σημείωσε οτι τα χρήματα αυτά είναι αυτά που κυρίως έφτασαν στους δικαιούχους. Αλλά με την εφαρμογή της κ.α.π. μετά την είσοδο, η παραγωγή σου και οι εξαγωγές σου μειώνονται κατά α+β. Τελικά είσαι χαμένος και ενδεχομένως και χοντρά.
Παίρνεις τώρα τις επιδοτήσεις σαν αγρότης, και λόγο του ότι δεν υπάρχει έλεγχος, τις σκας για αγορά καταναλωτικών αγαθών, εξωτερικού. Από το α που πήρες ένα μεγάλο μέρος, ή και το μεγαλύτερο σε μια χώρα με κακό ισοζύγιο επιστρέφει στην έδρα του.
Και ανάλογα έχουν δουλέψει οι επιδοτήσεις στην περίπτωση της κοινής αγροτικής πολιτικής από όσο γνωρίζω

Πάμε σε ένα άλλο. Η Ε.Ε. μας δίνει α ποσό για μια δράση, σε αυτό πρέπει να βάλουμε και εμείς β ποσό. Αλλά το έργο είναι άχρηστο.(δεν κάνω πλάκα, υπάρχουν για παράδειγμα "εκπαιδευτικά" έργα σφραγίδες που έγιναν αποκλειστικά για να φαγωθούν χρήματα) Άρα τελικά ξοδεύουμε χρήματα παρά βγαίνουμε κερδισμένοι. Ναι δόθηκαν χρήματα σε κάποιους εργαζόμενους, αλλά τελικά το ποσό β σαν αγαθό συνολικά πήγε στον βρόντο. Και για να γίνει πλήρωσα και εγώ, όχι μόνο η Εόκ. πήγαν λοιπόν τα χρήματα σε μένα?

Άλλο παράδειγμα η Ε.Ε. πληρώνει για να φτιάξουμε ένα δρόμο. Βάζουμε και εμείς κάποια χρήματα σαν κράτος, βάζει και ο κατασκευαστής, δανειζόμενος από τράπεζα με εγγύηση του δημοσίου. Φουσκώνει τα ποσά και τριπλασιάζει το κόστος, και τελικά παίρνει την εκμετάλλευση του δρόμου για τριάντα χρόνια, που θα του αποφέρει ένα βουνό χρήμα. Το οποίο σαν εχέφρον άνθρωπος το επενδύει εκτός Ελλάδος, μια και δεν χρειάζεται και χρήματα για να κάνει το έργο αφού δανείζεται με το πρόσωπο του δημοσίου.

Πάμε αλλού. Τα λαμόγια που έφαγαν τον αγλέουρα, είχαν την δυνατότητα να αγοράζουν ακίνητα χωρίς να σκοτίζονται για το κόστος, φυσικά τα μεγάλα λαμόγια τα χρέωναν σε οφ σορ, άρα είτε οι αξίες είτε το χρήμα έφευγε. Αλλά οι περισσότεροι μεσαιομικρολαμόγια άφηναν το χρήμα να τσουλάει εντός. Όμως η αγορά με μαύρο χρήμα, δημιουργούσε φούσκα και μάλιστα φουσκάαααααρα. Τι σημαίνει αυτό, ότι οι εργαζόμενοι και μη κατέχοντες ακίνητα, βρέθηκαν σε οικονομική αδυναμία μπροστά στην φούσκα. Άρα εγώ δεν κέρδισα, αλλά έχασα από την φάση. Και αν δεν κάνω λάθος, οι τιμές των νέων ακινήτων, παρόλο που αποτελούν φούσκα, εμφανίζονται στο αεπ.

Και ποιος λέει ότι οι τράπεζες δανίζουν για παραγωγικές εργασίες. Οι τράπεζες αποτελούν νόμιμα τοκογλυφικά ιδρύματα που εν Ελλάδι δρουν κάπως ποιο τοκογλυφικά από το σύνηθες. Ένα μεγάλο ποσοστό των χρημάτων μετατρέπεται σε καταναλωτικά αγαθά με το χρήμα να φεύγει έξω, και την αξία των καταναλωτικών αγαθών να την πληρώνουμε σε υπέρογκες τιμές λόγο της τοκογλυφίας. Με τις κάρτες να υποθηκεύουν την εργασία μας για δεκαετίες. Άρα ήδη το κόστος που πληρώνουμε για τα αγαθά, που απολαμβάνει ο μέσος εργαζόμενος, σε εργασία το έχει πληρώσει χρυσό.

Έγραψα βιαστικά τα παραδείγματα αλλά νομίζω ότι δείχνουν πόσο εύκολα μπορεί η ενίσχυση να μην φτάσει στο σύνολο.
Δεν λέω ότι η Ε.Ε. δεν έδωσε κάποια χρήματα, αλλά ότι αυτά δεν έφτασαν απαραίτητα στην τσέπη μας σαν ενύσχυση.
Αλλά μήπως εν τέλει κάνουμε κάποια μεγάλη ζωή? Είμαστε πρώτοι σε καγιέν νομίζω, ε και, τα έχουμε συλλογικά?
Πόσα από τα ακριβά ακίνητα και κινητά αγαθά απολαμβάνουμε συνολικά.
Εκείνο που ξεχνάς είναι ότι η ψαλίδα των απολαβών καθορίζει το ποιοι επωφελούνται. Όταν η ψαλίδα αυξάνεται η όσμωση χάνεται και οι αξίες πάνε τον ανήφορο.
Η καθαρίστρια εκατό έπαιρνε, χωρίς χρήμα από τις λαμογιές, εκατό θα πάρει, μην πάρει και λιγότερα. Η ανεργία δεν μειώθηκε με την είσοδο. Το λαμόγιο δεν διαχέει τον πλούτο στην κοινωνία, ειδικά σε μια οικονομική μπανανία σαν την Ελλάδα.

Συχνά προτείνεται το ΑΕΠ σαν δείκτης για τη εξέλιξη της κοινωνικής ευμάρειας. Είναι όμως κατάλληλος.
Όχι γιατί πρώτα πρώτα, προφανώς δεν περιλαμβάνει την ψαλίδα. Δεν ξέρω κανένα δείκτη που να είναι κατάλληλος για να συνεκτιμήσεις την ποιότητα ζωής. Ο hdi (που περιέχει το αεπ) και περιγράφει την ποιότητα ζωής στις διάφορες χώρες του πλανήτη, είναι καλός για να συγκρίνουμε ακραίες περιπτώσεις, αλλά για πιο κοντινές δεν μπορεί να περιγράψει την κατάσταση.
Για παράδειγμα η Δανία και η Ελλάδα εμφανίζονται να έχουν το ίδιο αεπ και πολύ κοντινό hdi, άντε να συγρίνεις την ποιότητα ζωής εκεί και εδώ, με τα γηροκομία στην Δανία να κλείνουν γιατί είναι αχρείαστα....
Δεν αρκεί δεκαετία για να φτάσουμε αυτή την ποιότητα, αιώνες θέλουμε...

------------------
Τελικά αν όντως το χρήμα από ενισχύσεις της Ε.Ε. που μπήκε σε τσέπες επιτήδειων εμφανίστηκε ξεπλυμένο στην οικονομία της Ελλάδος, η δράση του ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για υπερθέρμανση της οικονομίας, απολύτως ασύνδετης με την παραγωγή της και είχε σαν αποτέλεσμα μάλλον την επιδείνωση των χαμηλόμισθων παρά την βελτίωση της αγοραστικής τους κατάστασης.
Πρόβλημα που γίνεται πιο ορατό στις σημερινές συνθήκες, μια και το δίχτι ασφάλειας έχει μειωθεί.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Λίγα ακόμα για τη κόντρα μυθικιστών πιστών

http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/exwxr.pig1.htmΤο 221 μ.Χ., ένας Χριστιανός συγγραφέας, ο Sextus Julius Africanus έγραψε ότι «ο Θαλλός, στο τρίτο του βιβλίο εξήγησε το σκοτάδι (μετά την σταύρωση του Ιησού) σαν μια έκλειψη ηλίου». 

Η αναφορά είναι του 221, και όσο δεν έχουμε το προτότυπο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο Θαλλός υποθέτοντας ότι όντως αναφερόταν σε κάποια έκλειψη ηλίου, την συνέδεε χρονικά με τον Θάνατο του Ιησού. Οπότε χωρίς αξία η αναφορά.


Παράθεση:
Επιστολή του Πλίνιου ο Νεότερος Τραϊανός ....
Δεν έχει αναφορά στον χριστό αλλά στους χριστιανούς κατά το 100+ μ.χ. Καμιά σχέση με το θέμα.http://www.oodegr.com/neopaganismos/.../traianos1.htm

Παράθεση:
Τάκιτος (Χρονικά)http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/...pig1.htm#pente
....... ονόμαζαν κοινώς Χριστιανούς. Δημιουργός του ονόματος τούτου υπήρξε ο Χριστός, ο οποίος επί της αυτοκρατορίας του Τιβερίου υπό του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου παραδόθηκε σε τιμωρία.
Η αναφορά γίνεται το 115 με 117 άρα πολλά χρόνια μετά. Υπάρχουν κάποιες αμφισβητήσεις για την αυθεντικότητα, αλλά τις προσπερνώ σαν υπόθεση εργασίας και έρχομαι στο πραγματικό πρόβλημα. Από που είχε τις πληροφορίες του? Η γενική υπόθεση είναι ότι τις είχε από τα Ρωμαϊκά αρχεία, πράγμα που σημαίνει ότι οι Ρωμαίοι κρατούσαν αρχεία για όλες τις σταυρώσεις από άκρη σε άκρη της αυτοκρατορίας για 100 χρόνια, και μάλιστα ότι επιβίωσαν από την πυρκαγιά της Ρώμης.
Το να ήταν εξωγήινος ο Τάκιτος και να το έψαξε με χρονομηχανή παίζει καλύτερα μου φαίνεται.
Μια άλλη υπόθεση είναι ότι, πήρε τα στοιχεία του ρωτώντας χριστιανούς. Διαλέγεται και παίρνετε.

Παράθεση:
Ο Σουετώνιος (Βίοι των Καισάρων)
http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/...pig1.htm#pente
Αναφέρει λοιπόν αυτός ότι μεταξύ των Ιουδαίων σημειώθηκε μεγάλη ταραχή εξ αιτίας του Χριστού και ότι γι' αυτό ο αυτοκράτορας Κλαύδιος τους εξόρισε από την Ρώμη.
.....
Εάν επρόκειτο για κάποιο πρόσωπο άγνωστο στον συγγραφέα ασφαλώς μετά από το όνομα, θα έπρεπε να μπει η αόριστη αντωνυμία (Chresto quodam, Χριστού τινός). Η παράλειψη λοιπόν της αορίστου αντωνυμίας αποδεικνύει ότι ο Χριστός ήταν πρόσωπο πολύ γνωστό και στον Σουετώνιο και στους συγχρόνους του.
Ισχύουν τα ίδια προβλήματα με την αναφορά του Τάκιτου.

Ο χριστός εμφανίζεται σαν υποκινητής των ταραχών, όπως πολύ σωστά γράφει ο oodr. Κάτι που μας κάνει να αναρωτηθούμε αν το Σουετώνιος, νόμιζε ότι ο Ιησούς ήταν ζωντανός κατά τις ταραχές που αναφέρει....


Παράθεση:
Lucian (μέσα του 2ου αιώνα)
Ο Λουκιανός, για παράδειγμα, στο έργο του “περί Περεγρίνου τελευτής”, υπαινίσσεται τον Ιησού και μιλάει για αυτόν σαν να πρόκειται για πολύ γνωστό πρόσωπο, αν και πεθαμένο πριν από πολύ καιρό, και τον αποκαλεί "εσταυρωμένο σοφιστή", "άνθρωπο εν Παλαιστίνη σταυρωθέντα", "μέγαν νομοθέτη των Χριστιανών".
Ε και τι σημαίνει αυτό, και μάλιστα κατά τα μέσα του 2ου αιώνα?

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Υπάρχουν όρια στην επιστημονική γνώση?


Μια "θρησκευτική" άποψη που άνθισε στην περίοδο που η επιστήμη έκανε το ένα πίσω από το άλλο τεράστια άλματα είναι η άποψη ότι είναι θέμα χρόνου να δώσει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα και να κάνει τα πάντα.
Ακόμα και σήμερα συχνά αποδίδουμε υπερφυσικές ικανότητες στην επιστήμη.
Αυτή η προσέγγιση νομίζω ότι ονομάζεται σήμερα επιστημονισμός, αν και ο όρος δεν είναι και πολύ ξεκάθαρος.
Όμως αν και δεν έχουμε φτάσει στα όριά της, σήμερα μπαίνουν μερικά ερωτήματα για το αν υπάρχουν όρια και πως καθορίζονται αυτά.

Το πιο μεγάλο πλήγμα στον επιστημονισμό το έδωσε ο Kurt Godel μαθηματική ιδιοφυΐα, με τα μαθηματικά θεωρήματα της μη πληρότητας. Ενώ αρχικά λέει κανείς και τι έγινε, μαθηματικά θεωρήματα είναι, τα θεωρήματά του, λόγο της φύσης της απόδειξης που κάνει, καταλήγουν σε κάποια πολύ προβληματικά σημεία. Για παράδειγμα και να μην γράφω μια παράθεση

Παράθεση:
http://www.methexi.gr/a-02-thewrima-mi-plirotitas.html
Το άρθρο του 1931 του Godel έκανε και άλλα πράγματα: εφηύρε τη θεωρία των «recursive functions», η οποία είναι σήμερα η βάση μιας σημαντικής θεωρίας προγραμματισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών. Πράγματι, στην καρδιά του άρθρου του Godel βρίσκεται αυτό που μπορεί να δει κανείς ως επιμελημένο πρόγραμμα υπολογιστών παραγωγής «Αριανικών» αριθμών. Και αυτό το πρόγραμμα γράφεται σε έναν φορμαλισμό που μοιάζει έντονα με αυτόν τον το γλωσσικό προγραμματισμό, ο οποίος εφευρέθη 30 χρόνια αργότερα.
Το θεώρημα του Gödel έχει χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει ότι ένας υπολογιστής δεν μπορεί ποτέ να γίνει τόσο έξυπνος όσο ένας άνθρωπος επειδή η έκταση της γνώσης του πρώτου περιορίζεται από ένα δεδομένο σύνολο αξιωμάτων, ενώ οι άνθρωποι μπορούν να ανακαλύψουν τα απροσδόκητες αλήθειες… Παίζει ρόλο στις σύγχρονες γλωσσικές θεωρίες, οι οποίες υπογραμμίζουν τη δύναμη της γλώσσας να βρίσκει νέους τρόπους να εκφραστούν οι ιδέες.
Eχει επίσης χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει ότι δεν θα γίνουμε ποτέ κατανοητοί από τον εαυτό μας, δεδομένου ότι το μυαλό σας, είναι κι αυτό ένα κλειστό σύστημα. Όπως δεν μπορούμε να δούμε τα πρόσωπά μας με τα μάτια μας, δεν μπορούμε να καθρεπτίσουμε πλήρως τις διανοητικές μας δομές στον ίδιο μας τον εγκέφαλο.

Ένα άλλο παραπλήσιο πόρισμα του θεωρήματος είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε βέβαιοι πως δεν έχουμε παραφρονήσει. Ο παράφρων ερμηνεύει τον κόσμο μέσω της (παραδόξως) συνεπούς λογικής του. Πώς μπορούμε να αποφανθούμε εάν η λογική μας είναι παράδοξη ή όχι, δεδομένου ότι έχουμε μόνο τη λογική μας για να το κρίνουμε; Αναφέρω εδώ και το δεύτερο θεώρημα Godel, το οποίο καταδεικνύει ότι τα μόνα αριθμητικά τυπικά συστήματα που είναι ασυνεπή είναι αυτά που βεβαιώνουν τη συνέπειά τους. Αυτό μοιάζει να υπαινίσσεται πως όποιος πιστεύει με βεβαιότητα πως δεν είναι παράφρων, σίγουρα θα είναι…

Όμως η πιο σοβαρή συνέπεια του θεωρήματος της μη πληρότητας στην φιλοσοφία είναι η εξής: Αν και το θεώρημα μπορεί να δηλωθεί και να αποδειχθεί με έναν αυστηρά μαθηματικό τρόπο, αυτό που φαίνεται να λέει είναι ότι η λογική σκέψη δεν μπορεί ποτέ να διεισδύσει στην τελική αλήθεια… Προφανώς, για τους σπουδαστές της λογικής, η πλήρης κατανόηση του θεωρήματος είναι μια ανατρεπτική εμπειρία. Κι ίσως το να καταλάβει κανείς την ουσιαστικά αδιέξοδη φύση ενός λαβυρίνθου αποτελεί και ενός είδους απελευθέρωσης από αυτόν.
Μια σημείωση για τα παραπάνω, η λογική μπορεί να εκτιμήσει αν μια συλλογιστική είναι ορθή, όμως δεν μπορεί να εκτιμήσει αν οι αρχικές προτάσεις που χρησιμοποιεί η συλλογιστική είναι ορθές. Για να είμαστε πιο ακριβείς (αν και δεν θα μπορέσουμε να είμαστε απόλυτα :) ) και η διατύπωση των προτάσεων ώστε να τις επεξεργαστούμε μέσω της λογικής δεν μπορεί να έχει κατά τον Godel απόλυτη ακρίβεια....

ή εδώ
Παράθεση:
http://g-pribas.pblogs.gr/2008/02/oi...lhrothtas.html
Ας έρθουμε στην ουσία του ερωτήματος που υποκρύπτεται στον τίτλο του κειμένου αυτού.
* Μπορεί, λοιπόν, ένα Φιλοσοφικό ή Θρησκευτικό Σύστημα να θεωρεί τον εαυτόν του (δηλαδή αυτοί που το επινοήσανε) ως την Απόλυτη Αλήθεια με την έννοια ότι, οι Αρχές του αποτελούν εκείνο το υλικό με βάση το οποίο (4) κάθε πρόβλημα να έχει τη λύση του;
Η απάντηση είναι ένα σκέτο όχι!
* Μπορούμε με τα «καθαρά» Μαθηματικά να προσεγγίσουμε την Απόλυτη Αλήθεια;
Η απάντηση είναι και πάλι ένα σκέτο όχι!
* Υπάρχει «Απόλυτη Αλήθεια»;
Αν πάντως υπάρχει θα πρέπει να είναι ά-λογη!
Θα βρείτε δεκάδες σχετικές αναφορές.
Μια άλλη διατύπωση που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε απολύτως ακριβείς στην διατύπωση μιας θεωρίας καταλήγουμε σε μια ατέρμονη προσπάθεια ολοένα και μεγαλύτερης προσέγγισης, χωρίς να φτάνουμε ποτέ στο τέρμα.

Τα θεωρήματα αυτά έχουν ένα προφανές πρόβλημα, αλλά και αυτό καταλήγει σε κυκλική επιχειρηματολογία για αυτό και το αφήνω στην άκρη.

Μερικοί ένθεοι, εκστασιάζονται με τον Kurt Godel θεωρώντας ότι βρέθηκε η απόδειξη της αναξιοπιστίας της επιστημονικής μεθόδου και πρέπει να στραφούμε σε υπερβατικές προσεγγίσεις. Βέβαια τα θεωρήματα δεν λένε τίποτα τέτοιο, αντίθετα αποδεικνύουν, ότι ο πιστός δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν η πίστη του είναι αξιόπιστη.....

Αντιθέτως η παρατήρηση ότι η επιστήμη είναι σε θέση να καταλήγει σε όλο και καλύτερες αν και όχι απόλυτες προσεγγίσεις, μας οδηγεί στο να την θεωρήσουμε σχετικά αξιόπιστη.

Όποιος θέλει ας ρίξει και μια ματιά στο http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4304117353053185960#editor/target=post;postID=2002906861933837868 που θέτει ένα σχετικό πρόβλημα.
Απάντηση με παράθεση

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Κάτι λίγο από την κόντρα πιστών και μυθικιστών

Μυθικιστές ονομάζονται στις συζητήσεις περί της ιστορικότητας του Ιησού, ονομάζονται όσοι θεωρούν ότι η ύπαρξή του αποτελεί ένα διαδεδομένο μύθο.

Συμβαίνει να θεωρώ την ύπαρξη του Ιησού σαν ιστορικό πρόσωπο πολύ πιθανή, τώρα αν οι αναφορές αφορούν ένα μόνο πρόσωπο ή πολλά, αν λέγονταν όντως Ιησούς, αν ήταν επαναστάτης (με όπλα) ή φιλόσοφος ή Θεός, είναι τελείως άλλο θέμα. Και για τώρα το αφήνω στην άκρη.
Όμως μερικές φορές μου φαίνεται περίεργο το τι επικαλούνται μερικοί για να στηρίξουν την άποψη αυτή.
Κάπου πέτυχα μια σειρά από "αποδείξεις" για την ιστορική αξιοπιστία της κ.δ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο σε κάποιες παραλλαγές.
πάμε λοιπόν.
------------
Σε ανασκαφή του 1961, και σε μια μικρή επιγραφή θεάτρου στο μεσογειακό λιμάνι της Καισάρειας, αποδείχθηκε ότι υπήρξε πράγματι ο Πόντιος Πιλάτος. Μέχρι τότε αμφισβητείτο το όνομα αυτό.
Απαντώ στον άγνωστο αρχικό εμπνευστή των αποδείξεων.
Περίεργο να αμφισβητείται, όμως το ερώτημα είναι αν στην εποχή που φέρονται να γράφονται τα ευαγγέλια κατά τους μυστικιστές, τέτοιες πληροφορίες ήταν δύσκολο να βρεθούν.

Πληροφορίες ιστορικές ακόμη δεν υπήρχαν για τον “τετράρχη Λυσανία”, που έδρασε στην Αβιληνή, εκτός από τις καταγραφές του ευαγγελιστή Λουκά. Αρχαιολογικό όμως εύρημα κοντά στην Δαμασκό, της εποχής του 29 μ.Χ., επιβεβαίωσε και πάλι την διήγηση του Λουκά.
Όμως ο Πιλάτος και ο Λυσανίας παρουσιάζονται σύγχρονοι στην καινή διαθήκη. Ενώ ο Πιλάτος φυσικά θα είναι κυβερνήτης κατά την περίοδο 26-36 μχ. Ενώ ο Λυσανίας αν αληθεύουν οι πηγές που τον παρουσιάζουν τετράρχη της Αβιλήνης και που επικαλείσαι, εκτελέστηκε από τον Μάρκο Αντώνιο κατά το 36 πχ. Άρα ή τα έχουν μπερδέψει οι συγγραφείς της κ.δ ή τι?....

Μέχρι το 1910 πιστευόταν ότι το Ικόνιο ήταν πόλη της Λυκαονίας και όχι της Φρυγίας, όπως έγραφε ο ευαγγελιστής Λουκάς. Τότε όμως ο αρχαιολόγος σερ Γουίλιαμ Ράμσεϊ με την ανακάλυψη μνημείου (και αργότερα με άλλες ανακαλύψεις διαφόρων) δικαίωσε την πληροφορία του τρίτου Ευαγγελίου.
Περίεργο και πάλι. Αν κοιτάξεις τον χάρτη το Ικόνιο βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην περιοχή της Λυκαονίας παρά της Φρυγίας που γράφεις. Οπότε μάλλον η αρχική πεποίθηση ήταν ακριβέστερη, όμως δεν θα σταθώ εδώ θεωρώντας λάθος τον Λουκά, απλά δεν πρόκειται για απόδειξη. 

Ο Λουκάς και πάλι μας δίνει την μοναδική ιστορική καταγραφή του “ανθύπατου Σέργιου Παύλου” (Πράξ. 13,7), ο οποίος είχε εξουσία στην Κύπρο. Επιγραφή του 55 μ.Χ., που βρέθηκε στα μέσα του 19ου αι., πιστοποιεί το όνομα και την ιδιότητα του μνημονευθέντος ανδρός.
Αν όμως πάμε στον Χ. Κ. Οικονόμου: «Οι απαρχές τού χριστιανισμού στην Κύπρο», διδακτορική διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/0268#page/46/mode/1up σελίδα 45, βλέπουμε ότι το σημείο αμφισβητείται και ως προς τον συγγραφέα και ως προς την χρονολογία και ως προς το θέμα του.

Σε ιεραποστολικό ταξίδι του απ. Παύλου στην Έφεσο, εναντιώθηκαν σε αυτόν οι αργυροχόοι που επωφελούνταν από αγαλματίδια της θεάς Αρτέμιδος (Πράξ. 19,35). Μετά από ανασκαφική δραστηριότητα όχι μόνο βρέθηκαν διάφορα ειδώλια προς τιμήν της θεάς στην αρχαία Έφεσο, αλλά και ο ίδιος ο περί ου ο λόγος ναός.
Πρόκειται για ναό που χτίστηκε σε αντικατάσταση του αρχαιότερου που ήταν ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας. Πιθανολογείται ότι ο δεύτερος καταστράφηκε από τον  Χρυσόστομο κατά το 400μχ. Μας προσδίδει κάποιο στοιχείο αλήθειας το ότι αναφέρεται ότι ο Παύλος τον επισκέφτηκε?
Μήπως ήταν άγνωστο μέρος και ξαφνιαζόμαστε από την αναφορά του?

Ανασκαφές επίσης στην Κόρινθο αποκάλυψαν ότι ο Γάϊος, που αναφέρεται από τον απ. Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή του (16,23), ήταν υπεύθυνος για τα δημόσια έργα στην Κόρινθο. Συνεργεί λοιπόν η αρχαιολογική σκαπάνη στην αλήθεια της Αγίας Γραφής και συμπληρώνει το έργο της, σε αντίθεση με τις αντιεπιστημονικές απόψεις διαφόρων αθέων στοχαστών.
Αν εννοείς τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα που ξανάχτισε από τα θεμέλια την Κόρινθο, που είχε καταστρέψει ο Μόμμιος μάλλον δεν πρόκειται για αυτόν που φιλοξένησε τον Παύλο μια και πέθανε αρκετά π.χ.. Αν άλλον, ποιόν?

Επιγραφή που βρέθηκε κοντά στο θέατρο της παλαιάς Κορίνθου αποδεικνύει αληθινό και πάλι τον απ. Παύλο, όταν γράφοντας στους Ρωμαίους (16,23) αναφέρει κάποιον Έραστο ως αξιωματούχο της πόλης
ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἔραστος ὁ οἰκονόμος τῆς πόλεως καὶ Κούαρτος ὁ ἀδελφός.
Γιατί λες "αξιωματούχος" και όχι οικονόμος, αφού έτσι αναφέρεται? Μήπως πήρε κάτι το αυτί σου για το πρόβλημα της μετάφρασης του aedile? Ο aedile Erastus είναι αμφίβολο αν είναι ο Έραστος που στέλνει χαιρετίσματα μέσω του Παύλου. Για όποιον ενδιαφέρεται μια συνοπτική επισκόπηση του προβλήματος της σύνδεσης των δύο Έραστων σε ένα. http://corinthianmatters.com/2011/08/17/the-search-for-the-historical-erastus/

Ανακαλύφθηκε ακόμη και το «Λιθόστρωτο», ο τόπος που δικάστηκε ο Ιησούς, ενώ δεν υπήρχε πρωτύτερα καμία άλλη εκτός της Γραφής (Ιω. 19,13) μαρτυρία.
Μάλλον δεν καταλαβαίνω το νόημα. Δεν είναι δυνατό να εννοείς ότι βρέθηκε ένα λιθόστρωτο και αυτό είναι αξιολογίσιμη μαρτυρία.

Προσδιορίστηκε και ο χώρος της «Κολυμβήθρας της Βηθεσδά», που και πάλι αναφέρεται μόνο από την Καινή Διαθήκη, κατά τη διάρκεια ανασκαφών το 1988.
Και γιατί να μην βρεθεί στην τελική. Είναι κάτι περίεργο να αναφέρονται σε ένα μύθο(αν είναι μύθος) και κάποια πραγματικά στοιχεία που είναι γνωστά κατά την εποχή που κατασκευάστηκε ο μύθος?
Η πισίνα αναφέρεται στο βιβλίο των βασιλέων. Σε αυτό το σημείο ήταν χτισμένος ναός για τον Ασκληπιό και τον Σέραπη, που από την επέκταση των τειχών της Ιερουσαλίμ “μπαίνουν” εντός των τειχών. Οι πισίνα(ες) και κάποιες “βάθρες” στην περιοχή χρησιμοποιούντο σαν μέρος του “ασκληπιείο” και οι ειδωλολάτρες Έλληνες θεωρούσαν τον Ασκληπιό “σωτήρα”. Κατά την Βυζαντινή εποχή το ασκληπιείο μετατρέπεται σε εκκλησία. Τι το περίεργο να αντικατασταθεί το ασκληπιείο από την κολυμβήθρα της Βηθεσδά με τον άγγελο να θεραπεύει κανένα φουκαρά, αντί για τον Ασκληπιό και τους ιερείς – ιατρούς του. Και όταν ο νέος και αληθινός Σωτήρας, εμφανίζεται καταργείται ο παλαιός και ψεύτικος και ο ναός και το θεραπευτήριο γίνονται χριστιανική Εκκλησία. Κοινότυπο.
---------------------

Αυτοί που ψάχνουν για την Ατλαντίδα είναι πιθανότατα ρεαλιστές και έξυπνοι, αν αναζητούν μια περιοχή - πόλη που [B]ενδέχεται[/B] και να υπάρχει. Αυτοί που δέχονται εξ ορισμού την ύπαρξή της, χωρίς άλλα στοιχεία, είναι μάλλον υπερβολικά ευκολόπιστοι.
Και καλό είναι να προσέχουν γιατί η υπερβολική ευπιστία μερικές φορές βλάπτει, ή τουλάχιστον να μην απαιτούν από τους άλλους να μοιράζονται την ευπιστία τους.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ινδοευρωπαϊκή θεωρία, υπάρχει κάτι που ενοχλεί?

Δεν καταλαβαίνω τι δεν αρέσει σε κάποιους εθνικιστές στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία.
Μια και σύμφωνα με τις ενδείξεις, ο πρωταρχικός πυρήνας των ανθρώπων homo sapiences sapiences είναι πολύ μικρός, και η χρήση της γλώσσας είναι σημαντική για την συγκρότησή πολιτισμού και την επικράτηση χάρη στην διανοητική (εντάξει εδώ θέλει κάποια συζήτηση) υπεροχή, κάνουμε την υπόθεση ότι αρχικά όλοι οι άνθρωποι μιλούσαν μια κοινή γλώσσα. Την πρωτογλωσσα. Σε αυτό το συμπέρασμα έχουν καταλήξει και οι γλωσσολόγοι. από αυτήν εξελίχθηκαν πάμπολλες γλώσσες που μπορούν να ομαδοποιηθούν λόγο συγγενών χαρακτηριστικών σε λίγες σχετικά ομάδες. Μια από αυτές είναι η ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών.
Ένα σημείο που είναι μάλλον δύσκολο να απαντηθεί είναι αν κάποια στιγμή υπήρχε και μια ομάδα ανθρώπων, που να μίλαγε την υποθετική πρωτο-ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Αλλά δεν έχει και τόσο σημασία για την συζήτησή μας.
Μια από τις υπό-οικογένειες της ινδοευρωπαϊκής είναι η Ελληνική οικογένεια, ένας από τους κλάδους της η Μυκηναϊκή διάλεκτος (για την οποία έχουμε και γραπτά μνημεία με την γραμμική Β) εξελίσσεται σε Αττική, αυτή σε κοινή Ελληνιστική (που κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στην Μεσόγειο και γράφονται τα ευαγγέλια) και κάποια στιγμή φτάνουμε στην σημερινή Ελληνική γλώσσα που μιλάμε. Και η σημερινή Ελληνική γλώσσα είναι και ο μόνος απόγονος της Ελληνικής οικογένειας γλωσσικών διαλέκτων (εκτός αν θεωρήσουμε και τα τσακώνικα)
Οπότε η ινδοευρωπαϊκή θεωρία μας λέει ότι σε διάστημα κάπου 200.000 χρόνων η Ελληνική γλώσσα, εξελίχθηκε από την πρωτόγλωσσα.
Που και πως? Εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολο να απαντηθούν, μια και για να πούμε με βεβαιότητα θα χρειαζόμασταν γραπτά μνημεία. Και τα παλαιότερα βεβαιωμένα γραπτά της Ελληνικής οικογένειας είναι μόλις η γραμμική Β.
Οπότε προσπαθούμε να συνδυάσουμε γνώσεις αρχαιολογικές και γενετικές για να κάνουμε σχετικές υποθέσεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μέχρι σήμερα κάποια ευρύτερα αποδεκτή θεωρία για το που και πως εξελίχθηκε η πρωτόγλωσσα στην Ελληνική. Ξέρουμε που πάνω κάτω είναι η αρχή του νήματος, και που είναι το σημείο που φτάνουμε στην γραμμική Β. Για τα ενδιάμεσα, θα δούμε.

Πρωτόγλωσσα - ινδοευρωπαϊκή οικογένια - Ελληνική οικογένια - Μηκιναικά - Αττική - κοινή Ελληνιστική - Μεσαιωνική Ελληνική - σύγχρονα Ελληνικά.*
Οπότε η ινδοευρωπαϊκή θεωρία, κατά κάποιον τρόπο, είναι και λίγο φιλο-εθνικιστική. Η γλώσσα μας σήμερα αποτελεί εξέλιξη ενός απομονωμένου κλάδου, έτσι ώστε οι γλωσσικοί μας συγγενείς να είναι πολύ μακρινά ξαδέλφια...

*Μερικοί μελετητές αναγνωρίζουν διαφορετικούς σταθμούς, ή άλλες επί μέρους διαφορές, πχ ότι η κοινή Ελληνιστική προέρχεται από μίξη άλλων Ελληνικών διαλέκτων.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

SkamoΚαλαμάρι γεμιστό ©

μισό κιλό καλαμάρι καθαρισμένο.
ενάμισι φλιτζάνι ρίζι μπασμάτι
2 μέτρια κρεμίδια
2-3 σκελίδες σκόδρο
κουκουνάρια
μια δυο πιπεριές κόκκινες για να έχει και λίγο χρώμα
100-150 γρ τυρί γραβιέρα
1-2 φλυτζάνια λάδι
πιπέρι - αλλάτι

Πλένουμε καλά το καλαμάρι και ψιλοκόβουμε τα πλοκάμια και το κεφάλι.
Πλένουμε σε ένα σουρωτήρι το ρίζι (λέγεται ότι μερικές φορές του προσθέτουν κάτι σαν ασβέστη για να διατηρηθεί, πάντως κακό δεν κάνει λίγο πλύσιμο)
Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι, το σκόρδο, πιπεριά, τυρί.
Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το ρίζι και τα ψιλοκομένα πλωκάμια - κεφάλι (εάν είναι αποφλοιωμένο άβραστο, εάν είναι αναποφλοίωτο, πρέπει να το βράσουμε μέχρι να "βαστάει" και να το σουρώσουμε πρώτα).
Στο τηγάνι προσθέτουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και αφού σωταριστούς λίγο προσθέτουμε και ένα ποτήρι νερό ώστε να βράσουν. Αλατοπιπερώνουμε με μέτρο και τα αφήνουμε λίγη ώρα, ώστε να δέσουν, μετά τα κατεβάζουμε από την φωτιά.
Προσθέτουμε το τυρί, την πιπεριά και τα κουκουνάρια και ανακατεύουμε.
Με αυτό το μείγμα για γέμιση γεμίζουμε τα καλαμάρια και τα απλώνουμε σε ένα μικρό ταψί. Αν θέλετε τα στερεώνεται με μια οδοντογλυφίδα.
Ότι περισσέψει το βάζουμε και αυτό στο ταψάκι.
Μισή ώρα με τρία τέταρτα στους 200 βαθμούς θα είναι αρκετά. Αν δείτε ότι αρπάζει γρήγορα από πάνω, μπορείτε να το σκεπάσετε από πάνω με αλουμινόχαρτο.

Τα καλαμάρια είναι υπέροχα σαν φαγητό από ότι μου λένε. Νομίζω ότι και ζωντανά δεν είναι άσχημα. Ως χορτοφάγος, εύχομαι να τα σιχαθείτε σύντομα. Κακή σας όρεξη.

Oμελέτα με κολοκυθανθούς αλά σκαμ ©

Θέλουμε μια γαβάθα κολοκυθανθούς, όχι τσιγκουνιές γιατί μαζεύουν στο ψήσιμο. Συνήθως στη λαϊκή τους πετάνε, οπότε ζητάτε και σας δίνουν, αλλά και τα κολοκυθάκια δεν πάνε χαμένα... Προσοχή να είναι ολόφρεσκοι και καλοκαμωμένοι...
Τυρί φέτα ή ξυνομυζήθρα κρητική μαλακιά.
τέσσερα αυγά, (ομελέτα φτιάχνουμε όχι κουτσουλιά)
λάδι
πιπέρι (αλάτι έχει αρκετό το τυρί)
Λίγο αλεύρι και νερό.
Για τις ποσότητες προσευχηθείτε στον πανάγαθο να πέσετε μέσα, στη τύχη τα βάζω.

Πλένουμε καλά τους ανθούς και τους ψιλοκόβουμε, προσέχοντας τον εσωτερικό στήμονα, να μην έχει μαλακώσει, αν έχει μαλακώσει παίρνοντας γλοιώδη υφή τον πετάμε και κρατάμε μόνο τα φύλα.
Με το αλεύρι και λίγο νερό φτιάχνουμε μια πολύ νερουλή ζύμη.
Προσθέτουμε μια δόση πιπέρι που να αντέχει το στομάχι μας.
Τρίβουμε ή ψιλοκόβουμε το τυρί ανάλογα με το είδος του.
Σπάμε τα αυγά και τα χτυπάμε με την πολύ νερουλή μας ζύμη.
Ρίχνουμε μέσα τους ανθούς και το τυρί και ανακατεύουμε.
Μόλις κάψει το λάδι στο τηγάνι απλώνουμε μέσα το μείγμα και ρίχνουμε ένα ανακάτεμα καλού κακού.
Αν είσαστε από τους προνομιούχους που έχουν ομελετιέρα, την κάνατε λαχείο. Αν όχι μην δοκιμάσετε να την γυρίσετε στον αέρα, ιδίως αν βόσκει κανένα σκυλάκι ή γάτα εκεί γύρο. Αρκεστείτε στην γεύση και θυσιάστε την εμφάνιση.
Αν καταφέρετε και στραγκίσετε και το λάδι αγγίξατε την τελειώτητα.

Χταπόδι ταλιατέλες.

1-1,5 κιλά χταπόδι.
μισό κιλό ταλιατέλες
5-6 φύλα δάφνης
πιπέρι
αλάτι
0,5 ποτήρι κρασί
λάδι

Δυστυχώς αν και χορτοφάγος μαγειρεύω συχνά και ζώα.
Από τον ψαρά της γειτονιάς μας αγοράζουμε το χταπόδι μας, γιατί αν δεν είναι φρέσκο δεν θα λέει και πολλά (εκτός αν δεν έχει χτυπηθεί καλά, τότε καλύτερα να μείνει καμιά βδομάδα κατάψυξη για να μαλακώσει.). Πλένουμε καλά το χταπόδι.
Το κόβουμε σε μπουκίτσες και το ρίχνουμε στην χύτρα ταχύτητας για να σωταριστεί με το λάδι.
Αφού το αφήσουμε λίγο να κάψει, το σβήνουμε με το κρασί.
Ρίχνουμε την δάφνη και το αλατοπίπερο.
Προσθέτουμε λίγο νερό, καπακώνουμε και το αφήνουμε να βράσει για περίπου 15 λεπτά από το σφύριγμα της βαλβίδας.
Ανοίγουμε την χύτρα και προσθέτουμε τις ταλιατέλες με νερό ώστε να ψιλοκαλύπτονται. Αν έχουμε υπομονή τις αφήνουμε να μαλακώσουν σιγά σιγά, αν όχι τις σπάμε....
Ανακατεύουμε και κλείνουμε. βράζουμε για άλλα 5 λεπτά μετά το σφύριγμα της βαλβίδας, το κατεβάζουμε από την φωτιά και το ανοίγουμε. Βεβαιωνόμαστε ότι έβρασαν όλα καλά, ανακατεύουμε και το αφήνουμε να ησυχάσει για καμιά ώρα, ώστε δέσει η σάλτσα και να πιουν λίγο οι ταλιατέλες.
Αν χρειαστεί προσθέτουμε και λίγο λάδι.
Οι χρόνοι παίζουν νομίζω από χύτρα σε χύτρα.

Ψητά λαχανικά αλά σκαμ.

Τον χειμώνα αντέχουμε να βάλουμε και καμία κατσαρόλα πιο πολύ, οπότε....

Πατάτες
καρότα
κολοκύθια
ξυνομυζίθρα
ντομάτες
κρεμύδια
4 αυγά
λάδι.

Καθαρίζουμε και κόβουμε σε κομμάτια τις πατάτες, μικρότερα τα καρότα και μεγαλύτερα τα κολοκύθια.
Τα βράζουμε στο καλάθι της χύτρας, στον ατμό, (πατάτες, τα καρότα και τα κολοκύθια) σε τόσο χρόνο ώστε οι πατάτες να τρώγονται αλλά να λιώνουν στο στόμα. (στη δική μου χύτρα 10 λεπτά).
Απλώνουμε σε ένα ταψί τις πατάτες, καρότα και τα κολοκύθια.
Με το χέρι θρυμματίζουμε την ξυνομυζίθρα (προτιμάμε μαλακή, αλλά μπορούμε να βάλουμε και φέτα) και την απλώνουμε πάνω από τα άλλα στο ταψί.
σε ένα τηγάνι ή και στην χύτρα για να μην λερώνουμε τσιγαρίζουμε ελαφρά το κρεμύδια και τα απλόνουμε και αυτά μαζί με τις ντομάτες κομμένες σε φέτες.
Σπάμε 4 αυγά και τα ρίχουμε μάτια (ναι χωρίς να τα χτυπήσουμε, αλλά να μην κάτσουν και πάνω στις ντομάτες) μέσα στο ταψί μοιράζοντάς τα όσο καλύτερα μπορούμε.
Από πάνω ρίχνουμε μια δόση λάδι φροντίζοντας να πάει σε όσο περισσότερα μέρη γίνεται.
Το ψήνουμε σε 200 βαθμούς στο φούρνο για 40 περίπου λεπτά. Ή όσο να πάρουν λίγο χρώμα οι πατάτες.
Η σειρά που τα βάζουμε δεν είναι κρίσιμη, ούτε και οι αναλογίες. Αν σας έχει ξεμείνει κανένα άλλο λαχανικό πχ πιπεριά δεν βλάπτει μια δοκιμή.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Αιθέρας


από την βικιπέδια...
Αιθέρας σύμφωνα με την αρχαία και την μεσαιωνική αντίληψη ήταν το υλικό που γέμιζε τον χώρο του σύμπαντος γύρω από την γήινη σφαίρα.
Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο, μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος. Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο. Ο αιθέρας πίστευαν ότι είχε το σχήμα του κανονικού δωδεκάεδρου, γιατί ήταν το μοναδικό κανονικό στερεό του οποίου το ανάπτυγμα δεν αναλυόταν σε ορθογώνια ή ισοσκελή τρίγωνα. Έτσι, του απέδιδαν ξεχωριστές ιδιότητες, αφού ο κόσμος τον οποίο δομούσε ήταν ιδανικός και η κατοικία των θεών. Η ιδέα αυτή για τον αιθέρα διατηρήθηκε και στο Μεσαίωνα με την Αλχημεία.

Άλλη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι ότι τα πέντε στοιχεία αποτελούν διαφορετικές καταστάσεις της ύλης. Οι τρεις καταστάσεις στέρα, υγρή και αέρια είναι απλές στην σύλληψή τους. Η φωτιά θα μπορούσε να αποτελεί την κατάσταση της ύλης σαν κβάντα ενέργειας και ο αιθέρας να αποτελεί την κυματική μορφή της ύλης.

Μια πιο συμβολική προσέγγιση στην έννοια των στοιχείων είναι να θεωρήσουμε την γη σαν την υλική μας φύση, το νερό σαν στον συναισθηματικό κόσμο, τον αέρα σαν την διανόηση, την φωτιά σαν την φυσική ενέργεια και την πράνα σαν την πεμπτουσία. Η έννοια της πράνας νομίζω ότι έχει καταγωγή από τον Ινδουισμό. Αναφέρεται σε μια ζωοποιό ενέργεια που υπάρχει διάχυτη στο σύμπαν. Τα έμβια όντα θεωρούνται κατά κάποιον τρόπο σαν δέκτες – συσορευτές αυτής της ενέργειας, χάρη στην οποία εκδηλώνεται το φαινόμενο της ζωής.
Υπάρχει μια αντιστοιχία της πράνας με το «τσι»

Το Τσι είναι η Κινέζικη λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει "τη φυσική ενέργεια του σύμπαντος".Αυτή η ενέργεια, αν και ονομάζεται φυσική, είναι πνευματική ή υπερφυσική και είναι μέρος ενος μεταφυσικού, όχι εμπειρικού, συστήματος αξιών. Το Τσι πιστεύεται οτι περιβάλλει όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρωπίνου σώματος. Τέτοια μεταφυσικά συστήματα αξιών γενικά αναφέρονται σαν τύποι του βιταλισμού.Μια απ' τις βασικές έννοιες που σχετίζονται με το Τσι είναι η έννοια της αρμονίας. Η διατάραξη, είτε στο σύμπαν είτε στο σώμα, είναι αποτέλεσμα της δυσαρμονίας, κάποιων πραγμάτων δηλαδή που είναι εκτός ισορροπίας και πρέπει να επανέλθουν σε ισορροπία.

Με μια άλλη (μεταφυσική) προσέγγιση το κενό αποτελεί το πέμπτο στοιχείο. Με το κενό που αναζητά ο διαλογιζόμενος. Το κενό που περιέχει τα πάντα.
Μερικές θεωρίες φαίνονται απλοί παραλογισμοί. Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί είναι όντως παραλογισμοί. Αλλά μπορεί να οφείλεται και στο ότι δεν υπάρχει το κατάλληλο πλαίσιο επικοινωνίας, οι κατάλληλες λέξεις για να εξηγήσουμε κάποιες εμπειρίες. Την αίσθηση του κενού στο διαλογισμό, που είναι τόσο γεμάτη από ενέργεια πως να την περιγράψουμε. Ή την αίσθηση του εγώ που αποσύρεται, και όμως αφήνει στην θέση του κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Τι λέει η επιστήμη για το θέμα:
Μόλις ανακαλύψαμε μέσω αστρονομικών παρατηρήσεων, ότι το φως χρειάζεται κάποιο χρόνο, για να ταξιδέψει οι επιστήμονες αναρωτήθηκαν για τη φύση του φωτός. Επειδή το φως είχε κυματικές ιδιότητες, δηλαδή συμπεριφερόταν σαν κύμα, συμπέραναν ότι ήταν κύμα. Το επόμενο ερώτημα ήταν σε ποιο υλικό μεταδιδόταν αυτό το κύμα, μια και τα μέχρι τότε γνωστά «κύματα» μεταδίδονταν σε κάποιο υλικό. Επειδή δεν υπήρχε κάποιο απτό – γνωστό υλικό που να χρησιμοποιείται για την μετάδοσή τους, αποφάσισαν να υποθέσουν την ύπαρξη ενός που το ονομάσουν αιθέρα χρησιμοποιώντας την αρχαία ορολογία.
Μετά την ανακάλυψη του ηλεκτρομαγνητικού κύματος οι επιστήμονες θεώρησαν ότι φύση του ταυτίζεται με του φως. Παρατηρήθηκε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα είναι εγκάρσια, και επειδή τα εγκάρσια κύματα διαδίδονται στα στερεά συμπέραναν ότι ο αιθέρας ήταν κατά κάποιον τρόπο «στερεός» ή ορθότερα έχει κάποιες από τις ιδιότητες που αποδίδουμε στα στερεά! Αυτό οδήγησε σε διάφορες κοσμολογικές θεωρίες που ταύτιζαν το σύμπαν με τον αιθέρα και ερμήνευαν την ύλη ως δίνες του αιθέρα. Κάπως έτσι θεωρείται ότι συμβαίνει και σε σύγχρονες ερμηνείες της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, όπου αντί για αιθέρα, χρησιμοποιείται ο χωροχρόνος.
Οι επιστήμονες που υποστήριζαν τη θεωρία του Αιθέρα, είχαν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα... Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος. Αν και όλα αυτά δεν ακούγονται και τόσο επιστημονικά...
Οι Μίκελσον και Μόρλεϋ επηρεασμένοι από αυτές τις θεωρίες, αποφάσισαν να μετρήσουν την ταχύτητα του φωτός, προς διάφορες διευθύνσεις. μετρώντας ουσιαστικά την ταχύτητα του αιθέρα ως προς τη γη ή για την ακρίβεια, ως προς τη διάταξη του πειράματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο αιθέρας ήταν ακίνητος ως προς τη γη. Η πιο πειστική θεωρία για την ερμηνεία του φαινομένου ήταν ότι δεν υπήρχε αιθέρας.
Περιγραφή του πειράματος υπάρχει στη σελίδα http://en.wikipedia.org/wiki/Michelson%E2%80%93Morley_experiment
Το 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τη Θεωρία της Σχετικότητας (Ε=mc²), που έδειξε πως δεν απαιτείται αιθέρας, για την διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στο κενό.
Στη φυσική, ως κενό ορίζεται η απόλυτη απουσία ύλης σε μια περιοχή χώρου. Αλλά εκτός από την ύλη υπάρχουν και οι ιδιότητες του χωροχρόνου...
Ο αιθέρας λοιπόν επανέρχεται με μια διαφορετική προσέγγιση, παρατηρώντας ότι ο χώρος είναι προικισμένος με φυσικές ιδιότητες, μπορούμε να πούμε ότι το κενό, δεν είναι απλά και απόλυτα κενό. Μια θέση που ανέφερε και ο Αϊνστάιν.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Αϊνστάιν, ήταν να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε έναν «άδειο χώρο». Στην περίπτωση αυτή, οι εξισώσεις πεδίου, προβλέπουν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει πεδίο βαρύτητας, όπως ακριβώς συμβαίνει έξω από τα άστρα όπου ο χώρος θεωρείται κενός από ύλη, αλλά ταυτόχρονα υφίσταται σε αυτόν, το αστρικό βαρυτικό πεδίο. Άρα η Γενική Σχετικότητα προβλέπει την παρουσία «γεωμετρίας» στο χώρο, ακόμα και με απουσία της ύλης. Για τον Αϊνστάιν, η παρουσία της γεωμετρίας ή με άλλα λόγια του βαρυτικού πεδίου που απλώνεται σε αυτόν, αποκτά μια άλλη υφή με απολύτως φυσική σημασία, και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η περίπτωση του απόλυτου κενού.
Στην κβαντική φυσική, έχει αποδειχθεί η αρχή της απροσδιοριστίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Αυτό δεν έχει πρακτική εφαρμογή σε μακροσκοπικό επίπεδο, αλλά μόνο σε υποατομικό επίπεδο. Όσο ακριβέστερα γνωρίζεις το ένα πχ. την ταχύτητα, τόσο πιο ακαθόριστα γνωρίζεις το άλλο. Έτσι, η τιμή του πεδίου του «κενού» χώρου, δεν είναι δυνατόν να είναι ίσο με «μηδέν», γιατί τότε θα παραβιαζόταν η αρχή της απροσδιοριστίας.
Έτσι στον ΚΕΝΟ ΧΩΡΟ, (τον χώρο που δεν περιέχει ούτε ύλη ούτε ενέργεια), το πεδίο δεν μπορεί να διατηρείται ακριβώς ίσο με μηδέν, γιατί τότε θα παραβιαζόταν η αρχή της απροσδιοριστίας. Αν δεν υπήρχε καθόλου πεδίο, τότε η ένταση του πεδίου θα είχε μια ακριβώς προσδιορισμένη τιμή, την μηδενική. Επίσης, θα υπήρχε και ένας ακριβώς προσδιορισμένος ρυθμός χρονικής μεταβολής, ο μηδενικός. Όμως, ποτέ και σε κανένα χωροχρονικό τόπο, ο οποίος υπακούει στην αρχή της απροσδιοριστίας, δεν είναι δυνατόν να έχουμε απολύτως προσδιορισμένη ένταση και ρυθμό μεταβολής της έντασης.

Πάλι από την κβαντομηχανική. Από την στιγμή που δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε την ταχύτητα και την θέση ενός σωματιδίου, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ένα σημείο είναι κενό. Δεν είναι σίγουρο καν ότι υπάρχει κενό. Η φύση των σωματιδίων μάλλον δεν έχει την καθορισμένη μορφή, που αντιλαμβανόμαστε σε ένα απτό υλικό αντικείμενο. Χρωστάω ακόμα το σχετικό μάθημα, οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά, πάνω στο πια είναι η πραγματική τους φύση. Αν την ξέρουμε...

χρεοκοπία και κούρεμα

Ένα ένα. Από την μια χρεοκοπία και από την άλλη κούρεμα και δανεισμός και μέτρα.
πρίν από όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμφωνεί με το να παρθούν επί πλέον μέτρα, πάρα πολλά μέτρα, τσουβάλια μέτρα. Το θέμα είναι τι μέτρα?
Ας πούμε ένα μέτρο, απλό και εύκολο στην εφαρμογή. αύξηση του χρόνου περί ευθύνης υπουργών στα 100 χρόνια και μεταβίβαση της αρμοδιότητας δικαστικής έγκλισης στο δικαστικό σώμα. Υποθέτω ότι σε δημοψήφισμα θα έπαιρνε 70-99%.
Ή ένα άλλο μέτρο. Αύξηση της φορολογίας των οφ σορ στα 30% της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων που κατέχουν σε ετήσια βάση. Πάλι ανάλογα ποσοστά βλέπω.
Άρα οι Έλληνες πολίτες δεν είναι ενάντια σε μέτρα, αλλά σε ποια μέτρα. Και είναι σαφές ότι ανάλογα μέτρα, θα έχουν θετικό αντίκτυπο στον περιορισμό των εξόδων του δημοσίου.

Πάμε τώρα να ξεκαθαρίσουμε ένα βασικό ζήτημα, από την μια έχουμε πτώχευση και από την άλλη σενάρια διάσωσης. Η πτώχευση έχει όλα τα κακά που αναφέρονται (ίσως δεν είναι σαφές αλλά ας το δεχθούμε σαν υπόθεση εργασίας). Οπότε θα είναι θετικό να ισχύσει κάποιο σενάριο διάσωσης. Ναι, έχετε ακούσει κανένα?
Εγώ όχι.
Ακόμα και με κούρεμα 99.999% χωρίς κάποια στρατηγική που να διαμορφώνει νέα δεδομένα, απλά μεταθέτουμε το πρόβλημα. Και εγώ μεν που έχω τα χρονάκια μου, με λίγη τύχη μπορεί να τα τινάξω μέχρι να σκάσει πάλι το πρόβλημα, αλλά οι ποιο νέοι όχι.
Από όσο ξέρω μια επιχείρηση όταν δεν έχει στρατηγική αντιμετώπισης του χρέους της, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προχωρήσει σε πτώχευση. Η παράταση θα την οδηγήσει σε χειρότερη θέση.

Οπότε αν το ερώτημα είναι αύριο, περιμένοντας ένα από μηχανής θεό και ξεπουλώντας ότι έχουμε και δεν έχουμε, ή σήμερα ώστε να μας μείνει καί κάτι στην άκρη, η απάντηση νομίζω ότι είναι σήμερα.

Βέβαια ίσως να κάνω λάθος και να υπάρχει σενάριο και να μην το έχω καταλάβει.

Υπάρχουν λύσεις χωρίς πτώχευση. Πιθανά ναι. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.

Νομίζω ότι αν κάποιος έχει μια προβληματική επιχείρηση μπορεί να κάνει ένα σχεδιασμό, έτσι και εμείς. Μέχρι τώρα ακολουθούμε μια συνταγή που δεν φαίνεται να έχει και θετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν δύο λογικές σε αυτό το σημείο, δεν είναι καλή η συνταγή ή δεν την ακολουθούμε αρκετά καλά.
Μια ερώτηση λοιπόν μια και δεν ξέρω, η συνταγή αυτή έχει πετύχει πουθενά?

Μια άλλη ερώτηση είναι πως οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο? Αν βρούμε τι μας οδήγησε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να λύσουμε το πρόβλημα.
Ας πούμε η Ελλάδα πριν την ένωση είχε θετικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων, μόλις μπήκε το ισοζύγιο χειρωτέρεψε, (νομίζω κάπου -150%). και σήμερα είναι πολύ περισσότερο αρνητικό. Άρα κάτι δεν πάει καλά, και η Ε.Ε. θα πρέπει να δει το θέμα αν θέλει όντως να μας βοηθήσει.

---------------------------
Πάμε και σε ένα άλλο σημείο.
Αν πτωχεύσουμε, τα πράγματα θα είναι δύσκολα για μας. Πολύ πολύ δύσκολα. Δεν αμφιβάλω.
Τι αντίκτυπο θα έχει στην Ε.Ε. αλλά και στην παγκόσμια οικονομία? Η Ελλάδα είναι μια ψείρα στα οικονομικά μεγέθη της ένωσης. Παρόλα αυτά μια ψείρα μπορεί να έχει δυσάρεστα αποτελέσματα αν ψοφήσει. Ίσως υπερβολικά δυσάρεστα.

Οσο δεν έχω δει πρόταση που να επιτρέπει την αποφυγή κατάρρευσης, (φυσικά με σοβαρές πιθανότητες σφάλματος, αλλά και κάποιον ρεαλισμό) λέω ότι αν είναι να βαρέσεις κανόνι καλό είναι να το βαρέσεις όσο γίνεται νωρίτερα. Έτσι μεγιστοποιείς τις μελλοντικές δυνατότητες επανάκαμψης. Η παράταση ευνοεί όσους θα μετακομίσουν άμεσα στον παράδεισο, ενδεχομένως και τους πιστωτές μας.
Δεν λέω οτι δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά ότι μέχρι τώρα δεν έχουν προταθεί κάποιες βιώσιμες.

Για να το πω και διαφορετικά, το μοντέλο της Ε.Ε. παρουσιάζει λειτουργικά προβλήματα καθώς και συνολικά το φιλελεύθερο μοντέλο που προσπαθεί να εφαρμόσει η δύση. Σε αυτό το πλαίσιο οι λύσεις για τους αδύναμους κεφαλαιούχους (Ελλάδα), ιδίως αν αυτοί είναι και προβληματικοί στην διαχείριση, είναι να πάνε να πνιγούνε.
Αν δεις ρεαλιστικά αυτό που προτείνεται είναι να μειωθούν οι συνολικές απολαβές των πολιτών, ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές (με την κίνα?) οι επιχειρήσεις. Το ότι οι παραγωγικές δομές ενδέχεται να μην εξασφαλίζουν ακόμα και με σκλάβους ανταγωνιστικές δομές ή ότι έχοντας στρατιές ανέργων μεταναστών δεν επετεύχθει η ανταγωνιστικότητα, είναι άνευ σημασίας.
Τότε αν ο Θεός, γιατί αυτόν περιμένουν, βοηθήσει θα αποκτήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα έχουν πάλι με την βοήθεια του Θεού, εξαλειφθεί τα φαινόμενα λαμογιάς και όλα τα άλλα παθογενή φαινόμενα του κράτους (εκείνοι που θα μειωθούν είναι οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπαλήλοι, των οποίων το πραγματικό πρόβλημα, είναι η "μη εργασία" και όχι ο αριθμός τους και οι απολαβές του συνόλου τους) θα αρχίσει να μειώνεται το χρέος.
Α ναι ξέχασα, μια και είμαστε από τους πλέον σκληρά εργαζόμενους στην Ε.Ε., στον ιδιοτικό τομέα, θα πρέπει να εργαζόμαστε περισσότερο για να διασφαλίσουμε την ανταγωνιστικότητα, και θα πρέπει να έχουμε απολαβές τεταρτο-τριτοκοσμικές σε υγεία και δημόσια αγαθά.
Για τις συντάξεις δεν ανησυχούμε μια και θα αρχίσουν να τα τινάζουν όλο και νωρίτερα οι τρυπιοπαντελονάδες Έλληνες. Ήδη το να πάρει άνθρωπος πλήρη σύνταξη είναι θαύμα, όχι κατόρθωμα....

Πριν το 97 το ΚΚΕ προφήτευε ακριβώς αυτά που συμβαίνουν τώρα και φαίνεται ότι θα επακολουθήσουν. Πρέπει να σας πω ότι δεν τους πίστευα, θεωρούσα ότι υπερβάλουν. Όπως είπε και ο Παφίλης σε μια εκπομπή, δεν είναι μάντεις, αυτή είναι η δομή του συστήματος.
Συμφωνώ ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτες από την δομή του συστήματος. Αλλά η φτωχή μου γνώμη είναι ότι η συγκεκριμένες συνθήκες (Ελλάδα. Ε.Ε. διεθνής συγκυρία) και η γενικότερη στροφή του καπιταλισμού παγκοσμίως σε ένα φιλελεύθερο μοντέλο, αντί για ένα προστατευτικό μοντέλο εξομάλυνσης των αδυναμιών της ελεύθερης αγοράς, επιτείνουν δραματικά το πρόβλημα. 

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Απόλυτες διατυπώσεις.


Να διευκρινίσω κάτι. Συχνά χρησιμοποιώ απόλυτες εκφράσεις του τύπου "αυτό είναι έτσι". 
Στην συνομιλία μας έχουν μερικές νόρμες και με βάση αυτές προσπαθούμε να συνεννοηθούμε. Όταν λέμε ότι ξημέρωσε, εκφέρουμε μια απόλυτη πρόταση, πιθανά έχουμε κοιτάξει έξω από το παράθυρο και βλέπουμε τον ήλιο ψηλά. Αν όμως κάποιος μας έχει παίξει ένα ύπουλο παιχνίδι και έχει κατασκευάσει μια εικόνα περιβάλλοντος και βλέπουμε αυτή την εικόνα καλή ώρα σαν το The Truman Show
Ή αν είμαστε υπνωτισμένοι και βλέπουμε ανύπαρκτες εικόνες?
Μήπως λοιπόν πρέπει να δηλώνουμε ότι έχει ξημερώσει αν δεν μας κάνει κανείς παιχνίδια ή δεν είμαστε υπνοτισμένοι?
Ας πάρουμε μια γνώση που την έχουμε από άλλους. Ας πούμε ότι η γη κινείται. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Είχαν δίκιο αυτοί που μας την δώσανε? Μήπως όλοι τους ξεγελάστηκαν από τα φαινόμενα? Μήπως είναι πληρωμένοι από κάποιον για να μας λένε τέτοια? Πως μπορώ να ξέρω ότι οι άνθρωποι που μου δίνουν την πληροφορία είναι γνώστες? Ιδικά αν δεν είμαι σε θέση να κρίνω την συλλογιστική που χρησιμοποιούν? Αλλά μήπως δεν είμαι σε θέση να ξέρω πως έχω καταλάβει τι μου λένε? Μήπως έχουν περάσει χρόνια από τότε που άκουσα τις θεωρίες και έξω ξεχάσει τι μου είπανε? Μήπως διαλέγω ασυναίσθητα κάποια άποψη που με συμφέρει? Και αν αύριο βρεθούν νέα στοιχεία που να αποδεικνύουν λανθασμένη αυτή την θεωρία?
Ένα κάρο λοιπόν μήπως και αν?
Και όμως λέω με σιγουριά ότι η γη κινείται.
Τι όμως εννοώ. Τι εννοούμε όλοι μας τελικά όταν κάνουμε τέτοιες “απόλυτες” διατυπώσεις.
Μα ότι οι διατυπώσεις μας είναι απόλυτες μόνο σαν σχήματα λόγου και επιδέχονται αμφισβήτηση σε όλα τα σημεία που ανέφερα και σε πάμπολλα άλλα. Αλλά παρόλα αυτά το θέμα που αναφερόμαστε είναι αρκετά σίγουρο σύμφωνα με τις εμπειρίες μας, ώστε το να προσθέσουμε ένα “νομίζω” ή πολύ περισσότερο ένα κατεβατό όπως το ποιο πάνω να μην έχει αξία, μια και οι συζητητές μας γνωρίζουν καλά τι εννοούμε. Αντίθετα αν πραγματευόμαστε ένα θέμα για το οποίο οι αμφιβολίες μας είναι έντονες χρησιμοποιούμε μια πιο αμφισβητήσιμη φράση.
Ένα ακόμα σημείο. Είμαι πρόθυμος να αμφισβητήσω τις απόψεις μου. Αν κάποιος μου δείξει μια συλλογιστική που να είναι πιο καλοδεμένη ή κάποιο σημείο που η άποψή μου πάσχει, είμαι πρόθυμος να την τροποποιήσω ή να την αλλάξω τελείως. Όσο ποιο σίγουρος είμαι ότι η άποψή μου είχε σοβαρή αιτιολόγηση τόσο περισσότερο θα απαιτήσω μια σοβαρή αμφισβήτηση. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι καμιά άποψή μου δεν είναι θέσφατο. Άλλωστε έχω αλλάξει απόψεις σε σημαντικά σημεία της ζωής μου κάμποσες φορές. Για παράδειγμα στο θέμα της πίστης στον Θεό. Ή ακόμα και το παράδειγμα με την γη, έψαξα πολύ πρόσφατα να δω αν η άποψη είναι επαρκώς αποδεδειγμένη, γιατί μου έσπειρε αμφιβολίες ένας φίλος με μια απλή πρότασή του...
Οπότε το “ξημέρωσε” σημαίνει “νομίζω ότι ξημέρωσε” και το “η γη κουνιέται”, “νομίζω ότι η γη κουνιέται”.
Τουλάχιστον για μένα κάπως έτσι “νομίζω” ότι είναι τα πράγματα. Και νομίζω ότι αυτό ισχύει για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ακολουθούν την επιστημονική μεθοδολογία για να βάλλουν μια θεωρία.
Νομίζω” όμως ότι μερικοί άνθρωποι τα βλέπουν κάπως αλλιώς. Δεν είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν τις απόψεις τους, θεωρούν ότι οι απόψεις τους είναι αξιωματικά ορθές και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. 

Τέλος ακόμα και κάτω από το σκεπτικό που περιέγραψα οι απόλυτες διατυπώσεις δεν είναι ότι καλύτερο, και αν μπορούμε ίσως είναι καλύτερα τις αποφεύγουμε.  

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Μαζί τα έφαγαν

Οι επιδοτήσεις είχαν στόχο να διασφαλίσουν την ανάπτυξη περιοχών ή παραγωγικών διαδικασιών της Ευρώπης που βρίσκονταν σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση σε σχέση με το σύνολο.
Δεν ήταν δώρο αλλά προσπάθεια εξομοίωσης για να αντιμετωπιστούν δομικά προβλήματα που προκύπτουν από την ένωση.
Δηλαδή από την στιγμή που το κράτος μέλος δεν έχει την δυνατότητα μέσω συναλλαγματικής ισοτιμίας να ελέγχει το εμπορικό του ισοζύγιο, κάτι πρέπει να γίνει από την πλευρά της Ε.Ε. για να μη καταρρεύσει.
Το ότι μερικές παραγωγικές διαδικασίες που προστατεύονταν εντός κάθε μέλους, βρίσκονται ξαφνικά σε καθεστώς ανταγωνισμού χωρίς να μπορεί το κράτος μέλος να τις ενισχύει απαιτεί κάποια υποστήριξη για τη βελτίωση των συνθηκών παραγωγής ή αλλαγή της παραγωγής.
Η ευρωπαϊκή ένωση για να επιτύχει την ένωση, δεν ήθελε να ερημοποιηθούν κάποιες περιοχές ή να περάσουν σε χέρια ιδιωτών για ένα κομμάτι ψωμί.
Η καλλιέργεια της ελιάς που είναι ασύμφορη οικονομικά, αλλά σκόπιμη να διατηρηθεί, πρέπει να ενισχυθεί.
Αν υπάρχουν ποσοστώσεις για προϊόντα, πρέπει οι καλλιεργητές που πλήττονται να αποζημιώνονται από την ε.ε. που βάζει τις ποσοστώσεις, για να μην καταρεύσει η αγροτική οικονομία.
Και πολλά άλλα.
Κοινώς κανείς δεν μας χάρισε κάτι.
ήταν αποτελεσματικές αυτές οι ενισχύσεις? Προφανώς και όχι.
Γιατί? Υπάρχουν πολλοί λόγοι αλλά ένας από τους κυριότερους είναι ότι η ε.ε. δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να δημιουργήσει υγιή εμπορικά ισοζύγια, γιατί κάτι τέτοιο συνέφερε τα p.i.g.s. και όχι τον άξονα Γαλλία - Γερμανία.

Τι μας χάρισαν λοιπόν? τίποτα.
Πάμε ακόμα πιο πέρα. Οι ενισχύσεις πως χρησιμοποιήθηκαν? Κάποιες μπήκαν σε τσέπες, από ότι φαίνεται ένα μεγάλο μέρος, αλλά ένα ποσοστό έφτασε σε φυσικούς και θεμιτούς δικαιούχους.
Από αυτές που έφτασαν, ένα μέρος πήγε σε παραγωγικές δραστηριότητες με την μορφή εξοπλισμού, και ένα μέρος σε καταναλωτικά προϊόντα.
Πόσο είναι το ποσοστό που πήγε τελικά σε παραγωγικές δραστηρίοτητες, δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά οτιδήποτε πήγε σε καταναλωτικά προϊόντα, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της αξίας του εξοπλισμού, επέστρεψε σε ένα ποσοστό στον άξονα Γ.Γ. με την μορφή εξαγωγών τους.
Οπότε αυτό που έφαγε ο κοσμάκης, όσοι βέβαια ωφελήθηκαν από τα προγράμματα στήριξης, αποτελούσε μικρό μέρος της αξίας των ενισχύσεων, που έδωσε η ε.ε. Όχι για την ψυχή της μάνας της, αλλά για να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη αγορά με στοιχεία που ωφελούν κυρίως τον άξονα.
Κάτι ακόμα σχετικό με τα προηγούμενα. Οι p.i.g.s. αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στις εξαγωγές τους προς τρίτες χώρες, λόγο του υψηλού €. Σε αντίθεση ο άξονας μεταφέροντας μεγάλο μέρος των εξαγωγών του, εντός ε.ε. δεν σκοτίζεται και τόσο για το υψηλό €. Κατά μια έννοια μάλιστα ο Βοράς πριμοδοτείται από τον Νότο ώστε να αποκτήσει παραγωγικά τεχνολογικά πλεονεκτήματα και να ανταγωνιστεί τις τρίτες χώρες σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.

Πάμε τώρα στα δάνεια. Και πάλι τα δάνεια μπήκαν σε τσέπες και δεν πήγαν στο σύνολό τους για παραγωγικέ διαδικασίες. Αλλά εκτός από αυτό, τα επιτόκια δανεισμού τείνουν να αναγκάζουν τον δανεισμό να εξυπηρετεί, κυρίως το ίδιο το επιτόκιο. Άρα τα υπέρογκα ποσά που διαβάζουμε, δεν αποτέλεσαν ποτέ πλούτο τον οποίον έφαγαν με χρυσά κουτάλια οι Έλληνες. Αντίθετα αποτέλεσαν πλούτο που έφαγε, η ομάδα που νέμεται την εξουσία και που διεκδικούν οι πιστωτές να πάρουν από αυτούς που δεν έφαγαν...
Πάμε τώρα στα δάνεια που έχουν δώσει τελευταία οι πιστωτές μας. Δεν ξέρω ποιοι τελικά είναι αυτοί, αλλά από όσο γνωρίζω τα επιτόκια που απολαμβάνει η Ελλάδα, είναι κατά πολύ υψηλότερα από τα επιτόκια που απολαμβάνουν άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Άρα η μεσολάβηση, γιατί περί μεσολάβησης πρόκειται, δεν μας δίνει επιτόκια που είναι αντιμετωπίσιμα αλλά τοκογλυφικά. Δεν μπαίνω και στις ιστορίες του, πως και ποιος ασφαλίζει τα ελληνικά ομόλογα ή άλλα περίεργα που έχουν συμβεί, όπως οι ελεύθερες (χωρίς αντίκρυσμα) πωλήσεις ελληνικών ομολόγων πριν πάρει εξουσία το πασόκ. Η ουσία είναι ότι κανείς δεν μας έχει κάνει κάποιο δώρο.

Φυσικά η οικονομία μας είναι μια κουτσουλιά για το μέγεθος της Γερμανίας και θα μπορούσε να μας αφήσει να πτωχεύσουμε, χωρίς να βοηθά να πάρουμε τα τοκογλυφικά δάνεια, που διασφαλίζουν στην τελική τους δανειστές μας.
Δεν υπάρχει κανείς που να φαντάζεται ότι το κάνει από αγάπη. Ξέρει ότι όσο και να μην πειραχθεί η οικονομία της από το να χάσει 10εκ. πελάτες, ο αντίκτυπος στην ευρωζώνη θα είναι αρκετά μεγαλύτερος, και μέχρι στιγμής δεν έχει κάποιο πραγματικό κόστος η στάση της για την ίδια. Ο προβληματισμός από την κρίση στην Ελλάδα έχει επιφέρει μια μικρή ανασφάλεια στην ε.ε. και αυτό υπάρχει φόβος ότι θα γιγαντωθεί. Η ανασφάλεια αυτή σκιαγραφεί στον ορίζοντα το γνωστό πρόβλημα του καπιταλισμού που είχε προφητεύσει ο Μαρξ "καλά παράγω, αλλά που πουλάω"?

Ας δούμε όμως και κάτι ακόμα για τους χαραμοφάηδες Έλληνες. Δοκίμασε να συγκρίνεις τις αποδοχές του Έλληνα εργαζόμενου με τις αποδοχές ενός άλλου κράτους της ζώνης ευρώ, θα δείς ότι δεν είμαστε σε πλεονεκτική θέση αλλά μάλλον σε χειρότερη.
Αν συνυπολογίσεις ότι οι κρατικές παροχές, που απολαμβάνουμε είναι μάλλον χειρότερες από πολλές άλλες χώρες, μόνο σε πλεονεκτική θέση δεν είμαστε.
Σου θυμίζω ότι η δέσμευση για εξίσωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της ευρωζώνης, δεν είναι υπόθεση μόνο της εκάστης κυβέρνησης αλλά και συνολική δέσμευση της ε.ε.
Δηλαδή ως πολίτης της ε.ε. δικαιούμαι να απολαμβάνω ανάλογα αγαθά, με τους άλλους πολίτες της ε.ε. για τις υπηρεσίες που παρέχω. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, που δεν συμβαίνει, είναι χρέος και της Ε.Ε. να ψάξει λύσεις για το πρόβλημά μου.
Όμως το σημαντικό στο πιο πάνω είναι ότι δεν ζούσαμε κάποια παχυλή ζωή, όπως φαίνεται να νομίζουν πολλοί εκτός Ελλάδος. Μιλάω πάντα για το σύνολο, γιατί σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι που "τα έφαγε". Αλλά δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αυτό είναι ανέκδοτο.

Αάμε και σε κάτι ακόμα που λέγεται.
Μα δεν πήρες χρήματα από κάποιον που τα έφαγε? Άρα δεν έχεις εξ ορισμού συμμετάσχεις στο φάγωμα?
Υποθέτω ότι πήρα, και με αυτά αγόρασα και κάποια αγαθά, κάποια γερμανικά, κάποια ιαπωνικά, κάποια αμερικάνικα.... Άρα και οι πολίτες των χωρών που ξάνουν εξαγωγές στην Ελλάδα, τα φάγανε. Και μάλιστα γερά, μια και τα καταναλωτικά αγαθά με εξαίρεση τα τρόφιμα έχουν ελάχιστο κόστος παραγωγής σε σχέση με την αξία τους.
Άρα τα έφαγαν και οι Γερμανοί, άρα όλο και κάτι έφαγες και εσύ ο Ευρωπαίος.... και ίσως πιο πολλά από μένα.
Αφήνοντας τα αστεία. Αν οποιοσδήποτε πληρώνεται ένα λογικό αντίτιμο για την εργασία που όντως παράγει, δεν είναι ηθικά ή νομικά υποχρεωμένος, να ξέρει από που προέρχονται τα χρήματα που παίρνει, ιδικά όταν δεν υπάρχει κάποιος προφανής τρόπος να αξιολογήσει την διαδικασία απόκτησης των χρημάτων που μέρος τους καταλήγει στην τσέπη του για την εργασία του. Αν έχεις αμφιβολίες μπορείς να ρωτήσεις και νομικό. Εν το μεταξύ, φίλτατε πολίτη της Γερμανίας, εσύ τα έφαγες....

Ειδικά για τα χρέη της Γερμανίας, το πως κλείσανε οι λογαριασμοί του κατοχικού πολεμικού δανείου και οι αποζημιώσεις και κυρίως γιατί κλείσανε έτσι, είναι θέμα που δεν το γνωρίζω καλά. Υπάρχουν όμως αρκετά υπόνοιες για λοβιτούρες των ελληνικών κυβερνήσεων (τουλάχιστον από ότι διάβαζα του Καραμανλή). Οπότε, αν τυχών συμβαίνει κάτι τέτοιο, κάθε διεθνές δικαστήριο μπορεί να ακυρώσει την διαδικασία. μπορεί αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανε. οπότε τα θεωρώ χαμένα.

Τελειώνοντας το μόνο που βλέπω να μας δίνεται σαν ευκαιρία, είναι να ξεπουλήσουμε τον όποιον εθνικό μας πλούτο σε τιμή ευκαιρίας. με το συμπάθιο αλλά δεν θα το έλεγα υποστήριξη.
Όπως έχω πει και αλλού η Ελλάδα έχει καλύτερες επιλογές, ακόμα και η χρεοκοπία είναι καλύτερη επιλογή, αλλά αμφιβάλω αν συμφέρει άλλους από τους Έλληνες κάτι τέτοιο.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

skamosalat


Σαλάτα ή γεύμα?
Φασόλια ροβίτσα (γίνεται και με μαυρομάτικα αλλά προτιμώ την ροβίστα)
Για όποιον βιάζεται, τους δίνουμε μια βράση και σουρώνουμε, τα βράζουμε σε σκέτο νερό, τόσο ώστε να μην λιώσουν.
Αμύγδαλο λευκό, (αν το πάρουμε έτοιμο, θέλει να το αφήσουμε να μουλίασει λίγο.) το θρυμματίζουμε στο μπλέντερ
ντοματάκια ψιλοκομμένα ή ντομάτα, στο μπλέντερ.
κολοκυθόσπορο, ηλιόσπορο, κουκουνάρι.
μια γερή δόση λεμόνι
βασιλικό και μαϊντανό ψιλοκομμένο
λίγο πιπεριά κόκκινη τριμμένη (προσοχή λίγη)
πιπεριά πράσινη χοντροκομμένη
ξινόμηλο ψιλοκομμένο.
κρεμμύδι ωμό ψιλοκομμένο
λάδι ωμό. (μην το πνίξουμε, λίγο και αν λείπει, προσθέτετε μετά χωρίς πρόβλημα)
αλάτι μην βάλετε από την αρχή, αν θέλετε προσθέτετε μετά με το κιλό, με το λεμόνι και την πιπεριά, θα έχει αρκετά πικάντικη γεύση.
Καμιά ντομάτα φέτες για ντεκόρ με κλωναράκια μαϊντανό.
Τα ανακατεύουμε και καθαρίσαμε.
Οι ποσότητες δεν είναι κρίσιμες. Αν σας λείπει κάτι, βολευτείτε με τα υπάρχοντα.
τρεις μέρες στο ψυγείο αντέχει μια χαρά.
Μάλιστα όταν μείνει και μια μέρα μου φαίνεται ότι δένει καλύτερα.
Αν δεν φας όλο τον κουβά σηκώνεσαι χορτασμένος και ελαφρός από το τραπέζι.

Μην το αναδημοσιεύσετε χωρίς την άδειά μου, την έχω κατοχυρώσει.

Καλοκαίριασε καιρός για δροσερές σαλάτες.

Πατήστε στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγένθυνση Όνομα:  _DSC1189.jpg Εμφανίσεις:  10 Μέγεθος:  317,9 KB

Δροσερή σαλάτα αλά skam (όπως πάντα διατηρώ τα πνευματικά δικαιώματα)

Μαρούλι ή "σαλάτα" καλοπλημένο, και χοντροκομμένο. Αν έχει και δύο χρώματα καλύτερα
Ένα αβοκάντο σε μικρά κομμάτια
ντοματάκια κομμένα στην μέση, (για εμφάνιση και συνήθως και μυρουδιά)
τρία αυγά σφιχτά κομμένα στη μέση
μια χούφτα ελιές ξαρμυρισμένες ή με ελάχιστο ξύδι.
ένα αγκουράκι, αξεφλούδιστο κατά προτίμηση σε φέτες.
κόκκινη πιπεριά φλωρίνης, προτιμώ κομένη σε κομμάτια παρά σε ροδέλες που δεν καρφώνονται καλά...
αν σας βρίσκεται λίγος κολοκυθόσπορος ή κουκουναρόσπορος.
δυστυχώς δεν είχα και αντράκλα, νομίζω ότι θα πήγαινε, την άλλη φορά.
και τέλος από πάνω ρίγανη.
Όλα αυτά χρειάζονται μια μεγάλη πιατέλα. Αλλά αν νιώθεται κάπως παραδοσιακός ψάξτε για καμιά ξύλινη γαβάθα.
Το βάζουμε στο ψυγείο για καμιά ώρα, ιδικά αν τα υλικά μας δεν ήταν κρύα, και όταν σερβίρουμε προσθέτουμε το λάδι και το λεμόνι. Προτιμώ να μην τα βάλω από την αρχή, αλλά την τελευταία στιγμή.

Απέφυγα το κρεμμύδι για να γίνει κάπως πιο ελαφριά...
Το ψωμί χωρίς συζήτηση ολικής με προζύμι, από μερακλή φούρνο.
Αν δεν ζείτε χωρίς τυρί, προτείνω να προσθέσετε και μανουρομυζίθρα ή μαλακή ξυνομιζήθρα. Αλλιώς ότι έχει το ψυγείο.

Αν λέγεστε Γαργαντούας, ίσως θα χρειαστείτε και κυρίως πιάτο....

Ομελέτα αλλά skam


Τα κολοκυθάκια είναι εποχιακό εξαιρετικό λαχανικό, αλλά εκτός από νερόβραστα με λαδολέμονο, που είναι εξαιρετικά, προσφέρονται για για πιο άγριες απολαύσεις.

Κολοκυθάκια βρασμένα, μικρά, κομμένα σε φέτες πάχους 1-3 εκατοστών.
Κρεμμύδι ξερό κομμένο σε λεπτές φέτες
Πιπεριά πράσινη ψιλοκομμένη
Αυγά (3 έως 5 σε ένα μεγάλο τηγάνι)
Ξυνομυζήθρα αρκετή ώστε να χιονίσετε λίγο το τηγάνι.
Λάδι ελιάς, με μέτρο...
Ζεσταίνουμε το λάδι στο τηγάνι και τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι ελαφρά. Προσθέτουμε τα βρασμένα κολοκυθάκια και από πάνω ρίχνουμε τα αυγά. Λιώνουμε την ξυνομυζίθρα με το χέρι και την απλώνουμε από πάνω. Αφήνουμε λίγο να "ακούσουν" την φωτιά και απλώνουμε από πάνω την πιπεριά.
Τρυπάμε για να πάνε τα ζουμιά και από κάτω. Όταν πάρει να ψηθεί από κάτω έρχονται τα δύσκολα. Αν έχουμε ομελετιέρα την γυρνάμε εύκολα. Αν όχι, δεν πρόκειται το τέρας να γυρίσει πετώντας την στον αέρα. Σπάτουλα, κόψιμο και γύρισμα όπως όπως. Δεν πειράζει η εμφάνιση θα είναι καλή, ίσως και καλύτερη.
Μπορούμε να προσθέσουμε πιπέρι αλλά δεν χρειάζεται αλάτι αν έχουμε βάλει αρκετό τυρί.
Αν είμαστε μερακλήδες ή δεν χωνεύουμε πια πέτρες, την απλώνουμε πάνω σε χαρτί κουζίνας ή πετσέτα για να σουρώσει το πολύ λάδι.
Δεν είναι και ότι ελαφρύτερο, αλλά μόνη της θα βρει τον δρόμο της. Αν είναι βράδυ, αφήστε και κανένα κουβά κρύο νερό, δίπλα στο κρεβάτι...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν ο αγαπημένος σου άνθρωπος φεύγει

Συμπτωματικά την πέμπτη 10/12 γύρισα από την κηδεία ενός πολύ αγαπημένου μου φίλου. Νιώθω κάποιες τύψεις γιατί δεν του πρόσφερα περισσότερη βοήθεια, στην πολύ δύσκολη περίοδο της ασθένειάς του. Αλλά αφού πέθανε είναι πια αργά για να κάνω κάτι για αυτόν. Ίσως όμως έχω την δυνατότητα να κάνω μερικά πράγματα για μένα και για τους γύρο μου. Ίσως και να μην την έχω πραγματικά.
Είναι μικρή παρηγοριά αλλά δεν υπάρχει καλύτερος θάνατος από έμφραγμα στον ύπνο. Εύχομαι να μου συμβεί.

Ο θάνατος ενός προσφιλούς προσώπου προσφέρει κάποια ευκαιρία για προσωπική αλλαγή. Και καθώς είναι πολύ ''ακριβά αγορασμένη'' είναι κρίμα να την αφήνουμε να πάει χαμένη.
Είναι μια ώρα που αντιλαμβανόμαστε ότι το σπίτι μας καίγεται και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό. Ότι μπορούμε. Η ζωή περνά και οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες. Αξίζει να ζήσουμε όσο πιο μεστά γίνεται τις ώρες μας. Αξίζει να τελειώνουμε με εκκρεμότητες που ροκανίζουν τον πολύτιμο χρόνο. Να απολαύσουμε ότι μπορούμε. Δεν υπάρχει χρόνος για να ''σκοτώσουμε''.
Είναι μια ευκαιρία να βελτιώσουμε ή έστω να ξεκαθαρίσουμε, τις σχέσεις μας με τους γύρω μας. Μπορεί να μην υπάρχει αύριο. Είναι μια σκληρή υπενθύμιση ότι ο καλύτερος τρόπος να ζούμε την ζωή μας είναι σαν να μην υπάρχει αύριο.

Η ιδιαίτερη συναισθηματική κατάσταση που βρισκόμαστε κρύβει μια ακόμα, ακριβά αγορασμένη, ευκαιρία. Έχουμε απίστευτα περισσότερη ''ενέργεια''. Είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε με πολύ περισσότερη προσοχή, πράγματα που περνούσαν ανεπαίσθητα, είτε αυτά είναι κάτι χειροπιαστό όπως το πέταγμα ενός πουλιού, είτε η συναισθηματική μας κατάσταση. Έχουμε την σπάνια ευκαιρία να είμαστε πιο συνειδητοί.

Δυστυχώς αντί για να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να γίνουμε μια στάλα πιο συνειδητοί, συχνά προσπαθούμε να δραπετεύσουμε από τον πόνο. Όμως ο πόνος όταν τον κοιτάξουμε κατάματα χωρίς να τρέχουμε μακριά του, αν και δεν μικραίνει, παίρνει μια άλλη ποιότητα. Μια ποιότητα, την οποία από την στιγμή που ο θάνατος χτυπά την πόρτα μας, αξίζει να την ζήσουμε.
Δεν είναι εύκολο να εξηγήσω αυτά που θέλω να πω, αλλά κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τον σεβασμό και την αγάπη, για αυτούς που φεύγουν.

Ο πόνος που νιώθουμε δεν έχει σχέση με την ηλικία ούτε την δική μας, ούτε με αυτού που φεύγει. Εξαρτάται από την ταύτιση που έχουμε. Δηλαδή με το κατά πόσο μπορούμε να αντιληφθούμε τον εαυτό μας, χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Αν η παρουσία του κατακλύζει την ζωή μας, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Χάνοντας την μητέρα μου στα 44-45 μου, ενώ αυτή ήταν ήδη κάπου 85, ένιωσα πολύ περισσότερο πόνο από όσο όταν έχασα τον πατέρα μου (περίπου στα 28) και την αδελφή μου (περίπου στα 35). Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα πόναγα τόσο πολύ.
Νομίζω ότι σε αυτό έπαιξε ρόλο, ότι για περίπου δεκαπέντε χρόνια ήταν ο μόνος στενός συγγενής που είχα και μέναμε στο ίδιο σπίτι. Οπότε ήταν αδύνατο να προσεγγίσω τον εαυτό μου χωρίς την ύπαρξή της.
Βέβαια οι άνδρες ταυτίζονται περισσότερο με τις μητέρες και οι γυναίκες με τους πατεράδες. Αλλά νομίζω ότι δεν ήταν μόνο αυτό που έπαιξε ρόλο.
Με βοήθησε ότι ήξερα πολύ καλά, ότι η σελίδα έκλεισε και ότι δεν μπορώ να την ανοίξω πάλι. 

Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τον θάνατο της μητέρας μου. Όταν συνέβη, πολλοί μου έλεγαν να ζήσω να την θυμάμαι, δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα αυτής της ευχής. Για μένα το ερώτημα ήταν αν θα μπορούσα να ξεχάσω, έστω και λίγο.
Και αυτό στάθηκε αρκετά δύσκολο.

Όσο ζούσε, έκανα ότι μπορούσα για να την φροντίσω. Σίγουρα θα ήθελε περισσότερα, και ποιος δεν θέλει, και σίγουρα έχω ώρες ώρες τύψεις που δεν έκανα κάτι καλύτερο. Αρκετά λογικά όμως ξέρω, ότι έκανα ότι μπορούσα, αν μπορούσα περισσότερα θα τα έκανα. Τόσο μυαλό είχα, τόση ηθική είχα, τόσες δυνάμεις είχα, τόσα έκανα.

Όταν ο αγαπημένος σου άνθρωπος φεύγει, για μένα, είναι και η ώρα να αποδεχθείς τη απώλεια, τίποτα δεν θα τον ξαναφέρει πίσω. Ένα κομμάτι μας πεθαίνει μαζί του. Δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Για αυτό δεν έχει αξία ούτε για μάς, ούτε για εκείνον που έφυγε, να παλεύουμε να ξεφύγουμε από το γεγονός και να τροφοδοτούμε την λύπη.

Ο θάνατος μας δίνει ένα μάθημα ότι κάθε στιγμή είναι σημαντική και μοναδική, και ότι δεν αξίζει μια ζωή που περιμμένεις να την ζήσεις αύριο. Μακάρι να είχα μάθει καλά αυτό το μάθημα, όμως κάθε μέρα ανακαλύπτω πόσα λίγα διδάχθηκα από τόν θάνατο ανθρώπων, που ήμουν συναισθηματικά δεμένος.

Κάποτε "ξεχνάμε", αλλά αυτός που ξεχνάει δεν είναι πια αυτός που ζούσε όταν χάθηκε ο αγαπημένος. Δεν γιατρεύει ο πανδαμάτωρ χρόνος, ούτε ξεχνάμε, εμείς αλλάζουμε.

Το μνημόσυνο αποτελεί ένα κομβικό σημείο ψυχολογικά για το άτομο που πενθεί. Έχει περάσει αρκετός χρόνος για να αρχίσει να συνειδητοποιεί το γεγονός. Ο πόνος είναι έντονος, αλλά μπορεί να "αποχαιρετήσει" τον θανόντα συναισθηματικά και να νιώσει ότι ο κύκλος αυτός της ζωής του έκλεισε και καλείτε να ξεκινήσει πάλι από μια νέα αφετηρία.
Κάποιος θρησκευτικές προσεγγίσεις, θεωρούν ότι στο διάστημα αυτό ο αποθανών συνειδητοποιεί και αυτός την αλλαγή και αποδεσμεύεται πλέον από τον υλικό μας κόσμο. Στα πλαίσια αυτής της άποψης, οι τελετουργίες έχουν στόχο να βοηθήσουν τον θανόντα να απελευθερωθεί από τα δεσμά που τον κρατούν κοντά μας. Κάπως αιρετική άποψη, για τους πιστούς χριστιανούς.
Προσωπικά είμαι αγνωστικιστής. Όμως τήρησα τα θρησκευτικά μου καθήκοντα σε όλους τους θανάτους αγαπητών μου προσώπων. Και προσευχήθηκα για την αποδεύσμευση των ανθρώπων που έφυγαν. Η εμπειρία μου μου λέει ότι μετά τα 40 κάτι άλλαξε μέσα μου, και άρχισα να λειτουργώ. Δεν ξέρω αν το είχα γραμμένο μέσα μου και δούλεψε πάντως έγινε.
Μέχρι τότε, κλάψε, φώναξε, μίλησε, χτυπήσου, εκδήλωσε όπως νιώθεις τον πόνο σου για την αδικία του θανάτου. Μην κρατάς μέσα σου, ότι μπορείς να βγάλεις. Εγώ αυτό έκανα, και πάλι πολύ λίγα κατάφερα να βγάλω.
Και προχώρα. 

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Η λογική σαν αποτέλεσμα εξέλιξης, και η εξελικτική σαν λογικό συμπέρασμα. Κύκλος?

Η λογική αλλά και γενικότερα η αισθητική, ο πολιτισμός μας, πλέον θεωρούνται πιθανότατα αποτέλεσμα της εξέλιξης. Τι άλλο θα μπορούσαν και να είναι....
Όμως αυτή η άποψη, που είναι αρκετά διαδεδομένη και ισχυρή, καταλήγει σε ένα εγγενές πρόβλημα.
Αν με τη λογική μπορούμε να καταλήξουμε ότι υπάρχει εξέλιξη και με την εξέλιξη δημιουργείται η λογική, δεν εμπλεκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο, όπου προσπαθούμε να κατανοήσουμε το αίτιο με το αποτέλεσμα?
Δεν είμαι σίγουρος. Κατά την διαδικασία μερικοί υποστηρίζουν ότι ο κύκλος μετατρέπεται σε σπείρα, ώστε η συσσώρευση πληροφορίας να επιτρέπει την κατανόηση των φαινομένων. Θα μπορούσες να πεις, ότι η ίδια η διαδικασία παράγει κάτι που δεν έχει προκαθοριστεί σύμφωνα με τα σχέδια κάποιου κατασκευαστή, αλλά δημιουργηθεί μέσα από μια αυτοματοποιημένη διεργασία, για αυτό και ενδεχομένως ξεφεύγοντας από το όριο του θεωρήματος της μην πληρότητας του γκέντελ, ένα λογικό σύστημα να μην περιέχει αρκετή πληροφορία για να κατανοήσει τον εαυτό του.
Όμως το θέμα έχει και κάποιες άλλες συνιστώσες. Η εξέλιξη καθορίζεται από την αύξηση της αρμοστικότητας, αυτό σημαίνει ότι η λογική αυξάνει μεσοπρόθεσμα την αρμοστικότητα. Αλλά αν η λογική αυξάνει την αρμοστικότητα, κανείς δεν μας λέει ότι περιγράφει την αλήθεια. Δηλαδή αν η λογική έχει κάποιες εγγενείς αδυναμίες ως προς την προσέγγιση της αλήθειας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορούμε να τις δούμε, μια και βλέποντάς τες, είναι αμφίβολο ότι αυξάνεται η αρμοστικότητά μας. Κουφό έ!
Αυτό πάλι δεν σημαίνει ότι έχει αδυναμίες, στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία των εργαλείων μας. Προφανώς αυτό ισχύει για κάθε εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε το περιβάλλον και τον εαυτό μας (δεν τα διαχωρίζω), και όχι μόνο για την λογική, πχ για την διαίσθηση ή την θεία φώτιση.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, δεν είναι απαραίτητο δεν αμφισβητούμε εύκολα τις απόψεις μας ανεξάρτητα από το εργαλείο που χρησιμοποιήσαμε για την λήψη τους. Ίσως γιατί κάτι τέτοιο θα επηρέαζε αρνητικά την αρμοστικότητά μας, άντε να κάνεις παιδιά όταν ξέρεις ότι δεν ξέρεις αν ξέρεις τι σου γίνεται....
Τι αξία έχουν όλα αυτά, μάλλον καμιά.
Μέχρι να βρούμε ένα τρόπο να αντικειμενικοποιήσουμε τις πληροφορίες πέρα από την φύση μας, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε τα εργαλεία που μας έδωσε η φύση (προσωποποίηση για να μην παρεξηγιόμαστε). Αλλά και η αξιοπιστία τους μπορεί να αξιολογείται πάλι στα πλαίσια της εμπειρίας μας.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Ο Νώε και οι νεατερτάλιοι

Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της γέννεσης είναι ότι όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από ένα κοινό πρόγονο. Και ο αμεσότερος κοινός πρόγονος πρέπει να είναι θεωρητικά ο Νώε. Κάτι που θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ένδειξη για την αξία της γέννεσης, αν και παραπλήσιες συλλογιστικές βλέπουμε σε άλλες θρησκείες, αλλά και είναι μια ιδέα που προκύπτει αβίαστα από την παρατήρηση της αύξησης του πληθυσμού.
Βέβαια δεν έχουμε την εικόνα που παρουσιάζεται περί τριών χωριστών γραμμών απογόνων από τους γιούς του, κάτι που θα ήταν πολύ περίεργο, μια και θα έδειχνε ότι για μερικές γενεές οι απόγονοι του, προτιμούσαν να γονιμοποιούν τις αδελφάδες τους παρά τις ξαδέρφες τους. Οπότε και η ιδέα ότι δημιουργήθηκαν από τους απογόνους του Νώε τρεις γραμμές απογόνων κάπου μπάζει.

Όμως το αξιοπερίεργο είναι αλλού. Μετά τον κοινό πρόγονο μας, όπως φανερώνει η μοριακή βιολογία, οι Χόμο δεν ήταν απολύτως γενετικά αποκλεισμένοι από τους υπόλοιπους ανθρωποειδής. Και για αυτό εμφανίζεται στους λαούς που εξέρχονται από την Αφρική και μεταναστεύουν κυρίως προς τα βόρεια, μια πολύ μικρή επιμιξία με νεατερτάλιους.

Άρα είτε οι νεατερτάλιοι συνόδευσαν τον Νώε στην κιβωτό, είτε έφτιαξαν μια δική τους, είτε διασώθηκαν μερικοί, άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι διασώθηκαν και πολλοί άλλοι, πχ. Χόμο, είτε ο κατακλυσμός ήταν ανάμνηση τοπικής καταστροφής, (πχ τσουνάμι ή πλημμύρα) και διανθίζεται στο κείμενο. Είτε όντως υπάρχει κάπου σφάλμα στην γέννεση.

ένθεος παραλογισμός περί των αθέων

Υπάρχει ένας μόνιμος παραλογισμός που διακατέχει τους περισσότερους ένθεους συζητητές που έχω συναντήσει. Ευτυχώς όχι όλους.
Νομίζουν ότι οι άθεοι, άθρησκοι και αγνωστικιστές θέλουν να μην υπάρχει Θεός. Θέλουν να μην ενανθρωπίσηκε ο Χριστός. Θέλουν η χριστιανική θρησκεία να αποδειχθεί ανυπόστατη.
Λοιπόν όσοι έχουν αυτήν την εικόνα κάνουν λάθος.
Μάλλον δεν έχουν κάνει τον κόπο να σκεφτούν έστω και λίγο τι έχουν να κερδίσουν οι άθεοι, αν τελικά υπάρχει Θεός.
Φαντάζονται ότι ευχαρίστως θα αντάλλασαι ο άπιστος την αιώνια ζωή με την απόδειξη των ισχυρισμών του.
Κάθε άλλο, χίλιες φορές καλύτερα να πάνε οι αμφιβολίες ή οι αντιρρήσεις μου στο καλάθι των αχρήστων, τι λέω ένα εκατομμύριο, εκατό, χίλια εκατομμύρια φορές καλύτερα, και να κερδίσω την αιώνια ζωή. (Πληροφοριακά είμαι αγνωστικιστής).
Μερικοί κολλημένοι χριστιανοί, υποθέτουν ότι δεν θέλουν οι άπιστοι να υπάρχει Θεός για να μην καταλήξουν στην κόλαση. Συγνώμη αλλά εδώ μιλάμε για πλήρη ηλιθιότητα. Αν κάποιος άπιστος (πχ. άθεος) υποψιάζεται στο ελάχιστο την πιθανότητα να υπάρχει Θεός, με τις ιδιότητες της πανσοφίας και παναγαθίας, δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να υποθέτει ότι θα τον στείλει στην κόλαση. Ποιος ηλίθιος σας είπε ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας κακούς ανθρώπους. Όπως όλοι μας, πιστοί και άπιστοι, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε στα πλαίσια πάντα των δυνατοτήτων μας. Άσε που το να θεωρεί κανείς ότι ένας πανάγαθος Θεός επιτρέπει την ύπαρξη κόλασης, χωρίς να είναι πιστός, θέλει πολύ νοσηρή φαντασία.

Οι αντιρρήσεις δεν είναι επειδή θέλουμε να καταρρίψουμε την θρησκεία, είναι απολύτως ενάντια σε αυτό που θέλουμε. Αλλά παρόλο που είναι ενάντια σε αυτό που θέλουμε, αναζητητούμε και υποστηρίζουμε αυτό που κατανοούμε σαν πιο ορθή άποψη.

Χρησιμοποίησα πληθυντικό, ίσως μερικοί ελεύθεροι πίστης να μην συμμερίζονται τις απόψεις μου, σε αυτό το θέμα. Αλλά δυσκολεύομαι να υποθέσω ότι υπάρχουν κάποιοι που να μην θέλουν να υπάρχει θεός.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η επιστημονική τομή του Δαρβίνου

Η επιστημονική τομή του Δαρβίνου ήταν η "πρώτη" της εξελικτικής. Σήμερα βρισκόμαστε στην πέμπτη (έβο ντέβο), που ερευνά για παράδειγμα, την εμβρυογένεση και την μοριακή βιολογία, κάτι μάλλον αδιανόητο στην εποχή του Δαρβίνου. Όμως οι απόψεις του, ήταν ρηξικέλευθες και έθεσαν τις βάσεις της εξελικτικής βιολογίας, δίνοντας μια πολύ κομψή εξήγηση, σε ένα εξαιρετικά περίεργο φαινόμενο. Η εργασία του, δεν περιγράφεται με τις πέντε δέκα προτάσεις που θα βρούμε σε ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης βιολογίας. Αντίθετα βλέπουμε ότι διατύπωσε σοβαρές υποθέσεις σε μεγάλη έκταση σχετικών θεμάτων, που ακόμα και στην τέταρτη τομή της εξελικτικής (κοινωνίοβιολογία) εξακολουθούν να έχουν ενδιαφέρον. Αντί λοιπόν για εγκατάλειψη των θέσεών του, νομίζω ότι η εξελικτική αποτελεί "εξέλιξή" τους.

Σημειώνω και ένα ερώτημα από τη κοινωνιοβιολγία. Υπάρχει κάποιος λόγος να υποθέσουμε ότι η ο πολιτισμός μας είναι κάτι άλλο από το αποτέλεσμα της εξέλιξης του είδους μας στα πλαίσια του περιβάλλοντος που ζούμε? Για να το εξειδικεύσουμε, η λογική μας, η επιστήμη, η κουλτούρα, η αίσθηση του ωραίου, η ηθική μας, και η θρησκεία φυσικά, υπάρχει κάποιος λόγος να υποθέσουμε ότι έχουν καθοριστεί από κάποιους παράγοντες εκτός της επιβίωσης των γονιδίων και της διαχρονικής σχέσης μας με το περιβάλλον μας?
Για παράδειγμα η αλτρουιστική συμπεριφορά (θυσία προς χάρη άλλων), έχει σαφέστατα πλεονεκτήματα στην διαιώνιση των γονιδίων μας (προσοχή όχι των ατόμων). Άρα έχουμε κάθε λόγο να υποθέτουμε ότι αποτελεί εξελικτική "επιλογή" έμβιων όντων (δεν παρουσιάζεται μόνο στους ανθρώπους, είναι συνηθισμένη και σε άλλα είδη, ακόμα και εκτός των θηλαστικών, πχ. μέλισσες).
Δεν λέει κανείς ότι αποκλείεται να έχει βάλει το χεράκι της κάποια νοήμον οντότητα, αλλά υπάρχει κάποιος λόγος να θεωρούμε ότι όντως έγινε έτσι, εκτός της προσωπικής πίστης του καθένα μας?
----------------------

Σχετικά με το big bag υπάρχει (σε μια άλλη θρησκευτική προσέγγιση της γέννεσης, νομίζω στον ινδουισμό) μια πολύ ταιριαστή εικόνα ενός συστελλόμενου - διαστελλόμενου σύμπαντος (νομίζω ότι ταυτίζεται με το Βράχμαν). Όμως το ερώτημα είναι, η εκδοχή αυτή περιγράφει όντως την σημερινή επιστημονική θεωρία ή όποιος έχει καλή διάθεση μπορεί εύκολα να βρει ομοιότητες και να καταλήξει ότι οι θεμελιωτές αυτής της θρησκείας, είχαν ενόραση ή κάποια υπερβατική εμπειρία?
Γιατί με "καλή θέληση" και τα βιβλία του ταρζάν μπορούν να συσχετιστούν με βαριά φιλοσοφία. Για αυτό είναι μεν θεμιτή μια ελαστικότητα στην εξήγηση και η υπόθεση ότι κάποια εδάφια είναι συμβολικά, αλλά θέλει να κρατάμε και το μέτρο ώστε να μην μεταφράζουμε κατά το δοκούν.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Ποιους ονομάζομε Έλληνες, ανθέλληνες και πως αποκτάται η Ελληνική ιδιότητα

Είναι θέμα Συριακού (εκ του Σύριου) dna. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Όσοι το έχουν σε ποσοστό τουλάχιστον 98,3 % είναι Έλληνες.
Όσοι το έχουν, αλλά δεν το γουστάρουν είναι ανθέλληνες.
Η ασθένεια του ανθελληνισμού οφείλεται σε ανίατη μεταδοτική ασθένεια, που διασπείρουν οι ομοφυλόφιλοι οι μαύροι και οι ισλαμιστές.
Οι υπόλοιποι, ανήκουν σε άλλο ζωικό είδος, κάτι σε μαϊμού στο πιο άτριχο.
Η Ελληνική ιδιότητα, διαχέεται στα ζώα, όταν θηλυκά τους γονιμοποιούνται αποκλειστικά με καθαρόαιμους Έλληνες επιβήτορες, επί 5 τουλάχιστον γενεές, οπότε κατά την έκτη γενεά το ποσοστό Ελληνικού dna φτάνει στο πολυπόθητο 98,43 % και δικαιούνται το χαρακτηρισμό Έλληνες, ή πιο απλά άνθρωποι.
Απλά πράγματα.

Ιδικά ως προς την γλώσσα, συμπληρώνω.
Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη νοηματική γλώσσα διότι παράγει σύνθετες λέξεις που περιγράφουν με σαφήνεια το νοούμενο. Διαθέτει 70 τουλάχιστον εκατομμύρια γλωσσικούς τύπους. Είναι η μόνη γλώσσα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον προγραμματισμό υπολογιστών ανωτέρου επιπέδου. Η δομή της διατηρείται απαράλλαχτη εδώ και 5000 χρόνια. Από αυτήν κατάγονται όλες οι άλλες γλώσσες καθόσον είναι η πρωτογλώσσα. Η μαθηματική της δομή υποδεικνύει ότι αποτελεί επίτευγμα ενός πολύ ανώτερου πολιτισμού από ότι έχουμε γνωρίσει έως σήμερα. Δυστυχώς για μία και μόνο ψήφο επιλέχθηκαν τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα της Αμερικής, με αποτέλεσμα να στερηθεί η ανθρωπότητα την ευκαιρία να μάθει Ελληνικά. Ο κίσιγκερ και άλλοι διώκτες του Ελληνισμού έχουν ευθαρσώς δηλώσει ότι ο μόνος τρόπος να πλήξουμε τον Ελληνισμό είναι να καταστρέψουμε την γλώσσα του.
-----------------------------------

Ελπίζω να είναι ορατό ότι ειρωνεύομαι και δεν πιστεύω τα πιο πάνω.
Αν σαν φαίνονται ακραίες απόψεις δεν έχετε ψάξει αρκετά το διαδίκτυο....
Το κείμενο για την γλώσσα (επονομάζεται από τον Σαραντάκο Λερναίο και κυκλοφορεί σε πολλές εκδόσεις) θεωρώ ότι βλάπτει την Ελλάδα, και αυτό γιατί παρουσιάζει κάτι λανθασμένο για αυτήν, (θωπεύοντας τον εγωισμό μας, η γλώσσα μας είναι η καλύτερη όλων και μάλιστα με διαφορά). Έτσι και η εθνολογική συνέχεια του Ελληνισμού για δεν ξέρω και πόσες χιλιάδες χρόνια, (σε κάποια φόρουμ έχω δει και τις 100.000), επειδή κατά την γνώμη μου είναι λάθος, θεωρώ ότι βλάπτει την Ελλάδα, οι αλλαγές στα εθνολογικά στοιχεία από την αρχαία Ελλάδα μέχρι το σήμερα είναι τόσο μεγάλες που θεωρώ ότι οι Έλληνες του τότε είναι αδύνατο να ταυτίζονταν εθνικά με τους Έλληνες του σήμερα, αν με κάποια χρονομηχανή βρισκόμασταν παρέα.
Αντίστοιχα θεωρώ ότι η εθνική συνείδηση είναι μεταβαλλόμενη, μια και αλλάζουν συνέχεια κάποια στοιχεία της. Άρα δεν είναι διαχρονικό φαινόμενο αλλά εντοπισμένο χοροχρονικά. (προφανώς αυτό ισχύει και για τους Τούρκους ή του Αλβανούς ή τους φυρομίτες, και όλους τους λαούς του κόσμου) Μπορεί για σένα μια τέτοια άποψη να αποτελεί όνειδος και ευκαιρία για σπέκουλα από γείτωνες, αλλά για μένα αποτελεί την εικόνα που έχω για την αλήθεια και είμαι υποχρεωμένος να την δηλώνω και να την υποστηρίζω ενάντια σε απόψεις που θεωρώ ότι είναι λανθασμένες και στοχεύουν στο να ικανοποιήσουν τον εγωισμό μας ή να παράξουν μια εθνική ενότητα που θα στηρίζεται στον ετεροκαθορισμό (κάτι εν μέρη αναπόφευκτο, αλλά όχι στον βαθμό που συμβαίνει σήμερα).
Οπότε όσο και να σου φαίνεται περίεργο ακριβώς οι απόψεις περί αδιάλειπτης συνέχειας θεωρώ ότι βλάπτουν την Ελλάδα.
Αντίστοιχα οι απόψεις για την γενετική ομοιογένεια. Ή την διαφορετική ανθρώπινη καταγωγή (θεωρία πολυγένεσις).
Τι είναι η πατρίδα μας.
Ε.Αβδελα σελ. 33 Η εθνική ταυτότητα στο σχολείο.
Στις σύγχρονες προσεγγίσεις λοιπόν το έθνος γίνεται αντιληπτό όχι σαν πρωταρχική, φυσική και σταθερή οντότητα, αλλά ως ιστορικό φαινόμενο, το οποίο στην σημερινή του μορφή αποτελεί προϊόν και αποτέλεσμα της εθνικιστικής επιταγής "ένα έθνος ένα κράτος". Στόχος των εθνικιστικών κινημάτων ιστορικά ήταν να εξασφαλίσουν την πολιτική χειραφέτηση του έθνους. Η κοινή καταγωγή, η κοινή γλώσσα και η θρησκεία και οι κοινές παραδόσεις κλήθηκαν να εδραιώσουν την εθνική ταυτότητα, όπως την αντιλαμβανόμαστε στις σύγχρονες κοινωνίες. Βασική συνιστώσα στην παραγωγή και αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας μετά την δημιουργία του έθνους κράτους αποτελεί το ενιαίο και κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα πολιτιστικά αυτά κριτήρια που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον συμβολικό και φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό θεωρείται ότι βρίσκεται έχω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται. Έτσι τα έθνη προσδιορίζονται ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή η διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητος ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την στάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι έχω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της.
....................
Η συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα ως σήμερα, όπως θεωρείται ότι αποτυπώνεται στο χρόνο, στο χώρο και στον λόγο (σημ. ο λόγος εδώ, εννοείται σαν ιδιαίτερος τρόπος χρήσης της γλώσσας, που που συναρτάται με ένα ιδιαίτερο τρόπο του συλλογίζεστε.), αποτελεί βασiκή συνιστώσα της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, την οποία το σχολείο συνεχώς καλλιεργεί μέσα από τη διδασκαλία της ιστορίας, της γεωγραφίας και της γλώσσας.


Η καταγωγή, ιδωμένη σαν πολιτιστικό γεγονός, δεν αφορά την γενετική μας καταγωγή, αλλά το αν σήμερα το ίδιο το άτομο θεωρεί ότι οι γονείς του και γενικότερα η καταγωγή του είναι Ελληνική, παρά το αν είναι όντως.

Ένα από τα κρίσιμα στοιχεία στην εθνική ταυτότητα είναι η παρατήρηση ότι το έθνος δεν είναι μια διαχρονική και φυσική οντότητα, όπως και φαίνεται από τις ιδιότητες που το χαρακτηρίζουν. Αλλάζει καθημερινά όπως αλλάζουν και αυτές. Όταν προσπαθούμε να το ορίσουμε σαν διαχρονική φυσική οντότητα, καταλήγουμε σε άτοπα.

H προσωπική αίσθηση του ότι είμαι Έλληνας, ανεξάρτητα από το γιατί την έχω, αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο για την συγκρότηση της εθνικής μου ταυτότητα και ως εκ τούτου του έθνους.

Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος πειστεί ότι είναι Έλληνας, έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα στο να είναι όντως Έλληνας.
Σε αυτό το βήμα θα δυσκολέψει τον οποιονδήποτε, η πεποίθησή ότι η καταγωγή του δεν είναι Ελληνική. Ανεξάρτητα του αν είναι ή δεν είναι. Αλλά η συμμετοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η χρήση της Ελληνικής γλώσσας και λόγου, η ενσωμάτωση ποικίλων πολιτισμικών στοιχείων, η ισονομία του με τους άλλους Έλληνες πολίτες, τον καθιστά Έλληνα.
Ιδικά αν προσθέσουμε την αποδοχή από τα άλλα μέλη της ιδιότητάς του ως Έλληνα. (πχ ο Σκορτσιανίτης ή ο Ντέιλι).

Η άποψη του ότι τα έθνη είναι απότοκα του εθνικισμού και εμφανίζονται μετά την συγκρότηση των εθνικών κρατών, είναι (κατά την γνώμη μου) σε μεγάλο βαθμό ορθή, αν αναφερόμαστε στα έθνη - εθνικές ταυτότητες, όπως τα βιώνουμε σήμερα. Η διαφωνία μου σχετίζεται κυρίως με το ότι ανάλογα στοιχεία ομαδοποίησης βρίσκαμε και παλαιότερα αλλά σε μικρότερες αριθμητικά και πιο περιορισμένες γεωγραφικά ομάδες.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Οι σκύλοι γαβγίζουν τους μετανάστες, γιατί διαιθσάνοντε ότι τους βλέπουν σα μπριζόλες....

Οι σκύλοι γαβγίζουν τους μετανάστες, γιατί διαιθσάνοντε ότι τους βλέπουν σα μπριζόλες....
Δεν ξέρω αν αυτό έχει κάποια χροιά αλήθειας αλλά είναι αστείο να ασχολείται κανείς με απίθανους μύθους, όπως ότι υπάρχει μια συνομοσία ενάντια στην Ελλάδα για να μας καταστρέψουν και μας στέλνουν μετανάστες. Οπότε αφήνω στην άκρη τα απίθανα και πιάνω μόνο αυτά που έχουν κάποια σχετικά βάσιμη συλογιστική, έστω και αν καταλήγουν σε κατά την γνώμη μου λανθασμένα συμπεράσματα.

  1. Οι μετανάστες αυξάνουν την ανεργεία, ειδικά από την στιγμή που η ανεργεία είναι υψηλή στην χώρα μας.
Αν κοιτάξει κανείς την έρευνα του του Πανεπιστημίου της Αθήνας σχετικά με το θέμα, μάλλον δεν θα μπορέσει να διακρίνει ότι προκύπτει κάτι τέτοιο. (Κόντης : Βαθμίδα:Αναπληρωτής Καθηγητής, Τομέας:Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Γνωστικό αντικείμενο: Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις, Μητράκος : Τραπεζα της Ελλαδος , Ζωγραφάκης: Ο κ. Ζωγραφάκης Σταύρος είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται στη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή στο Τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Κομμάτια της υπάρχουν στις πιο κάτω παραπομπές http://emmedia.pspa.uoa.gr/publications/articles/assets/apasxolisi_metanaston.pdf
Το ίδιο δεν θα διακρίνει αν παρατηρήσει την εξέλιξη της ανεργίας στα χρόνια 1998-2010 http://www.3comma14.gr/pi/?survey=7675
Δεν θα πω ότι θα καταλήξει στα αντίθετα συμπεράσματα, γιατί αυτό θα απαιτουσε την εξέταση μέσω μιας σοβαρής έρευνας ενώ εδώ έχουμε μόνο μερικά στατιστικά, που αν δεν αναγνωστούν ορθά μπορεί να καταλήξουν σε λάθος αποτελέσματα.
Συμπέρασμα, ακόμα και να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν είναι γνωστό. Αυτό που ακούμε είναι αστικός μύθος.

  1. Η εγκληματικότητα και δη η κατά προσώπων βαριάς μορφή είναι ιδιαίτερα αυξημένη στους μετανάστες.
Αν κοιτάξει κανείς μερικούς πίνακες της αστυνομίας, θα δει ότι οι αριθμοί των Εγκλημάτων Ελλήνων είναι μάλλον μεγαλύτεροι από αυτούς των μεταναστών. Αυτό προφανώς και δεν είναι αξιόπιστη πληροφορία γιατί πρέπει να γίνουν αναγογές ώστε τα δείγματα να εξομοιωθούν, αφήνοντας μόνο την μεταναστευτική ιδιότητα και την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη για σύγκριση. Και αυτό είναι προφανές γιατί με μια πρώτη ματιά είναι αρκετό να συγκρίνουμε τους αριθμούς των Ελλήνων με αυτούς των μεταναστών. Αμέσως τα αποτελέσματα αλλάζουν. Οι μετανάστες λόγο του μικρότερου αριθμού φαίνεται να διαπράτουν πολλαπλάσιους φόνους από τους Έλληνες πολίτες. Αλλά τελειώνει εδώ η εξομοίωση του δείγματος? Φυσικά και όχι, ξέρουμε ότι οι φόνοι που διαπράτουν άνδρες είναι πολλαπλάσιοι των φόνων που διαπράτουν γυναίκες, και μια και οι μετανάστες είναι στην πλειοψηφία τους άνδρες θα πρέπει να εισάγουμε άλλο ένα παράγοντα στην έρευνά μας. Τελειώσαμε? Φυσικά και όχι. Η κατανομή των ηλικιών είναι το επόμενο, δεν θα περιμένουμε η στατιστική πιθανότητα εγκλήματος από ένα 70+ ετών άτομο να είναι η αυτή με ένα 30-40 ετών, άρα μια και οι μετανάστες συνοστίζονται σε μέσες ηλικίες θα χρειαστούμε ακόμα μια διόρθωση.
Είπαμε ότι θέλουμε να συγκρίνουμε την παραβατικότητα που έχουν οι μετανάστες και Έλληνες, οπότε θα πρέπει να προχωρήσουμε σε περεταίρω διορθώσεις στα στοιχεία μας. Διορθώσεις που αφορούν το κοινωνικό και οικονομικό προφίλ του δείγματος. Δεν είναι δυνατό να περιμένουμε ανάλογη παραβατικότητα από άτομα που έχουν την δυνατότητα να εργαστούν και από άτομα που είναι παράνομοι, με άτομα που έχουν κοινωνικό δίχτι προστασίας αν βρεθούν χωρίς χρήματα μια μέρα και άτομα που πεινάνε. Άλλην μορφή παραβατικότητας θα εμφανίσει κάποιος που μπορεί να βάλει το χεράκι του στον δημόσιο κορβανά ή να εκβιάσει χωρίς να εκτεθεί προσωπικά, και άλλη κάποιος που ζει στο δρόμο. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια έρευνα που να πέρνει υπόψη της όλα τα στοιχεία που απαιτούντε για την εξομοίωση. Αλλά είμαι σίγουρος ότι όσοι φωνάζουν για παραβατικότητα μεταναστών, αν υπάρχει δεν την έχουν υπόψη τους, μια και δεν την έχω δει να αναφέρεται πουθενά.
Τελειώσαμε. Όχι, από τα στοιχεία της αστυνομίας βλέπουμε ότι τουλάχιστον στα εγκήματα κατά ζωής, παρόλο που έχουν πολλαπλασιαστεί οι μετανάστες δεν έχουν αυξηθεί ανάλογα τα εγκλήματα. Αυτό μου φαίνεται ότι αποδεικνύει, ότι οι μετανάστες δεν είναι παραβατικοί από την φύση τους ως μετανάστες. Τουλάχιστον δεν έχω ακούσει κάποια άλλη υπόθεση που να εξηγεί το φαινόμενο.
Σχετικά με την εγκληματικότητα μπορούμε να βρούμε μερικές απαντήσεις στην πιο κάτω έρευνα όπου ανάγει σαν κύρια αίτια της εγκληματικότητας την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων.
Από εκεί αντιγράφω
.......
Η πρώτη μορφή κόστους είναι γνωστή και ως κόστος ευκαιρίας (opportunity cost) και αποτελείται κυρίως από τις αμοιβές των εργαζομένων μέσω νόμιμων δραστηριοτήτων, με το σκεπτικό ότι, οι σχετικά υψηλές αμοιβές που επιτρέπουν σε ένα άτομο να ζήσει με άνεση και αξιοπρέπεια, αυξάνουν το κόστος ευκαιρίας της εγκληματικότητας και αποτρέπουν στο άτομο αυτό να οδηγηθεί
σε εγκληματικές ενέργειες. Η άλλη μορφή κόστους σχετίζεται περισσότερο με τις πιθανές συνέπειες που μπορεί να έχει μια συμμετοχή σε εγκληματικές ενέργειες, όπως η πιθανότητα να συλληφθεί ή η πιθανότητα επιβολής ποινής ως το αποτέλεσμα της απόφασης καταδίκης
.........................
η ανεργία λειτουργεί στο άμεσο χρονικό διάστημα ως μέσο προστασίας από τα αδικήματα κατά της ιδιοκτησίας και του προσώπου, όμως σε υστέρηση χρονικής περιόδου η ανεργία επιδρά θετικά (σημ. από σκαμ. αύξηση) στην εγκληματικότητα, λειτουργώντας ως μέσο εμφάνισης της φτώχειας.

Άρα λοιπόν αν η ανεργία στους μετανάστες είναι πολλαπλάσια από των γηγενών, είναι αναμενόμενο ότι θα εμφανίζουν αυξημένη εγκληματικότητα, όχι λόγο του ότι είναι μετανάστες αλλά λόγο της οικονομικής τους θέσης.
εμπειρικές μελέτες (Chamlin and Cohran, 2000, Chapman et al. 2001) αποδεικνύουν πως η σχέση μακροχρόνιας ανεργίας-εγκληματικότητας εμφανίζεται αρκετά θετική και στατιστικά σημαντική, σε αντίθεση με τον συμβατικό τρόπο μέτρησης της ανεργίας, όπου εκεί τα αποτελέσματα είναι αρκετά ανάμεικτα. Η εμφάνιση της παραπάνω σχέσης συμφωνεί απόλυτα με την οικονομική θεωρία, καθώς το κίνητρο ενός ατόμου να προβεί σε εγκληματικές ενέργειες συνήθως δεν εμφανίζεται αμέσως μετά από την απώλεια της θέσης εργασίας του, αλλά παρουσιάζεται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, όταν γίνεται έκδηλη η απογοήτευσή του από τις απορρίψεις που δέχεται, στην προσπάθειά του να απασχοληθεί σε μια νέα θέση (ψυχολογικός παράγοντας) ή όταν τα αποθέματα από τα χρηματικά και τα περιουσιακά του διαθέσιμα μειώνονται σε βαθμό που αρχίζει να εμφανίζεται μια κατάσταση φτώχειας (οικονομικός παράγοντας).
Στους μετανάστες αυτό το χρονικό διάστημα είναι μάλλον ελάχιστο μια και δεν υπάρχει πλέγμα υποστήριξης.
Μια άλλη αρκετά χρησιμοποιημένη παράμετρος έχει σχέση με τα δημογραφικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα με την ηλικία και το φύλο. Έτσι λοιπόν το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας των ερευνητών στρέφεται κυρίως στην μελέτη της επίδρασης της ανεργίας των νέων (και κατά προτίμηση των ανδρών) ανθρώπων στα ποσοστά της εγκληματικότητας. Αυτή η προτίμηση σε άτομα νεότερων ηλικιών οφείλεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη μερίδα ατόμων χαρακτηρίζεται από εκρηκτικότητα στον χαρακτήρα και από ανευθυνότητα στις πράξεις τους, συνεπώς είναι πιο πιθανό να οδηγούνται σε παράνομες δραστηριότητες, όταν οι καταστάσεις από μια παρατεταμένη περίοδο ανεργίας δυσκολεύουν αρκετά για αυτούς. Και εδώ παρατηρείται μια θετική και αρκετά σημαντική επίδραση της ανεργίας των νέων στα ποσοστά εγκληματικότητας μέσω μελετών, όπως αυτές των Fougere, Kramarz and Pouget (2006) για την περίπτωση της Γαλλίας, των Carmichael and Ward (2000) για τοΗνωμένο Βασίλειο και του Freeman (1996) για τις ΗΠΑ.
Οι μετανάστες στο σύνολό τους βρίσκονται σε ηλικίες μικρές έως μεσαίες. Σπάνια θα δούμε ηλικιωμένους, και αναλογικά λίγες γυναίκες. Άρα απαιτείται μια διόρθωση για να κατανοήσουμε τα αποτελέσματα.
Πέρα από το επίπεδο της ανεργίας, ένα άλλο μέγεθος στον χώρο της αγοράς εργασίας που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την τάση για εγκληματικές ενέργειες είναι το επίπεδο εκπαίδευσης και μόρφωσης,
Όντως αλλά εδώ η μόρφωση δεν παίζει και πολύ ρόλο, οι μετανάστες στην Ελλάδα φτάνουν εξαθλιωμένοι και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εμπιστευθούμε την μόρφωση τους, ακόμα και αν έχουν ανώτερη μόρφωση από τους γηγενείς. Η άγνοια της γλώσσας, της κουλτούρας και οι κοινωνικός απομονωτισμός, καθιστά τους μετανάστες παρίες.
Η πλειοψηφία της οικονομικής θεωρίας υποστηρίζει την άποψη πως η μεγάλη ανισότητα μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων είναι ένας βασικός παράγοντας που οδηγεί προς την έξαρση των εγκληματικών ενεργειών, καθώς θεωρείται πως οι εγκληματικές πράξεις πραγματοποιούνται κατά βάση από τα φτωχότερα τμήματα ενός πληθυσμού, ενώ από την άλλη οι πλούσιοι αποτελούν συνήθως τους στόχους-θύματα, λόγω της μεγάλης αξίας από το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων τους. Μάλιστα πολλοί έχουν εκφράσει την άποψη πως τα οικονομικά κίνητρα για εγκληματικές πράξεις είναι μεγαλύτερα σε περιοχές με υψηλή εισοδηματική ανισότητα (Chiu and
Madden, 1998; Bourguignon, 2001). Χρησιμοποιώντας δεδομένα από διάφορες χώρες και χρονικές περιόδους, αρκετοί ερευνητές οδηγήθηκαν σε μια θετική και σημαντική επίδραση της ανισότητας πάνω σε διάφορες μορφές αδικημάτων
Στην Ελλάδα η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών, έχει εμφανίσει διαρκώς αυξανόμενο άνοιγμα. Αλλά παραμένει γεγονός ότι μια μεγάλη κατηγορία των Ελλήνων είναι αναλογικά πάμπλουτοι ως προς ένα μετανάστη, και δεν έχουν την ασφάλεια που απολαμβάνουν οι πλουσιότεροι των Ελλήνων. Άρα είναι φυσικοί στόχοι.
Σύμφωνα με το γενικότερο θεωρητικό σκεπτικό, τα άτομα που έχουν καταδικαστεί λόγω εγκληματικών πράξεων και έχουν εκτίσει τις ποινές τους, είναι αυτά που δυσκολεύονται περισσότερο στην αναζήτηση εργασίας, διότι οι ευκαιρίες για μια νόμιμη εργασία λιγοστεύουν (Grogger, 1995). Επειδή συνήθως τα άνεργα άτομα είναι αυτά που ασχολούνται με παράνομες δραστηριότητες, η αύξηση στα επίπεδα της εγκληματικότητας μειώνει ολοένα και περισσότερο την αξία των αδύνατων δεσμών, μειώνοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη και τις διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με την αναζήτηση εργασίας.

Οι μετανάστες σαν λαθραίοι βρίσκονται σε μια ακόμα κακή κατηγορία, της των παρανόμων. Και η παρανομία σαν ατομικό χαρακτηριστικό, συνδέεται θετικότατα με την εγκληματικότητα με την έννοια των μειωμένων ευκαιριών και του κόστους παράνομης δράσης.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η εγκληματικότητα που καταγράφεται δεν αποτελεί το σύνολο της εγκληματικότητας αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ισότιμη αντιμετώπιση ανάμεσα στους Έλληνες και τους Μετανάστες από τις διωκτικές αρχές. Και αυτό όχι γιατί οι αρχές είναι απαραίτητα κακές, αλλά γιατί οι μετανάστες δεν έχουν την δυνατότητα να υπερασπιστούν εξ ίσου αποτελεσματικά τους εαυτούς τους και διότι ανήκουν σε μια εξ ορισμού ύποπτη κατηγορία, για την τέλεση αδικημάτων. Από την άλλη η δολοφονία ενός μετανάστη, μήπως είναι δύσκολο να μείνει ατιμώρητη ή να παρουσιαστεί σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών? Αν δεχθούν βία από τα κλούβια αυγά, θα πάνε εύκολα, να την καταγγείλουν στο τμήμα ή θα κάτσουν σε μια γωνιά να γλύφουν πληγές?

Συμπέρασμα αν συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο, ή και το αντίθετο, δεν το ξέρουμε. Πρόκεται για αστικό μύθο.

  1. Η ελλάδα έχει γίνει χώρα εκλήματος.
Πρόκειται για άλλο ένα πασίγνωστο μύθο. Μάλιστα είμαστε τόσο μα τόσο ηλίθιοι που το εμφανίζουμε σαν γεγονός και προς τα έξω. Λάθος η χώρα μας είναι ασφαλής. Τουλάχιστον όσο όλες οι άλλες ευρωπαικές χώρες. Και κατά μια ειδική έννοια πολύ πιο ασφαλής.
Νομίζω ότι είναι αρκετή η πιο κάτω εικόνα για να τελειώνουμε με αυτή την μπαρούφα.

.............................................


Σχετικά με το ότι αν δεν είχαμε μετανάστες, θα ήταν κατ απόλυτο αριθμό λιγότερα τα εγκλήματα, επιφυλάσσομαι να επανέλθω μόλις βρω λίγο χρόνο. Αλλά εκ των προτέρων γράφω ότι έχω σοβαρές επιφυλάξεις.