Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

nationality = υπηκοότητα, εθνικότητα, ιθαγένεια

έχει γίνει αρκετή συζήτηση πάνω στον όρο nationality πρόσφατα.
Το nationality είναι προτιμότερο να μεταφραστεί σαν εθνικότητα ή σαν ιθαγένεια ή μήπως κάπως αλλιώς;

Το nationality δεν νομίζω ότι παραπέμπει σε εθνικές ομάδες αλλά σε κράτη (belonging to a country όπως βλέπουμε στο WordReference.com).

Αν πάμε στο λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... afyllides/
βλέπουμε πως η ιθαγένεια αποτελεί δεσμό με κράτος.
ιθαγένεια η [iθajénia] Ο27 : (νομ.) ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει· (πρβ. εθνικότητα, υπηκοότητα): Δίκαιο ιθαγένειας. Aπώλεια ιθαγένειας. Έχω ελληνική / ξένη ~. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ~ από εκείνον που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη με τα εθνικά συμφέροντα.
[λόγ. ιθαγεν(ής) (επίθ.) -εια μτφρδ. γαλλ. indigénat]

Όμως το εθνικότητα αφορά έθνη:
εθνικότητα η [eθnikótita] Ο28 : προέλευση από ορισμένο έθνος· η ιδιότητα κάποιου να ανήκει σε ορισμένο έθνος ή να κατάγεται από ορισμένο έθνος: Άτομο άγνωστης εθνικότητας· (πρβ. ιθαγένεια, υπηκοότητα).

Αναλυτική αναφορά στο θέμα θα βρούμε στον Σαραντάκο.
https://sarantakos.wordpress.com/2018/07/06/nationality/
Από εκεί καθοδηγήθηκα για να βρω μερικά επίσημα στοιχεία.
Έτσι πήγα στην διοργανική βάση ορολογίας της Ε.Ε., ΙΑΤΕ (Inter Active Terminology for Europe).
http://iate.europa.eu/switchLang.do?success=mainPage&lang=en

 Βλέπουμε ότι αποδεκτές μεταφράσεις του όρου είναι το υπηκοότητα και το ιθαγένεια. Ενώ το εθνικότητα είναι προβληματική μετάφραση και πρέπει να αποφεύγεται (deprecated)
Αν πάμε και στην ανάλυση του θέματος βλέπουμε πως:

 Οι όροι "ιθαγένεια" και "υπηκοότητα" είναι ταυτόσημοι, αλλά στα νομοθετικά κείμενα προτιμάται ο όρος "ιθαγένεια" (ωστόσο, ο έχων την ιθαγένεια ενός κράτους είναι "υπήκοος" του κράτους αυτού). Αντιθέτως, στην καθομιλουμένη, ο όρος "εθνικότητα" χρησιμοποιείται ορισμένες φορές καταχρηστικά για να δηλώσει την ιθαγένεια. Οι έννοιες όμως διακρίνονται ως προς ένα σημαντικό ποιοτικό στοιχείο: Συγκεκριμένα, η "ιθαγένεια" αφορά τον νομικό δεσμό κράτους-πολίτη, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτόν, ενώ η "εθνικότητα" εμπεριέχει ένα ηθικό-πολιτισμικό στοιχείο και αναφέρεται στον συναισθηματικό δεσμό ενός προσώπου με ορισμένο έθνος λόγω της καταγωγής του από αυτό.
Γιατί η μετάφραση της λέξης nationalyty σαν εθνικότητα, αντενδείκνυται και δεν αποκλείεται;
Ο λόγος είναι απλός. Η λέξη εθνικός στα Ελληνικά, πολύ συχνά χρησιμοποιείται αντί για το κρατικός. Βέβαια ο μέσος άνθρωπος που έχει μια σταλιά μυαλό καταλαβαίνει εύκολα πότε εκφράσεις όπως η εθνική άμυνα ή η εθνική βιβλιοθήκη, ή άλλες ανάλογες αφορούν το κράτος.
Επειδή λοιπόν η λέξη εθνικός χρησιμοποιείται με δύο διαφορετικές έννοιες, προτιμάμε το ιθαγένεια....
Σχετικά δείτε και το λήμα εθνικός στο λ.ν.ε.

".......2. που ανήκει ή αναφέρεται στο κράτος, στην εθνική κοινότητα με κοινή πολιτική έκφραση· (πρβ. κρατικός): Εθνική οικονομία / άμυνα. ~ στρατός / πλούτος. || που είναι, γίνεται σε όλη την επικράτεια (σε αντιδιαστολή συνήθ. προς τα τοπικός, επαρχιακός): Εθνικές εκλογές. ~ δρόμος. Εθνική οδός. Εθνικό επαρχιακό δίκτυο. Εθνικό ποτό / φαγητό. || Εθνική (αθλητική) ομάδα και ως ουσ. η Εθνική: Πότε παίζει η Εθνική με τη Γαλλία; (έκφρ.) φόρεσε τη φανέλα* της Εθνικής. || Εθνική συνέλευση / κυβέρνηση / νομοθεσία. Εθνική αντιπροσωπεία / βουλή........"

 http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82&dq=

Από το νήμα:
http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=7&t=496&sid=f01f9a421b8ba066a0b99989f3c487f1

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Το πολιτικό ψέμα στην αστική δημοκρατία.

Διάβαζα ένα κείμενο του Κωσταντίνου Πουλή και μερικά σχόλια αναγνωστών του. Κάτι με ξένισε και θέλω να το επισημάνω γιατί νομίζω πως έχει ευρύτερη σημασία.
https://www.thepressproject.gr/article/131056/Eurogroup-I-Istoria-kai-i-epikairotita
----------

Δεν ξέρω πόσο πίσω θα πρέπει να πάει κανείς για να αναζητήσει τις σημαντικές στιγμές που καθόρισαν την εξέλιξη και την κρίση στην χώρα. Ίσως στην είσοδο στην ε.ε.. Αλλά κατά την γνώμη μου το παιχνίδι για μας χάθηκε οριστικά με την είσοδο στο ευρώ. Βέβαια το πελατειακό κράτος και τα λαμόγια ήταν αρκετά για να μας βουλιάξουν, παρέα με τις δομικές δυσλειτουργίες του καπιταλισμού και την (ψευδο)ελεύθερη αγορά. Όμως όσο είχες δικό σου νόμισμα, είχες ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο για να παλέψεις. Με την είσοδο το έχασες και αυτό.

Και σαν να μην έφτανε που το κοινό νόμισμα ευνοεί εξ ορισμού τους δυνατούς, η Ελλάδα έπεσε και στην παγίδα της "Ολλανδικής ασθένειας" (η εγχώρια παραγωγή έγινε ασύμφορη).

Δυστυχώς συχνά αντιμετωπίζουμε μάλλον αποσπασματικά την κατάσταση. Έτσι μερικοί θεωρούν ότι αφού συμφωνούμε πως το ευρώ είναι καταστροφικό για την χώρα, το είναι να βγούμε από δάφτο αυτονόητα είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε άμεσα. Όμως το να βγεις δεν είναι και τόσο εύκολο. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό εδώ.

Εδώ, με αφορμή μερικές αναρτήσεις που διάβασα, θέλω να επισημάνω ένα σημείο συμπεριφοράς στις συζητήσεις που με ξενίζει.
Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζουμε πως ζούμε σε μια αστική δημοκρατία (και μάλιστα κουτσή). Δεν νομίζω ότι κανείς φαντασιώνει πως βραχυπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πάμε σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα, όπως μια ουσιαστική δημοκρατία ή ένα σοσιαλιστικό σύστημα.
Έστω όμως και αν είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε συστήματα καλύτερα από την αστική δημοκρατία, είναι εύκολο να πάμε σε χειρότερα από την αστική δημοκρατία, για την ακρίβεια έχουμε πάει σε μια μορφή αστικής δημοκρατίας που οι αποφάσεις καθορίζονται από έξω και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιστέλλονται.

Δεν ξέρω αν θυμάται κανείς πως τα αντιπροσωπευτικά συστήματα κατά τους αρχαίους ημών προγόνους όπου εκλέγοντο κυβερνώντες, δεν ονομάζονταν δημοκρατικά αλλά Ολιγαρχικά.
Βασική ιδιότητα της δημοκρατίας είναι πως οι κυβερνώντες δεν έχουν λευκή επιταγή, ενώ κυριολεκτικά οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να βρεθεί να ελέγχεται από τον οποιονδήποτε άλλο, λόγο του θεσμού της κλήρωσης που είναι σύμφυτος με την δημοκρατία. Στην αστική δημοκρατία η κλήρωση σε θέσεις ισχύος, έστω προσωρινής, έχει περιοριστεί σαν θεσμός στους ενόρκους στα δικαστήρια.
Βασική διαφορά των ολιγαρχικών συστημάτων ως προς την πραγματική δημοκρατία, ήταν και είναι, ότι δεν απαιτούν από την πολιτεία να παράγει συνειδητούς και ενημερωμένους πολίτες. Για την ακρίβεια τέτοιοι πολίτες είναι μάλλον πρόβλημα, μια και παρεμποδίζουν την λειτουργία και αναπαραγωγή των ομάδων εξουσίας.

Από την στιγμή που γνωρίζουμε αυτό το χαρακτηριστικό και έχουμε και λίγη εμπειρία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, νομίζω ότι κανείς μας δεν δικαιούται να περιμένει πως οι υποψήφιες κυβερνήσεις ή οι κυβερνώντες θα του λένε αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αν λέγανε αλήθεια δεν θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν όσους λέγανε ψέματα, και σαν κυβερνήσεις θα κατέρρεαν. Και αυτό γιατί δεν είμαστε επαρκώς πληροφορημένοι και συνειδητοί πολίτες, με αποτέλεσμα να επηρεαζόμαστε περισσότερο από το ψέμα, ανάλογα με τους φόρους μας ή τις προσδοκίες μας.

Με αυτά σαν γνώμονα, ποτέ δεν πίστεψα τι έλεγε ο Τσίπρας, ή ο Σαμαράς ή ο όποιος άλλος πολιτικός, μια και ήμουν σίγουρος ότι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να είχε, θα ήταν αναγκασμένος να μας φλομώσει στο ψέμα. Οκ με ενοχλεί όταν με κοροϊδεύουν ασύστολα, και θα ήθελα να μου έλεγαν την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, αλλά όσο ζω σε μια αστική δημοκρατία, δεν θα περιμένω κάτι άλλο.

Ειδικότερα για την οικονομία, είναι γνωστό, ότι σε μια αστική δημοκρατία που δρα σε ένα καπιταλιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι κυβερνώντες και γενικά οι υπεύθυνοι είναι αναγκασμένοι να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα. (Όπως ακριβώς κάνουν οι επιχειρήσεις...). Εάν δεν το κάνουν, αλλά αντίθετα αν σταθούν στα προβλήματα, η αντίδραση των πολιτών και ειδικότερα των επιχειρήσεων θα είναι αρνητική.

Οπότε αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, θα πρέπει να αναζητήσουμε δεδομένα, να σταθμίσουμε αντίθετες απόψεις και να ψάξουμε να βρούμε το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια της μόστρας. Και κυρίως να αξιολογήσουμε τις πράξεις αντί για τα λόγια. Να τις αξιολογήσουμε όμως στα πλαίσια μιας διαμορφωμένης κατάστασης, καταλογίζοντας και τις ευθύνες σε όσους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.
 
Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=10&t=330&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258&start=60

Η υπερβολική σημασία ή η άρνηση της κοινωνικής επίδρασης.

  Η περίπτωση του Λυσένκο (Trofim Lysenko) είναι μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της επιστήμης και από τις πλέον καταστροφικές για την ανάπτυξη της επιστήμης, της βιολογίας αλλά και γενικότερα στην ε.σ.σ.δ.
Ο Λυσένκο φαίνεται ότι είχε κάποια επιστημονική γνώση, και δυστυχώς έκανε κάποιες σωστές παρατηρήσεις που θέλοντας να τις γενικεύσει πέρα από κάθε όριο, τον οδήγησαν σε τραγελαφικά (όπως τα βλέπουμε σήμερα) αποτελέσματα.
Παρατήρησε ότι το περιβάλλον επιδρά στην ανάπτυξη των έμβιων οργανισμών. Στον φαινότυπο όπως θα λέγαμε σήμερα. Κάτι απολύτως σωστό, όμως έκανε το λάθος να υποθέσει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία νέων ειδών ή την υποκατάσταση ενός είδους από άλλο. Δηλαδή ότι με τις κατάλληλες καλλιεργητικές συνθήκες θα μπορούσε η βρώμη να γίνει στάρι για παράδειγμα.
Η προσέγγισή του έφτασε στο σημείο να αρνηθεί όχι μόνο την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου αλλά ακόμα και τις αρχές του Μέντελ. Βέβαια τα πειράματά του στέφονταν πάντα από παταγώδη αποτυχία, κάτι που ίσως δεν το συνειδητοποιούσε μια και θα εμφάνισαν σημαντικές φαινοτυπικές διαφορές. Πράγματι ο φαινότυπος ενός οργανισμού με την επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρετικά μεγάλες διαφορές μεταξύ έμβιων οργανισμών που μοιράζονται το "ίδιο" dna. (Το ίδιο το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ποτέ δεν είναι απόλυτα ίδιο.)
Αν και δεν έχει μεγάλη σημασία, πιθανά εμπνεύστηκε την θεωρία του από τις ιδέες του Λαμάρκ για την επίκτητη κληρονομικότητα.

Η θεωρία του Λυσένκο ταίριαζε μια χαρά με το ιδεολόγημα του κομμουνισμού εκείνης της εποχής, πως για όλα τα προβλήματα φταίει η κοινωνία και σε μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία όλα θα είναι μια χαρά. Οπότε ο Στάλιν αγκάλιασε τον Λυσένκο και εξοβέλισε τους επιστήμονες που διαφωνούσαν με την προσέγγισή του. Μερικούς τους φυλάκισε, ενδεχομένως καθάρισε και μερικούς σαν αντεπαναστάτες μέσα στην τρέλα του. Η όλη θεωρία του Λυσένκο καθυστέρησε τραγικά την επιστημονική εξέλιξη στην ε.σ.σ.δ. και δυστυχώς ακόμα και σήμερα την συναντάμε καλυμμένη ή λιγότερο καλυμμένη σε απόψεις μερικών αγρίως κολλημένων κομμουνιστών.

Αν ο Λυσένκο δεν έβαζε παρωπίδες θα μπορούσε να διαμορφώσει μια θεώρηση που να ταίριαζε με την κομμουνιστική θεωρία της εποχής, αλλά και την σημερινή πραγματικότητα. Τα έμβια όντα που ανήκουν στο ίδιο είδος, άρα και οι άνθρωποι, ενώ εμφανίζουν μια εξαιρετικά σημαντική κληρονομικότητα όπως παρατηρεί η εξελικτική θεωρία, αντίστοιχα εμφανίζουν και μια ιδιαίτερη ευαισθησία στις επιδράσεις του περιβάλλοντος ακόμα και από την εμβρυακή τους ζωή. Οπότε μια καλύτερη κοινωνία θα επιτρέψει στα άτομα να φτάσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό της ατομικής τους εξέλιξης.

 

 

Αν και εδώ το νήμα αναφέρεται σε θέματα κομμουνισμού, είναι σκόπιμο να σημειώσουμε και την αντίθεση τάση που κυριαρχεί συγκαλυμμένα σήμερα στο χώρο της δεξιάς και κυρίως του νεοφιλελευθερισμού.
Το ιδεολόγημα εκεί αντιστρέφεται και η κοινωνία εμφανίζεται ανεύθυνη για την εξέλιξη του ατόμου. Σωστότερα θεωρείται πως δεν έχει ευθύνη για την βελτίωση αλλά μόνο για τα εμπόδια που μπορεί να βάλει στην εξέλιξη του ατόμου. Οπότε το άτομο που αποτυγχάνει, αν δεν έχει επέμβει το κράτος θέτοντας εμπόδια στην εξέλιξή του, αποτυγχάνει ακριβώς λόγο της δικής του ανικανότητας. Ανικανότητα που θα πρέπει τελικά να έχει γενετική βάση. Δεν θα διαβάσει κανείς μια τέτοια άποψη πουθενά, όπως δεν θα βρει σε κείμενα του κκε απόρριψη του Δαρβνισμού. Όμως η υποτίμηση της επίδρασης της κοινωνίας σαν παράγοντα εξέλιξης είναι εμφανής και η αξίωση το άτομο να είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την εξέλιξή του κανόνας. Πως αλλιώς να δεχθεί κανείς πως η ουδέτερη "αγορά" καθορίζει αντικειμενικά την αξία της προσφοράς ενός εργαζόμενου. (Το ιδεολόγημα στην περίπτωση του νεοφιλελευθερισμού πλησιάζει, την θεωρία του "κοινωνικού Δαρβινισμού", που απέχει τραγικά από την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου.)  


Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=24&t=489&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258

Τρεις κανόνες του πατερούλη Μαρξ. (και όχι μόνο του Μάρξ.....)

Χρόνια πριν, διάβαζα ένα κείμενο από κάποια πηγή του ΚΚΕ. Δεν θυμάμαι πια, ούτε και φρόντισα να αποθηκεύσω κάποια παραπομπή.
Το κείμενο ανέφερε δύο βασικές προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, και ένα κανόνα επιλογής για συγκιριακές συμμαχίες με αστικές δυνάμει. Με εξέπληξε για την σαφήνεια και την απλότητα των θέσεων και των επιχειρημάτων. Θέσεις που βρίσκουν εφαρμογή σε αρκετές περιπτώσεις, εκτός του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Ας τα πάρουμε με την σειρά.

1. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Αν όχι με την μορφή ενεργής συμμετοχής, έστω με την μορφή ανοχής και θεωρητικής υποστήριξης. Η συντριπτική πλειοψηφία θα πρέπει να είναι συνειδητοποιημένη, ενημερωμένη και ως εκ τούτου, αποφασισμένη για κάποιες θυσίες.
Νομίζω ότι το ίδιο μπορεί να πει κανείς για κάθε ριζική αλλαγή που συντελείται σε μια κοινωνία. Για να πετύχει δεν αρκεί να γίνει μια προσπάθεια από ένα μικρό ποσοστό 3-5% μιας ηγετικής ομάδος, ή και από ένα μεγάλο ποσοστό αποδοχής όπως ένα 50+%, θα πρέπει η συντριπτική πλειοψηφία να υποστηρίζει την ριζική αυτή αλλαγή. Και μάλιστα η επιλογή της στήριξης να είναι προϊόν συνειδητής επιλογής και όχι συναισθηματικής αντίδρασης. Αλλιώς όσοι αντιστρατεύονται την επιλογή, θα βρουν έδαφος να εμποδίσουν την αλλαγή, ή η αλλαγή θα απαιτήσει εκτεταμένες αντιδημοκρατικές δράσεις για την εφαρμογή της, που στην πράξη ακυρώνουν κάθε καλή πρόθεση.

2. Μια ριζική αλλαγή δεν γίνεται τοπικά.
Ήδη στο παρελθόν ήταν φανερό, ότι ακόμα και αν εντός της χώρας η αλλαγή είχε την συντριπτική υποστήριξη των πολιτών, οι αντιδράσεις εκτός της χώρας από τις ομάδες που ήταν αντίθετες στην αλλαγή αυτή, θα δημιουργούσαν προβλήματα και αν η χώρα δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρή θα οδηγούσαν την προσπάθεια αλλαγής σε αποτυχία.
Σήμερα τόσο λόγο του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος, της αλληλεξάρτησης των οικονομιών όσο και λόγο ιδιαίτερα περιορισμένης παραγωγικής αυτάρκειας, το να γίνει μια ριζική αλλαγή τοπικά μοιάζει ανέκδοτο. Ακόμα και ισχυρότατες χώρες, θα αντιμετωπίσουν εξωτερικές αντιδράσεις από το σύνολο των αντίθετων χωρών, που θα οδηγήσουν την αλλαγή σε αποτυχία. Φυσικά για τις πλέον αδύναμες χώρες, όπως η Ελλάδα το να πετύχουν σημαντικές αλλαγές ενάντια σε ένα περιβάλλον εχθρικό δεν μοιάζει, είναι ανέκδοτο.
Το μη τοπικό, ως προς ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σημαίνει παγκόσμιο. Ως προς σημαντικές αλλαγές όμως, για παράδειγμα την διευθέτηση του Ελληνικού χρέους, μπορεί να αρκεί μια πιο περιορισμένη εκδοχή του μη τοπικού, όπως η ε.ε.

3. Οι κομμουνιστές οφείλουν να συντάσσονται με τις λιγότερο αρνητικές ομάδες της αστικής τάξης, για την αντιμετώπιση των πλέον αρνητικών (η διατύπωσή μου δεν είναι καλή, αλλά ελπίζω ότι βγαίνει νόημα).
Υποθέτω ότι αυτό ταιριάζει κουτί στην συμμαχία κομμουνιστών και χωρών με αστικές κυβερνήσεις, ενάντια στον ναζισμό. Αλλά για μένα θα ήταν θεμιτή η συμμαχία της ευρύτερης αριστεράς, ακόμα και πολιτικών δυνάμεων που ρέπουν προς τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά διατηρούν ένα σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανάγκη κοινωνικού συμβολαίου, ενάντια σε ποιο ακραίες ομάδες.

από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=24&t=489&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258

B12, μήπως αποτελεί απόδειξη ότι είμαστε πανφάγοι ή σαρκοφάγοι;

Το ότι οι ποσότητες που χρειάζεται ο οργανισμός είναι πολύ μικρές ενισχύει την πιθανότητα να είναι ικανή η ποσότητα. Υπάρχει άλλωστε το ερώτημα πως στο καλό επιβίωναν αποκλειστικά χορτοφάγοι όσο δεν υπήρχαν τα πρόσθετα που υπάρχουν σήμερα, μια και η χορτοφαγία για κάποιες θρησκευτικές ομάδες (πχ κάποιους βουδιστές) ήταν κανόνας.
Δεν νομίζω ότι η απάντηση είναι γνωστή, πάνω στο αν η ποσότητα που παράγεται εντερικά είναι αρκετή. (edit έχω πλέον βρει μια έρευνα που εκτιμά ότι η ποσότητα που παράγεται ΔΕΝ είναι αρκετή).

Δεν γνωρίζω λοιπόν αν η ποσότητα που μπορεί να παραχθεί εντερικά από την μικροχλορίδα είναι ικανή, αλλά σίγουρα είναι αξιοποιήσιμη μια και εκεί γίνεται η απορρόφηση.

Πάμε τώρα και σε ένα άλλο σημείο. Έχοντας σαν στοιχείο ότι έχουμε παραγωγή b12 στο έντερο, από μικροοργανισμούς που ενδημούν στην περιοχή υπό κανονικές συνθήκες και ότι απορροφάται ακριβώς σε αυτή την περιοχή, η χρήση της όποιας ποσότητας της παραγόμενης βιταμίνης, δεν απαιτεί ένα νέο ειδικό γενετικό μηχανισμό.
Ο γενετικός μηχανισμός υπάρχει ήδη. Η μετατόπισή μας προς τη μια ή την άλλη πλευρά, είναι δυνατή μέσω της φυσική επιλογής. Από τα λίγα που έχω διαβάσει από βιολογία, οι γενετικοί μηχανισμοί στα ανώτερα ζώα δεν παράγονται εύκολα, γιατί αποτελούν κατάληξη πλήθους μεταλλάξεων που σχηματοποιούν ένα είδος "πακέτου" χαρακτηριστικών (όπως λέει ο ντόκινσ).

Οπότε είτε θα θεωρήσουμε το γεγονός της ύπαρξης μικροχλωρίδας, παραγωγής Β12 και απορρόφησης στην περιοχή μια σύμπτωση, είτε θα θεωρήσουμε ότι είναι ένα εξελικτικό μας χαρακτηριστικό που μας περιγράφει σαν φυτοφάγα όντα. Οπότε ακόμα και αν σήμερα έχει μειωμένη δραστηριότητα δεν αναιρείται η ύπαρξη του χαρακτηριστικού, όπως δεν αναιρεί ή ύπαρξη λευκού δέρματος μειωμένης μελανίνης, την ύπαρξη αράπηδων.
Από εκεί και πέρα νομίζω ότι το να επιμένει κανείς σε μια σύμπτωση, απαιτεί κάποια θεμελίωση.
(edit. το θέμα έχει και μια άλλη πτυχή, τα περισσότερα φυτοφάγα ζώα δεν παράγουν την βιταμίνη Β12 εγγενώς, οπότε τα σημερινά σητηρέσια απαιτούν προσθήκη της)

Βακτήρια που παράγουν Β12 και συναντώνται στον εντερικό σωλήνα μας.

Lactobacillus reuteri
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24838022

Bifidobacterium adolescentis
https://microbewiki.kenyon.edu/index.ph ... olescentis

Δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω αν το Enterococcus faecalis, επίσης προβιοτικό που εμφανίζεται στον άνθρωπο, παράγει την Β12.

Klebsiella pneumoniae (που όμως μπορεί μάλλον εύκολα να αποδειχθεί παθογόνο στον ανθρώπινο οργανισμό)
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8017933

Φαίνεται ότι η διαδικασία σύνθεσης της συγκεκριμένης βιταμίνης δεν είναι και τόσο σπάνια στα βακτήρια. Λαμβανομένου υπόψη ότι δεν παράγεται εγγενώς σε κανένα ζώο, μάλλον αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Νήμα με στοιχεία σχετικά με την χορτοφαγία και την vegan διατροφή:
http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=15&t=332&sid=e4d8776ec233b7f8b4346c52547aec23

Χορτοφαγία. Αν διασφαλίζονταν καλές συνθήκες διαβίωσης και ανώδυνος θάνατος;

Θα μας ενοχλούσε να σκοτώνονται ζώα για διατροφή, αν διασφαλίζονταν καλές συνθήκες διαβίωσης και ανώδυνος θάνατος;
Να θυμίζω για μια ακόμα φορά, ότι πολλοί vegan και χορτοφάγοι δεν κάνουν την επιλογή για κάποιους φιλοζωικούς λόγους, αλλά για λόγους καλύτερης υγείας. Όμως ας πάμε στους φιλόζωους μια και σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι (σισπισιστές νομίζω ότι λέγονται).
Η ερώτηση που τους θέτουμε είναι, αν καταλαβαίνω καλά, αν θεωρούν ότι τα ζώα έχουν δικαίωμα στο να ζουν αξιοπρεπώς και να μην θανατώνονται οδυνηρά, αλλά δεν έχουν δικαίωμα στην ζωή. Ναι στα δικαιώματά τους αναφέρεται η ερώτηση.

Λυπάμαι αλλά όσο και να είναι θετικό να διαβιούν αξιοπρεπώς και να μην θανατόνονται οδυνηρά, βρίσκω εξ ίσου, ή και σημαντικότερο το να μην θανατώνονται εφόσον ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν είναι απαραίτητο για την διατροφή μας. Αποδεδειγμένα μάλιστα με την υπογραφή της American Dietetic Association and Dietitians of Canada.

Νήμα σχετικά με την χορτοφαγία και τον vegan-ισμό.
http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=15&t=332&sid=e4d8776ec233b7f8b4346c52547aec23#p1218

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Δεν υπάρχει εναλλακτική - Υπό νέα διεύθυνση λειτουργεί το κατάστημα......

Δεν υπάρχει εναλλακτική. Ήταν το βασικό αφήγημα που στηρίχθηκαν τα τρία μνημόνια. Εκ των υστέρων νομίζω πως αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό αλήθεια, κυρίως γιατί οι τρόικα δεν θα δέχονταν καμιά ουσιαστικά διαφορετική "θεραπεία", καθώς το ζητούμενο για αυτή δεν ήταν κύρια η βελτίωση της Ελληνικής οικονομίας, αλλά η προστασία των εταίρων, σε επίπεδο ιδιωτικών επιχειρήσεων, χωρών, αλλά και πολιτικών επιλογών.

Οκ λοιπόν, δεν υπήρχε εναλλακτική. Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε την πολιτική αλλαγή και μια κυβέρνηση με κορμό την ν.δ. να διαχειρίζονταν την κρίση; Είχε την τεχνογνωσία και την πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό, ήταν φιλική προς τις πολιτικές επιλογές των εταίρων, ήταν συμπαθής στην Ελληνική αστική τάξη, τα είχε καλά με τα μ.μ.ε. Αντίθετα η κυβέρνηση σύριζα, ήταν κόκκινο πανί και οι υπουργοί της δεν ήξεραν καλά καλά που ήταν τα υπουργεία τους..... Μπάχαλο!

Αλλά ας θυμηθούμε για μια στιγμή κάποιες ταμπέλες που βλέπουμε συχνά σε μαγαζιά.

Υπό νέα διεύθυνση λειτουργεί το κατάστημα......

Η "παλαιά διεύθυνση" της χώρας ήταν αντικειμενικά υπεύθυνη για την καταστροφή. Σε αυτό δεν υπήρχαν και πολλές αμφιβολίες στους πολίτες. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε να πείσει τους πολίτες ότι "Δεν υπάρχει εναλλακτική" και πως ήταν σε θέση και είχε την θέληση να βγάλει την χώρα από την κρίση και να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο. Σημειώνω εδώ, ότι η ρητορική της ν.δ. σαν αντιπολίτευση, μου μοιάζει να επικεντρώνεται στο να δείξει πως η παρούσα κυβέρνηση σύριζα-ανελ είναι εξ ίσου κακιά, παρά να δείξει πως αυτοί είναι καλοί και κόπτονται για το κοινωνικό σύνολο, προσωπική βέβαια εκτίμηση.
Έτσι το ερώτημα που είχαν να απαντήσουν οι πολίτες ήταν αν αυτοί που τους κατέστρεψαν θα μπορούσαν να τους σώσουν. Δεν είχε προηγηθεί κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή στα κόμματα, αντίθετα το πασόκ και η ν.δ. "τακιμιάσανε" σαν δυο καλοί φίλοι που από παλιά τα είχαν βρει και τσακώνονταν για τα μάτια του κόσμου.
Μέχρι το 2014, κάπου η άποψη αυτή έβρισκε έδαφος, λίγο ο φόβος της αλλαγής, λίγο η συνήθεια να ρίχνω την ψήφο μου όπου και παλιότερα, λίγο τα μ.μ.ε., λίγο κάτι ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι, κουτσοβολεύονταν η φάση. Αλλά έφτασε κάποια στιγμή που, οι τρισκατάρατοι αριστεροί και μάλιστα άθεοι, φαίνονταν ποιο καλή επιλογή από τους προηγούμενους. Και από ότι φαίνεται και οι τροϊκανοί εκτιμούσαν ότι μια αλλαγή ήταν επιβεβλημένοι, έτσι δεν στήριξαν τον Σαμαρά, βλέποντας ότι το χαρτί του ήταν καμένο. Κάτι κακές γλώσσες, λένε πως οι κυβερνήσεις της νουδουπασόκ κατά την διάρκεια της κρίσης, κωλυσιεργούσαν τις αλλαγές που αποδέχονταν, μια και αυτές δεν θα ήταν ευχάριστες στο πελατιακό κράτος που είχαν στήσει εδώ και δεκαετίες, οπότε η τρόικα θεώρησε ότι ήταν προτιμότερη μια κυβέρνηση χωρίς βαρίδια από το παρελθόν, με ηθικό πλεονέκτημα, που θα της βάζανε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Όπως και έγινε.

Τι θα γίνονταν αν η νουδουπασόκ έμενε στην εξουσία για δυο χρόνια ακόμα; Κανείς δεν μπορεί να κάνει σοβαρές προφητείες για τις ενδεχόμενες εξελίξεις. Έτσι οι κύριοι Στουρνάρας, Regling, Τόμας Βίζερ, που θεωρούν πως η αλλαγή μας φόρτωσε με 86, 100 ή 200 δισ.€, ακόμα και να αδιαφορήσουμε για τα δεδομένα της οικονομίας που διαφωνούν μαζί τους, είναι σε θέση να εκτιμήσουν ποια θα ήταν η στάση των πολιτών για δύο επί πλέον χρόνια διακυβέρνησης του Σαμαρά;

Κάθε αλλαγή έχει δυσκολίες. Η ανικανότητα του σύριζα στην διακυβέρνηση, συνοδεύονταν και από ανοχή, μια και αυτός θεωρήθηκε λίγος, αλλά οι "άλλοι" ήταν κακοί. Τα ψέματα τα κάναμε γαργάρα, μια και είχαμε ήδη μπουχτίσει από ψέματα. Το ότι εφάρμοσε τις επιλογές της τρόικας, όταν ξυπνήσαμε από την ευφορία της αλλαγής, καταλάβαμε πως ήταν σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτο. Το "Δεν υπάρχει εναλλακτική" από μια κυβέρνηση που δεν ευθύνεται για την καταστροφή, που δεν έχει κομματικό κράτος, που διαφωνεί με την οικονομική πολιτική που αναγκαστικά εφαρμόζει, που δεν βαρύνεται με σκάνδαλα, που φαίνεται να την αντιπαλεύει ακόμα και το δικαστικό σύστημα, το κάνεις ποιο εύκολα αποδεκτό.
Θυμίζω ότι όσο και να κατηγορείται για σκάνδαλα η παρούσα κυβέρνηση, δεν πείθουν οι κατηγορίες. Όχι γιατί οι παρόντες είναι καλά παιδιά, μπορεί να είναι χειρότερα και από τους προηγούμενους. Όμως με όλο το πελατειακό κράτος της νουδουπασόκ, με τα μμε, με τους ξένους, πάνω από το κεφάλι τους δεν υπάρχει δυνατότητα να φάνε τον "αγλέουρα", κάτι ψιλά ίσως. Αν μείνουν άλλα δέκα χρόνια θα έχουν τις προσβάσεις που θα τους επιτρέψουν να φάνε και αυτοί όσα θα ήθελαν.... Τώρα όχι.

Έτσι έχουμε μια αρκετά ήσυχη περίοδο, χωρίς συνεχείς εκλογές, και ο πάτος του πηγαδιού φαίνεται να πλησιάζει, εκεί που το είχαμε για άπατο.
Είναι επίτευγμα του σύριζα;
Δεν νομίζω. Ο σύριζα έτυχε να έχει στην κατάλληλη στιγμή ένα αρχηγό που μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και μια άλλη δύναμη, όπως η δημάρ ή το ποτάμι, αν διάβαζαν καλύτερα την περίσταση. Κάποιος όμως έπρεπε να στείλει την νουδουπασόκ στην αντιπολίτευση, επειδή ακριβώς οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Και αύριο τι γίνεται;
Το κακό όπως το βλέπω εγώ, είναι πως η εναλλακτική επιλογή έναντι του σύριζα, είναι μια ν.δ. και ένα πασόκ, που διατηρούν το ίδιο ακριβώς στελεχιακό δυναμικό. Αντί η ήττα να αποτελέσει ευκαιρία για ανάδειξη ενός νέου κόμματος ή για κάθαρση από το ύποπτο παρελθόν. Έτσι σήμερα πολλοί φαίνεται να καλοβλέπουν μια αλλαγή με την ν.δ. σαν βασικό κορμό κυβέρνησης. Φοβάμαι ότι και να γίνει κυβέρνηση, την στιγμή που δεν έχει υποστεί μια ουσιαστική κάθαρση, θα αντιμετωπίσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και η ανοχή του κόσμου θα είναι ελάχιστη.

http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327&p=2074&sid=85ae0038236749e4bd1cc39f9a261693#p2074

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Τουλάχιστον 200 δισ. η ζημιά του πρώτου εξαμήνου του 2015

Ο πρώην επικεφαλής του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ μας λέει οτι θα ήταν προς όφελος της Ελλάδος μια προληπτική γραμμή στήριξης. Ίσως, εδώ είναι δύσκολη η απάντηση και έχω αμφιβολίες αν η κυβέρνηση επιλέγει σωστά την "καθαρή έξοδο". Όμως θα ήθελα να σταθώ σε εκείνα τα 200 δισ.€, που τελευταία έχουν φτάσει μερικοί να τα θεωρούν αξιόπιστη εκτίμηση. 
Ο Βίζερ ζητά προληπτική γραμμή στήριξης για την Ελλάδα 

«Τουλάχιστον 200 δισ. η ζημιά του πρώτου εξαμήνου του 2015»
 Υποστήριξε ότι κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης, η ελληνική οικονομία υπέστη ζημιά τουλάχιστον 200 δισεκατομμυρίων. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μετρηθεί το κόστος της περιόδου. Βαρουφάκη αλλά το πραγματικό κόστος είναι η μείωση του ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι μεγάλο αν το δεις σε μια χρονιά. Πρέπει να δεις που ήσουν το 2014, που είσαι τώρα και που θα μπορούσε να είσαι. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος. Γι’ αυτό λέω ότι ένα ποσό των 200 δισ. ευρώ είναι μια ασφαλής εκτίμηση, κάποιοι λένε ότι είναι συντηρητική». 
https://www.thepressproject.gr/article/124773/O-Bizer-zita-proliptiki-grammi-stiriksis-gia-tin-Ellada

Όπως βλέπουμε ο άνθρωπος χρησιμοποιεί σαν τεκμηρίωση των λεγομένων του την εξέλιξη του αεπ. Και αφού μείνουμε έκθαμβοι με την τεκμηρίωσή του, πάμε να δούμε την εξέλιξη του αεπ. Μας την  δίνει η Ελ. Στατ. που είναι και η πηγή που χρησιμοποιούν Έλληνες και ξένοι αναλυτές για το θέμα, αλλά και οι στατιστικές υπηρεσίες της ε.ε., οπότε και ο Βίζερ.
Ανοίγουμε λοιπόν το ποιο κάτω pdf αρχείο, (προφανώς θα τροποποιηθεί μελλοντικά μια και συνεχώς προστίθεντε νέα στοιχεία).
http://www.statistics.gr/el/statistics?p_p_id=documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN&p_p_lifecycle=2&p_p_state=normal&p_p_mode=view&p_p_cacheability=cacheLevelPage&p_p_col_id=column-2&p_p_col_count=4&p_p_col_pos=1&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_javax.faces.resource=document&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_ln=downloadResources&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_documentID=291275&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_locale=el

Εκεί στην σελ. 3 βλέπουμε ένα κατατοπιστικό διάγραμμα, για την ποσοστιαία μεταβολή του αεπ, σε τριμηνιαία και ετήσια βάση.
Ο κυρ Βίζερ υποθέτω ότι βλέπει την ανοδική τάση του διαγράμματος για το έτος από το τέταρτο τρίμηνο του 2011 μέχρι τρίτο τρίμηνο του 2014 και υποθέτει πως η τάση αυτή θα συνέχιζε και το 2015, το 2016 και πάει λέγοντας....
Κάνει την υπόθεση δηλαδή ότι οι τάση διατηρείται.
Αλλά ας κοιτάξουμε ποιο προσεκτικά το διάγραμμα. Από το πρώτο τρίμηνο του 2010 μέχρι το τέταρτο τρίμηνο του 2011, το αεπ κάνει βουτιά. Άρα κατά την λογική του Βίζερ θα έπρεπε η βουτιά να συνεχίζεται! Κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει. Αντίστοιχα από το πρώτο τρίμηνο του 2009 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2010 έχουμε άνοδο (σε ετήσια βάση) που όμως διακόπτεται και γίνεται έντονα καθοδική.
Η εμπειρία λοιπόν αποδεικνύει πως η παρατηρούμενη τάση στην εξέλιξη του αεπ, δεν διασφαλίζει την μελλοντική του εξέλιξη. Σε αυτό δεν χωρά αμφιβολία.

Βέβαια ο Βίζερ θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η συμμόρφωση των κυβερνήσεων μέχρι την έλευση του σύριζα, εξασφάλιζε την θετική εξέλιξη του αεπ. Κάτι μάλλον αστείο αν παρατηρήσει κανείς το διάγραμμα. Μια και η συμμόρφωση θα έπρεπε να έχει θετική επίδραση και πριν από το τέταρτο τρίμηνο του 2011.
Αλλά μια και όλοι εταίροι συμφωνούν πως η κυβέρνηση σύριζα μετά το στραπάτσο του 2015 ακολουθεί πιστά τις προσταγές της τρόικας, γιατί το αεπ δεν πήρε την αρμόζουσα κλίση κατά Βίζερ;

Από το ίδιο pdf της Ελ.Στατ. μπορούμε να δούμε και τους όγκους (θυμίζω ότι πριν αναφερόμαστε σε ποσοστά), βλέπουμε ότι οι όγκοι βαίνουν μειούμενοι μέχρι και το τέταρτο τρίμηνο του 2013, ενώ το τέταρτο τρίμηνο του 2014 εμφανίζουν πάλι μείωση.



Επί της ουσίας, ο Βίζερ αγνοεί επιδεικτικά τόσο το γεγονός πως η μεταβολή του αεπ. λόγο αύξησης της παραγωγής και των εξαγωγών δεν μπορεί να είναι ταχεία, μια και η παραγωγή και οι εξαγωγές, σε μια χώρα που δεν έχει ισχυρή παραγωγική βάση, δεν δημιουργείται από την μια μέρα στην άλλη. Ιδίως αν η οικονομία της είναι κύρια μεταπρατική, με το κράτος έντονα πελατειακό και αναξιόπιστο. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι ο ανταγωνισμός από τις υπόλοιπες χώρες της ε.ε. μειώνει τις πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης, πολύ περισσότερο που η φορολογία ήταν και είναι δυσβάστακτη.
Αλλά ακόμα και αυτά να τα παραβλέπαμε, η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα το 2014 προς 2015 ήταν απαγορευτική για την κυβέρνηση Σαμαρά. Η απαξίωση και ο θυμός του κόσμου ήταν οριακός. Είναι πολύ αμφίβολο ότι δεν θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα που θα απέκλειαν την θετική εξέλιξη του αεπ.
Το κόστος της αλλαγής ήταν μάλλον το μικρότερο, από τα απειλούμενα.

Βέβαια ο αγαπητός Βίζερ θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει πόσο μας στοίχησαν στην οικονομία τα χρόνια της μεταπολίτευσης που κατέληξαν να μας φορτώσουν με ένα δυσθεώρητο χρέος και η διάσωση από τους εταίρους που έστειλαν το αεπ στα τάρταρα. Πόσα τρισεκατομμύρια άραγε να τα υπολογίζει;

---------------------
edit 06/03/2018
Έχουμε πλέον και την πρώτη εκτίμηση για το αεπ του τέταρτου τρίμηνου του 2017. Θετική κάπου στο 1,8. Το αεπ φυσικά δεν περιγράφει ικανοποιητικά την εξέλιξη στην οικονομία, ούτε πολύ περισσότερο την κατάσταση για τον μέσο πολίτη. Σύμφωνα όμως με την συλλογιστική του Βίζερ, με τέσσερα συνεχή θετικά σε ποσοστό τρίμηνα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, πάμε καλά. Καλύτερα από τα πενιχρά αποτελέσματα της κυβέρνησης Σαμαρά που απείχε πολύ από το να πετύχει κάτι ανάλογο. 

Αυτό και σχετικά θέματα από την σελίδα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327&p=2040&sid=8cced1b64b11be654c2dfbbf6e9c5792#p2040

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Ανάπτυξη ή απο-ανάπτυξη.......

Η μαγική συνταγή που δικαιολογεί την ακραία ανισότητα, μεταξύ των πολιτών, είναι ότι η αύξησή της έχει συνδεθεί, και μάλιστα όχι μόνο στατιστικά αλλά με σχέση αιτίου - αιτιατού, με την βελτίωση της ποιότητας ζωής ακόμα και για τους πλέον φτωχούς του πλανήτη.
Έτσι και με τα πλέον δυσάρεστα σενάρια προβολής στο μέλλον για την εξέλιξη της ανισότητας, φαίνεται ότι ο καπιταλισμός κάνει το θαύμα του και η ποιότητα ζωής των φτωχών βελτιώνεται.

Πέρα από τα λογικά άλματα μιας τέτοιας άποψης, που είναι σοβαρά και αδικαιολόγητα, οι προβολές αυτές έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Θεωρούν την ανάπτυξη διαχρονικά εφικτή, με βάση την παρατήρηση ότι μέχρι τώρα, το αεπ αυξάνεται και μάλιστα τα τελευταία χρόνια ταχύτατα.
Το κακό είναι ότι η το αεπ χρησιμοποιεί φυσικούς πόρους για την ανάπτυξή του, και αυτοί δεν είναι ανεξάντλητοι. Αυτονόητο θα έλεγα, αλλά μάλλον δυσνόητο για μερικούς. "Δυσνόητο" και για τους αριστερούς που το αφήνουν στην άκρη, ελπίζοντας ότι η καυτή πατάτα, με την σοσιαστικοποίηση της κοινωνίας δεν θα σκάσει ή δεν θα σκάσει στα χέρια τους.

Το ποιο κάτω κείμενο πραγματεύεται το θέμα, και μάλλον ο Τσίπρας δεν θα αισθάνεται και πολύ καλά διαβάζοντάς το σε μια "φιλική" εφημερίδα. Δυστυχώς η προσδοκία του για μεγέθυνση του αεπ, δεν είναι ότι καλύτερο, και η στροφή της Ελλάδος σε εξόρυξη καύσιμων θα πρέπει να αντιμετωπιστεί κριτικά. Ιδίως σε ευαίσθητες περιοχές όπως η Ήπειρος όπου γίνονται έρευνες αυτή την περίοδο.

http://www.efsyn.gr/arthro/xanamilisoyme-gia-tin-apoanaptyxi
«Οποιος πιστεύει ότι η εκθετική ανάπτυξη μπορεί να συνεχίζεται για πάντα σε έναν πεπερασμένο κόσμο, είναι είτε τρελός είτε οικονομολόγος».
Κένεθ Μπούλντινγκ, οικονομολόγος
.................
..........
Είναι απλό: η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι συμβατή με την περιβαλλοντική βιωσιμότητα.
Η λίστα των ωραίων οξύμωρων όρων είναι μακρά -από την αειφόρο ανάπτυξη μέχρι τις μετενσαρκώσεις της, όπως η πράσινη οικονομία ή η πράσινη ανάπτυξη- αλλά οι ευσεβείς σκέψεις δεν λύνουν πραγματικά προβλήματα.
Η αύξηση του ΑΕΠ οδηγεί σε αύξηση της χρήσης υλικών και ενέργειας και ως εκ τούτου στην περιβαλλοντική μη βιωσιμότητα.
 ...........
........
Η συνολική κατανάλωση υλικών και ενέργειας πρέπει να μειωθεί, ξεκινώντας από τις αναπτυγμένες χώρες. Αυτή είναι η δυσάρεστη αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτοί που χαράζουν τις εκάστοτε πολιτικές.
...........
........

Αυτό και σχετικά θέματα από την σελίδα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=380&p=2039&sid=e9fed0e16c8b323a5c4af53c89cc19ed#p2039

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Η μείωση των ασφαλίστρων για τους αδύναμους επιχειρηματίες και η αύξηση για τους ισχυρούς.

Τι γίνεται με τις αλλαγές στα ασφάλιστρα επιχειρηματιών;
Σε πολύ γενικές γραμμές οι πλέον αδύναμοι πληρώνουν λιγότερα και οι πλέον ισχυροί περισσότερα. Το αν για τους αδύναμους η μείωση είναι πιο σημαντική από όσο η αύξηση για τους ισχυρούς, μπορεί να το ξεκαθαρίσει κάποιος κρίνοντας αν προτιμά να έχει φαγητό ή διακοπές....
-------------
Όταν το μέγεθος της πίτας είναι δεδομένο, το ζητούμενο είναι να καθορίσεις το μέγεθος των κομματιών.
Η αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων κρίνεται πρώτα πρώτα από το αν θα διατηρηθούν σε ένα βαθμό οι υπάρχουσες συνταξιοδοτικές παροχές του κλάδου ή θα ψαλιδιστούν. Προφανώς για μερικούς η μείωση των συντάξεων είναι θεμιτή, έστω και αν οι συνταξιούχοι του οαεε, έχουν πληρώσει σημαντικά ποσά και μάλιστα χωρίς δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης. Για άλλου η μείωση των συντάξεων, εκτός από άδικη μεταχείριση των συνταξιοδοτημένων συνιστά και πρόβλημα στην χρηματοοικονομική λειτουργία της χώρας, μια και θα σημάνει μια επί πλέον μείωση της ήδη περιορισμένης καταναλωτικής ικανότητας των πολιτών.
Αν υποθέσουμε ότι δεχόμαστε πως η μείωση ΕΙΝΑΙ σκόπιμη, τότε προφανώς τα μέτρα είναι σε λάθος γραμμή, σε αυτό δεν χωράει συζήτηση.
Αν υποθέσουμε όμως ότι η μείωση ΔΕΝ είναι σκόπιμη, η εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων για την λειτουργία του συστήματος είναι προφανές ότι θα αναζητηθεί μεταξύ των ασφαλισμένων.
Το ερώτημα λοιπόν σε αυτή την περίπτωση είναι πως θα κατανεμηθεί η επιβάρυνση στους ασφαλισμένους. Θα υπάρχει σύνδεση με την εισοδηματική επιφάνεια ή θα είναι ανεξάρτητη. Μέχρι τώρα είχε επιλεγεί να είναι ανεξάρτητη σε ένα μεγάλο βαθμό. Όμως οι σημερινές συνθήκες δείχνουν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των επαγγελματιών αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της ασφάλισης. Η επιλογή λοιπόν της οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι αν θα τονώσει τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος ή θα συνεχίσει να στέλνει τους αδύναμους κρίκους στην ανεργία. Κάτι που αυξάνει τα χρηματοοικονομικά προβλήματα της χώρας.
Η κυβέρνηση επιλέγει την τόνωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του συστήματος.
Έτσι κάποιος ε.ε. που έχει πάει φούντο η επιχείρησή του, και παλεύει να την κρατήσει, μήπως και φέξει ή μέχρι να συνταξιοδοτηθεί ενώ σήμερα πληρώνει 3959,88€ τον χρόνο, θα πληρώνει μόλις 1406,59€ τον χρόνο. Δηλαδή μείωση πάνω από 50% τον χρόνο.
Και ο μεν επαγγελματίας που θα αυξηθούν οι εισφορές του στα 14065,92€ θα έχει να τα πληρώσει και να επιβιώσει αξιοπρεπώς, (μια και είχε "καθαρό φορολογητέο αποτέλεσμα" 5860*12=70329) ενώ αυτός που είχε καθαρό φορολογητέο αποτέλεσμα 10000€ μέχρι τώρα πλήρωνε τα ίδια, δηλαδή 3959€ κατά το παράδειγμα.
Τελικά οι επιλογές είναι μείωση των παροχών στους συνταξιούχους ή διαχείριση των πόρων. Είναι κατανοητή η συλλογιστική που επιλέγει την μείωση των παροχών. Όσο και να διαφωνώ μαζί της, μπορεί κάποιος να βρει επιχειρήματα υπέρ της. Όπως κατανοητή είναι και η συλλογιστική που θέλει να μην αυξηθούν οι εισφορές σε επιχειρηματίες με υψηλό φορολογητέο αποτέλεσμα, και να μην μειωθούν των αδύναμων. Και σε αυτό μπορεί να βρει κανείς επιχειρήματα υπέρ.
Εκείνο που δεν είναι κατανοητό ή είναι ύποπτο, είναι να μην δηλώνουν ορισμένοι ότι θέλουν μείωση συντάξεων ή ότι προτιμούν τον στραγγαλισμό των αδύναμων επαγγελματιών, από την αύξηση των ασφαλίστρων των δυνατών.

Τα δεδομένα είναι από την σελίδα taxhaven. Σελίδα αναφοράς για τους λογιστές, που από ότι βλέπω έχει πολύ διαφορετική προσέγγιση απο μένα. https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/27052

Ιδέ και σελίδα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=448&sid=422abf040db8e75b0a123975b303a381#p2038

Ο πληθυσμόςτης Ελλάδας στον ορίζοντα του 2050

Στην παραπομπή, μπορεί να δει κανείς μια δημογραφική έρευνα για την πιθανή εξέλιξη του πληθυσμού στην Ελλάδα, από το Εργαστήριο Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων (ΕΔΚΑ).
Οι εκτιμήσεις σε όλα τα σενάρια είναι δυσάρεστες, τόσο για τον πληθυσμό και την κατανομή του, σε απόλυτους αριθμούς, όσο και κυρίως για τον ενεργό πληθυσμό (εργασιακά ικανό).
Εδώ παραθέτω ένα μικρό κομμάτι, τα συνοπτικά τελικά συμπεράσματα, αλλά αξίζει κάποιος να ρίξει μια ποιο προσεκτική ματιά στο κείμενο.

Μια επισήμανση που θα ήθελα να κάνω, είναι ότι η εξέλιξη του πληθυσμού ως προς την ηλικία, καθιστά μάλλον αδύνατη την αναστροφή της τάσης μείωσης και γήρανσης του πληθυσμού, χωρίς αυξημένη συνεισφορά αλλοδαπών μεταναστών.
Είναι γεγονός πως με την έλευση της κρίσης, οι μεταναστευτικές ροές στην χώρα όχι μόνο μειώθηκαν, αλλά αντεστράφησαν, τόσο με έξοδο αλλοδαπών μεταναστών όσο και με μετανάστευση ημεδαπών και μάλιστα αναπαραγωγικής και εργασιακά παραγωγικής ηλικίας, υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης. Κάτι που καθιστά την βελτίωση των δημογραφικών τάσεων αδύνατη, χωρίς σημαντική αύξηση της ζήτησης εργατικών χεριών.

http://www.demography-lab.prd.uth.gr/1_REPORT%20PROJECTIONS_2015-50_GR_BK_2017.pdf
2.3.7. Συνοπτικά συμπεράσματα
Κλείνοντας την ενότητα αυτή οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, ανεξαρτήτως σεναρίων (βλ.και Πίνακα 13 του Παραρτήματος): 
 
i) Η συρρίκνωση του συνολικού πληθυσμού και η συνεχιζόμενη γήρανσή του έχει άμεση επίπτωση και στον πληθυσμό παραγωγικής - εργάσιμης ηλικίας (15-64 ετών) ο οποίος φθίνει συνεχώς τόσο σε απόλυτες τιμές όσο και ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (από 65% σήμερα, στο 60-61% το 2035 και στο 55-57% μια τριάκοντα-πενταετία αργότερα). 
 
ii) Η απρόσκοπτη μείωση των δύο προαναφερθέντων μεγεθών, αποτυπώνεται και στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, ο οποίος πιθανότατα θα υπολείπεται αυτού του 2015 (4,711 εκατ.) αναλόγως των σεναρίων και υποθέσεων (σταθερότητας /μεταβολής) κατά 545 - 960 χιλ. το 2035 και κατά 1,1 - 1,7εκατομ. το 2050.
 
iii) Οι προαναφερθείσες αναμενόμενες μεταβολές του μεγέθους του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών είναι δυνατόν να αμβλυνθούν μερικώς μόνον
στην περίπτωση που τα ανά ηλικία ποσοστά συμμετοχής του πληθυσμού παραγωγικής - εργάσιμης ηλικίας στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό αυξηθούν. Τα ποσοστά αυτά σήμερα δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά και υπάρχουν θεωρητικά περιθώρια περαιτέρω αύξησής τους (ιδιαίτερα στις γυναίκες και στις μεγαλύτερες ηλικίες). Αυτό φυσικά προϋποθέτει την ταχύτατη συρρίκνωση των υφιστάμενων ποσοστών ανεργίας και επενδύσεις κυρίως έντασης εργασίας.

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Eπαναπροωθήσεις στον Έβρο !!!

Τι σκατά γίνεται πάλι στον Έβρο, και ποιος έχει την ευθύνη;
Η αυγή σαν στρατευμένη εφημερίδα του σύριζα, δημοσιεύοντας κάτι που προσβάλει την εικόνα της κυβέρνησης, μάλλον λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τις καταγγελίες.

Εντάξει καταλαβαίνω το αδιέξοδο που βρίσκεται η κυβέρνηση στο θέμα, καθώς οι εταίροι σφυρίζουν αδιάφοροι, αλλά υπάρχουν και όρια, που μάλλον τα ξεπερνάνε μερικοί.

Επαναλαμβανόμενες καταγγελίες για συστηματικές επαναπροωθήσεις στον Έβρο

Σύμφωνα με το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, πολυμελείς οικογένειες, εγκυμονούσες, θύματα βασανιστηρίων αλλά και ανήλικοι είναι μερικά από τα θύματα των επαναπροωθήσεων, που μιλούν μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες
Σταθερές και με αυξανόμενο ρυθμό είναι οι αναφορές και οι καταγγελίες για τις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων στον Έβρο όπως αναφέρει το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (EΣΠ).
Σύμφωνα με αυτές, άτομα χρήζοντα διεθνούς προστασίας, αιτούντες αλλά και αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, αφού διέλθουν των συνόρων μέσω Έβρου, συλλαμβάνονται επί ελληνικού εδάφους, κρατούνται και οδηγούνται με αστυνομική συνοδεία στα σύνορα, όπου και επαναπροωθούνται στην Τουρκία.

http://www.avgi.gr/documents/10179/0/%CE%9C%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3+%CE%95%CE%92%CE%A1%CE%9F%CE%A3/cd5d83b1-461f-4b99-8775-c1aaf6850b22


Από την σελίδα http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=14&t=375&p=2036&sid=fdc3d125d66046b09a8ac51e66e43a51#p2036

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

"Μακεδονομάχοι" και "ανθέλληνες" ενόπιον ονόματος και ιστορίας.

Θαυμαστά τα συλλαλητήρια. Καμιά αντίρρηση. Χιλιάδες κόσμου, εκατοντάδες χιλιάδες.
Να υποθέσουμε ότι φτάσανε τις 500.000 ή και το ένα εκατομμύριο (υπερβάλλω αλλά δεν πειράζει).
Και φυσικά όλοι αυτοί θα νιώσανε εθνικά ρίγη συγκίνησης και θα είναι έτοιμοι να καταδικάσουν την κυβέρνηση αν τυχόν ξεπουλήσει, ενάντια στο λαϊκό αίσθημα το όνομα Μακεδονία.

Αναρωτιέμαι πόσοι από όλους αυτούς έχουν ενημερωθεί στοιχειωδώς για το θέμα. Πόσοι γνωρίζουν ότι η Ελληνική θέση, δημόσια εκφρασμένη, από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, του υπουργού Ευάγγελου Βενιζέλου της κυβέρνησης Σαμαρά (ναι κυβέρνησης Σαμαρά!!!), είναι η σύνθετη ονομασία. Και σε αυτό έχουν καταλήξει αρκετά νωρίτερα ήδη επί Μητσοτάκη πατρός, και το έχει δηλώσει και η Ντόρα. Αλλά για κάποιον μαγικό λόγο, το ανάθεμα το ρίχνουν στην κυβέρνηση Τσίπρα.

Αλλά ίσως να θέλουν η χώρα μας να κάνει πίσω. Και το ένα εκατομμύριο πολίτες διεκδικεί το δικαίωμα να επιβάλλει την θέση του. Όμως η χώρα έχει και μερικούς ακόμα πολίτες που δεν έχουν εκφράσει άποψη. Και το ότι δεν ξεκίνησαν κάποιο συλλαλητήριο με διαφορετικό σκεπτικό, δεν σημαίνει πως δεν έχουν διαφορετικό σκεπτικό. Για παράδειγμα, μερικοί πιθανά να θεωρούν ότι "είναι καιρός να λυθεί το θέμα γιατί η καθυστέρηση, πέρα από το ότι βλάπτει την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδος, δημιουργεί τετελεσμένο ενάντια στις θέσεις μας". Το ότι δεν εκφράζονται μέσα από συλλαλητήριο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες γνώμες.

Θα πει κάποιος και δικαίως, αν τολμά ας κάνει δημοψήφισμα η κυβέρνηση, και θα δούμε αν θα γίνει αποδεκτή η σύνθετη ονομασία.
Θα συμφωνήσω ένα δημοψήφισμα είναι καλή επιλογή, αν όμως οι πολίτες είναι επαρκώς ενημερωμένοι για το θέμα και οι επιλογές του δημοψηφίσματος ξεκάθαρες.
Έτσι ένα δημοψήφισμα που θα είχε επιλογή το δέχεστε η γείτονα χώρα να ονομάζεται (παράδειγμα) "βόρεια Μακεδονία", με επιλογές ναι και όχι, πιθανά θα κατέληγε σε όχι.
Σε ένα όμως δημοψήφισμα που θα είχε επιλογές:
α) Προτιμάτε η γείτονα χώρα να ονομάζεται "Βόρεια Μακεδονία" για όλους, ή β) να ονομάζεται "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (fyrom δηλαδή) εντός της Ελλάδος και "Μακεδονία" για όλους τους άλλους, νομίζω πως θα ήταν απίθανο να υπερίσχυε το β).

Αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι Μακεδονομάχοι, είναι πως οι διαπραγματεύσεις δεν αφορούν το πως θα λέμε εμείς την fyrom, αλλά πως θα ονομάζεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Και σε παγκόσμιο επίπεδο λέγεται ήδη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Πάμε λοιπόν να γυρίσουμε λίγο υπέρ μας, ένα χαμένο διαπραγματευτικό παιχνίδι.

Βέβαια οι γείτονες υποθέτουν μερικοί πως θα κατεβάσουν σώβρακα για να μπουν σε νάτο και ε.ε. Ξεχνώντας ότι δεν το έκαναν εδώ και καμιά 20+ χρόνια. Αλλά κυρίως ξεχνώντας ότι την στιγμή που παύουν να είναι αδιάλλακτοι, και δέχονται μια σύνθετη ονομασία, κάτι που δεν δέχονταν ποτέ μέχρι τώρα, οι εταίροι μας είναι πολύ αμφίβολο πως θα έχουν την διάθεση να στηρίζουν το πισωγύρισμα της Ελλάδος στο θέμα (ναι πισωγύρισμα στις θέσεις μας ζητάνε τα συλλαλητήρια), ενώ η ενδιάμεση συμφωνία που έχουμε υπογράψει απαγορεύει να εμποδίσουμε την είσοδο σε διεθνείς οργανισμούς της fyrom (κάτι για το οποίο έχουμε ήδη καταδικαστεί από την Χάγη).
Βέβαια και η είσοδος με ειδικά καθεστώτα δεν νομίζω ότι θα ενοχλούσε την γείτονα χώρα.

Συνοπτικά οι "Μακεδονομάχοι" του σήμερα στηρίζουν μια θέση ενάντια στα Ελληνικά συμφέροντα, αλλά και στο ίδιο το ζητούμενό τους, την προστασία της Ελληνικότητας της Μακεδονίας.

Το θέμα έχει και άλλες πτυχές που συνηγορούν σε μια ελαστικότητα απο μεριάς της Ελλάδος, αλλά για να μην μπλεκόμαστε σε συζητήσεις που έχουν συναισθηματική φόρτιση, ας αρκεστούμε το ελάχιστο. Το τι μας συμφέρει σαν χώρα, ακόμα και με μια εθνικιστική προσέγγιση του προβλήματος.