Ο Άγις Στίνας και το κκε του β.π.π.. (με αφορμή ένα κείμενο από την σελίδα "πάρε δώσε")

Στην σελίδα http://www.pare-dose.net/4999 με τίτλο "Η στάση και οι θέσεις του ΚΚΕ για τον πόλεμο της Ελλάδος εναντίον του Άξονα (1940-1841)". Δεν θα κάτσω να κάνω αναλυτική κριτική στο κείμενο, μάλλον προορίζεται για κατανάλωση από τους συνήθεις κκεφοβικούς. Αλλά μια και πήρε το μάτι μου το ποιο κάτω κείμενο.....:

«Το ΚΚΕ στάθηκε στις επάλξεις. Άγγιξε την καρδιά κάθε πατριώτη. Έγινε ο μοχλός της Εθνικής μας Αντίστασης... Η πατριωτική φωνή του Νίκου Ζαχαριάδη αποτέλεσε το έναυσμα για την παλλαϊκή Αντίσταση κατά του φασισμού...».
(«Ριζοσπάστης», 28 Οκτωβρίου 2008)

«Τα μέλη του ΚΚΕ δέχονται τη Γερμανική Κατοχή με χαρά και αγαλλίαση. Η Γερμανία είναι σύμμαχος της Ρωσίας, συνεπώς και δική τους... Το ΚΚΕ τότε, όπως και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου, είχαν πάρει στα σοβαρά το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ, είχαν πιστέψει στη σταθερότητά του και στη μονιμότητά του και δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο σκέλος της συμμαχίας... Βρίσκανε κοινά σημεία και ιδεολογική συγγένεια με το ναζιστικό κόμμα... Οι σταλινικοί κρατούμενοι ήταν γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό για τις νίκες των δύο συνεταίρων, της Γερμανίας και της Ρωσίας, επειδή θεωρούσαν δικές τους αυτές τις νίκες...».
(Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ - «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»)

 ......

Εδώ σταμάτησα την ανάγνωση, αλλά οι κκεφοβικοί θα βρουν πολύ "πράγμα" ποιο κάτω....

Η αλήθεια είναι ότι με ξένισε κάπως και είπα να δω το αρχικό κείμενο όπως συνηθίζω όταν υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Και ναι μεν το κείμενο από τον ριζοσπάστη ήταν προσβάσιμο, αν και πολύ περιορισμένο στην μεταφορά του στην σελίδα του "πάρε δώσε", αλλά το κείμενο του Άγη Στίνα δεν είχε παραπομπή, (κάτι όχι απαραίτητα κακό). Μάλιστα με μια πρόχειρη ματιά είδα ότι η σελίδα ήταν κάπως φειδωλή στις (ιντερνετικές) παραπομπές. Αλλά το ίντερνετ είναι ευτυχώς πολύ "σπάταλο" σε πληροφορίες, έτσι είναι εύκολο να βρει κανείς την σελίδα με το κείμενο του Άγη.
Να σημειώσω εδώ ότι ο Άγης σύμφωνα με τον Μιχάλη Λυμπεράτο:

.........
Η θέση του στα διαδοχικά κόμματα που συμμετείχε - Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας - ήταν ότι το ΚΚΕ ήταν εθνικιστικό κόμμα που εξέφραζε τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του βρετανικού ιμπεριαλισμού: (Το ΚΚΕ) εξαπατά την εργατική τάξη, την κρατά δεμένη στο άρμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της εμπνέει το πιο κτηνώδες εθνικιστικό μίσος ενώ η πλευρά των κατοχικών δυνάμεων ήταν όργανο του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Για τη δράση των αντάρτικων σχηματισμών είχε τη θέση ότι δίνουν αφορμές στο κράτος για να χρησιμοποιεί αυταρχικά μέτρα εναντίον του λαϊκού κινήματος. Στα Δεκεμβριανά κατηγόρησε το ΕΑΜ ότι κάνει σταλινικό πραξικόπημα. Συνέπεια και αυτού ήταν ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ θα επιτεθούν εναντίον τους.^[7].
........

 Βέβαια ο Λυμπεράτος μπορεί να λέει ότι θέλει αλλά ας κρατήσουμε τα λεγόμενά του σαν μια εκδοχή και ας πάμε στην αδιάψευστη πηγή. Τον ίδιο τον Άγη Στίνα. (από όπου είναι παρμένο και το κείμενο του "πάρε δώσε"
http://stinas.vrahokipos.net/texts/eam_elas_opla.htm
Εκεί διαβάζουμε αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια εκτός από το ποιο πάνω.
Ας πούμε λίγο ποιο πριν γράφει:

 ..........
Αυτά που σήμερα είναι ή πρέπει να είναι φανερά σε όλους, σ' αυτούς που δημιούργησαν την «Εθνική Αντίσταση» ήταν γνωστά απ' αρχής. Δηλαδή, αυτοί ήξεραν ότι η οποιαδήποτε πολιτική και πολεμική δράση της εθνικής αντίστασης σε τίποτε δεν θα συνέβαλε στην «απελευθέρωση» της χώρας και στην τελική νίκη των Συμμάχων, και πολύ περισσότερο, δεν πίστευαν ότι θα μπορούσε αυτή να επηρεάσει το ηθικό και τη μαχητική ικανότητα του γερμανικού στρατού. Με άλλα λόγια η Εθνική Αντίσταση δεν έγινε για εκείνο που διακήρυσσε, για την «απελευθέρωση» της χώρας κ.λπ. Άλλη ήταν η αποστολή της. Και σ' αυτή την αποστολή είχε πλήρη επιτυχία. Μπόρεσε να προφυλάξει το «Συμμαχικό ιμπεριαλισμό» από έναν κίνδυνο που ήταν γι' αυτόν απείρως σοβαρότερος από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
...........

Ο Άγης λοιπόν είναι ενάντια στην αντίσταση στον κατακτητή, και θεωρεί ότι η αντίσταση προφύλαξε τον συμμαχικό ιμπεριαλισμό από ένα σοβαρότερο κίνδυνο από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Εδώ υποψιάζομαι πως κάνει την υπόθεση εργασίας, πως αν δεν υπήρχε η ένοπλη αντίσταση στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη φυσικά) αντί για την επικράτηση του ναζισμού και τα γνωστά επακόλουθα ενάντια στους μη Άριους, θα είχαμε αποδυνάμωση του καπιταλισμού και σοσιαλιστική επανάσταση. Με βάση όσα διάβασα για αυτόν και το κείμενό του, άλλον κίνδυνο μεγαλύτερο για τον συμμαχικό ιμπεριαλισμό, δεν μπορώ να σκεφτώ. Προσωπικά βρίσκω τελείως γελοία μια τέτοια εκτίμηση, αλλά δεν αποκλείω ότι κάποιος μπορεί, καλή τη πίστη, να την έχει.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος είναι καταφανώς ενάντια στον αντιστασιακό αγώνα ενάντια στον ναζισμό. Η αντίθεση αυτή είναι κάτι που κυριαρχεί στον λόγο του, στο συγκεκριμένο κείμενο. Μάλιστα σε κάποιο σημείο τονίζει ότι τα αντίποινα των Γερμανών εκτός του ότι γίνονται ενάντια σε αθόους, είναι και ασύμμετρα, άρα και για αυτό καταδικαστέα η αντίσταση. Μια θέση κυρίαρχη στην δεξιά φιλολογία σχετικά, που και εμένα με έχει απασχολήσει, χωρίς να έχω καταλήξει υπέρ της ή κατά.

Γενικότερα φαίνεται να έχει την θέση ότι ο πόλεμος ενάντια στον ναζισμό δεν αφορά την πλατιά λαϊκή μάζα αλλά αποκλειστικά τους αστούς, σαν πόλεμος αστών ενάντια σε αστούς. Άρα η θέση ενός σοσιαλιστή δεν μπορεί να είναι υπέρ του ενός ή του άλλου, ακόμα και αν ο ένας είναι ενάντια στην χώρα του. Κάτι που νομίζω ότι υποτιμά βάναυσα την απάνθρωπη διάσταση του ναζισμού, αλλά και ενδεχομένως τα χαρακτηριστικά αρκετών πολεμικών διενέξεων.

...Ο ταξικός χαρακτήρας του πολέμου - να το θεμελιακό ζήτημα που μπαίνει μπροστά σε κάθε σοσιαλιστή, αν δεν είναι, βέβαια, αποστάτης... Όταν ο Γερμανός του Γουλιέλμου ή ο Γάλλος του Κλεμανσώ λέει: έχω το δικαίωμα και το καθήκον σαν σοσιαλιστής να υπερασπίσω την πατρίδα μου όταν ο εχθρός εισβάλλει στη χώρα μου, σκέφτεται όχι σαν σοσιαλιστής και διεθνιστής, όχι σαν επαναστάτης προλετάριος μα σαν μικροαστός εθνικιστής. Γιατί με το συλλογισμό αυτό εξαφανίζεται η ταξική επαναστατική πάλη τον εργάτη ενάντια στο κεφάλαιο, εξαφανίζεται η σωστή εκτίμηση του πολέμου στο σύνολο του, από την άποψη της παγκόσμιας αστικής τάξης και του παγκόσμιου προλεταριάτου, εξαφανίζεται δηλαδή ο διεθνισμός και δεν μένει παρά ένας καχεκτικός εθνικισμός πον προκαλεί τον οίκτο.

Τα βάζουν με τη χώρα μου, για τα άλλα δεν με ενδιαφέρει, να που καταλήγει ο συλλογισμός αυτός και ως που φτάνει η μικροαστική και εθνικιστική στενοκεφαλιά.

Ο Γάλλος, ο Γερμανός, ο Ιταλός που λέει «ο σοσιαλισμός είναι εναντίον της βίας απέναντι στα έθνη, να γιατί αμύνομαι όταν ο εχθρός εισβάλλει στη χώρα μου», προδίδει το σοσιαλισμό και τον διεθνισμό. Ο άνθρωπος αυτός δεν βλέπει τίποτε έξω από τη «χώρα του». Βάζει την αστική «τάξη του» πάνω απ' όλα, χωρίς να σκεφτεί τους διεθνείς δεσμούς που κάνουν τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και την αστική τάξη τον έναν κρίκο στην αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής ληστείας. Όλοι οι μικροαστοί, όλοι οι αμόρφωτοι και κοντόμυαλοι χωρικοί, σκέφτονται όπως ακριβώς οι αποστάτες καουτσκιστές, οι λογγιστές, οι Τουράτι και σία, δηλαδή ο εχθρός βρίσκεται στη χώρα μου όλα τ' άλλα λίγο με ενδιαφέρουν.

Ο σοσιαλιστής, ο επαναστάτης προλετάριος, ο διεθνιστής σκέφτεται διαφορετικά: ο αντιδραστικός ή επαναστατικός χαρακτήρας του πολέμου εξαρτάται όχι από το ποιος επιτέθηκε, ούτε σε ποια χώρα βρίσκεται ο «εχθρός», αλλά από τούτο: ποια τάξη κάνει τον πόλεμο και ποιας πολιτικής είναι προέκταση. Αν ο πόλεμος είναι αντιδραστικός ιμπεριαλιστικός, δηλαδή πόλεμος ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες ομάδες της αντιδραστικής, ληστρικής καπιταλιστικής, ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, τότε ολόκληρη η αστική τάξη (ακόμη και μιας μικρής χώρας) συμμετέχει σ' αυτήν τη ληστεία και το καθήκον μου, το χρέος μου σαν εκπροσώπου του επαναστατικού προλεταριάτου είναι να προετοιμάσω την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, μόνη σανίδα σωτηρίας από τις φρικαλεότητες του παγκοσμίου πολέμου.

Δεν πρέπει να σκεφτώ από την άποψη της «χώρας μου» (πρέπει να το αφήσω αυτό στον αποβλακωμένο μικροαστό εθνικιστή που δεν καταλαβαίνει πως είναι ένα παιχνίδι στα χέρια της ιμπεριαλιστικής μεγαλοαστικής τάξης) μα από την άποψη της συμμετοχής μου στην προετοιμασία, στην προπαγάνδα για την επιτάχυνση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Να τι είναι διεθνισμός, να ποιο είναι το καθήκον του διεθνιστή, του επαναστάτη εργάτη, του αληθινού σοσιαλιστή...»

Ας δούμε όμως το κείμενο πάλι. Λίγο ποιο αναλυτικά γιατί είναι συρραφή από κομμάτια, μια πρόταση από εδώ, μια άλλη από ποιο κάτω....

............
Σχηματίζεται η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Οι πολιτικοί αρχηγοί Κ. Τσαλδάρης, Π. Κανελόπουλος, Γ. Μερκούρης, Γ. Πεσμαζόγλου, Π. Ράλλης, ο τραπεζίτης Μάξιμος και οι στρατηγοί Πάγκαλος και Γονατάς σε σύσκεψη τους «αναγνωρίζουν την Κυβέρνηση Τσολάκογλου σαν Κυβέρνηση ανάγκης και δηλώνουν ότι είναι επιβεβλημένη η υποστήριξη της εκ μέρους όλων των Ελλήνων δίχως επιφυλάξεις και με ειλικρίνεια». Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην Κυβέρνηση και δηλώνει ότι θα την βοηθήσει «εις το εξόχως μέγα πατριωτικόν αυτής έργον». Ο Δήμαρχος Αθηνών Πλυτάς, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στην Κυβέρνηση. Οι υπηρεσίες Ασφαλείας συνεχίζουν τη δουλειά τους όπως και προηγούμενα και με ακόμα περισσότερο ζήλο, στην υπηρεσία τώρα της Κυβέρνησης Τσολάκογλου, δηλαδή των αρχών κατοχής. Τα μέλη του ΚΚΕ, δέχονται τη γερμανική κατοχή με χαρά και αγαλλίαση. Η Γερμανία είναι σύμμαχος της Ρωσίας, συνεπώς και δική τους. Πίστευαν ότι μία από τις πρώτες πράξεις των αρχών κατοχής έπρεπε να ήταν η απελευθέρωση των χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων που η δικτατορία του Μεταξά κρατούσε στα στρατόπεδα, στις φυλακές και στα νησιά.
..............
Το ΚΚΕ τότε, όπως και όλα τα Κ.Κ. του κόσμου είχε πάρει στα σοβαρά το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ, είχε πιστέψει στη σταθερότητά του και στη μονιμότητα του και δεν έκανε διάκριση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο σκέλος της συμμαχίας. Τα από χρόνια ρομποτοποιημένα μέλη του, που πάντα δίχως αντίρρηση δέχονταν όλες τις αλλαγές της πολιτικής του ΚΚΕ, αυτή τη φορά η συμμαχία με το φασισμό, τους φάνηκε κάπως παράξενη και δυσκολοχώνευτη. Αλλά μόνο για λίγο. Πολΰ γρήγορα όχι μόνο πείστηκαν για την ορθότητα της πολιτικής του Στάλιν, αλλά έγιναν, λυσσαλέοι αντίπαλοι των Άγγλων και Γάλλων και ενθουσιώδεις υπερασπιστές των αδικημένων από τη μοιρασιά της λείας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ιταλίας και Γερμανίας. Έβρισκαν κοινά σημεία και ιδεολογική συγγένεια με το ναζιστικό κόμμα. Π.χ. και αυτό ήταν εργατικό και σοσιαλιστικό. Μιλούσαν για μια συγκυριαρχία του κόσμου από τους δυο μεγάλους άνδρες, τους πιο μεγάλους της ιστορίας, του Στάλιν και του Χίτλερ. Μιλούσαν για μια επικείμενη επίθεση της Ρωσίας εναντίον της Αγγλίας προς την Ανατολή, κ.λπ. Όσο τερατώδη και απίστευτα κι αν φαίνονται αυτά, εμείς τα ακούσαμε και τα ζήσαμε στις φυλακές και στα στρατόπεδα. Οι σταλινικοί κρατούμενοι ήταν γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό για τις νίκες των δύο συνεταίρων, της Γερμανίας και της Ρωσίας και θεωρούσαν δικές τους αυτές τις νίκες.
...........

Το περίεργο όμως με αυτά τα κείμενα που αναφέρονται στην συμπάθεια ή ιδεολογική συγγένεια του κκε με τους ναζί είναι ότι δεν έχουν παραπομπή σε κανένα κείμενο του κκε. Και ξέρουμε ότι το κκε έγραφε....
Έτσι ποιο κάτω ο Άγης έχει παραπομπές στα κείμενα του κκε, και μας λέει ότι:

Για να επηρεάσει και κατακτήσει καθυστερημένες μικροαστικές και αγροτικές μάζες στην εθνικιστική του πολιτική, απαρνιέται εντελώς τον εαυτό του, κάθε τι που το ξεχώριζε από τα άλλα κόμματα, την αρχή της πάλης των τάξεων, την αλληλεγγύη των εργατών όλου του κόσμου, τη συναδέλφωση των λαών κ.λπ. Διαβάζουμε στη διακήρυξη των σκοπών του ΚΚΕ (10η Ολομέλεια, Γενάρης 1944):

«Αγωνιζόμαστε να ενωθούν όλες οι δυνάμεις των πατριωτών στην Ελλάδα, άσχετα από ιδεολογικές διαφορές σε μια ακατάβλητη εθνική ενότητα για να συντρίψουμε τους Γερμανούς και βούλγαρους κατακτητές και τους πράκτορες τους, για να καθαρίσουμε την ελληνική γη και από τον τελευταίο γερμανό και βούλγαρο εισβολέα. Την εθνική απελευθέρωση της Ελλάδας θεωρούμε ύψιστο χρέος μας, σ' αυτήν υποτάσσουμε κάθε πολιτική επιδίωξη και γι' αυτήν δίνουμε τις πιο απεριόριστες θυσίες... Είμαστε Έλληνες και εφαρμόζουμε καθαρά ελληνική εθνική πολιτική... Αγωνιζόμαστε για την πλήρη αποκατάσταση της ακεραιότητας της Ελλάδας και τη στρατηγική εξασφάλιση των συνόρων της...».

Στο υπόμνημα των κρατουμένων στο Στρατόπεδο Ακροναυπλίας μελών του ΚΚΕ προς τον Μεταξά, γράφουν:

«...Εμείς οι κομμουνιστές, ξεχνώντας το παρελθόν, παίρνουμε τη θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός κάτω από τις διαταγές σας για τη συντριβή του φασιστικού επιδρομέα και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας μας...».

Στο τρίτο υπόμνημα:

«Τασσόμεθα ανεπιφύλακτα στο πλευρό της Κυβέρνησης Μεταξά που διευθύνει τον αγώνα του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας...».

 Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ για τις απόψεις περί συμπάθειας και συγγένειας δεν έχουμε κανένα γραπτό και επίσημο χαρτί από το κκε, αλλά τις απόψεις του Άγη, στα κείμενα που το κκε τάσεται ενάντια στον ναζισμό, και επί πλέον συντάσεται με τον συμμαχικό ιμπεριαλισμό, έχουμε σαφείς παραπομπές σε κείμενά του.

Επί πλέον ο Άγης φαίνεται να ξεχνά το σύμφωνο του Μονάχου και το ότι η ΕΣΣΔ πρότεινε στην Γαλλία στρατιωτική υποστήριξη για την προστασία της Τσεχοσλοβακίας πριν από το σύμφωνο Μολότοφ. Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ, παρουσιάζει την ΕΣΣΔ στην αρχή του κειμένου, σαν σύμμαχη χώρα με την Ναζιστική Γερμανία. Κάτι αδικαιολόγητο.

Ποιο κάτω γράφει:

Όμως υπάρχουν στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μερικά πράγματα που έχουν πραγματική αξία για τις λαϊκές μάζες. Είναι αυτά που οι ίδιες με τους αγώνες τους και με το αίμα τους έχουν κατακτήσει. Είναι αυτά που μπορούν να γίνουν μέσα και όπλα στην πάλη για τη χειραφέτησή τους: το δικαίωμα της οργάνωσης, της συγκέντρωσης, της διαδήλωσης, της απεργίας, της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, της ελεύθερης συζήτησης.

Αυτές ακριβώς τις πολύτιμες για τις λαϊκές μάζες κατακτήσεις καταργεί το ολοκληρωτικό καθεστώς, είτε πρόκειται για στρατιωτική δικτατορία είτε για την εξουσία του ενός κόμματος. Όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται και μονοπωλούνται από το ολοκληρωτικό Κράτος. Οι λαϊκές οργανώσεις διαλύονται, οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες απαγορεύονται. Ο τύπος και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους. Οι λαοί σ' αυτά τα καθεστώτα δεν πρέπει να ακούν, να βλέπουν, να μαθαίνουν, να πληροφορούνται τίποτε άλλο από αυτό που θέλει το ολοκληρωτικό Κράτος. Για εκείνους που αντιδρούν ενεργά, για εκείνους που υπάρχουν υπόνοιες ότι αντιδρούν, για τους συγγενείς τους, για γνωστούς παλιούς αγωνιστές είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Όλα αυτά όμως έχουν σχέση μόνο με τους ταξικούς, πολιτικούς, οικονομικούς αγώνες στο εσωτερικό μιας χώρας. Με τους αγώνες δηλαδή ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες που υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους και στις κομματικές και στρατιωτικές κλίκες που επιδιώκουν να επιβάλλουν το ολοκληρωτικό καθεστώς.

Ο αγώνας εναντίον του γερμανικού φασισμού ήταν έργο του γερμανικού προλεταριάτου και όχι του Δυτικού ιμπεριαλισμού και της Ρωσίας. Το ίδιο ισχύει για όλες τις χώρες. Αντιφασιστικός αγώνας στην Ελλάδα ήταν μόνον ο αγώνας εναντίον του φασιστικού καθεστώτος του Μεταξά.

Ο πόλεμος ανάμεσα σε κράτη είναι πόλεμος ανάμεσα στις άρχουσες εκμεταλλεύτριες τάξεις και δεν έχει άλλο κίνητρο και άλλους σκοπούς από την κατάκτηση εδαφών, πρώτων υλών, και την υποδούλωση άλλων λαών. Αυτά που λένε για ιδεώδη, ελευθερία δημοκρατία κ.λπ. δεν είναι παρά ψέματα και απάτες για να παρασέρνουν τους λαούς στο σφαγείο. Υπάρχουν βέβαια και κράτη που θα ήθελαν σε ορισμένες περιπτώσεις να αποφύγουν τον πόλεμο. Τέτοια σ' αυτόν τον πόλεμο ήταν η Αγγλία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο. Δηλαδή αυτά που είχαν τεράστιες σε έκταση και πλούσιες σε πρώτες ύλες αποικίες και σ' αυτές εκατομμύρια σκλάβους. Η Γερμανία, αυτά τα λίγα που είχε τα έχασε και αυτά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και η Ιταλία είχε αδικηθεί στη μοιρασιά. Ο Μουσολίνι δεν άφηνε ευκαιρία που να μη φωνάξει και να μη διαμαρτυρηθεί ότι στην Ιταλία έδωσαν άγονες έρημους. Είχε πάρει στο μερτικό της τη Λιβύη. Φυσικά δεν ήξερε ότι κάτω από την άγονη έρημο υπήρχε ένας ωκεανός πετρέλαιο. Αυτά τώρα ήθελαν να ξαναμοιράσουν. Έτσι άρχισε ο δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ανάμεσα στους χορτάτους ληστές (Αγγλία, Γαλλία, κ.λπ.) και στους πεινασμένους (Γερμανία, Ιταλία) ληστές. Οι επαναστάτες όμως δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στους χορτάτους και τους πεινασμένους ληστές, αλλά προσπαθούν να μετατρέψουν αυτόν το ληστρικό πόλεμο ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, σε πόλεμο των λαών εναντίον τους.

Δυστυχώς αγαπητέ Άγη, όσο και να έχεις κάποια δίκια στις απόψεις σου, ο αγόνας ενάντια στον γερμανικό φασισμό, όταν το γερμανικό προλεταριάτο αποτυγχάνει, μετατίθεται στον δυτικό ιμπεριαλισμό, στην εσσδ, και στους λαούς όλου του κόσμου. Αν το γερμανικό προλεταριάτο δεν είχε αποτύχει, δεν θα κάναμε αυτή την συζήτηση.

Βέβαια ο Άγης δεν ήταν και φίλα προσκείμενος στο κκε, που το θεωρούσε αστικό κόμμα. Όπως εθνικιστικές θεωρούσε τις αντιστασιακές ομάδες ενάντια στον κατακτητή. Οπότε μάλλον έχουμε τις προσωπικές εκτιμήσεις του για το θέμα της αντίστασης.
Δεν ξέρω αν έχει σε κάποιο βαθμό σωστή εκτίμηση για τα γεγονότα.Ίσως κάποια μέλη του κκε να είχαν όντως τις απόψεις που μας μεταφέρει, αλλά το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν αποτέλεσαν θέση του. Η θέση του κκε, όπως είναι καταγεγραμμένη είναι ενάντια στον ναζισμό, που θεωρείται υπέρτατος εχθρός. Και κατά την γνώμη μου είναι.

Και μια σημείωση για τους φίλους στο "Πάρε δώσε". Ο χαρακτηρισμός του Άγη σαν "Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ" είναι παραπλανητικός (ελπίζω άθελά σας). Ο Άγης είναι πρώην στέλεχος του κκε. Το 1931 διαγράφτηκε από το κκε, και έκτοτε αποτέλεσε (δικαιολογημένα ή άδικα, δεν γνωρίζω) σφοδρό επικριτή του.  

==============
Και κάτι ακόμα, είναι γνωστό και μάλιστα έχει δημοσιευθεί σε δεξιές εφημερίδες ότι οι κρατούμενοι στην Ακροναυπλία είχαν κάνει επιστολή που ζητούσαν να πολεμήσουν. 
Συγκεκριμένα έχει διασωθεί το ποιο κάτω κείμενο τους προς την Ελληνική κυβέρνηση της εποχής που το αντιγράφω από μια καταφανώς εχθρική σελίδα προς το κκε http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_20.html 

Εφόσον η κυβέρνησή σας είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει μέχρι τέλους την ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ύπαρξη του έθνους, οφείλει να ζητήσει αμέσως την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και να προσανατολίσει την χώρα μας πολιτικά και οικονομικά προς την μεγάλη αυτή προστάτρια των μικρών λαών.

 Με βάση την παραπάνω πολιτική, εμείς οι κομμουνιστές, ξεχνώντας το παρελθόν, παίρνουμε την θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός κάτω από τις διαταγές σας για την συντριβή των φασιστών επιδρομέων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας μας.

Βέβαια η σελίδα από όπου πήρα το κείμενο θεωρεί ότι η "παραπάνω πολιτική" - προϋπόθεση για να πολεμήσουν οι έγκλειστοι είναι να ζητηθεί η υποστήριξη της εσσδ, και όχι το γεγονός "ότι η κυβέρνησή σας είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει μέχρι τέλους την ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ύπαρξη του έθνους" που αποτελεί αναγνωρισμένη πολιτική θέση της κυβέρνησης κατά τους έγκλειστους.
Όμως ακόμα και να δεχθούμε ότι οι έγκλειστοι βάζουν αυτή την προϋπόθεση, κάτι ιδιαίτερα περίεργο εκείνη την στιγμή, μια και δεν είχε ξεσπάσει ακόμα η σύγκρουση Γερμανίας - ΕΣΣΔ, με το σύμφωνο Μολότωφ να είναι σε ισχύ, και η συνδρομή της εσσδ θα μπορούσε να είναι μόνο πολιτικής υποστήριξης, τα γραφόμενα περί πανηγυριών για τις επιτυχίες του "άξωνα" από τον Άγη αποδεικνύονται φούμαρα.

Κακή επιλογή λοιπόν αγαπητό "Πάρε δώσε" το κείμενο του Άγη. Αλλά είπαμε οι κκεφοβικοί θα το βρουν υπέροχο, και αυτό ίσως αρκεί.

================
Και μια σημείωση για τους φίλους στο "Πάρε δώσε". Ο χαρακτηρισμός του Άγη σαν "Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ" είναι παραπλανητικός (ελπίζω άθελά σας). Ο Άγης είναι πρώην στέλεχος του κκε. Το 1931 διαγράφτηκε από το κκε, και έκτοτε αποτέλεσε (δικαιολογημένα ή άδικα, δεν γνωρίζω) σφοδρό επικριτή του

---------------
--------------
------------

Είπα να μην ασχοληθώ, αλλά είχα βάλει τον υπολογιστή να κάνει defrag και όσο περίμενα έριξα άλλη μια ματιά στην σελίδα του "πάρε δώσε".
Τελικά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να διαβάσει κανείς πέντε αράδες χωρίς να κατευθύνεται από την κκεφοβική υστερία.
Παραθέτω ένα κομμάτι αρκετά εκτεταμένο και μετά σχολιάζω τα αυτονόητα. 

Βρισκόμαστε στο 1935... Η ενδυνάμωση του Χίτλερ και η άνοδός του στην εξουσία είναι ήδη γεγονός, ενώ ο κίνδυνος για την Ευρώπη γίνεται όλο και πιο ορατός. Η Σοβιετική Ένωση, σε αντίθεση με τις αντικαπιταλιστικές και αντιδυτικές διακηρύξεις της, στρέφεται προς την καπιταλιστική Δύση και υπογράφει στο Παρίσι, το Γαλλοσοβιετικό Σύμφωνο αλληλοβοήθειας, στις 2 Μαΐου 1935. Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιείται η 7η Διάσκεψη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που συνήλθε στη Μόσχα μεταξύ 27ης Ιουλίου και 5ης Αυγούστου 1935 και επιβάλλεται η στροφή και στα επιμέρους κομμουνιστικά κόμματα. Με λίγα λόγια, η «πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στον Φασισμό», επέτρεπε με έναν εύσχημο τρόπο διανθισμένο από στερεότυπα κομμουνιστικά λεκτικά πυροτεχνήματα, την «παρέκκλιση» της δημιουργίας «μετώπων από πάνω προς τα κάτω», δηλαδή ακόμη και με τους «μπουρζουάδες», εάν αυτό κρίνονταν αναγκαίο. Στην 6η παράγραφο της απόφασης του Συνεδρίου, αναφέρονταν συγκεκριμένα:

Αν οποιοδήποτε αδύνατο κράτος υποστεί επίθεση από μια ή περισσότερες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θα θέλαν να καταστρέψουν την ανεξαρτησία του και την εθνική του ενότητα ή να το διαμοιρασθοϋν, όπως αυτό έγινε στην ιστορία της Πολωνίας, ο πόλεμος της εθνικής μπουρζουαζίας μιας τέτοιας χώρας για την απόκρουση αυτής της επίθεσης, μπορεί να πάρει χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου, στον οποίο η εργατική τάξη και οι κομμουνιστές αυτής της χώρας δεν μπορούν να μην επέμβουν. Το καθήκον των κομμουνιστικών μιας τέτοιας χώρας, έγκειται στο ότι, διεξάγοντας μια αδιάλλακτη πάλη, για να εξασφαλίσουν τις οικονομικές και πολιτικές θέσεις των εργατών, των εργαζομένων αγροτών και των εθνικών μειονοτήτων, να μπουν ταυτόχρονα στις πρώτες γραμμές των αγωνιστών για την εθνική ανεξαρτησία και να διεξάγουν ως το τέλος τον απελευθερωτικό πόλεμο, μη επιτρέποντας «στη δική τους» κεφαλαιοκρατία να ζητήσει συμβιβασμούς με τις επιτιθέμενες δυνάμεις εις βάρος των συμφερόντων της χώρας τους».
(«Πέντε χρόνια αγώνες του ΚΚΕ, 1931-1935» - Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, 1946).

Το «κουταβάκι» όμως της Κομμουνιστικής Διεθνούς, προφανώς λόγω και των διώξεων που υπέστη από το καθεστώς του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, όχι απλώς δεν συμπλέει με τη γραμμή αυτή, αλλά κι επιτίθεται ολομέτωπα στον Μεταξά, ο οποίος ήδη προπαρασκευάζει την άμυνα της χώρας, κατηγορώντας τον ως «πράκτορα του γερμανικού φασισμού» και «χωροφύλακα του Χίτλερ στα Βαλκάνια». Έτσι, στις 15 Μαρτίου 1937, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αποφαίνεται ότι:

Πράκτορας του γερμανικού φασισμού, η μοναρχομεταξική δικτατορία, ξεπούλησε και ξεπουλά στους Γερμανούς φασίστες την Ελλάδα. Για την εξυπηρέτηση των εγκληματικών πολεμικών σχεδίων του χιτλερισμού, εκχώρησε σ' αυτόν το Λουτράκι και το νησί του Ευβοϊκού Πεταλιού. Μετάτρεψε τη χώρα σε στρατηγικό στήριγμα του φασισμού κι ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του χιτλερικού χωροφύλακα στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Η πολιτική τού ξεπουλήματος της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της χώρας στον χιτλερισμό, απομόνωσε την Ελλάδα στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων και επισώρευσε τρομερούς κινδύνους ανεπανόρθωτων πολιτικών καταστροφών.
(«ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», τόμος Δ')

Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα, τον Ιούνιο του 1937, το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό να εμποδίσει τους εξοπλισμούς και την αμυντική οργάνωση της χώρας με «παλιοσιδερικά», επειδή «πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για λογαριασμό του Χίτλερ»:

Το ΚΚΕ καλεί τους εργάτες και τον ελληνικό λαό να μποϋκοτάρουν με όλες τις μορφές πάλης το μεροκάματο της Κυριακής 13-6-37 που γίνεται παρά τη θέλησή τους και προορίζεται για την αεροπορία. Γιατί οι εξοπλισμοί και η αεροπορία του δικτάτορα Μεταξά δεν αποβλέπουν στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Ελλάδας. Οι εξοπλισμοί αυτοί πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για λογαριασμό του Χίτλερ, για την καταστροφή ανοχύρωτων πόλεων και του άμαχου πληθυσμού όπως κάνουν οι φασίστες στην Ισπανία. Οι εξοπλισμοί της δικτατορίας θα χρησιμοποιηθούν ακόμα ενάντια στην απελευθερωτική πάλη του ελληνικού λαού και γίνονται για να θησαυρίζει η σπείρα του Διάκου-Μεταξά που αγοράζει απ' τη Γερμανία παλιοσιδερικά. Γι' αυτό ο ελληνικός λαός πρέπει να μποϋκοτάρει τον έρανο για την αεροπορία και να παλέψει αποφασιστικά ενάντια στους εξοπλισμούς.
(«ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», τόμος Δ')

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1937, η 4η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, καλεί τον ελληνικό λαό να πάρει θέση δίπλα στη Σοβιετική Ένωση, η οποία «αγωνίζεται να ματαιώσει το καταστρεπτικό έργο των φασιστικών εμπρηστών του πολέμου», για να αποφύγει την «υποδούλωση της χώρας στον γερμανικό χιτλερισμό» και για να διατηρήσει την «εθνική ανεξαρτησία»:

Από τα πιο επείγοντα και ζωτικά ζητήματα του ελληνικού λαού, στην τωρινή στιγμή, είναι η πάλη για την περιφρούρηση της ειρήνης ενάντια στην υποδούλωση της χώρας στον γερμανικό χιτλερισμό και για την εθνική ανεξαρτησία. Ο ελληνικός λαός, σε αδελφική συνεργασία με τους άλλους λαούς, μπορεί να διεξάγει αποτελεσματικό αγώνα για την ειρήνη και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Η θέση της Ελλάδας μέσα στις ολοένα οξυνόμενες διεθνείς σχέσεις, πρέπει να είναι στο πλευρό των δημοκρατικών χωρών, που με επικεφαλής τη συνεπέστερη, φιλειρηνική, αντιφασιστική δύναμη την ισχυρή και ακατανίκητη Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, αγωνίζονται να ματαιώσουν το καταστρεπτικό έργο των φασιστικών εμπρηστών του πολέμου. Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των φασιστικών κυβερνήσεων της Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας, που τώρα εκδηλώνεται με ανοιχτή πολεμική επιδρομή στην Ισπανία και την Κίνα, έχει επίσης στόχο της όλους τους δημοκρατικούς λαούς και ιδιαίτερα τις μικρές χώρες της κεντρικής και της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η Ελλάδα απειλείται να κατακτηθεί ολοκληρωτικά από το γερμανικό ιμπεριαλισμό και να μετατραπεί σε τέλεια αποικία του.
(«ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», τόμος Δ')

Στις 7 Απριλίου 1939, οι Ιταλοί πραγματοποιούν εισβολή στην Αλβανία, ενσωματώνοντάς την σύντομα στην «Ιταλική Αυτοκρατορία», κάνοντας πλέον τον κίνδυνο να γίνεται όλο και πιο ορατός για την Ελλάδα. Απτόητο το ΚΚΕ, στις 10 Απριλίου 1939, αφήνει στην άκρη το βιολί και πιάνει το μαντολίνο...
Σε μια άθλια προκήρυξή της, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ενώ αναγνωρίζει τον κίνδυνο της ιταλικής εισβολής, προσκαλεί τον λαό και τον στρατό να αντιταχθούν στην επιστράτευση και να στραφούν ενόπλως, όχι εναντίων των πιθανών εισβολέων, αλλά εναντίον του «μεγαλύτερου εχθρού της πατρίδας», της «βασιλομεταξικής σπείρας», με το αιτιολογικό, ότι ο Μεταξάς προσκάλεσε τον Μουσολίνι για να αποτρέψει την ανατροπή του. Συγχρόνως, μέμφεται τον Μεταξά (ο οποίος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την Ελλάδα έξω από τον πόλεμο, κρατώντας την ουδετερότητα), γιατί δεν συνασπίζεται με τους Άγγλους εναντίον του Άξονα:

Η επιδρομή του φασιστικού άξονα εντείνεται. Ένα ακόμα μικρό κράτος, η γειτονική Αλβανία, έγινε καπνίζοντα ερείπια κάτω από τις μπόμπες και τα ασφυξιογόνα τον Μουσολίνι. Ο αλβανικός λαός πλέει στο αίμα του, γιατί αρνείται την υποδούλωσή του στον ιταλικό φασισμό. Ο Μουσολίνι μια και πάτησε στην Αλβανία θ' αποπειραθεί να τραβήξει ακόμα πιο πέρα. Το σχέδιό του είναι να μπει στην Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κέρκυρα, την Κρήτη, τη Σάμο και τέλος να κάνει την Ελλάδα και ολόκληρη τη Βαλκανική, προτεκτοράτο του. Η ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας κινδυνεύει άμεσα.
Η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο καθήκον όλων των Ελλήνων, αλλά το καθήκον αυτό είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί κάτω απ' τον τυραννικό ζυγό και τις εθνικές προδοσίες της βασιλομεταξικής δικτατορίας. Η ελευθερία και ενότητα, που αποτελούν ακατανίκητη δύναμη είναι τη στιγμή αυτή ανύπαρκτα στη χώρα μας. Η βασιλομεταξική σπείρα, παίρνοντας την κρατική εξουσία πραξικοπηματικά, παράνομα και ενάντια στη θέληση του λαού, στέκεται σ' αυτή μόνο με την αιματηρή τρομοκρατία. Το ψωμί του λαού γίνεται μηχανοκίνητες φασιστικές ορδές και ειδικά σώματα ασφαλείας τον δικτάτορα, προορισμένα να τυραννούν τον λαό και να αντιπαρατάσσονται στον ελληνικό στρατό.
Ο Μουσολίνι καλείται απ την ίδια την «ελληνική» κυβέρνηση, για να την υπερασπίσει από ενδεχόμενη εσωτερική ανατροπή. Η πρόταση της Αγγλίας για συνασπισμό κατά των κατακτητών απορρίπτεται και ταυτόχρονα γίνεται επιδεικτικά δεκτός ο Γκαίμπελς και οι προτάσεις του για την υποδούλωση της Αλβανίας και τον διαμελισμό της Ελλάδας. Η διαφθορά, η συκοφαντία, οι ομαδικές συλλήψεις πολιτών και στρατιωτικών, τα βασανιστήρια, οι πολιτικές δολοφονίες και η εθνική προδοσία έγιναν τα μοναδικά μέσα επικράτησης των κυβερνώντων. Αυτή είναι η βασιλομεταξική Ελλάδα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Οι τελευταίες στρατιωτικές μετακινήσεις αποβλέπουν στην εξαπάτηση λαού και στρατού. Η τυχόν επιστράτευση ηλικιών θα χρησιμοποιηθεί για τον εξαναγκασμό του ελληνικού λαού να υποταχθεί στη δικτατορία και τον φασιστικό άξονα.
Καλούμε τα πολιτικά κόμματα, τις αντιδικτατορικές οργανώσεις, τον λαό και τον ελληνικό στρατό, σε πανελλήνιο συναγερμό: Για την ανατροπή της αντιλαϊκής και αντεθνικής δικτατορίας πού προδίδει τη χώρα μας στους ξένους. Για την αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών και συνταγματικών θεσμών που αποτελεί την προϋπόθεση της εθνικής ενότητας. Για την προσχώρηση της Ελλάδας στον συνασπισμό ομαδικής ασφάλειας κατά των κατακτητών. Για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας της χώρας.

Έφεδροι, στην περίπτωση επιστράτευσης πάρτε τα όπλα και χρησιμοποιείστε τα ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό της ελληνικής πατρίδας: Τη βασιλομεταξική δικτατορία.
Κάτω η αντιλαϊκή και αντεθνική δικτατορία! Κάτω ο φασιστικός Άξονας! Ζήτω η ελευθερία του ελληνικού λαού! Ζήτω η ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας!
(«ΚΚΕ - Επίσημα κείμενα», τόμος Δ')

Το ευθυμογράφημα συνεχίζεται... Αλλά ας περιοριστώ για σήμερα εδώ.

Όσο κολλημένος και να είναι κάποιος ενάντια σε αυτό το ηλίθιο τερατούργημα που λέγεται κκε, και θέλει να περνάει και για κομμουνιστικό κόμμα, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει δύο πράγματα από τα κείμενα που παραθέτει το "πάρε δώσε". Το κκε είναι με τα μπούνια ενάντια στον ναζισμό και έχει πεντακάθαρα κατασταλάξει στην θέση ότι ο δικτάτορας Μεταξάς είναι υποστηρικτής αν όχι απλή μαριονέτα των ναζιστών και της φασιστικής Ιταλίας.
Αν μη τι άλλο αυτό αποτελεί απόδειξη της αταλάντευτης στάσης του κκε ενάντια στον άξονα. Από δε την στιγμή που γίνεται σαφές ότι η Μεταξική δικτατορία θα αντιπαρατεθεί στον άξονα, είναι ηλίου φαεινότερο ότι και το κκε έχει όλη την διάθεση να πολεμήσει εναντίων του. Οι γελοιότητες λοιπόν περί ιδεολογικής συγγένειας κκε και ναζισμού, ή περί της καθυστέρησης του να ταχθεί ενάντια στον άξονα, δεν έχουν κάποια βάση την στιγμή που τα κείμενα είναι παλαιότερα της επίθεσης της Ιταλίας με το πρώτο να δημοσιεύεται πάντα κατά την έρευνα του "πάρε δώσε" στις 15 Μαρτίου 1937, ενώ ευθέως κατηγορούν τις επεκτατικές τάσεις της Βουλγαρίας.
Τώρα το αν ήταν ηλίθιοι και δεν εκτίμησαν σωστά τον Μεταξά ή αν ο Μεταξάς όντως ξεκίνησε να συνεργαστεί με τους Γερμανούς (δεν ξέρω αν αληθεύουν τα αναφερόμενα για Λουτράκι, Πεταλιούς, τεχνικούς σύμβουλους και εξοπλισμό) και σύρθηκε στο "όχι" είναι κάτι που δεν μπορώ να το κρίνω χωρίς να λιώσω στο ψάξιμο των πληροφοριών, και ίσως και τότε να μην βγάλω άκρη.

Δόξα τον Θεό υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κατηγορήσει κανείς το ψευδεπίγραφο κόμμα με το φανταχτερό όνομα κ.κ.ε., αλλά μάλλον δεν αρέσουν στους κκεφοβικούς, μια και ποτέ δεν τα βλέπω να γίνονται σημαία τους.