Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

nationality = υπηκοότητα, εθνικότητα, ιθαγένεια

έχει γίνει αρκετή συζήτηση πάνω στον όρο nationality πρόσφατα.
Το nationality είναι προτιμότερο να μεταφραστεί σαν εθνικότητα ή σαν ιθαγένεια ή μήπως κάπως αλλιώς;

Το nationality δεν νομίζω ότι παραπέμπει σε εθνικές ομάδες αλλά σε κράτη (belonging to a country όπως βλέπουμε στο WordReference.com).

Αν πάμε στο λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... afyllides/
βλέπουμε πως η ιθαγένεια αποτελεί δεσμό με κράτος.
ιθαγένεια η [iθajénia] Ο27 : (νομ.) ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει· (πρβ. εθνικότητα, υπηκοότητα): Δίκαιο ιθαγένειας. Aπώλεια ιθαγένειας. Έχω ελληνική / ξένη ~. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ~ από εκείνον που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη με τα εθνικά συμφέροντα.
[λόγ. ιθαγεν(ής) (επίθ.) -εια μτφρδ. γαλλ. indigénat]

Όμως το εθνικότητα αφορά έθνη:
εθνικότητα η [eθnikótita] Ο28 : προέλευση από ορισμένο έθνος· η ιδιότητα κάποιου να ανήκει σε ορισμένο έθνος ή να κατάγεται από ορισμένο έθνος: Άτομο άγνωστης εθνικότητας· (πρβ. ιθαγένεια, υπηκοότητα).

Αναλυτική αναφορά στο θέμα θα βρούμε στον Σαραντάκο.
https://sarantakos.wordpress.com/2018/07/06/nationality/
Από εκεί καθοδηγήθηκα για να βρω μερικά επίσημα στοιχεία.
Έτσι πήγα στην διοργανική βάση ορολογίας της Ε.Ε., ΙΑΤΕ (Inter Active Terminology for Europe).
http://iate.europa.eu/switchLang.do?success=mainPage&lang=en

 Βλέπουμε ότι αποδεκτές μεταφράσεις του όρου είναι το υπηκοότητα και το ιθαγένεια. Ενώ το εθνικότητα είναι προβληματική μετάφραση και πρέπει να αποφεύγεται (deprecated)
Αν πάμε και στην ανάλυση του θέματος βλέπουμε πως:

 Οι όροι "ιθαγένεια" και "υπηκοότητα" είναι ταυτόσημοι, αλλά στα νομοθετικά κείμενα προτιμάται ο όρος "ιθαγένεια" (ωστόσο, ο έχων την ιθαγένεια ενός κράτους είναι "υπήκοος" του κράτους αυτού). Αντιθέτως, στην καθομιλουμένη, ο όρος "εθνικότητα" χρησιμοποιείται ορισμένες φορές καταχρηστικά για να δηλώσει την ιθαγένεια. Οι έννοιες όμως διακρίνονται ως προς ένα σημαντικό ποιοτικό στοιχείο: Συγκεκριμένα, η "ιθαγένεια" αφορά τον νομικό δεσμό κράτους-πολίτη, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτόν, ενώ η "εθνικότητα" εμπεριέχει ένα ηθικό-πολιτισμικό στοιχείο και αναφέρεται στον συναισθηματικό δεσμό ενός προσώπου με ορισμένο έθνος λόγω της καταγωγής του από αυτό.
Γιατί η μετάφραση της λέξης nationalyty σαν εθνικότητα, αντενδείκνυται και δεν αποκλείεται;
Ο λόγος είναι απλός. Η λέξη εθνικός στα Ελληνικά, πολύ συχνά χρησιμοποιείται αντί για το κρατικός. Βέβαια ο μέσος άνθρωπος που έχει μια σταλιά μυαλό καταλαβαίνει εύκολα πότε εκφράσεις όπως η εθνική άμυνα ή η εθνική βιβλιοθήκη, ή άλλες ανάλογες αφορούν το κράτος.
Επειδή λοιπόν η λέξη εθνικός χρησιμοποιείται με δύο διαφορετικές έννοιες, προτιμάμε το ιθαγένεια....
Σχετικά δείτε και το λήμα εθνικός στο λ.ν.ε.

".......2. που ανήκει ή αναφέρεται στο κράτος, στην εθνική κοινότητα με κοινή πολιτική έκφραση· (πρβ. κρατικός): Εθνική οικονομία / άμυνα. ~ στρατός / πλούτος. || που είναι, γίνεται σε όλη την επικράτεια (σε αντιδιαστολή συνήθ. προς τα τοπικός, επαρχιακός): Εθνικές εκλογές. ~ δρόμος. Εθνική οδός. Εθνικό επαρχιακό δίκτυο. Εθνικό ποτό / φαγητό. || Εθνική (αθλητική) ομάδα και ως ουσ. η Εθνική: Πότε παίζει η Εθνική με τη Γαλλία; (έκφρ.) φόρεσε τη φανέλα* της Εθνικής. || Εθνική συνέλευση / κυβέρνηση / νομοθεσία. Εθνική αντιπροσωπεία / βουλή........"

 http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82&dq=

Από το νήμα:
http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=7&t=496&sid=f01f9a421b8ba066a0b99989f3c487f1

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Το πολιτικό ψέμα στην αστική δημοκρατία.

Διάβαζα ένα κείμενο του Κωσταντίνου Πουλή και μερικά σχόλια αναγνωστών του. Κάτι με ξένισε και θέλω να το επισημάνω γιατί νομίζω πως έχει ευρύτερη σημασία.
https://www.thepressproject.gr/article/131056/Eurogroup-I-Istoria-kai-i-epikairotita
----------

Δεν ξέρω πόσο πίσω θα πρέπει να πάει κανείς για να αναζητήσει τις σημαντικές στιγμές που καθόρισαν την εξέλιξη και την κρίση στην χώρα. Ίσως στην είσοδο στην ε.ε.. Αλλά κατά την γνώμη μου το παιχνίδι για μας χάθηκε οριστικά με την είσοδο στο ευρώ. Βέβαια το πελατειακό κράτος και τα λαμόγια ήταν αρκετά για να μας βουλιάξουν, παρέα με τις δομικές δυσλειτουργίες του καπιταλισμού και την (ψευδο)ελεύθερη αγορά. Όμως όσο είχες δικό σου νόμισμα, είχες ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο για να παλέψεις. Με την είσοδο το έχασες και αυτό.

Και σαν να μην έφτανε που το κοινό νόμισμα ευνοεί εξ ορισμού τους δυνατούς, η Ελλάδα έπεσε και στην παγίδα της "Ολλανδικής ασθένειας" (η εγχώρια παραγωγή έγινε ασύμφορη).

Δυστυχώς συχνά αντιμετωπίζουμε μάλλον αποσπασματικά την κατάσταση. Έτσι μερικοί θεωρούν ότι αφού συμφωνούμε πως το ευρώ είναι καταστροφικό για την χώρα, το είναι να βγούμε από δάφτο αυτονόητα είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε άμεσα. Όμως το να βγεις δεν είναι και τόσο εύκολο. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό εδώ.

Εδώ, με αφορμή μερικές αναρτήσεις που διάβασα, θέλω να επισημάνω ένα σημείο συμπεριφοράς στις συζητήσεις που με ξενίζει.
Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζουμε πως ζούμε σε μια αστική δημοκρατία (και μάλιστα κουτσή). Δεν νομίζω ότι κανείς φαντασιώνει πως βραχυπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πάμε σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα, όπως μια ουσιαστική δημοκρατία ή ένα σοσιαλιστικό σύστημα.
Έστω όμως και αν είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε συστήματα καλύτερα από την αστική δημοκρατία, είναι εύκολο να πάμε σε χειρότερα από την αστική δημοκρατία, για την ακρίβεια έχουμε πάει σε μια μορφή αστικής δημοκρατίας που οι αποφάσεις καθορίζονται από έξω και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιστέλλονται.

Δεν ξέρω αν θυμάται κανείς πως τα αντιπροσωπευτικά συστήματα κατά τους αρχαίους ημών προγόνους όπου εκλέγοντο κυβερνώντες, δεν ονομάζονταν δημοκρατικά αλλά Ολιγαρχικά.
Βασική ιδιότητα της δημοκρατίας είναι πως οι κυβερνώντες δεν έχουν λευκή επιταγή, ενώ κυριολεκτικά οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να βρεθεί να ελέγχεται από τον οποιονδήποτε άλλο, λόγο του θεσμού της κλήρωσης που είναι σύμφυτος με την δημοκρατία. Στην αστική δημοκρατία η κλήρωση σε θέσεις ισχύος, έστω προσωρινής, έχει περιοριστεί σαν θεσμός στους ενόρκους στα δικαστήρια.
Βασική διαφορά των ολιγαρχικών συστημάτων ως προς την πραγματική δημοκρατία, ήταν και είναι, ότι δεν απαιτούν από την πολιτεία να παράγει συνειδητούς και ενημερωμένους πολίτες. Για την ακρίβεια τέτοιοι πολίτες είναι μάλλον πρόβλημα, μια και παρεμποδίζουν την λειτουργία και αναπαραγωγή των ομάδων εξουσίας.

Από την στιγμή που γνωρίζουμε αυτό το χαρακτηριστικό και έχουμε και λίγη εμπειρία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, νομίζω ότι κανείς μας δεν δικαιούται να περιμένει πως οι υποψήφιες κυβερνήσεις ή οι κυβερνώντες θα του λένε αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αν λέγανε αλήθεια δεν θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν όσους λέγανε ψέματα, και σαν κυβερνήσεις θα κατέρρεαν. Και αυτό γιατί δεν είμαστε επαρκώς πληροφορημένοι και συνειδητοί πολίτες, με αποτέλεσμα να επηρεαζόμαστε περισσότερο από το ψέμα, ανάλογα με τους φόρους μας ή τις προσδοκίες μας.

Με αυτά σαν γνώμονα, ποτέ δεν πίστεψα τι έλεγε ο Τσίπρας, ή ο Σαμαράς ή ο όποιος άλλος πολιτικός, μια και ήμουν σίγουρος ότι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να είχε, θα ήταν αναγκασμένος να μας φλομώσει στο ψέμα. Οκ με ενοχλεί όταν με κοροϊδεύουν ασύστολα, και θα ήθελα να μου έλεγαν την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, αλλά όσο ζω σε μια αστική δημοκρατία, δεν θα περιμένω κάτι άλλο.

Ειδικότερα για την οικονομία, είναι γνωστό, ότι σε μια αστική δημοκρατία που δρα σε ένα καπιταλιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι κυβερνώντες και γενικά οι υπεύθυνοι είναι αναγκασμένοι να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα. (Όπως ακριβώς κάνουν οι επιχειρήσεις...). Εάν δεν το κάνουν, αλλά αντίθετα αν σταθούν στα προβλήματα, η αντίδραση των πολιτών και ειδικότερα των επιχειρήσεων θα είναι αρνητική.

Οπότε αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, θα πρέπει να αναζητήσουμε δεδομένα, να σταθμίσουμε αντίθετες απόψεις και να ψάξουμε να βρούμε το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια της μόστρας. Και κυρίως να αξιολογήσουμε τις πράξεις αντί για τα λόγια. Να τις αξιολογήσουμε όμως στα πλαίσια μιας διαμορφωμένης κατάστασης, καταλογίζοντας και τις ευθύνες σε όσους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.
 
Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=10&t=330&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258&start=60

Η υπερβολική σημασία ή η άρνηση της κοινωνικής επίδρασης.

  Η περίπτωση του Λυσένκο (Trofim Lysenko) είναι μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της επιστήμης και από τις πλέον καταστροφικές για την ανάπτυξη της επιστήμης, της βιολογίας αλλά και γενικότερα στην ε.σ.σ.δ.
Ο Λυσένκο φαίνεται ότι είχε κάποια επιστημονική γνώση, και δυστυχώς έκανε κάποιες σωστές παρατηρήσεις που θέλοντας να τις γενικεύσει πέρα από κάθε όριο, τον οδήγησαν σε τραγελαφικά (όπως τα βλέπουμε σήμερα) αποτελέσματα.
Παρατήρησε ότι το περιβάλλον επιδρά στην ανάπτυξη των έμβιων οργανισμών. Στον φαινότυπο όπως θα λέγαμε σήμερα. Κάτι απολύτως σωστό, όμως έκανε το λάθος να υποθέσει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία νέων ειδών ή την υποκατάσταση ενός είδους από άλλο. Δηλαδή ότι με τις κατάλληλες καλλιεργητικές συνθήκες θα μπορούσε η βρώμη να γίνει στάρι για παράδειγμα.
Η προσέγγισή του έφτασε στο σημείο να αρνηθεί όχι μόνο την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου αλλά ακόμα και τις αρχές του Μέντελ. Βέβαια τα πειράματά του στέφονταν πάντα από παταγώδη αποτυχία, κάτι που ίσως δεν το συνειδητοποιούσε μια και θα εμφάνισαν σημαντικές φαινοτυπικές διαφορές. Πράγματι ο φαινότυπος ενός οργανισμού με την επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρετικά μεγάλες διαφορές μεταξύ έμβιων οργανισμών που μοιράζονται το "ίδιο" dna. (Το ίδιο το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ποτέ δεν είναι απόλυτα ίδιο.)
Αν και δεν έχει μεγάλη σημασία, πιθανά εμπνεύστηκε την θεωρία του από τις ιδέες του Λαμάρκ για την επίκτητη κληρονομικότητα.

Η θεωρία του Λυσένκο ταίριαζε μια χαρά με το ιδεολόγημα του κομμουνισμού εκείνης της εποχής, πως για όλα τα προβλήματα φταίει η κοινωνία και σε μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία όλα θα είναι μια χαρά. Οπότε ο Στάλιν αγκάλιασε τον Λυσένκο και εξοβέλισε τους επιστήμονες που διαφωνούσαν με την προσέγγισή του. Μερικούς τους φυλάκισε, ενδεχομένως καθάρισε και μερικούς σαν αντεπαναστάτες μέσα στην τρέλα του. Η όλη θεωρία του Λυσένκο καθυστέρησε τραγικά την επιστημονική εξέλιξη στην ε.σ.σ.δ. και δυστυχώς ακόμα και σήμερα την συναντάμε καλυμμένη ή λιγότερο καλυμμένη σε απόψεις μερικών αγρίως κολλημένων κομμουνιστών.

Αν ο Λυσένκο δεν έβαζε παρωπίδες θα μπορούσε να διαμορφώσει μια θεώρηση που να ταίριαζε με την κομμουνιστική θεωρία της εποχής, αλλά και την σημερινή πραγματικότητα. Τα έμβια όντα που ανήκουν στο ίδιο είδος, άρα και οι άνθρωποι, ενώ εμφανίζουν μια εξαιρετικά σημαντική κληρονομικότητα όπως παρατηρεί η εξελικτική θεωρία, αντίστοιχα εμφανίζουν και μια ιδιαίτερη ευαισθησία στις επιδράσεις του περιβάλλοντος ακόμα και από την εμβρυακή τους ζωή. Οπότε μια καλύτερη κοινωνία θα επιτρέψει στα άτομα να φτάσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό της ατομικής τους εξέλιξης.

 

 

Αν και εδώ το νήμα αναφέρεται σε θέματα κομμουνισμού, είναι σκόπιμο να σημειώσουμε και την αντίθεση τάση που κυριαρχεί συγκαλυμμένα σήμερα στο χώρο της δεξιάς και κυρίως του νεοφιλελευθερισμού.
Το ιδεολόγημα εκεί αντιστρέφεται και η κοινωνία εμφανίζεται ανεύθυνη για την εξέλιξη του ατόμου. Σωστότερα θεωρείται πως δεν έχει ευθύνη για την βελτίωση αλλά μόνο για τα εμπόδια που μπορεί να βάλει στην εξέλιξη του ατόμου. Οπότε το άτομο που αποτυγχάνει, αν δεν έχει επέμβει το κράτος θέτοντας εμπόδια στην εξέλιξή του, αποτυγχάνει ακριβώς λόγο της δικής του ανικανότητας. Ανικανότητα που θα πρέπει τελικά να έχει γενετική βάση. Δεν θα διαβάσει κανείς μια τέτοια άποψη πουθενά, όπως δεν θα βρει σε κείμενα του κκε απόρριψη του Δαρβνισμού. Όμως η υποτίμηση της επίδρασης της κοινωνίας σαν παράγοντα εξέλιξης είναι εμφανής και η αξίωση το άτομο να είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την εξέλιξή του κανόνας. Πως αλλιώς να δεχθεί κανείς πως η ουδέτερη "αγορά" καθορίζει αντικειμενικά την αξία της προσφοράς ενός εργαζόμενου. (Το ιδεολόγημα στην περίπτωση του νεοφιλελευθερισμού πλησιάζει, την θεωρία του "κοινωνικού Δαρβινισμού", που απέχει τραγικά από την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου.)  


Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=24&t=489&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258

Τρεις κανόνες του πατερούλη Μαρξ. (και όχι μόνο του Μάρξ.....)

Χρόνια πριν, διάβαζα ένα κείμενο από κάποια πηγή του ΚΚΕ. Δεν θυμάμαι πια, ούτε και φρόντισα να αποθηκεύσω κάποια παραπομπή.
Το κείμενο ανέφερε δύο βασικές προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, και ένα κανόνα επιλογής για συγκιριακές συμμαχίες με αστικές δυνάμει. Με εξέπληξε για την σαφήνεια και την απλότητα των θέσεων και των επιχειρημάτων. Θέσεις που βρίσκουν εφαρμογή σε αρκετές περιπτώσεις, εκτός του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Ας τα πάρουμε με την σειρά.

1. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Αν όχι με την μορφή ενεργής συμμετοχής, έστω με την μορφή ανοχής και θεωρητικής υποστήριξης. Η συντριπτική πλειοψηφία θα πρέπει να είναι συνειδητοποιημένη, ενημερωμένη και ως εκ τούτου, αποφασισμένη για κάποιες θυσίες.
Νομίζω ότι το ίδιο μπορεί να πει κανείς για κάθε ριζική αλλαγή που συντελείται σε μια κοινωνία. Για να πετύχει δεν αρκεί να γίνει μια προσπάθεια από ένα μικρό ποσοστό 3-5% μιας ηγετικής ομάδος, ή και από ένα μεγάλο ποσοστό αποδοχής όπως ένα 50+%, θα πρέπει η συντριπτική πλειοψηφία να υποστηρίζει την ριζική αυτή αλλαγή. Και μάλιστα η επιλογή της στήριξης να είναι προϊόν συνειδητής επιλογής και όχι συναισθηματικής αντίδρασης. Αλλιώς όσοι αντιστρατεύονται την επιλογή, θα βρουν έδαφος να εμποδίσουν την αλλαγή, ή η αλλαγή θα απαιτήσει εκτεταμένες αντιδημοκρατικές δράσεις για την εφαρμογή της, που στην πράξη ακυρώνουν κάθε καλή πρόθεση.

2. Μια ριζική αλλαγή δεν γίνεται τοπικά.
Ήδη στο παρελθόν ήταν φανερό, ότι ακόμα και αν εντός της χώρας η αλλαγή είχε την συντριπτική υποστήριξη των πολιτών, οι αντιδράσεις εκτός της χώρας από τις ομάδες που ήταν αντίθετες στην αλλαγή αυτή, θα δημιουργούσαν προβλήματα και αν η χώρα δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρή θα οδηγούσαν την προσπάθεια αλλαγής σε αποτυχία.
Σήμερα τόσο λόγο του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος, της αλληλεξάρτησης των οικονομιών όσο και λόγο ιδιαίτερα περιορισμένης παραγωγικής αυτάρκειας, το να γίνει μια ριζική αλλαγή τοπικά μοιάζει ανέκδοτο. Ακόμα και ισχυρότατες χώρες, θα αντιμετωπίσουν εξωτερικές αντιδράσεις από το σύνολο των αντίθετων χωρών, που θα οδηγήσουν την αλλαγή σε αποτυχία. Φυσικά για τις πλέον αδύναμες χώρες, όπως η Ελλάδα το να πετύχουν σημαντικές αλλαγές ενάντια σε ένα περιβάλλον εχθρικό δεν μοιάζει, είναι ανέκδοτο.
Το μη τοπικό, ως προς ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σημαίνει παγκόσμιο. Ως προς σημαντικές αλλαγές όμως, για παράδειγμα την διευθέτηση του Ελληνικού χρέους, μπορεί να αρκεί μια πιο περιορισμένη εκδοχή του μη τοπικού, όπως η ε.ε.

3. Οι κομμουνιστές οφείλουν να συντάσσονται με τις λιγότερο αρνητικές ομάδες της αστικής τάξης, για την αντιμετώπιση των πλέον αρνητικών (η διατύπωσή μου δεν είναι καλή, αλλά ελπίζω ότι βγαίνει νόημα).
Υποθέτω ότι αυτό ταιριάζει κουτί στην συμμαχία κομμουνιστών και χωρών με αστικές κυβερνήσεις, ενάντια στον ναζισμό. Αλλά για μένα θα ήταν θεμιτή η συμμαχία της ευρύτερης αριστεράς, ακόμα και πολιτικών δυνάμεων που ρέπουν προς τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά διατηρούν ένα σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανάγκη κοινωνικού συμβολαίου, ενάντια σε ποιο ακραίες ομάδες.

από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=24&t=489&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258

B12, μήπως αποτελεί απόδειξη ότι είμαστε πανφάγοι ή σαρκοφάγοι;

Το ότι οι ποσότητες που χρειάζεται ο οργανισμός είναι πολύ μικρές ενισχύει την πιθανότητα να είναι ικανή η ποσότητα. Υπάρχει άλλωστε το ερώτημα πως στο καλό επιβίωναν αποκλειστικά χορτοφάγοι όσο δεν υπήρχαν τα πρόσθετα που υπάρχουν σήμερα, μια και η χορτοφαγία για κάποιες θρησκευτικές ομάδες (πχ κάποιους βουδιστές) ήταν κανόνας.
Δεν νομίζω ότι η απάντηση είναι γνωστή, πάνω στο αν η ποσότητα που παράγεται εντερικά είναι αρκετή. (edit έχω πλέον βρει μια έρευνα που εκτιμά ότι η ποσότητα που παράγεται ΔΕΝ είναι αρκετή).

Δεν γνωρίζω λοιπόν αν η ποσότητα που μπορεί να παραχθεί εντερικά από την μικροχλορίδα είναι ικανή, αλλά σίγουρα είναι αξιοποιήσιμη μια και εκεί γίνεται η απορρόφηση.

Πάμε τώρα και σε ένα άλλο σημείο. Έχοντας σαν στοιχείο ότι έχουμε παραγωγή b12 στο έντερο, από μικροοργανισμούς που ενδημούν στην περιοχή υπό κανονικές συνθήκες και ότι απορροφάται ακριβώς σε αυτή την περιοχή, η χρήση της όποιας ποσότητας της παραγόμενης βιταμίνης, δεν απαιτεί ένα νέο ειδικό γενετικό μηχανισμό.
Ο γενετικός μηχανισμός υπάρχει ήδη. Η μετατόπισή μας προς τη μια ή την άλλη πλευρά, είναι δυνατή μέσω της φυσική επιλογής. Από τα λίγα που έχω διαβάσει από βιολογία, οι γενετικοί μηχανισμοί στα ανώτερα ζώα δεν παράγονται εύκολα, γιατί αποτελούν κατάληξη πλήθους μεταλλάξεων που σχηματοποιούν ένα είδος "πακέτου" χαρακτηριστικών (όπως λέει ο ντόκινσ).

Οπότε είτε θα θεωρήσουμε το γεγονός της ύπαρξης μικροχλωρίδας, παραγωγής Β12 και απορρόφησης στην περιοχή μια σύμπτωση, είτε θα θεωρήσουμε ότι είναι ένα εξελικτικό μας χαρακτηριστικό που μας περιγράφει σαν φυτοφάγα όντα. Οπότε ακόμα και αν σήμερα έχει μειωμένη δραστηριότητα δεν αναιρείται η ύπαρξη του χαρακτηριστικού, όπως δεν αναιρεί ή ύπαρξη λευκού δέρματος μειωμένης μελανίνης, την ύπαρξη αράπηδων.
Από εκεί και πέρα νομίζω ότι το να επιμένει κανείς σε μια σύμπτωση, απαιτεί κάποια θεμελίωση.
(edit. το θέμα έχει και μια άλλη πτυχή, τα περισσότερα φυτοφάγα ζώα δεν παράγουν την βιταμίνη Β12 εγγενώς, οπότε τα σημερινά σητηρέσια απαιτούν προσθήκη της)

Βακτήρια που παράγουν Β12 και συναντώνται στον εντερικό σωλήνα μας.

Lactobacillus reuteri
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24838022

Bifidobacterium adolescentis
https://microbewiki.kenyon.edu/index.ph ... olescentis

Δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω αν το Enterococcus faecalis, επίσης προβιοτικό που εμφανίζεται στον άνθρωπο, παράγει την Β12.

Klebsiella pneumoniae (που όμως μπορεί μάλλον εύκολα να αποδειχθεί παθογόνο στον ανθρώπινο οργανισμό)
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8017933

Φαίνεται ότι η διαδικασία σύνθεσης της συγκεκριμένης βιταμίνης δεν είναι και τόσο σπάνια στα βακτήρια. Λαμβανομένου υπόψη ότι δεν παράγεται εγγενώς σε κανένα ζώο, μάλλον αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Νήμα με στοιχεία σχετικά με την χορτοφαγία και την vegan διατροφή:
http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=15&t=332&sid=e4d8776ec233b7f8b4346c52547aec23

Χορτοφαγία. Αν διασφαλίζονταν καλές συνθήκες διαβίωσης και ανώδυνος θάνατος;

Θα μας ενοχλούσε να σκοτώνονται ζώα για διατροφή, αν διασφαλίζονταν καλές συνθήκες διαβίωσης και ανώδυνος θάνατος;
Να θυμίζω για μια ακόμα φορά, ότι πολλοί vegan και χορτοφάγοι δεν κάνουν την επιλογή για κάποιους φιλοζωικούς λόγους, αλλά για λόγους καλύτερης υγείας. Όμως ας πάμε στους φιλόζωους μια και σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι (σισπισιστές νομίζω ότι λέγονται).
Η ερώτηση που τους θέτουμε είναι, αν καταλαβαίνω καλά, αν θεωρούν ότι τα ζώα έχουν δικαίωμα στο να ζουν αξιοπρεπώς και να μην θανατώνονται οδυνηρά, αλλά δεν έχουν δικαίωμα στην ζωή. Ναι στα δικαιώματά τους αναφέρεται η ερώτηση.

Λυπάμαι αλλά όσο και να είναι θετικό να διαβιούν αξιοπρεπώς και να μην θανατόνονται οδυνηρά, βρίσκω εξ ίσου, ή και σημαντικότερο το να μην θανατώνονται εφόσον ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν είναι απαραίτητο για την διατροφή μας. Αποδεδειγμένα μάλιστα με την υπογραφή της American Dietetic Association and Dietitians of Canada.

Νήμα σχετικά με την χορτοφαγία και τον vegan-ισμό.
http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=15&t=332&sid=e4d8776ec233b7f8b4346c52547aec23#p1218

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Δεν υπάρχει εναλλακτική - Υπό νέα διεύθυνση λειτουργεί το κατάστημα......

Δεν υπάρχει εναλλακτική. Ήταν το βασικό αφήγημα που στηρίχθηκαν τα τρία μνημόνια. Εκ των υστέρων νομίζω πως αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό αλήθεια, κυρίως γιατί οι τρόικα δεν θα δέχονταν καμιά ουσιαστικά διαφορετική "θεραπεία", καθώς το ζητούμενο για αυτή δεν ήταν κύρια η βελτίωση της Ελληνικής οικονομίας, αλλά η προστασία των εταίρων, σε επίπεδο ιδιωτικών επιχειρήσεων, χωρών, αλλά και πολιτικών επιλογών.

Οκ λοιπόν, δεν υπήρχε εναλλακτική. Μήπως όμως θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε την πολιτική αλλαγή και μια κυβέρνηση με κορμό την ν.δ. να διαχειρίζονταν την κρίση; Είχε την τεχνογνωσία και την πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό, ήταν φιλική προς τις πολιτικές επιλογές των εταίρων, ήταν συμπαθής στην Ελληνική αστική τάξη, τα είχε καλά με τα μ.μ.ε. Αντίθετα η κυβέρνηση σύριζα, ήταν κόκκινο πανί και οι υπουργοί της δεν ήξεραν καλά καλά που ήταν τα υπουργεία τους..... Μπάχαλο!

Αλλά ας θυμηθούμε για μια στιγμή κάποιες ταμπέλες που βλέπουμε συχνά σε μαγαζιά.

Υπό νέα διεύθυνση λειτουργεί το κατάστημα......

Η "παλαιά διεύθυνση" της χώρας ήταν αντικειμενικά υπεύθυνη για την καταστροφή. Σε αυτό δεν υπήρχαν και πολλές αμφιβολίες στους πολίτες. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε να πείσει τους πολίτες ότι "Δεν υπάρχει εναλλακτική" και πως ήταν σε θέση και είχε την θέληση να βγάλει την χώρα από την κρίση και να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο. Σημειώνω εδώ, ότι η ρητορική της ν.δ. σαν αντιπολίτευση, μου μοιάζει να επικεντρώνεται στο να δείξει πως η παρούσα κυβέρνηση σύριζα-ανελ είναι εξ ίσου κακιά, παρά να δείξει πως αυτοί είναι καλοί και κόπτονται για το κοινωνικό σύνολο, προσωπική βέβαια εκτίμηση.
Έτσι το ερώτημα που είχαν να απαντήσουν οι πολίτες ήταν αν αυτοί που τους κατέστρεψαν θα μπορούσαν να τους σώσουν. Δεν είχε προηγηθεί κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή στα κόμματα, αντίθετα το πασόκ και η ν.δ. "τακιμιάσανε" σαν δυο καλοί φίλοι που από παλιά τα είχαν βρει και τσακώνονταν για τα μάτια του κόσμου.
Μέχρι το 2014, κάπου η άποψη αυτή έβρισκε έδαφος, λίγο ο φόβος της αλλαγής, λίγο η συνήθεια να ρίχνω την ψήφο μου όπου και παλιότερα, λίγο τα μ.μ.ε., λίγο κάτι ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι, κουτσοβολεύονταν η φάση. Αλλά έφτασε κάποια στιγμή που, οι τρισκατάρατοι αριστεροί και μάλιστα άθεοι, φαίνονταν ποιο καλή επιλογή από τους προηγούμενους. Και από ότι φαίνεται και οι τροϊκανοί εκτιμούσαν ότι μια αλλαγή ήταν επιβεβλημένοι, έτσι δεν στήριξαν τον Σαμαρά, βλέποντας ότι το χαρτί του ήταν καμένο. Κάτι κακές γλώσσες, λένε πως οι κυβερνήσεις της νουδουπασόκ κατά την διάρκεια της κρίσης, κωλυσιεργούσαν τις αλλαγές που αποδέχονταν, μια και αυτές δεν θα ήταν ευχάριστες στο πελατιακό κράτος που είχαν στήσει εδώ και δεκαετίες, οπότε η τρόικα θεώρησε ότι ήταν προτιμότερη μια κυβέρνηση χωρίς βαρίδια από το παρελθόν, με ηθικό πλεονέκτημα, που θα της βάζανε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Όπως και έγινε.

Τι θα γίνονταν αν η νουδουπασόκ έμενε στην εξουσία για δυο χρόνια ακόμα; Κανείς δεν μπορεί να κάνει σοβαρές προφητείες για τις ενδεχόμενες εξελίξεις. Έτσι οι κύριοι Στουρνάρας, Regling, Τόμας Βίζερ, που θεωρούν πως η αλλαγή μας φόρτωσε με 86, 100 ή 200 δισ.€, ακόμα και να αδιαφορήσουμε για τα δεδομένα της οικονομίας που διαφωνούν μαζί τους, είναι σε θέση να εκτιμήσουν ποια θα ήταν η στάση των πολιτών για δύο επί πλέον χρόνια διακυβέρνησης του Σαμαρά;

Κάθε αλλαγή έχει δυσκολίες. Η ανικανότητα του σύριζα στην διακυβέρνηση, συνοδεύονταν και από ανοχή, μια και αυτός θεωρήθηκε λίγος, αλλά οι "άλλοι" ήταν κακοί. Τα ψέματα τα κάναμε γαργάρα, μια και είχαμε ήδη μπουχτίσει από ψέματα. Το ότι εφάρμοσε τις επιλογές της τρόικας, όταν ξυπνήσαμε από την ευφορία της αλλαγής, καταλάβαμε πως ήταν σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτο. Το "Δεν υπάρχει εναλλακτική" από μια κυβέρνηση που δεν ευθύνεται για την καταστροφή, που δεν έχει κομματικό κράτος, που διαφωνεί με την οικονομική πολιτική που αναγκαστικά εφαρμόζει, που δεν βαρύνεται με σκάνδαλα, που φαίνεται να την αντιπαλεύει ακόμα και το δικαστικό σύστημα, το κάνεις ποιο εύκολα αποδεκτό.
Θυμίζω ότι όσο και να κατηγορείται για σκάνδαλα η παρούσα κυβέρνηση, δεν πείθουν οι κατηγορίες. Όχι γιατί οι παρόντες είναι καλά παιδιά, μπορεί να είναι χειρότερα και από τους προηγούμενους. Όμως με όλο το πελατειακό κράτος της νουδουπασόκ, με τα μμε, με τους ξένους, πάνω από το κεφάλι τους δεν υπάρχει δυνατότητα να φάνε τον "αγλέουρα", κάτι ψιλά ίσως. Αν μείνουν άλλα δέκα χρόνια θα έχουν τις προσβάσεις που θα τους επιτρέψουν να φάνε και αυτοί όσα θα ήθελαν.... Τώρα όχι.

Έτσι έχουμε μια αρκετά ήσυχη περίοδο, χωρίς συνεχείς εκλογές, και ο πάτος του πηγαδιού φαίνεται να πλησιάζει, εκεί που το είχαμε για άπατο.
Είναι επίτευγμα του σύριζα;
Δεν νομίζω. Ο σύριζα έτυχε να έχει στην κατάλληλη στιγμή ένα αρχηγό που μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και μια άλλη δύναμη, όπως η δημάρ ή το ποτάμι, αν διάβαζαν καλύτερα την περίσταση. Κάποιος όμως έπρεπε να στείλει την νουδουπασόκ στην αντιπολίτευση, επειδή ακριβώς οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Και αύριο τι γίνεται;
Το κακό όπως το βλέπω εγώ, είναι πως η εναλλακτική επιλογή έναντι του σύριζα, είναι μια ν.δ. και ένα πασόκ, που διατηρούν το ίδιο ακριβώς στελεχιακό δυναμικό. Αντί η ήττα να αποτελέσει ευκαιρία για ανάδειξη ενός νέου κόμματος ή για κάθαρση από το ύποπτο παρελθόν. Έτσι σήμερα πολλοί φαίνεται να καλοβλέπουν μια αλλαγή με την ν.δ. σαν βασικό κορμό κυβέρνησης. Φοβάμαι ότι και να γίνει κυβέρνηση, την στιγμή που δεν έχει υποστεί μια ουσιαστική κάθαρση, θα αντιμετωπίσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και η ανοχή του κόσμου θα είναι ελάχιστη.

http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327&p=2074&sid=85ae0038236749e4bd1cc39f9a261693#p2074

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Τουλάχιστον 200 δισ. η ζημιά του πρώτου εξαμήνου του 2015

Ο πρώην επικεφαλής του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ μας λέει οτι θα ήταν προς όφελος της Ελλάδος μια προληπτική γραμμή στήριξης. Ίσως, εδώ είναι δύσκολη η απάντηση και έχω αμφιβολίες αν η κυβέρνηση επιλέγει σωστά την "καθαρή έξοδο". Όμως θα ήθελα να σταθώ σε εκείνα τα 200 δισ.€, που τελευταία έχουν φτάσει μερικοί να τα θεωρούν αξιόπιστη εκτίμηση. 
Ο Βίζερ ζητά προληπτική γραμμή στήριξης για την Ελλάδα 

«Τουλάχιστον 200 δισ. η ζημιά του πρώτου εξαμήνου του 2015»
 Υποστήριξε ότι κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης, η ελληνική οικονομία υπέστη ζημιά τουλάχιστον 200 δισεκατομμυρίων. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μετρηθεί το κόστος της περιόδου. Βαρουφάκη αλλά το πραγματικό κόστος είναι η μείωση του ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι μεγάλο αν το δεις σε μια χρονιά. Πρέπει να δεις που ήσουν το 2014, που είσαι τώρα και που θα μπορούσε να είσαι. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος. Γι’ αυτό λέω ότι ένα ποσό των 200 δισ. ευρώ είναι μια ασφαλής εκτίμηση, κάποιοι λένε ότι είναι συντηρητική». 
https://www.thepressproject.gr/article/124773/O-Bizer-zita-proliptiki-grammi-stiriksis-gia-tin-Ellada

Όπως βλέπουμε ο άνθρωπος χρησιμοποιεί σαν τεκμηρίωση των λεγομένων του την εξέλιξη του αεπ. Και αφού μείνουμε έκθαμβοι με την τεκμηρίωσή του, πάμε να δούμε την εξέλιξη του αεπ. Μας την  δίνει η Ελ. Στατ. που είναι και η πηγή που χρησιμοποιούν Έλληνες και ξένοι αναλυτές για το θέμα, αλλά και οι στατιστικές υπηρεσίες της ε.ε., οπότε και ο Βίζερ.
Ανοίγουμε λοιπόν το ποιο κάτω pdf αρχείο, (προφανώς θα τροποποιηθεί μελλοντικά μια και συνεχώς προστίθεντε νέα στοιχεία).
http://www.statistics.gr/el/statistics?p_p_id=documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN&p_p_lifecycle=2&p_p_state=normal&p_p_mode=view&p_p_cacheability=cacheLevelPage&p_p_col_id=column-2&p_p_col_count=4&p_p_col_pos=1&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_javax.faces.resource=document&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_ln=downloadResources&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_documentID=291275&_documents_WAR_publicationsportlet_INSTANCE_qDQ8fBKKo4lN_locale=el

Εκεί στην σελ. 3 βλέπουμε ένα κατατοπιστικό διάγραμμα, για την ποσοστιαία μεταβολή του αεπ, σε τριμηνιαία και ετήσια βάση.
Ο κυρ Βίζερ υποθέτω ότι βλέπει την ανοδική τάση του διαγράμματος για το έτος από το τέταρτο τρίμηνο του 2011 μέχρι τρίτο τρίμηνο του 2014 και υποθέτει πως η τάση αυτή θα συνέχιζε και το 2015, το 2016 και πάει λέγοντας....
Κάνει την υπόθεση δηλαδή ότι οι τάση διατηρείται.
Αλλά ας κοιτάξουμε ποιο προσεκτικά το διάγραμμα. Από το πρώτο τρίμηνο του 2010 μέχρι το τέταρτο τρίμηνο του 2011, το αεπ κάνει βουτιά. Άρα κατά την λογική του Βίζερ θα έπρεπε η βουτιά να συνεχίζεται! Κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει. Αντίστοιχα από το πρώτο τρίμηνο του 2009 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2010 έχουμε άνοδο (σε ετήσια βάση) που όμως διακόπτεται και γίνεται έντονα καθοδική.
Η εμπειρία λοιπόν αποδεικνύει πως η παρατηρούμενη τάση στην εξέλιξη του αεπ, δεν διασφαλίζει την μελλοντική του εξέλιξη. Σε αυτό δεν χωρά αμφιβολία.

Βέβαια ο Βίζερ θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η συμμόρφωση των κυβερνήσεων μέχρι την έλευση του σύριζα, εξασφάλιζε την θετική εξέλιξη του αεπ. Κάτι μάλλον αστείο αν παρατηρήσει κανείς το διάγραμμα. Μια και η συμμόρφωση θα έπρεπε να έχει θετική επίδραση και πριν από το τέταρτο τρίμηνο του 2011.
Αλλά μια και όλοι εταίροι συμφωνούν πως η κυβέρνηση σύριζα μετά το στραπάτσο του 2015 ακολουθεί πιστά τις προσταγές της τρόικας, γιατί το αεπ δεν πήρε την αρμόζουσα κλίση κατά Βίζερ;

Από το ίδιο pdf της Ελ.Στατ. μπορούμε να δούμε και τους όγκους (θυμίζω ότι πριν αναφερόμαστε σε ποσοστά), βλέπουμε ότι οι όγκοι βαίνουν μειούμενοι μέχρι και το τέταρτο τρίμηνο του 2013, ενώ το τέταρτο τρίμηνο του 2014 εμφανίζουν πάλι μείωση.



Επί της ουσίας, ο Βίζερ αγνοεί επιδεικτικά τόσο το γεγονός πως η μεταβολή του αεπ. λόγο αύξησης της παραγωγής και των εξαγωγών δεν μπορεί να είναι ταχεία, μια και η παραγωγή και οι εξαγωγές, σε μια χώρα που δεν έχει ισχυρή παραγωγική βάση, δεν δημιουργείται από την μια μέρα στην άλλη. Ιδίως αν η οικονομία της είναι κύρια μεταπρατική, με το κράτος έντονα πελατειακό και αναξιόπιστο. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι ο ανταγωνισμός από τις υπόλοιπες χώρες της ε.ε. μειώνει τις πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης, πολύ περισσότερο που η φορολογία ήταν και είναι δυσβάστακτη.
Αλλά ακόμα και αυτά να τα παραβλέπαμε, η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα το 2014 προς 2015 ήταν απαγορευτική για την κυβέρνηση Σαμαρά. Η απαξίωση και ο θυμός του κόσμου ήταν οριακός. Είναι πολύ αμφίβολο ότι δεν θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα που θα απέκλειαν την θετική εξέλιξη του αεπ.
Το κόστος της αλλαγής ήταν μάλλον το μικρότερο, από τα απειλούμενα.

Βέβαια ο αγαπητός Βίζερ θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει πόσο μας στοίχησαν στην οικονομία τα χρόνια της μεταπολίτευσης που κατέληξαν να μας φορτώσουν με ένα δυσθεώρητο χρέος και η διάσωση από τους εταίρους που έστειλαν το αεπ στα τάρταρα. Πόσα τρισεκατομμύρια άραγε να τα υπολογίζει;

---------------------
edit 06/03/2018
Έχουμε πλέον και την πρώτη εκτίμηση για το αεπ του τέταρτου τρίμηνου του 2017. Θετική κάπου στο 1,8. Το αεπ φυσικά δεν περιγράφει ικανοποιητικά την εξέλιξη στην οικονομία, ούτε πολύ περισσότερο την κατάσταση για τον μέσο πολίτη. Σύμφωνα όμως με την συλλογιστική του Βίζερ, με τέσσερα συνεχή θετικά σε ποσοστό τρίμηνα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, πάμε καλά. Καλύτερα από τα πενιχρά αποτελέσματα της κυβέρνησης Σαμαρά που απείχε πολύ από το να πετύχει κάτι ανάλογο. 

Αυτό και σχετικά θέματα από την σελίδα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327&p=2040&sid=8cced1b64b11be654c2dfbbf6e9c5792#p2040

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Ανάπτυξη ή απο-ανάπτυξη.......

Η μαγική συνταγή που δικαιολογεί την ακραία ανισότητα, μεταξύ των πολιτών, είναι ότι η αύξησή της έχει συνδεθεί, και μάλιστα όχι μόνο στατιστικά αλλά με σχέση αιτίου - αιτιατού, με την βελτίωση της ποιότητας ζωής ακόμα και για τους πλέον φτωχούς του πλανήτη.
Έτσι και με τα πλέον δυσάρεστα σενάρια προβολής στο μέλλον για την εξέλιξη της ανισότητας, φαίνεται ότι ο καπιταλισμός κάνει το θαύμα του και η ποιότητα ζωής των φτωχών βελτιώνεται.

Πέρα από τα λογικά άλματα μιας τέτοιας άποψης, που είναι σοβαρά και αδικαιολόγητα, οι προβολές αυτές έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Θεωρούν την ανάπτυξη διαχρονικά εφικτή, με βάση την παρατήρηση ότι μέχρι τώρα, το αεπ αυξάνεται και μάλιστα τα τελευταία χρόνια ταχύτατα.
Το κακό είναι ότι η το αεπ χρησιμοποιεί φυσικούς πόρους για την ανάπτυξή του, και αυτοί δεν είναι ανεξάντλητοι. Αυτονόητο θα έλεγα, αλλά μάλλον δυσνόητο για μερικούς. "Δυσνόητο" και για τους αριστερούς που το αφήνουν στην άκρη, ελπίζοντας ότι η καυτή πατάτα, με την σοσιαστικοποίηση της κοινωνίας δεν θα σκάσει ή δεν θα σκάσει στα χέρια τους.

Το ποιο κάτω κείμενο πραγματεύεται το θέμα, και μάλλον ο Τσίπρας δεν θα αισθάνεται και πολύ καλά διαβάζοντάς το σε μια "φιλική" εφημερίδα. Δυστυχώς η προσδοκία του για μεγέθυνση του αεπ, δεν είναι ότι καλύτερο, και η στροφή της Ελλάδος σε εξόρυξη καύσιμων θα πρέπει να αντιμετωπιστεί κριτικά. Ιδίως σε ευαίσθητες περιοχές όπως η Ήπειρος όπου γίνονται έρευνες αυτή την περίοδο.

http://www.efsyn.gr/arthro/xanamilisoyme-gia-tin-apoanaptyxi
«Οποιος πιστεύει ότι η εκθετική ανάπτυξη μπορεί να συνεχίζεται για πάντα σε έναν πεπερασμένο κόσμο, είναι είτε τρελός είτε οικονομολόγος».
Κένεθ Μπούλντινγκ, οικονομολόγος
.................
..........
Είναι απλό: η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι συμβατή με την περιβαλλοντική βιωσιμότητα.
Η λίστα των ωραίων οξύμωρων όρων είναι μακρά -από την αειφόρο ανάπτυξη μέχρι τις μετενσαρκώσεις της, όπως η πράσινη οικονομία ή η πράσινη ανάπτυξη- αλλά οι ευσεβείς σκέψεις δεν λύνουν πραγματικά προβλήματα.
Η αύξηση του ΑΕΠ οδηγεί σε αύξηση της χρήσης υλικών και ενέργειας και ως εκ τούτου στην περιβαλλοντική μη βιωσιμότητα.
 ...........
........
Η συνολική κατανάλωση υλικών και ενέργειας πρέπει να μειωθεί, ξεκινώντας από τις αναπτυγμένες χώρες. Αυτή είναι η δυσάρεστη αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτοί που χαράζουν τις εκάστοτε πολιτικές.
...........
........

Αυτό και σχετικά θέματα από την σελίδα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=380&p=2039&sid=e9fed0e16c8b323a5c4af53c89cc19ed#p2039

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Η μείωση των ασφαλίστρων για τους αδύναμους επιχειρηματίες και η αύξηση για τους ισχυρούς.

Τι γίνεται με τις αλλαγές στα ασφάλιστρα επιχειρηματιών;
Σε πολύ γενικές γραμμές οι πλέον αδύναμοι πληρώνουν λιγότερα και οι πλέον ισχυροί περισσότερα. Το αν για τους αδύναμους η μείωση είναι πιο σημαντική από όσο η αύξηση για τους ισχυρούς, μπορεί να το ξεκαθαρίσει κάποιος κρίνοντας αν προτιμά να έχει φαγητό ή διακοπές....
-------------
Όταν το μέγεθος της πίτας είναι δεδομένο, το ζητούμενο είναι να καθορίσεις το μέγεθος των κομματιών.
Η αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων κρίνεται πρώτα πρώτα από το αν θα διατηρηθούν σε ένα βαθμό οι υπάρχουσες συνταξιοδοτικές παροχές του κλάδου ή θα ψαλιδιστούν. Προφανώς για μερικούς η μείωση των συντάξεων είναι θεμιτή, έστω και αν οι συνταξιούχοι του οαεε, έχουν πληρώσει σημαντικά ποσά και μάλιστα χωρίς δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης. Για άλλου η μείωση των συντάξεων, εκτός από άδικη μεταχείριση των συνταξιοδοτημένων συνιστά και πρόβλημα στην χρηματοοικονομική λειτουργία της χώρας, μια και θα σημάνει μια επί πλέον μείωση της ήδη περιορισμένης καταναλωτικής ικανότητας των πολιτών.
Αν υποθέσουμε ότι δεχόμαστε πως η μείωση ΕΙΝΑΙ σκόπιμη, τότε προφανώς τα μέτρα είναι σε λάθος γραμμή, σε αυτό δεν χωράει συζήτηση.
Αν υποθέσουμε όμως ότι η μείωση ΔΕΝ είναι σκόπιμη, η εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων για την λειτουργία του συστήματος είναι προφανές ότι θα αναζητηθεί μεταξύ των ασφαλισμένων.
Το ερώτημα λοιπόν σε αυτή την περίπτωση είναι πως θα κατανεμηθεί η επιβάρυνση στους ασφαλισμένους. Θα υπάρχει σύνδεση με την εισοδηματική επιφάνεια ή θα είναι ανεξάρτητη. Μέχρι τώρα είχε επιλεγεί να είναι ανεξάρτητη σε ένα μεγάλο βαθμό. Όμως οι σημερινές συνθήκες δείχνουν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των επαγγελματιών αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της ασφάλισης. Η επιλογή λοιπόν της οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι αν θα τονώσει τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος ή θα συνεχίσει να στέλνει τους αδύναμους κρίκους στην ανεργία. Κάτι που αυξάνει τα χρηματοοικονομικά προβλήματα της χώρας.
Η κυβέρνηση επιλέγει την τόνωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του συστήματος.
Έτσι κάποιος ε.ε. που έχει πάει φούντο η επιχείρησή του, και παλεύει να την κρατήσει, μήπως και φέξει ή μέχρι να συνταξιοδοτηθεί ενώ σήμερα πληρώνει 3959,88€ τον χρόνο, θα πληρώνει μόλις 1406,59€ τον χρόνο. Δηλαδή μείωση πάνω από 50% τον χρόνο.
Και ο μεν επαγγελματίας που θα αυξηθούν οι εισφορές του στα 14065,92€ θα έχει να τα πληρώσει και να επιβιώσει αξιοπρεπώς, (μια και είχε "καθαρό φορολογητέο αποτέλεσμα" 5860*12=70329) ενώ αυτός που είχε καθαρό φορολογητέο αποτέλεσμα 10000€ μέχρι τώρα πλήρωνε τα ίδια, δηλαδή 3959€ κατά το παράδειγμα.
Τελικά οι επιλογές είναι μείωση των παροχών στους συνταξιούχους ή διαχείριση των πόρων. Είναι κατανοητή η συλλογιστική που επιλέγει την μείωση των παροχών. Όσο και να διαφωνώ μαζί της, μπορεί κάποιος να βρει επιχειρήματα υπέρ της. Όπως κατανοητή είναι και η συλλογιστική που θέλει να μην αυξηθούν οι εισφορές σε επιχειρηματίες με υψηλό φορολογητέο αποτέλεσμα, και να μην μειωθούν των αδύναμων. Και σε αυτό μπορεί να βρει κανείς επιχειρήματα υπέρ.
Εκείνο που δεν είναι κατανοητό ή είναι ύποπτο, είναι να μην δηλώνουν ορισμένοι ότι θέλουν μείωση συντάξεων ή ότι προτιμούν τον στραγγαλισμό των αδύναμων επαγγελματιών, από την αύξηση των ασφαλίστρων των δυνατών.

Τα δεδομένα είναι από την σελίδα taxhaven. Σελίδα αναφοράς για τους λογιστές, που από ότι βλέπω έχει πολύ διαφορετική προσέγγιση απο μένα. https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/27052

Ιδέ και σελίδα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=448&sid=422abf040db8e75b0a123975b303a381#p2038

Ο πληθυσμόςτης Ελλάδας στον ορίζοντα του 2050

Στην παραπομπή, μπορεί να δει κανείς μια δημογραφική έρευνα για την πιθανή εξέλιξη του πληθυσμού στην Ελλάδα, από το Εργαστήριο Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων (ΕΔΚΑ).
Οι εκτιμήσεις σε όλα τα σενάρια είναι δυσάρεστες, τόσο για τον πληθυσμό και την κατανομή του, σε απόλυτους αριθμούς, όσο και κυρίως για τον ενεργό πληθυσμό (εργασιακά ικανό).
Εδώ παραθέτω ένα μικρό κομμάτι, τα συνοπτικά τελικά συμπεράσματα, αλλά αξίζει κάποιος να ρίξει μια ποιο προσεκτική ματιά στο κείμενο.

Μια επισήμανση που θα ήθελα να κάνω, είναι ότι η εξέλιξη του πληθυσμού ως προς την ηλικία, καθιστά μάλλον αδύνατη την αναστροφή της τάσης μείωσης και γήρανσης του πληθυσμού, χωρίς αυξημένη συνεισφορά αλλοδαπών μεταναστών.
Είναι γεγονός πως με την έλευση της κρίσης, οι μεταναστευτικές ροές στην χώρα όχι μόνο μειώθηκαν, αλλά αντεστράφησαν, τόσο με έξοδο αλλοδαπών μεταναστών όσο και με μετανάστευση ημεδαπών και μάλιστα αναπαραγωγικής και εργασιακά παραγωγικής ηλικίας, υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης. Κάτι που καθιστά την βελτίωση των δημογραφικών τάσεων αδύνατη, χωρίς σημαντική αύξηση της ζήτησης εργατικών χεριών.

http://www.demography-lab.prd.uth.gr/1_REPORT%20PROJECTIONS_2015-50_GR_BK_2017.pdf
2.3.7. Συνοπτικά συμπεράσματα
Κλείνοντας την ενότητα αυτή οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, ανεξαρτήτως σεναρίων (βλ.και Πίνακα 13 του Παραρτήματος): 
 
i) Η συρρίκνωση του συνολικού πληθυσμού και η συνεχιζόμενη γήρανσή του έχει άμεση επίπτωση και στον πληθυσμό παραγωγικής - εργάσιμης ηλικίας (15-64 ετών) ο οποίος φθίνει συνεχώς τόσο σε απόλυτες τιμές όσο και ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (από 65% σήμερα, στο 60-61% το 2035 και στο 55-57% μια τριάκοντα-πενταετία αργότερα). 
 
ii) Η απρόσκοπτη μείωση των δύο προαναφερθέντων μεγεθών, αποτυπώνεται και στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, ο οποίος πιθανότατα θα υπολείπεται αυτού του 2015 (4,711 εκατ.) αναλόγως των σεναρίων και υποθέσεων (σταθερότητας /μεταβολής) κατά 545 - 960 χιλ. το 2035 και κατά 1,1 - 1,7εκατομ. το 2050.
 
iii) Οι προαναφερθείσες αναμενόμενες μεταβολές του μεγέθους του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών είναι δυνατόν να αμβλυνθούν μερικώς μόνον
στην περίπτωση που τα ανά ηλικία ποσοστά συμμετοχής του πληθυσμού παραγωγικής - εργάσιμης ηλικίας στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό αυξηθούν. Τα ποσοστά αυτά σήμερα δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά και υπάρχουν θεωρητικά περιθώρια περαιτέρω αύξησής τους (ιδιαίτερα στις γυναίκες και στις μεγαλύτερες ηλικίες). Αυτό φυσικά προϋποθέτει την ταχύτατη συρρίκνωση των υφιστάμενων ποσοστών ανεργίας και επενδύσεις κυρίως έντασης εργασίας.

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Eπαναπροωθήσεις στον Έβρο !!!

Τι σκατά γίνεται πάλι στον Έβρο, και ποιος έχει την ευθύνη;
Η αυγή σαν στρατευμένη εφημερίδα του σύριζα, δημοσιεύοντας κάτι που προσβάλει την εικόνα της κυβέρνησης, μάλλον λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τις καταγγελίες.

Εντάξει καταλαβαίνω το αδιέξοδο που βρίσκεται η κυβέρνηση στο θέμα, καθώς οι εταίροι σφυρίζουν αδιάφοροι, αλλά υπάρχουν και όρια, που μάλλον τα ξεπερνάνε μερικοί.

Επαναλαμβανόμενες καταγγελίες για συστηματικές επαναπροωθήσεις στον Έβρο

Σύμφωνα με το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, πολυμελείς οικογένειες, εγκυμονούσες, θύματα βασανιστηρίων αλλά και ανήλικοι είναι μερικά από τα θύματα των επαναπροωθήσεων, που μιλούν μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες
Σταθερές και με αυξανόμενο ρυθμό είναι οι αναφορές και οι καταγγελίες για τις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων στον Έβρο όπως αναφέρει το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (EΣΠ).
Σύμφωνα με αυτές, άτομα χρήζοντα διεθνούς προστασίας, αιτούντες αλλά και αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, αφού διέλθουν των συνόρων μέσω Έβρου, συλλαμβάνονται επί ελληνικού εδάφους, κρατούνται και οδηγούνται με αστυνομική συνοδεία στα σύνορα, όπου και επαναπροωθούνται στην Τουρκία.

http://www.avgi.gr/documents/10179/0/%CE%9C%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3+%CE%95%CE%92%CE%A1%CE%9F%CE%A3/cd5d83b1-461f-4b99-8775-c1aaf6850b22


Από την σελίδα http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=14&t=375&p=2036&sid=fdc3d125d66046b09a8ac51e66e43a51#p2036

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

"Μακεδονομάχοι" και "ανθέλληνες" ενόπιον ονόματος και ιστορίας.

Θαυμαστά τα συλλαλητήρια. Καμιά αντίρρηση. Χιλιάδες κόσμου, εκατοντάδες χιλιάδες.
Να υποθέσουμε ότι φτάσανε τις 500.000 ή και το ένα εκατομμύριο (υπερβάλλω αλλά δεν πειράζει).
Και φυσικά όλοι αυτοί θα νιώσανε εθνικά ρίγη συγκίνησης και θα είναι έτοιμοι να καταδικάσουν την κυβέρνηση αν τυχόν ξεπουλήσει, ενάντια στο λαϊκό αίσθημα το όνομα Μακεδονία.

Αναρωτιέμαι πόσοι από όλους αυτούς έχουν ενημερωθεί στοιχειωδώς για το θέμα. Πόσοι γνωρίζουν ότι η Ελληνική θέση, δημόσια εκφρασμένη, από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, του υπουργού Ευάγγελου Βενιζέλου της κυβέρνησης Σαμαρά (ναι κυβέρνησης Σαμαρά!!!), είναι η σύνθετη ονομασία. Και σε αυτό έχουν καταλήξει αρκετά νωρίτερα ήδη επί Μητσοτάκη πατρός, και το έχει δηλώσει και η Ντόρα. Αλλά για κάποιον μαγικό λόγο, το ανάθεμα το ρίχνουν στην κυβέρνηση Τσίπρα.

Αλλά ίσως να θέλουν η χώρα μας να κάνει πίσω. Και το ένα εκατομμύριο πολίτες διεκδικεί το δικαίωμα να επιβάλλει την θέση του. Όμως η χώρα έχει και μερικούς ακόμα πολίτες που δεν έχουν εκφράσει άποψη. Και το ότι δεν ξεκίνησαν κάποιο συλλαλητήριο με διαφορετικό σκεπτικό, δεν σημαίνει πως δεν έχουν διαφορετικό σκεπτικό. Για παράδειγμα, μερικοί πιθανά να θεωρούν ότι "είναι καιρός να λυθεί το θέμα γιατί η καθυστέρηση, πέρα από το ότι βλάπτει την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδος, δημιουργεί τετελεσμένο ενάντια στις θέσεις μας". Το ότι δεν εκφράζονται μέσα από συλλαλητήριο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες γνώμες.

Θα πει κάποιος και δικαίως, αν τολμά ας κάνει δημοψήφισμα η κυβέρνηση, και θα δούμε αν θα γίνει αποδεκτή η σύνθετη ονομασία.
Θα συμφωνήσω ένα δημοψήφισμα είναι καλή επιλογή, αν όμως οι πολίτες είναι επαρκώς ενημερωμένοι για το θέμα και οι επιλογές του δημοψηφίσματος ξεκάθαρες.
Έτσι ένα δημοψήφισμα που θα είχε επιλογή το δέχεστε η γείτονα χώρα να ονομάζεται (παράδειγμα) "βόρεια Μακεδονία", με επιλογές ναι και όχι, πιθανά θα κατέληγε σε όχι.
Σε ένα όμως δημοψήφισμα που θα είχε επιλογές:
α) Προτιμάτε η γείτονα χώρα να ονομάζεται "Βόρεια Μακεδονία" για όλους, ή β) να ονομάζεται "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" (fyrom δηλαδή) εντός της Ελλάδος και "Μακεδονία" για όλους τους άλλους, νομίζω πως θα ήταν απίθανο να υπερίσχυε το β).

Αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι Μακεδονομάχοι, είναι πως οι διαπραγματεύσεις δεν αφορούν το πως θα λέμε εμείς την fyrom, αλλά πως θα ονομάζεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Και σε παγκόσμιο επίπεδο λέγεται ήδη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Πάμε λοιπόν να γυρίσουμε λίγο υπέρ μας, ένα χαμένο διαπραγματευτικό παιχνίδι.

Βέβαια οι γείτονες υποθέτουν μερικοί πως θα κατεβάσουν σώβρακα για να μπουν σε νάτο και ε.ε. Ξεχνώντας ότι δεν το έκαναν εδώ και καμιά 20+ χρόνια. Αλλά κυρίως ξεχνώντας ότι την στιγμή που παύουν να είναι αδιάλλακτοι, και δέχονται μια σύνθετη ονομασία, κάτι που δεν δέχονταν ποτέ μέχρι τώρα, οι εταίροι μας είναι πολύ αμφίβολο πως θα έχουν την διάθεση να στηρίζουν το πισωγύρισμα της Ελλάδος στο θέμα (ναι πισωγύρισμα στις θέσεις μας ζητάνε τα συλλαλητήρια), ενώ η ενδιάμεση συμφωνία που έχουμε υπογράψει απαγορεύει να εμποδίσουμε την είσοδο σε διεθνείς οργανισμούς της fyrom (κάτι για το οποίο έχουμε ήδη καταδικαστεί από την Χάγη).
Βέβαια και η είσοδος με ειδικά καθεστώτα δεν νομίζω ότι θα ενοχλούσε την γείτονα χώρα.

Συνοπτικά οι "Μακεδονομάχοι" του σήμερα στηρίζουν μια θέση ενάντια στα Ελληνικά συμφέροντα, αλλά και στο ίδιο το ζητούμενό τους, την προστασία της Ελληνικότητας της Μακεδονίας.

Το θέμα έχει και άλλες πτυχές που συνηγορούν σε μια ελαστικότητα απο μεριάς της Ελλάδος, αλλά για να μην μπλεκόμαστε σε συζητήσεις που έχουν συναισθηματική φόρτιση, ας αρκεστούμε το ελάχιστο. Το τι μας συμφέρει σαν χώρα, ακόμα και με μια εθνικιστική προσέγγιση του προβλήματος.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

αριστερά λογική και συναίσθημα (2)

Για αυτό και τελικά η κυβέρνηση πάλεψε να δημοσιοποιήσει κάποια πράγματα που δεν ήταν ευρύτερα γνωστά, όπως για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων, που οδήγησαν σε αρκετά αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα, για την προφανή μη βιωσιμότητα του, για την έκταση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα, για το μύθευμα των τεμπέληδων Ελλήνων και των δανεικών που αποτέλεσαν στο σύνολό τους, αναχρηματοδότηση προηγούμενων δανείων. Ακόμα ακόμα, χάρη στον Βαρουφάκη κατάφερε να δείξει ότι η δόμηση του € έχει εγγενή προβλήματα.
Σε ένα βαθμό η προσπάθεια είχε θετικά αποτελέσματα και έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα. Αλλά τελικά η συμφωνία δεν μπορούσε να πάει πολύ ποιο πέρα, από την σχετική στήριξη έδωσαν κάποιοι εταίροι (για δικούς τους λόγους βέβαια). Έτσι ένα τρίτο μνημόνιο, με επαχθείς οικονομικούς όρους, σε μια νεοφιλελεύθερη λογική, όπως αυτή που κυριαρχεί στην Ε.Ε. ήταν δεδομένο και αναμενόμενο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι όροι δεν είναι επαχθέστεροι από ότι θα περίμενε κανείς, με μια κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, αλλά μάλλον κομμάτι ποιο συμμαζεμένο, μια και η ν.δ.-πασοκ είχαν συμφωνήσει για 3,5 πρωτογενές πλεόνασμα το 2015 και 4,5 στα επόμενα χρόνια, ενώ η σημερινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει για αρκετά καλύτερα νούμερα (έτσι και αλλιώς η αναχρηματοδότηση του δανεισμού ήταν γνωστό ότι θα απαιτούσε κάπου 80δισ. το 2015 ήδη από τα προηγούμενα μνημόνια). Ενώ πλέον η αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, φαίνεται να θεωρείται δεδομένη. Παρατηρούμε όμως ότι τόσο η δεξιά σε όλες της εκδοχές της, όσο και μέρος της αριστεράς και μάλιστα των "συντρόφων" του Τσίπρα, μιλούν για το επαχθέστερο μνημόνιο. Και καλά η νουδου, παλεύει να δημιουργήσει φθορά και να μαζέψει ψηφαλάκια. Αλλά οι "σύντροφοι" του Τσίπρα, τι στο καλό ελπίζουν και πριμοδοτούν σε καταστροφολογία, αντί τουλάχιστον να επισημαίνουν τα αυτονόητα που διαχωρίζουν το "αριστερό" μνημόνιο από τα προηγούμενα. Μήπως νοστάλγισαν τον καιρό που αντί για αποφάσεις, περιορίζονταν στην κριτική; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι παλιές "καραβάνες", δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι αισθητά καλύτερο.
Σέβομαι την άποψη του Βαρουφάκη που λέει πως δεν "βγαίνει" το μνημόνιο και ότι είχαμε περιθώρια για μια καλύτερη συμφωνία. Αλλά εν τέλη σε μια διαπραγμάτευση με τόσο άνισες δυνάμεις, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος κανείς αν πετύχει ένα μέρος από το καλύτερο δυνατό, αποφεύγοντας να πάρει οριακά ρίσκα.

Αν όμως αφήσουμε στην άκρη για λίγο το θέμα του ευρύτερου χώρου που όπως ανέφερα είναι μάλλον αναγκαιότητα για τον σχεδιασμό και την επιτυχία μιας στρατηγικής σημαντικών αλλαγών, υπάρχει και το δεύτερο που μας άφησαν κληρονομιά οι πατερούληδες (Μαρξ, Στάλιν, Λένιν και σία).
Μια ουσιαστική αλλαγή στην κοινωνία, ενάντια στις δομές εξουσίας, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ακόμα και αν η αλλαγή μπορούσε να γίνει χωρίς την υποστήριξη ή έστω την ανοχή, των εταίρων μας, υπήρχε μια συντριπτική πλειοψηφία στην Ελλάδα που υποστήριζε κάποια αλλαγή προς ένα εθνικό νόμισμα;
Εκείνο το 62% του δημοψηφίσματος, κάποιοι θεωρούν ότι ήταν απόδειξη μιας τέτοιας πρόθεσης. Αν και το 62% είναι ένα ισχυρό ποσοστό, ίσως υπερ-αρκετό για μια τέτοια επιλογή αλλαγής σε εθνικό νόμισμα, ΠΟΤΕ δεν τέθηκε από την κυβέρνηση σαν ερώτημα στο δημοψήφισμα. Καλώς κακώς, δεν έχει σημασία τώρα πια, πάντως δεν ψηφίσαμε για αλλαγή νομίσματος. Ευτυχώς κατά την γνώμη μου, γιατί η ψήφος μας ήταν μάλλον ψήφος μιας απόλυτα δικαιολογημένης αγανάκτησης εκείνες τις μέρες, παρά ψύχραιμη επιλογή σκεπτόμενων ανθρώπων. Αγανάκτησης για την τρόικα εξωτερικού αλλά και τα πρόθυμα φερέφωνα της εντός.

Από την σελίδα

αριστερά λογική και συναίσθημα

αριστερά λογική και συναίσθημα (1)

Τελικά τι περιμέναμε από την κυβέρνηση σύριζα ανέλ; Πόσο μας δικαίωσε και πόσο μας απογοήτευσε; Έντιμη προσπάθεια ή προδοσία;

Ποιο είναι το καλύτερο πολίτευμα;
Για μένα ο κομουνισμός. Αλλά έχει ένα κακό... Απαιτεί μια ριζική μεταβολή της κοινωνίας ή μια μικρή, αλλά ουσιαστική, αλλαγή στη γενετική μας σύσταση. Και τα δύο δεν φαίνεται ότι είναι και πολύ εφικτά μεσοπρόθεσμα.
Όμως η αριστερά δεν αρχίζει και τελειώνει στην κομουνιστική ουτοπία. Ούτε φυσικά σε μια οικονομία όπου τα μέσα παραγωγής είναι κρατικά στα σύνολό τους. Μπορεί όμως να συνυπάρχει με τον καπιταλισμό ή αυτό είναι μια άλλη ουτοπία;
Ένας φίλος γιατρός μου έλεγε ότι η θεραπεία δεν είναι πάντα μια μεταβολή από το μαύρο στο άσπρο, αλλά ότι κατά κανόνα έχουμε πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις. Έτσι και στον καπιταλισμό, έχουμε πολλές μορφές, που όσο και αν απέχουν όλες από ένα σύστημα στηριγμένο σε ανθρωπιστικά ιδεώδη, μερικές απέχουν πάρα πάρα πολύ, ενώ άλλες προσφέρουν ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" που μπορεί να επιτρέπει μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν μπορεί μια αριστερά να εξανθρωπίσει, σχετικά πάντα τον καπιταλισμό. Αν αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση μια ομάδα ανθρώπων με αριστερές απόψεις, μέσω εκλογών, θα μπορούσε να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου; Αν ακόμα και σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, όπως η κρίση που ζούμε στην Ελλάδα, υπάρχουν περιθώρια μια κυβέρνηση από άτομα με τέτοιες απόψεις να επιτρέψουν να γίνουν πέντε θετικά βήματα, ή έστω να μην γίνουν πολλά αρνητικά για το κοινωνικό σύνολο, ή και στο τέλος τέλος, να γίνουν λιγότερα αρντηικά από όσα θα είχε την τάση να επιτρέψει αν όχι να επινοήσει μια κυβέρνηση με δεξιές απόψεις στα θέματα της οικονομίας και με σκουριασμένα αντανακλαστικά σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αν η απάντηση στο ερώτημα που περιέγραψα είναι όχι, η επιλογή του σύριζα να πάει για κυβέρνηση ήταν λάθος. Θα έπρεπε να περιμένουμε την σοσιαλιστική επανάσταση, και να νουθετούμε τους πολίτες, καλή ώρα όπως κάνει το κκε. Άντε να κάνουμε και πέντε - δέκα απεργίες και διαδηλώσεις για να ζυμώνεται ο κόσμος. Δεν λέω ότι μια τέτοια λογική είναι εξ ορισμού λάθος, δεν ξέρω αν είναι.

Αλλά για να ξαναγυρίσω σε κάτι που είπα προηγουμένως, η ριζική μεταβολή της κοινωνίας σύμφωνα με όσα έχω αποκομίσει από την κοινωνιολογία και την βιολογία, απαιτεί είτε μια ριζική μεταβολή στην κοινωνία μας (που δεν είναι καθόλου σίγουρο το πως θα μπορούσε να προέλθει), είτε μια σχετικά μικρή αλλαγή στην βιολογία μας (που επίσης είναι αμφίβολο αν και πως θα μπορούσε να προέλθει), έτσι ώστε η αλληλεγγύη να γίνει κυρίαρχη τάση του είδους μας. Ένα κατά την γνώμη μου εξαιρετικό βιβλίο που ίσως μπορεί να εξηγήσει τις απόψεις μου σχετικά είναι το βιβλίο "οι ρίζες της ηθικής" http://www.kastaniotis.com/book/960-03-2313-5 αλλά και γενικότερα τα βιβλία της εξελικτικής και της κοινωνιοβιολογίας που παρατηρούν το ανθρώπινο είδος....
Και μια παρένθεση εδώ, η φιλοσοφία και ειδικά όποια επιχειρεί να προτείνει συστήματα και δρόμους για την βελτίωση των συνθυκών διαβίωσης του ανθρωπίνου γένους είναι σκόπιμο να βασίζεται σε στέρεες επιστημονικές βάσεις. Και όχι σε ευφάνταστες προσδοκίες, όπως ο ιστορικός υλισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός.

Έτσι δεν μπορώ να αφήσω τις ελπίδες μου στα χέρια μιας άγνωστης εξελικτικής διαδικασίας, που κάλλιστα μπορεί να έχει και την αντίθετη φορά από αυτή που θεωρώ θεμιτή. Θα υποστηρίξω στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου την εξέλιξη προς το λιγότερο "μαύρο", έτσι θα προτιμήσω να στηρίξω μια κεντροδεξιά οικονομική πολιτική έναντι μιας ακροδεξιάς. Ή ποιο συγκεκριμένα θα προτιμήσω μοντέλα τύπου "Κέυνσ" για την ομαλοποίηση των καπιταλιστικών κρίσεων και της "αγοράς", έναντι των νεοφιλελεύθερων μοντέλων.
Φυσικά στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν χρειάζονται τέτοιες διευκρινήσεις, μια και τόσο η αριστερά όσο και η δεξιά (τουλάχιστον στα λόγια) είναι ξεκάθαρα και απόλυτα υπέρ του κοινωνικού φιλελευθερισμού (προσοχή όχι γενικά του φιλελευθερισμού και μάλιστα του νεοφιλελευθερισμού).

Μένει και το θέμα της δημοκρατίας, όπου πρόσφατα βλέπουμε μια τάση να υποκατασταθεί η "αστική δημοκρατία" από μια ολιγαρχία σοφών (πχ. Σόιμλε)... Αλλά αυτό θα το αφήσω στην άκρη για τώρα.

Τι γίνεται όμως με την μαρξιστική θεωρία και τον δρόμο που σκιαγράφησαν οι "πατερούληδες" για τον σοσιαλισμό; Γενικά οι "πατερουληδες" ήταν αρκετά ρεαλιστές δε πολλά πράγματα, σε αντίθεση με μερικούς αριστερούς που σκέφτονται με το βάση το συναίσθημα.
Θα αναφέρω τρία στοιχεία που χρωμάτιζαν την μαρξιστική σκέψη και που η "αριστερή" υποομάδα του σύριζα φαίνεται ότι τα ξεχνάει.
1. Ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται τοπικά.
2. Οι ριζικές αλλαγές μετασχηματισμού της κοινωνίας, απαιτούν την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
3. Η συγκυριακή συμμαχία με τα πλέον προοδευτικά τμήματα της αστικής τάξης, ενάντια σε ένα υπέρτερο κίνδυνο, είναι θεμιτή.

Βέβαια δεν φαντάζεται κανείς πως η Ελλάδα αύριο ή μεθαύριο, θα μπορούσε να γίνει το υπόδειγμα του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού, αν και μερικοί ίσως στα όνειρά τους να τρέφουν όνειρα, αλλά μια σημαντική αλλαγή ως προς ένα υπαρκτό σε λειτουργία μοντέλο της ε.ε., όπου θα διαγράφαμε χρέη μονομερώς, θα καταργούσαμε πλήθος συμβάσεων και υποχρεώσεων και θα εθνικοποιούσαμε χωρίς αποζημιώσεις στρατηγικά μέσα παραγωγής και άλλα πολλά που θα ακολουθούσαν την εφαρμογή νέου εθνικού νομίσματος γελοιοποιώντας το σύνολο των κυρίαρχων αστικών δομών της ε.ε. δεν είναι και μικρό πράγμα.....
Και αν πετυχαίναμε, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, χωρίς συναλλαγματικά αποθέματα, χωρίς σχετική παραγωγική αυτοδυναμία, σχεδόν χωρίς βιομηχανία, χωρίς ενεργειακή αυτοδυναμία, χωρίς καν αυτάρκεια στην γεωργική παραγωγή, τι θα σήμαινε αυτό για το €, τη Γερμανία και τους άλλους εταίρους μας;
Αποκλείεται να πετύχαινε μια τέτοια προσπάθεια, χωρίς οι "εταίροι" να προσπαθήσουν σκληρά, πολύ σκληρά, για να μας βοηθήσουν (για παράδειγμα υποστηρίζοντας την συναλλαγματική μας ισοτιμία). Δηλαδή να βάλουν τα χεράκια τους για να βγάλουν τα ματάκια τους που λέει και η παροιμία. Το ποιο αναμενόμενο θα ήταν να έδιναν μια προσχηματική βοήθεια, εφόσον φυσικά εγγυόμαστε την πληρωμή του χρέους σε βάθος χρόνου με τους τόκους του, και να φρόντιζαν για την αποτυχία μας. Εύκολο!

Μήπως το να πάρουμε ένα μοναχικό δρόμο, ενδεχομένως και έξω από την ε.ε. θα ήταν τελικά η καλύτερη λύση;
Δυστυχώς ο καιρός των "μοναχικών καουμπόηδων" πέρασε. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία πρέπει να είσαι πολύ ισχυρός για να σταθείς μόνος σου. Πολύ ισχυρός και στρατιωτικά, οικονομικά και παραγωγικά. Θες τεχνολογία, πρώτες ύλες, βιομηχανικά αγαθά, και αυτά δεν φυτρώνουν στα δένδρα. Έτσι μια μικρή χώρα όπως η δική μας, ακόμα και αν δεν είχε τα προβλήματα κρίσης που βιώνουμε, θα ήταν απαραίτητο να βρίσκεται σε ένα κύκλο, ώστε να προφυλάσσεται.

Το κακό είναι ότι ο κύκλος αυτός, στην περίπτωσή μας φροντίζει να μασουλάει εμάς λίγο λίγο. Αλλά τελικά σε ποιον άλλο κύκλο θα μπορούσαμε να μπούμε που θα ήταν καλύτερα για μας;
Η μόνη πιθανότητα φαντάζει η Ρωσία, που έχει όμως τα δικά της προβλήματα και μάλλον θα το σκέφτονταν πολύ, πριν μας στηρίξει ενεργά, άσε που η Αμερική με την Ε.Ε. δεν θα το σκέφτονταν καθόλου πριν μας διαλύσουν, σε μια τέτοια προοπτική.

Πριν πολύ καιρό ένα κόμμα, που συγκέντρωνε ένα μικρό, αλλά δραστήριο διανοητικά κομμάτι της αριστεράς, το κκε.εσωτερικού, είχε επιλέξει την ε.ε. σαν τον χώρο που θα αναπτύσσονταν μακροπρόθεσμα οι δυνατότητες για μια μετεξέλιξη προς τα αριστερά. Ίσως έκανε λάθος, μια και η Ε.Ε. επιμένει δεξιά, αλλά νομίζω ότι ήταν ολόσωστο ως προς τον μόνο δυνατό χώρο που θα μπορούσε να ενταχθεί η Ελλάδα και να ικανοποιήσει την αναγκαιότητα για μη τοπικές, αλλά ευρύτερες, αλλαγές, κάποτε στο μέλλον.

Και τελικά όποιος σχεδιάζει κάποιες σημαντικές αλλαγές οφείλει να απαντήσει σε ένα κομβικό ερώτημα. Σε ποιο ευρύτερο πλαίσιο βλέπει ενταγμένη την Ελλάδα.
Αν την βλέπει στην Ε.Ε. θα πρέπει να ξεχάσει τις επαναστατικές αλλαγές εντός Ελλάδος, ανεξάρτητα από την εξέλιξη της πολιτικής στην Ε.Ε. αλλά να τις προσδιορίζει πάντα σύμφωνα με τις δυναμικές ισορροπίες που υπάρχουν εντός της Ε.Ε. Όταν οι πατερούληδες έλεγαν ότι ο σοσιαλισμός δεν εφαρμόζεται τοπικά, το έλεγαν γιατί αντιλαμβάνονταν ότι οι δομές εξουσίας που θα έβλεπαν μια τέτοια εξέλιξη, θα κινούσαν γη και ουρανό για να καταστείλουν την εξέλιξη που έθιγε άμεσα ή εν δυνάμει την εξουσία τους.

Ο σύριζα δεν ευαγγελίστηκε μια σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά ακόμα και αυτές οι μικρές αλλαγές εκλογίκευσης, που θέλησε να προωθήσει έτυχαν μιας ιδιαίτερα σκληρής απορριπτικής αντιμετώπισης από τους εταίρους. Όποιος δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου, θυμάται τις προσπάθειες απαξίωσής του, εντός και εκτός Ελλάδος, ακόμα και πριν από τις τελευταίες εκλογές. Ίσως το μόνο ερώτημα που μένει, είναι αν οι εταίροι ήταν αποφασισμένοι για να τραβήξουν την σκανδάλη, εφόσον ο Τσίπρας δεν δέχονταν το νέο μνημόνιο. Αλλά στα σοβαρά πιστεύει κανείς, ακόμα και τώρα που ξέρουμε ότι ο Σόιμπε είχε σχεδιάσει την Ελληνική έξοδο από το €, αποδεχόμενος το όποιο κόστος, θα υποχωρούσαν; Εγώ τουλάχιστον όχι.

Αντιγραφή από την σελίδα

αριστερά λογική και συναίσθημα

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Γενιέσαι ή γίνεσαι άξιος να πλουτήσεις; (1)

Στο ΝΕΟφιλελευθερισμό, θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε κάποια ιδεολογική συγγένεια με τον ναζισμό, μια και αποδέχεται μια μορφή του κοινωνικού δαρβινισμού.
Αντίθετα τόσο ο ΦΙΛελευθερισμός, όσο και η σοσιαλιστική προσέγγιση, ή κομμουνιστική ουτοπία, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον κοινωνικό Δαρβινισμό.
Επειδή συνήθως όταν διαβάζουμε για κοινωνικό Δαρβινισμό πάει το μυαλό μας στην ευγονική, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο. Το ιδεολόγημα του κοινωνικού δαρβινισμού, μπορεί κάλλιστα να βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική δράση, χωρίς ευγονική.

Αλλά τι είναι νεοφιλελευθερισμός; Η έννοια του νεοφιλελευθερισμού και η διαφοροποίηση του, από τον φιλελευθερισμό, είναι κάπως ασαφής. Οπότε δεν θα πρότεινα αναζήτηση στην wiki, που δεν είναι και πολύ κατάλληλη για θέματα με πολιτική χροιά.
Ένα κείμενο που κάνει μια προσπάθεια διαχωρισμού των εννοιών θα βρούμε στην σελίδα του "βήματος" http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=82238 το οποίο δεν φημίζεται και για τις αριστερές προτιμήσεις. Πάντως προσωπικά για την έννοια του νεοφιλελευθερισμού προτιμώ να το προσεγγίζω με βάση την λογική του ινστιτούτου Heritage Foundation (ακραιφνής νεοφιλελέδες) και τους δείκτες που χρησιμοποιεί για την κατάταξη των χωρών κατά "δείκτη οικονομικής ελευθερίας".

Η αποδοχή του κοινωνικού Δαρβινισμού αποτελεί ιδεολόγημα με ποικίλες πολιτικές προεκτάσεις. Έτσι η υπόθεση ότι οι μαύροι είναι κατώτεροι νοητικά, δεν σημαίνει ότι θα τους σφάξουμε ντε και καλά....
Αντίστοιχα η υπόθεση ότι η νοητική ολοκλήρωση του ατόμου, είναι σε μεγάλο ποσοστό ανεξάρτητη από τις κοινωνικές συνθήκες που ζει, οδηγεί εύκολα σε ενοχοποίηση του ατόμου για τις αδυναμίες του και αποδοχή της ψαλίδας εισοδήματος σαν κάτι το ανεξάρτητο από τις πολιτικές επιλογές της κοινωνίας που ζούμε.
Ορθότερα σαν κάτι ιδεολογικά αποδεκτό και θεμιτό.
Μάλιστα υπάρχουν και κάποιες έρευνες σχετικά με την ανάπτυξη του ιδεολογήματος της ανισότητας.

Βέβαια η απόσταση ανάμεσα σε μια ουτοπική (έως και παρανοϊκή για την σημερινή μας βιολογική πραγματικότητα) ισότητα, διαφέρει χιλιόμετρα από την παραδοχή ότι οι ανισότητες είναι κοινωνικά κατασκευάσματα σε μεγάλο βαθμό, οπότε οι κοινωνίες έχουν λόγο να τις αντιμετωπίζουν σαν δυνητικά ομαλοποιήσιμες.

Βέβαια κάπου εκεί θα αναζητήσει κανείς την ατομική ευθύνη. Μήπως σε κάποια ηλικία, πρέπει να πούμε "ότι ότι έγινε έγινε", από εδώ και πέρα ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος και δεν μπορεί "να ζητά τα ρέστα" από την κοινωνία;
Ο διαχωρισμός αυτός είναι αστήρικτος θεωρητικά. Αν και έχει βάση σαν μια πραγματιστική αντιμετώπιση της ζωής, που απαιτεί την απόδοση ευθυνών. Όμως σε μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση, η κατανόησή των ατομικών μας διαφορών, σαν κοινωνικό φαινόμενο, οδηγεί σε μια διαφορετική προσέγγιση, που δικαιολογεί την αναζήτηση ομαλοποίησης.

Έτσι η αναζήτηση της μερικής αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, προσοχή της "ΜΕΡΙΚΗΣ" μια και μιλάμε πάντα στα πλαίσια του εφικτού, είναι θεμιτή, αν αντιλαμβάνεσαι ότι τόσο ο πλούσιος, όσο και ο φτωχός, είναι προϊόντα μιας κοινωνίας και όχι αυτοδημιούργητες και αυθύπαρκτες οντότητες.

Το πως παράγεται μια δράση ή κατάσταση γενικότερα είναι απολύτως συνδεδεμένο με την ευθύνη που αναλογεί στο άτομο. Και μάλιστα αυτό είναι μια γενικότερη θέση του φιλελεύθερου νομικού πολιτισμού μας. Η ατομική ευθύνη, που αποτελεί και αυτή ένα νομικό θεμέλιο της κοινωνίας, ξεκινά από το γεγονός ότι αποδεχόμαστε την ύπαρξη ελεύθερης βούλησης. Μια μάλλον αναπόδεικτη και θρησκευτική κατά βάθος αποδοχή. Μια αποδοχή που όμως είναι απαραίτητη για την λειτουργικότητα του πολιτισμού μας.

Η αποδοχή όμως μιας διαχωριστικής γραμμής, όπου από ένα σημείο και πέρα, κάθε άτομο είναι ο αποκλειστικός ή έστω ο κύριος δημιουργός της ατομικής του ταυτότητας και δράσης, εξαιρώντας και απενοχοποιώντας σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία από την διαδικασία αυτή, είναι σαφέστατα λάθος σύμφωνα με όσα ξέρουμε για την φύση από την επιστημονική σκοπιά. Και μια τέτοια θεώρηση, εξαίρεσης της κοινωνίας από την ατομική εξέλιξη του ατόμου, οδηγεί στην ψευδεπίγραφη προσέγγιση του κοινωνικού Δαρβινισμού που ανέφερα, ο οποίος βλέπει την κατάσταση του ατόμου, τόσο ως προς την έσχατη ένδεια, όσο και ως προς τον ακραίο πλουτισμό, σαν χαρακτηριστικά το ατόμου, αποκομμένα από την κοινωνία.

Αντίθετα μια προσέγγιση, πιο πραγματιστική και σύμφωνη με την επιστήμη, που αναγνωρίζει στην κοινωνία ένα μεγάλο μερτικό για την ατομική εξέλιξη των μελών της, παράγει μια τάση τόσο ως προς την βελτίωση της εξέλιξης του συνόλου των πολιτών, όσο και ως προς την ομαλοποίηση της εισοδηματικής ψαλίδας.

Σημειώνω εδώ ότι δεν αναφέρομαι σε ουτοπικές καταστάσεις ενός κομμουνισμού, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο μέσο μέλλον, αλλά μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, που φροντίζει τα μέλη της αναγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις των ισχυρών και τις ανάγκες των αδυνάτων.

Ενώ λοιπόν ο φιλελευθερισμός (liberals) αναζητά ένα κράτος ελευθερίας, ισότητας και πρόνοιας, ο νεοφιλελευθερισμός (libertarians) αναζητά ένα κράτος ατομικής, και ιδίως οικονομικής ελευθερίας με πλήρη απουσία κρατικών επεμβάσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοφιλελευθερισμού, είναι και ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας του Heritage Foundation που ανέφερα, όπου τα εργατικά δικαιώματα και οι κρατικές παροχές αθροίζονται αρνητικά, ενώ υπάρχει πλήρης απουσία αξιολόγησης του ανταγωνισμού και των ολιγοπωλιακών καταστάσεων στις αγορές, (κάτι που ακυρώνει κάθε συζήτηση για ελεύθερη αγορά).
Αντίθετα ο φιλελευθερισμός στην οικονομία μπορεί να αποδεχθεί σοβαρές επεμβάσεις από το κράτος, τόσο στην αναδιανομή μέρους του πλούτου, όσο και στην λειτουργία του κράτους σαν επιχειρηματία σε τομείς όπου κρίνεται απαραίτητο. (ιδέ κέυνσ)

Θα υπενθυμίσω λοιπόν εδώ για μια ακόμα φορά ότι πουθενά δεν καταφέρθηκα ενάντια στον φιλελευθερισμό, αντίθετα τον εξάρω σαν ιδεολογία. Καταφέρθηκα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, που τον θεωρώ άρνηση του φιλελευθερισμού, και ακόμα θεωρώ ότι η ιδεολογία αυτή υποκρύπτει μια απάνθρωπη προσέγγιση του κοινωνικού Δαρβινισμού.

Γενιέσαι ή γίνεσαι άξιος να πλουτήσεις; (2)

Έλληνες δεν γινόμαστε. Γεννιόμαστε.
Το ποιο πάνω ιδεολόγημα είναι γνωστό και αποδεδειγμένα αντιεπιστημονικό. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε αυτό καθώς και σε άλλα αστήρικτα ιδεολογήματα.
Ένα άλλο ιδεολόγημα είναι ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι από την φύση τους, και όχι λόγο τύχης με την συνήθη έννοια της λέξης ή λόγο κοινωνικών συνθηκών, ικανότεροι και δικαιούνται να πλουτίσουν, ενώ κάποιοι άλλοι, πάλι από την φύση τους και μόνο, είναι άξιοι να μείνουν αξιοθρήνητοι.
Μάλιστα το ιδεολόγημα αυτό ισχυρίζεται ότι, οι όποιες αδικίες στον πλουτισμό και την φτώχεια, οφείλονται στις κρατικές παρεμβάσεις, και μάλιστα σε αυτές που νοθεύουν την ελεύθερη οικονομία.....
Με αυτό θα ήθελα να ασχοληθώ λίγο.
Το περίεργο είναι ότι πλέον γνωρίζουμε, και έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά, ότι η εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών δεν είναι προβλέψιμη, αλλά αντίθετα εξαρτάται από μη υπολογίσιμους παράγοντες, οι οποίοι ακόμα και όντες ελάχιστοι σε μέγεθος, μπορεί να οδηγήσουν σε αναντιστοιχία σε πολύ μεγάλες διαταραχές της οικονομίας. Αυτό το γνωρίζουμε από τα μαθηματικά και την "θεωρία του χάους", όπου από τα πρώτες εφαρμογές της που μελετήθηκαν στην φύση, ήταν τα οικονομικά μεγέθη.
Έτσι η μόνη λογική επιλογή που μας μένει είναι ότι ο πλουτισμός και η φτώχεια, τουλάχιστον σε ένα σοβαρό ποσοστό, εξαρτώνται από παράγοντες, αρκετοί από τους οποίους είναι απολύτως ανεξάρτητοι από το άτομο, και των οποίων κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την επίδρασή τους.
Οπότε κανείς θα έπρεπε σχεδόν εξ ορισμού, να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός ως προς το ιδεολόγημα αυτό, μια και η τύχη αποτελεί κρίσιμο παράγοντα στην εξέλιξη της οικονομίας.
Όμως ας κάνουμε την υπόθεση ότι η τύχη παίζει τελικά δευτερεύοντα ρόλο, όσο και αν αυτό δεν στοιχειοθετείται από πουθενά. Και το άτομο με ένα "μαγικό" τρόπο, κάνει τις σωστές επιλογές ώστε να βελτιώσει την οικονομική του θέση. Βέβαια κανένας που έχει πέντε δράμια στο κεφάλι του, δεν πρόκειται να θεωρήσει ότι τα εφόδια που κατέχει το άτομο, λόγο της οικογένειάς του, και γενικότερα λόγο της θέσης που βρέθηκε στην κοινωνία, είναι ασήμαντα για την επιτυχία του ή την αποτυχία του. Έτσι κάποιος που αποτυχαίνει δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ή να κάνουμε έστω και κάποια θεμιτή υπόθεση, για το αν θα αποτύχαινε βρισκόμενος σε μια άλλη κοινωνική θέση. Αλλά ας δεχθούμε και ότι αυτό το πασιφανές είναι σχετικά ανεξάρτητο από την ατομική επιτυχία. Και ότι η επιτυχία οφείλεται αποκλειστικά την προσωπική του ικανότητα να πετύχει και σε τίποτα άλλο. Φυσικά και οι δύο υποθέσεις που κάναμε είναι λάθος, αλλά δεν πειράζει γιατί θέλω να φτάσουμε σε ένα άλλο σημείο που χολώνει το ιδεολόγημα. Κατά την γνώμη μου πάντα.
Αυτή η προσωπική ικανότητα, στην οποία χρωστά το άτομο την επιτυχία του, είναι έμφυτη ή επίκτητη; Ή και τα δύο σε κάποιον βαθμό;
Το σίγουρο από τα μέχρι σήμερα γνωστά από την βιολογία, είναι ότι και η φύση μας και το περιβάλλον μας, παίζουν σοβαρό ρόλο στην φαινοτυπική μας εξέλιξη.
Έτσι ήταν λάθος η συντηρητική προσέγγιση που περιγράφει την προσωπικότητα αποκλειστικά σαν αποκύημα της κοινωνίας μας, και ως εκ τούτου υποθέτοντας ότι μια ιδανική κοινωνία, θα μηδένιζε (και όχι θα μείωνε) τα προβλήματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Αλλά αντίστοιχα είναι παράλογη η προσέγγιση που αγνοεί ή υποτιμά την συμμετοχή στην εξέλιξη του ατόμου της κοινωνίας, και γενικότερα του περιβάλλοντος. Μια και γνωρίζουμε ότι παίζει ρόλο και μάλιστα σε μερικές φορές καθοριστικό στην εξέλιξη του φαινοτύπου του ατόμου. Άλλωστε η έννοια του φαινότυπου είναι ακριβώς η έκφραση του γενετικού υλικού, με την επίδραση του περιβάλλοντος.

Νεοκευνσιανισμός και Ελληνική κρίση.

Μην σας αποθαρρύνει η ποιο κάτω γελοιογραφία. Το κείμενο τελικά εξηγεί την γελοιότητά της....

O John T. Harvey καθηγητής, οικονομολόγος post-Keynesian, εξηγεί τον φαύλο κύκλο της Ελληνικής κρίσης, με μια πολύ διαφορετική ματιά από ότι έχουμε συνηθίσει. Είναι μια καθαρόαιμη φιλελεύθερη - κεντροδεξιά ματιά, καμιά σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό που έχουμε συνηθίσει να μας πρήζει τα συκώτια....

Συνοπτικά, η αύξηση της καταναλωτικής δύναμης των Ελλήνων σε εισαγόμενα αγαθά, οδήγησε σε έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Από την στιγμή που δεν έχουμε εθνικό νόμισμα, που θα επέτρεπε να μειώσουμε τις εισαγωγές, οικονομοτεχνικά το πρόβλημα μπορεί να διευθετηθεί είτε με πώληση περιουσιακών στοιχείων είτε με δανεισμό. Οπότε ο δανεισμός οδηγεί σε ένα σπιράλ αύξησης του δημόσιου χρέους, λόγο του ελλειμματικού ισοζυγίου.

Η λύση που επιλέγεται από την τρόικα και γενικά από το νεοφιλελεύθερο οικονομικό κατεστημένο, είναι η μείωση της καταναλωτικής ικανότητας, άρα η φτωχοποίηση, ώστε να φτάσει το εμπορικό ισοζύγιο να γίνει θετικό, μειώνοντας τις εισαγωγές, άρα αυξάνοντας αναλογικά τις εξαγωγές προς άλλες χώρες (και με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των προς εξαγωγή προϊόντων μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους σημειώνω εγώ).
Έτσι σαν λύση για το πρόβλημα του χρέους επιλέγεται η φτώχεια ενός λαού.

Μια καθ όλα ποιο ανώδυνη λύση θα ήταν η αύξηση τις καταναλωτικής ικανότητες των πλεονασματικών χωρών, ώστε να αυξήσουν τις εισαγωγές τους, μειώνοντας το εμπορικό τους ισοζύγιο, ή και ερχόμενες σε αρνητικό. Έτσι η αύξηση των μισθών των Γερμανών εργατών, θα αποτελούσε μεσοπρόθεσμα μια βελτίωση για την κρίση χρέους της ευρωζώνης.....

Τελικά το όλο πρόβλημα ξεκινά από την στρεβλή δόμηση του €, που δεν έχει ένα μηχανισμό που να μειώνει τις εισαγωγές. Κοινή νομισματική ένωση, χωρίς κοινή οικονομία είναι δύσκολο να γίνει.

Συνιστώ να διαβάσετε το κείμενο αν το επιτρέπουν τα αγγλικά σας. http://www.forbes.com/sites/johntharvey ... ere-right/

Από την σελίδα http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327#p1298

ΔΝΤ κλείνατε επί το Κέυνσ....

Αν κανείς ξέρει αγγλικά και έχει υπομονή θα μείνει έκπληκτος από το κείμενο. Όχι δεν προέρχεται από κανένα μαρξιστικό κέντρο. Το αντίθετο. Το ίδρυμα που έχει χρηματοδοτήσει την έρευνα είναι το INTERNATIONAL MONETARY FUND με απλά λόγια το "διεθνές νομισματικό ταμείο".
Μετά συγκρίνετε τα συμπεράσματα της έρευνας με τις προτάσεις Λαγκάρτ και σια και βρίστε ελεύθερα....

Από εκεί αντιγράφω ένα μικρό κομμάτι:

Widening income inequality is the defining challenge of our time. In advanced economies, the gap between the rich and poor is at its highest level
in decades. Inequality trends have been more mixed in emerging markets and developing countries (EMD Cs), with some countries experiencing declining
inequality, but pervasive inequities in access to  education, health care, and finance remain. Not surprisingly then, the extent of inequality, its drivers, and what to do about it have become some of the most hotly debated issues by policymakers and
researchers alike. Against this background, the objective of this paper is two-fold.

First, we show why policymakers need to focus on the poor and the middle class.
Earlier IMF work has shown that income inequality matters for grow th and its sustainability. Our analysis suggests that the income distribution itself matters for growth as well. Specifically, if the income share of the top 20 percent (the rich) increases, then GDP growth actually declines over the medium term, suggesting that the benefits do not trickle down. In contrast, an increase in the income share of the bottom 20 percent (the poor) is associated with higher GDP growth. The poor and the middle class matter the most for growth via a number of interrelated economic, social, and political channels. 

Second, we investigate what explains the divergent trends in inequality developments across advanced economies and EMDCs, with a particular
 focus on the poor and the middle class. While most existing studies have focused on advanced countries and looked at the drivers of the Gini coefficient and the income of the rich, this study explores a more diverse group of countries and
pays particular attention to the income shares of the poor and the middle class—the main engines of growth.
........
....
https://www.imf.org/external/pubs/ft/sdn/2015/sdn1513.pdf

Επειδή κάποιος ενδέχεται να μην γνωρίζει τα περί δείκτη gini που αναφέρονται ποιο κάτω στο κείμενο, να διευκρινίσω ότι ο δείκτης αυτός μετρά την σχετική ανισότητα εισοδήματος σε μια χώρα. Δεν είναι ιδανικός μια και είναι ευαίσθητος σε ορισμένα λάθη, αλλά είναι μια ένδειξη που μπορεί να δώσει σχετική εικόνα.
https://en.wikipedia.org/wiki/Gini_coefficient
και στην σελίδα https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_income_equality μπορούμε να δούμε πόσο ποιο πίσω είναι η χώρα μας ως προς τις πλέον ανεπτυγμένες χώρες της ε.ε. στον δείκτη gini. έτσι έχουμε την Νορβηγία, την Σουηδία, την Δανία, Φιλανδία, Γερμανία, Λουξεμβούγρο, Αυστρία, να φιγουράρουν στις δώδεκα καλύτερες θέσεις από πλευράς μειωμένων εισοδηματικών ανισοτήτων.

Από την σελίδα http://www.freeforum.gr/viewtopic.php?f=12&t=327#p1287

Αίνιγμα.

Αίνιγμα.
Τι είναι αυτά που στην Ελλάδα έχουμε τρία Γερμανικά, ένα Σοβιετικό, ένα εγκληματικό, και ένα απελπισμένο;