Διάβαζα ένα κείμενο του Κωσταντίνου Πουλή και
μερικά σχόλια αναγνωστών του. Κάτι με ξένισε και θέλω να το επισημάνω
γιατί νομίζω πως έχει ευρύτερη σημασία.
https://www.thepressproject.gr/article/131056/Eurogroup-I-Istoria-kai-i-epikairotita
----------
Δεν ξέρω πόσο πίσω θα πρέπει να πάει κανείς για να αναζητήσει τις σημαντικές στιγμές που καθόρισαν την εξέλιξη και την κρίση στην χώρα. Ίσως στην είσοδο στην ε.ε.. Αλλά κατά την γνώμη μου το παιχνίδι για μας χάθηκε οριστικά με την είσοδο στο ευρώ. Βέβαια το πελατειακό κράτος και τα λαμόγια ήταν αρκετά για να μας βουλιάξουν, παρέα με τις δομικές δυσλειτουργίες του καπιταλισμού και την (ψευδο)ελεύθερη αγορά. Όμως όσο είχες δικό σου νόμισμα, είχες ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο για να παλέψεις. Με την είσοδο το έχασες και αυτό.
Και σαν να μην έφτανε που το κοινό νόμισμα ευνοεί εξ ορισμού τους δυνατούς, η Ελλάδα έπεσε και στην παγίδα της "Ολλανδικής ασθένειας" (η εγχώρια παραγωγή έγινε ασύμφορη).
Δυστυχώς συχνά αντιμετωπίζουμε μάλλον αποσπασματικά την κατάσταση. Έτσι μερικοί θεωρούν ότι αφού συμφωνούμε πως το ευρώ είναι καταστροφικό για την χώρα, το είναι να βγούμε από δάφτο αυτονόητα είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε άμεσα. Όμως το να βγεις δεν είναι και τόσο εύκολο. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό εδώ.
Εδώ, με αφορμή μερικές αναρτήσεις που διάβασα, θέλω να επισημάνω ένα σημείο συμπεριφοράς στις συζητήσεις που με ξενίζει.
Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζουμε πως ζούμε σε μια αστική δημοκρατία (και μάλιστα κουτσή). Δεν νομίζω ότι κανείς φαντασιώνει πως βραχυπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πάμε σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα, όπως μια ουσιαστική δημοκρατία ή ένα σοσιαλιστικό σύστημα.
Έστω όμως και αν είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε συστήματα καλύτερα από την αστική δημοκρατία, είναι εύκολο να πάμε σε χειρότερα από την αστική δημοκρατία, για την ακρίβεια έχουμε πάει σε μια μορφή αστικής δημοκρατίας που οι αποφάσεις καθορίζονται από έξω και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιστέλλονται.
Δεν ξέρω αν θυμάται κανείς πως τα αντιπροσωπευτικά συστήματα κατά τους αρχαίους ημών προγόνους όπου εκλέγοντο κυβερνώντες, δεν ονομάζονταν δημοκρατικά αλλά Ολιγαρχικά.
Βασική ιδιότητα της δημοκρατίας είναι πως οι κυβερνώντες δεν έχουν λευκή επιταγή, ενώ κυριολεκτικά οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να βρεθεί να ελέγχεται από τον οποιονδήποτε άλλο, λόγο του θεσμού της κλήρωσης που είναι σύμφυτος με την δημοκρατία. Στην αστική δημοκρατία η κλήρωση σε θέσεις ισχύος, έστω προσωρινής, έχει περιοριστεί σαν θεσμός στους ενόρκους στα δικαστήρια.
Βασική διαφορά των ολιγαρχικών συστημάτων ως προς την πραγματική δημοκρατία, ήταν και είναι, ότι δεν απαιτούν από την πολιτεία να παράγει συνειδητούς και ενημερωμένους πολίτες. Για την ακρίβεια τέτοιοι πολίτες είναι μάλλον πρόβλημα, μια και παρεμποδίζουν την λειτουργία και αναπαραγωγή των ομάδων εξουσίας.
Από την στιγμή που γνωρίζουμε αυτό το χαρακτηριστικό και έχουμε και λίγη εμπειρία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, νομίζω ότι κανείς μας δεν δικαιούται να περιμένει πως οι υποψήφιες κυβερνήσεις ή οι κυβερνώντες θα του λένε αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αν λέγανε αλήθεια δεν θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν όσους λέγανε ψέματα, και σαν κυβερνήσεις θα κατέρρεαν. Και αυτό γιατί δεν είμαστε επαρκώς πληροφορημένοι και συνειδητοί πολίτες, με αποτέλεσμα να επηρεαζόμαστε περισσότερο από το ψέμα, ανάλογα με τους φόρους μας ή τις προσδοκίες μας.
Με αυτά σαν γνώμονα, ποτέ δεν πίστεψα τι έλεγε ο Τσίπρας, ή ο Σαμαράς ή ο όποιος άλλος πολιτικός, μια και ήμουν σίγουρος ότι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να είχε, θα ήταν αναγκασμένος να μας φλομώσει στο ψέμα. Οκ με ενοχλεί όταν με κοροϊδεύουν ασύστολα, και θα ήθελα να μου έλεγαν την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, αλλά όσο ζω σε μια αστική δημοκρατία, δεν θα περιμένω κάτι άλλο.
Ειδικότερα για την οικονομία, είναι γνωστό, ότι σε μια αστική δημοκρατία που δρα σε ένα καπιταλιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι κυβερνώντες και γενικά οι υπεύθυνοι είναι αναγκασμένοι να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα. (Όπως ακριβώς κάνουν οι επιχειρήσεις...). Εάν δεν το κάνουν, αλλά αντίθετα αν σταθούν στα προβλήματα, η αντίδραση των πολιτών και ειδικότερα των επιχειρήσεων θα είναι αρνητική.
Οπότε αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, θα πρέπει να αναζητήσουμε δεδομένα, να σταθμίσουμε αντίθετες απόψεις και να ψάξουμε να βρούμε το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια της μόστρας. Και κυρίως να αξιολογήσουμε τις πράξεις αντί για τα λόγια. Να τις αξιολογήσουμε όμως στα πλαίσια μιας διαμορφωμένης κατάστασης, καταλογίζοντας και τις ευθύνες σε όσους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.
https://www.thepressproject.gr/article/131056/Eurogroup-I-Istoria-kai-i-epikairotita
----------
Δεν ξέρω πόσο πίσω θα πρέπει να πάει κανείς για να αναζητήσει τις σημαντικές στιγμές που καθόρισαν την εξέλιξη και την κρίση στην χώρα. Ίσως στην είσοδο στην ε.ε.. Αλλά κατά την γνώμη μου το παιχνίδι για μας χάθηκε οριστικά με την είσοδο στο ευρώ. Βέβαια το πελατειακό κράτος και τα λαμόγια ήταν αρκετά για να μας βουλιάξουν, παρέα με τις δομικές δυσλειτουργίες του καπιταλισμού και την (ψευδο)ελεύθερη αγορά. Όμως όσο είχες δικό σου νόμισμα, είχες ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο για να παλέψεις. Με την είσοδο το έχασες και αυτό.
Και σαν να μην έφτανε που το κοινό νόμισμα ευνοεί εξ ορισμού τους δυνατούς, η Ελλάδα έπεσε και στην παγίδα της "Ολλανδικής ασθένειας" (η εγχώρια παραγωγή έγινε ασύμφορη).
Δυστυχώς συχνά αντιμετωπίζουμε μάλλον αποσπασματικά την κατάσταση. Έτσι μερικοί θεωρούν ότι αφού συμφωνούμε πως το ευρώ είναι καταστροφικό για την χώρα, το είναι να βγούμε από δάφτο αυτονόητα είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε άμεσα. Όμως το να βγεις δεν είναι και τόσο εύκολο. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό εδώ.
Εδώ, με αφορμή μερικές αναρτήσεις που διάβασα, θέλω να επισημάνω ένα σημείο συμπεριφοράς στις συζητήσεις που με ξενίζει.
Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζουμε πως ζούμε σε μια αστική δημοκρατία (και μάλιστα κουτσή). Δεν νομίζω ότι κανείς φαντασιώνει πως βραχυπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πάμε σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα, όπως μια ουσιαστική δημοκρατία ή ένα σοσιαλιστικό σύστημα.
Έστω όμως και αν είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε συστήματα καλύτερα από την αστική δημοκρατία, είναι εύκολο να πάμε σε χειρότερα από την αστική δημοκρατία, για την ακρίβεια έχουμε πάει σε μια μορφή αστικής δημοκρατίας που οι αποφάσεις καθορίζονται από έξω και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιστέλλονται.
Δεν ξέρω αν θυμάται κανείς πως τα αντιπροσωπευτικά συστήματα κατά τους αρχαίους ημών προγόνους όπου εκλέγοντο κυβερνώντες, δεν ονομάζονταν δημοκρατικά αλλά Ολιγαρχικά.
Βασική ιδιότητα της δημοκρατίας είναι πως οι κυβερνώντες δεν έχουν λευκή επιταγή, ενώ κυριολεκτικά οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να βρεθεί να ελέγχεται από τον οποιονδήποτε άλλο, λόγο του θεσμού της κλήρωσης που είναι σύμφυτος με την δημοκρατία. Στην αστική δημοκρατία η κλήρωση σε θέσεις ισχύος, έστω προσωρινής, έχει περιοριστεί σαν θεσμός στους ενόρκους στα δικαστήρια.
Βασική διαφορά των ολιγαρχικών συστημάτων ως προς την πραγματική δημοκρατία, ήταν και είναι, ότι δεν απαιτούν από την πολιτεία να παράγει συνειδητούς και ενημερωμένους πολίτες. Για την ακρίβεια τέτοιοι πολίτες είναι μάλλον πρόβλημα, μια και παρεμποδίζουν την λειτουργία και αναπαραγωγή των ομάδων εξουσίας.
Από την στιγμή που γνωρίζουμε αυτό το χαρακτηριστικό και έχουμε και λίγη εμπειρία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, νομίζω ότι κανείς μας δεν δικαιούται να περιμένει πως οι υποψήφιες κυβερνήσεις ή οι κυβερνώντες θα του λένε αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αν λέγανε αλήθεια δεν θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν όσους λέγανε ψέματα, και σαν κυβερνήσεις θα κατέρρεαν. Και αυτό γιατί δεν είμαστε επαρκώς πληροφορημένοι και συνειδητοί πολίτες, με αποτέλεσμα να επηρεαζόμαστε περισσότερο από το ψέμα, ανάλογα με τους φόρους μας ή τις προσδοκίες μας.
Με αυτά σαν γνώμονα, ποτέ δεν πίστεψα τι έλεγε ο Τσίπρας, ή ο Σαμαράς ή ο όποιος άλλος πολιτικός, μια και ήμουν σίγουρος ότι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να είχε, θα ήταν αναγκασμένος να μας φλομώσει στο ψέμα. Οκ με ενοχλεί όταν με κοροϊδεύουν ασύστολα, και θα ήθελα να μου έλεγαν την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνουν αυτοί, αλλά όσο ζω σε μια αστική δημοκρατία, δεν θα περιμένω κάτι άλλο.
Ειδικότερα για την οικονομία, είναι γνωστό, ότι σε μια αστική δημοκρατία που δρα σε ένα καπιταλιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι κυβερνώντες και γενικά οι υπεύθυνοι είναι αναγκασμένοι να παρουσιάσουν μια ωραιοποιημένη εικόνα. (Όπως ακριβώς κάνουν οι επιχειρήσεις...). Εάν δεν το κάνουν, αλλά αντίθετα αν σταθούν στα προβλήματα, η αντίδραση των πολιτών και ειδικότερα των επιχειρήσεων θα είναι αρνητική.
Οπότε αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, θα πρέπει να αναζητήσουμε δεδομένα, να σταθμίσουμε αντίθετες απόψεις και να ψάξουμε να βρούμε το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια της μόστρας. Και κυρίως να αξιολογήσουμε τις πράξεις αντί για τα λόγια. Να τις αξιολογήσουμε όμως στα πλαίσια μιας διαμορφωμένης κατάστασης, καταλογίζοντας και τις ευθύνες σε όσους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.
Από το νήμα http://freeforum.gr/viewtopic.php?f=10&t=330&sid=459fb1c97e188343396f616b6c850258&start=60
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου