Είναι απαράδεκτο να εμφανίζονται φαινόμενα βανδαλισμών στο κέντρο της Αθήνας και οι πολίτες να ταλαιπωρούνται με διαδηλώσεις. Είναι χρέος της πολιτείας να ικανοποιήσει τα όποια δίκαια αιτήματα των διαμαρτυρόμενων και να εξηγήσει με επαρκείς αιτιάσεις γιατί δεν μπορούν να ικανοποιηθούν όποια είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν. Έτσι ώστε χωρίς προσφυγή σε βία να εκλείψουν αυτά τα φαινόμενα.Η πλήρης αποτυχία των κυβερνήσεων, που αποδεικνύεται με την παρούσα εξέλιξη, καθιστά τις κυβερνήσεις ηθικούς αυτουργούς των βανδαλισμών, που αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου μπροστά στα προβλήματα που μας οδήγησαν, είτε λόγο ανικανότητας είτε λόγο προσωπικών ανήθικων επιδιώξεων.
Ο σημαντικός αριθμός των διαδηλωτών, και η αυξανόμενη ανοχή ή συμμετοχή σε βίαιη δράση, σηματοδοτούν μια γενικότερη στροφή της κοινωνίας που εκδηλώνεται και με σημαντικές διαρροές ψηφοφόρων στις δημοσκοπήσεις από τα δύο καθεστωτικά κόμματα. Η αυξανόμενη συμμετοχή καθιστά άκυρες τις απόψεις περί μπαχαλάκιδων και κατ όνομα αναρχικών, ήτοι μιας προβληματικής μειοψηφίας που αρέσκεται στην δημιουργία καταστροφών, κάτι που θα δικαιολογούσε την λήψη κατασταλτικών μόνο μέτρων.
Άλλωστε τα κατασταλτικά μέρα στην Ελλάδα στρέφονται μόνιμα ενάντια στις πλέον ήσυχες ομάδες διαδηλωτών, στοχεύοντας καθαρά στην τρομοκράτηση και καταστρατήγηση του δικαιώματος της διαμαρτυρίας. Με αποτέλεσμα να δικαιολογείτε η υπόθεση ότι η εμφάνιση βανδαλισμών είναι προσδοκώμενη από τις ομάδες εξουσίας, ώστε να νομιμοποιείται η καταστολή της διαμαρτυρίας και η κρατική τρομοκρατία, και από αυτό το σημείο μέχρι την υπόθεση ότι στα έκτροπα συμμετέχουν ή και παρακινούν προβοκάτορες η απόσταση είναι μικρή.
Η εμφάνιση ενός πλήθους διαδηλωτών της τάξης των 100.000 ή και περισσότερων όπως μερικοί τους υπολογίζουν, προφανώς δεν σημαίνει πλήρη αποδοχή των θέσεων από την Ελληνική κοινωνία. Αλλά και η μη συμμετοχή δεν σημαίνει ότι οι θέσεις όσων δεν συμμετέχουν διαφέρουν ριζικά από τις θέσεις των διαδηλωτών. Για παράδειγμα κάθε ένας που φοβάται την κατασταλτική δράση, που ενδέχεται να φτάσει και σε ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας, θα κάτσει σπιτάκι του και θα βρίζει. Το ίδιο και κάθε ένας που θεωρεί τις διαδηλώσεις αναποτελεσματικό μέσο. Το ίδιο και όποιος δεν έχει σωματική αντοχή, έχει άγνοια στο θέμα, έχει σοβαρές υποχρεώσεις, δεν βρίσκεται στην περιοχή, αφήνει τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, είναι πλήρως απογοητευμένος κ.α. Αλλά και όποιος συμφωνεί μερικώς και μόνο με την διαμαρτυρία. Όλοι αυτοί προφανώς δεν διαφωνούν ριζικά και δεν πρέπει να θεωρείται ότι η μη συμμετοχή σημαίνει και απόρριψη των θέσεων.
Ο αυξημένος όμως όγκος, δεν μπορεί να υποτιμηθεί σαν σημασία, μια και είναι θεμιτό να υποθέσουμε ότι υπάρχει και ανάλογη αύξηση στις κατηγορίες των δειλών, όσων απορρίπτουν το μέσο αν και συμφωνούν με το περιεχόμενο, και όσων συμφωνούν μερικώς. Δυστυχώς σήμερα μάλλον και όσων βουλιάζουν στην κατάθλιψη της εναργείας και της φτώχειας.
Και κάτι ακόμα. Πρέπει να θυμόμαστε την περίπτωση της Μαρφίν όχι μόνο σε κάθε διαδήλωση, αλλά σε κάθε περίπτωση που ενδέχεται να προτάσσεται της ασφάλειας, υγείας και σωματικής, νοητικής ακεραιότητας τα οικονομικά συμφέροντα των εργοδοτών. Και να θυμόμαστε ότι αν και οι φυσικοί αυτουργοί δεν είναι γνωστοί, όσοι αδιαφόρησαν για την ασφάλεια άμεσα ή έμμεσα, αφήνοντας εργαζόμενους μέσα σε κτήριο στόχο με ελλειπή μέτρα προστασίας, πυρόσβεσης και εξόδου κινδύνου, και γνωστοί είναι και ποτέ δεν διώχθηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου