Αιθέρας

από την βικιπέδια...

Αιθέρας σύμφωνα με την αρχαία και την μεσαιωνική αντίληψη ήταν το υλικό που γέμιζε τον χώρο του σύμπαντος γύρω από την γήινη σφαίρα.

Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο, μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος. Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο. Ο αιθέρας πίστευαν ότι είχε το σχήμα του κανονικού δωδεκάεδρου, γιατί ήταν το μοναδικό κανονικό στερεό του οποίου το ανάπτυγμα δεν αναλυόταν σε ορθογώνια ή ισοσκελή τρίγωνα. Έτσι, του απέδιδαν ξεχωριστές ιδιότητες, αφού ο κόσμος τον οποίο δομούσε ήταν ιδανικός και η κατοικία των θεών. Η ιδέα αυτή για τον αιθέρα διατηρήθηκε και στο Μεσαίωνα με την Αλχημεία.

Άλλη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι ότι τα πέντε στοιχεία αποτελούν διαφορετικές καταστάσεις της ύλης. Οι τρεις καταστάσεις στέρα, υγρή και αέρια είναι απλές στην σύλληψή τους. Η φωτιά θα μπορούσε να αποτελεί την κατάσταση της ύλης σαν κβάντα ενέργειας και ο αιθέρας να αποτελεί την κυματική μορφή της ύλης.

Μια πιο συμβολική προσέγγιση στην έννοια των στοιχείων είναι να θεωρήσουμε την γη σαν την υλική μας φύση, το νερό σαν στον συναισθηματικό κόσμο, τον αέρα σαν την διανόηση, την φωτιά σαν την φυσική ενέργεια και την πράνα σαν την πεμπτουσία. Η έννοια της πράνας νομίζω ότι έχει καταγωγή από τον Ινδουισμό. Αναφέρεται σε μια ζωοποιό ενέργεια που υπάρχει διάχυτη στο σύμπαν. Τα έμβια όντα θεωρούνται κατά κάποιον τρόπο σαν δέκτες – συσορευτές αυτής της ενέργειας, χάρη στην οποία εκδηλώνεται το φαινόμενο της ζωής.

Υπάρχει μια αντιστοιχία της πράνας με το «τσι»

http://www.skepdic.gr/entries/Tau/tsi.htm

Το Τσι είναι η Κινέζικη λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει "τη φυσική ενέργεια του σύμπαντος".Αυτή η ενέργεια, αν και ονομάζεται φυσική, είναι πνευματική ή υπερφυσική και είναι μέρος ενος μεταφυσικού, όχι εμπειρικού, συστήματος αξιών. Το Τσι πιστεύεται οτι περιβάλλει όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρωπίνου σώματος. Τέτοια μεταφυσικά συστήματα αξιών γενικά αναφέρονται σαν τύποι του βιταλισμού.Μια απ' τις βασικές έννοιες που σχετίζονται με το Τσι είναι η έννοια της αρμονίας. Η διατάραξη, είτε στο σύμπαν είτε στο σώμα, είναι αποτέλεσμα της δυσαρμονίας, κάποιων πραγμάτων δηλαδή που είναι εκτός ισορροπίας και πρέπει να επανέλθουν σε ισορροπία.

Με μια άλλη (μεταφυσική) προσέγγιση το κενό αποτελεί το πέμπτο στοιχείο. Με το κενό που αναζητά ο διαλογιζόμενος. Το κενό που περιέχει τα πάντα.

Μερικές θεωρίες φαίνονται απλοί παραλογισμοί. Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί είναι όντως παραλογισμοί. Αλλά μπορεί να οφείλεται και στο ότι δεν υπάρχει το κατάλληλο πλαίσιο επικοινωνίας, οι κατάλληλες λέξεις για να εξηγήσουμε κάποιες εμπειρίες. Την αίσθηση του κενού στο διαλογισμό, που είναι τόσο γεμάτη από ενέργεια πως να την περιγράψουμε. Ή την αίσθηση του εγώ που αποσύρεται, και όμως αφήνει στην θέση του κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Τι λέει η επιστήμη για το θέμα:

Μόλις ανακαλύψαμε μέσω αστρονομικών παρατηρήσεων, ότι το φως χρειάζεται κάποιο χρόνο, για να ταξιδέψει οι επιστήμονες αναρωτήθηκαν για τη φύση του φωτός. Επειδή το φως είχε κυματικές ιδιότητες, δηλαδή συμπεριφερόταν σαν κύμα, συμπέραναν ότι ήταν κύμα. Το επόμενο ερώτημα ήταν σε ποιο υλικό μεταδιδόταν αυτό το κύμα, μια και τα μέχρι τότε γνωστά «κύματα» μεταδίδονταν σε κάποιο υλικό. Επειδή δεν υπήρχε κάποιο απτό – γνωστό υλικό που να χρησιμοποιείται για την μετάδοσή τους, αποφάσισαν να υποθέσουν την ύπαρξη ενός που το ονομάσουν αιθέρα χρησιμοποιώντας την αρχαία ορολογία.
Μετά την ανακάλυψη του ηλεκτρομαγνητικού κύματος οι επιστήμονες θεώρησαν ότι φύση του ταυτίζεται με του φως. Παρατηρήθηκε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα είναι εγκάρσια, και επειδή τα εγκάρσια κύματα διαδίδονται στα στερεά συμπέραναν ότι ο αιθέρας ήταν κατά κάποιον τρόπο «στερεός» ή ορθότερα έχει κάποιες από τις ιδιότητες που αποδίδουμε στα στερεά! Αυτό οδήγησε σε διάφορες κοσμολογικές θεωρίες που ταύτιζαν το σύμπαν με τον αιθέρα και ερμήνευαν την ύλη ως δίνες του αιθέρα. Κάπως έτσι θεωρείται ότι συμβαίνει και σε σύγχρονες ερμηνείες της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, όπου αντί για αιθέρα, χρησιμοποιείται ο χωροχρόνος.
Οι επιστήμονες που υποστήριζαν τη θεωρία του Αιθέρα, είχαν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα... Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος. Αν και όλα αυτά δεν ακούγονται και τόσο επιστημονικά...
Οι Μίκελσον και Μόρλεϋ επηρεασμένοι από αυτές τις θεωρίες, αποφάσισαν να μετρήσουν την ταχύτητα του φωτός, προς διάφορες διευθύνσεις. μετρώντας ουσιαστικά την ταχύτητα του αιθέρα ως προς τη γη ή για την ακρίβεια, ως προς τη διάταξη του πειράματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο αιθέρας ήταν ακίνητος ως προς τη γη. Η πιο πειστική θεωρία για την ερμηνεία του φαινομένου ήταν ότι δεν υπήρχε αιθέρας.
Περιγραφή του πειράματος υπάρχει στη σελίδα http://en.wikipedia.org/wiki/Michelson%E2%80%93Morley_experiment
Το 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τη Θεωρία της Σχετικότητας (Ε=mc²), που έδειξε πως δεν απαιτείται αιθέρας, για την διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στο κενό.
Στη φυσική, ως κενό ορίζεται η απόλυτη απουσία ύλης σε μια περιοχή χώρου. Αλλά εκτός από την ύλη υπάρχουν και οι ιδιότητες του χωροχρόνου...
Ο αιθέρας λοιπόν επανέρχεται με μια διαφορετική προσέγγιση, παρατηρώντας ότι ο χώρος είναι προικισμένος με φυσικές ιδιότητες, μπορούμε να πούμε ότι το κενό, δεν είναι απλά και απόλυτα κενό. Μια θέση που ανέφερε και ο Αϊνστάιν.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Αϊνστάιν, ήταν να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε έναν «άδειο χώρο». Στην περίπτωση αυτή, οι εξισώσεις πεδίου, προβλέπουν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει πεδίο βαρύτητας, όπως ακριβώς συμβαίνει έξω από τα άστρα όπου ο χώρος θεωρείται κενός από ύλη, αλλά ταυτόχρονα υφίσταται σε αυτόν, το αστρικό βαρυτικό πεδίο. Άρα η Γενική Σχετικότητα προβλέπει την παρουσία «γεωμετρίας» στο χώρο, ακόμα και με απουσία της ύλης. Για τον Αϊνστάιν, η παρουσία της γεωμετρίας ή με άλλα λόγια του βαρυτικού πεδίου που απλώνεται σε αυτόν, αποκτά μια άλλη υφή με απολύτως φυσική σημασία, και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η περίπτωση του απόλυτου κενού.
Στην κβαντική φυσική, έχει αποδειχθεί η αρχή της απροσδιοριστίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Αυτό δεν έχει πρακτική εφαρμογή σε μακροσκοπικό επίπεδο, αλλά μόνο σε υποατομικό επίπεδο. Όσο ακριβέστερα γνωρίζεις το ένα πχ. την ταχύτητα, τόσο πιο ακαθόριστα γνωρίζεις το άλλο. Έτσι, η τιμή του πεδίου του «κενού» χώρου, δεν είναι δυνατόν να είναι ίσο με «μηδέν», γιατί τότε θα παραβιαζόταν η αρχή της απροσδιοριστίας.

Έτσι στον ΚΕΝΟ ΧΩΡΟ, (τον χώρο που δεν περιέχει ούτε ύλη ούτε ενέργεια), το πεδίο δεν μπορεί να διατηρείται ακριβώς ίσο με μηδέν, γιατί τότε θα παραβιαζόταν η αρχή της απροσδιοριστίας. Αν δεν υπήρχε καθόλου πεδίο, τότε η ένταση του πεδίου θα είχε μια ακριβώς προσδιορισμένη τιμή, την μηδενική. Επίσης, θα υπήρχε και ένας ακριβώς προσδιορισμένος ρυθμός χρονικής μεταβολής, ο μηδενικός. Όμως, ποτέ και σε κανένα χωροχρονικό τόπο, ο οποίος υπακούει στην αρχή της απροσδιοριστίας, δεν είναι δυνατόν να έχουμε απολύτως προσδιορισμένη ένταση και ρυθμό μεταβολής της έντασης.

Πάλι από την κβαντομηχανική. Από την στιγμή που δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε την ταχύτητα και την θέση ενός σωματιδίου, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ένα σημείο είναι κενό. Δεν είναι σίγουρο καν ότι υπάρχει κενό. Η φύση των σωματιδίων μάλλον δεν έχει την καθορισμένη μορφή, που αντιλαμβανόμαστε σε ένα απτό υλικό αντικείμενο. Χρωστάω ακόμα το σχετικό μάθημα, οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά, πάνω στο πια είναι η πραγματική τους φύση. Αν την ξέρουμε...