Για αυτό και τελικά η κυβέρνηση πάλεψε να δημοσιοποιήσει κάποια πράγματα
που δεν ήταν ευρύτερα γνωστά, όπως για την αναποτελεσματικότητα των
μέτρων, που οδήγησαν σε αρκετά αντίθετα αποτελέσματα από τα
προσδοκώμενα, για την προφανή μη βιωσιμότητα του, για την έκταση της
ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα, για το μύθευμα των τεμπέληδων Ελλήνων
και των δανεικών που αποτέλεσαν στο σύνολό τους, αναχρηματοδότηση
προηγούμενων δανείων. Ακόμα ακόμα, χάρη στον Βαρουφάκη κατάφερε να
δείξει ότι η δόμηση του € έχει εγγενή προβλήματα.
Σε ένα βαθμό η προσπάθεια είχε θετικά αποτελέσματα και έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα. Αλλά τελικά η συμφωνία δεν μπορούσε να πάει πολύ ποιο πέρα, από την σχετική στήριξη έδωσαν κάποιοι εταίροι (για δικούς τους λόγους βέβαια). Έτσι ένα τρίτο μνημόνιο, με επαχθείς οικονομικούς όρους, σε μια νεοφιλελεύθερη λογική, όπως αυτή που κυριαρχεί στην Ε.Ε. ήταν δεδομένο και αναμενόμενο.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι όροι δεν είναι επαχθέστεροι από ότι θα περίμενε κανείς, με μια κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, αλλά μάλλον κομμάτι ποιο συμμαζεμένο, μια και η ν.δ.-πασοκ είχαν συμφωνήσει για 3,5 πρωτογενές πλεόνασμα το 2015 και 4,5 στα επόμενα χρόνια, ενώ η σημερινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει για αρκετά καλύτερα νούμερα (έτσι και αλλιώς η αναχρηματοδότηση του δανεισμού ήταν γνωστό ότι θα απαιτούσε κάπου 80δισ. το 2015 ήδη από τα προηγούμενα μνημόνια). Ενώ πλέον η αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, φαίνεται να θεωρείται δεδομένη. Παρατηρούμε όμως ότι τόσο η δεξιά σε όλες της εκδοχές της, όσο και μέρος της αριστεράς και μάλιστα των "συντρόφων" του Τσίπρα, μιλούν για το επαχθέστερο μνημόνιο. Και καλά η νουδου, παλεύει να δημιουργήσει φθορά και να μαζέψει ψηφαλάκια. Αλλά οι "σύντροφοι" του Τσίπρα, τι στο καλό ελπίζουν και πριμοδοτούν σε καταστροφολογία, αντί τουλάχιστον να επισημαίνουν τα αυτονόητα που διαχωρίζουν το "αριστερό" μνημόνιο από τα προηγούμενα. Μήπως νοστάλγισαν τον καιρό που αντί για αποφάσεις, περιορίζονταν στην κριτική; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι παλιές "καραβάνες", δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι αισθητά καλύτερο.
Σέβομαι την άποψη του Βαρουφάκη που λέει πως δεν "βγαίνει" το μνημόνιο και ότι είχαμε περιθώρια για μια καλύτερη συμφωνία. Αλλά εν τέλη σε μια διαπραγμάτευση με τόσο άνισες δυνάμεις, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος κανείς αν πετύχει ένα μέρος από το καλύτερο δυνατό, αποφεύγοντας να πάρει οριακά ρίσκα.
Αν όμως αφήσουμε στην άκρη για λίγο το θέμα του ευρύτερου χώρου που όπως ανέφερα είναι μάλλον αναγκαιότητα για τον σχεδιασμό και την επιτυχία μιας στρατηγικής σημαντικών αλλαγών, υπάρχει και το δεύτερο που μας άφησαν κληρονομιά οι πατερούληδες (Μαρξ, Στάλιν, Λένιν και σία).
Μια ουσιαστική αλλαγή στην κοινωνία, ενάντια στις δομές εξουσίας, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ακόμα και αν η αλλαγή μπορούσε να γίνει χωρίς την υποστήριξη ή έστω την ανοχή, των εταίρων μας, υπήρχε μια συντριπτική πλειοψηφία στην Ελλάδα που υποστήριζε κάποια αλλαγή προς ένα εθνικό νόμισμα;
Εκείνο το 62% του δημοψηφίσματος, κάποιοι θεωρούν ότι ήταν απόδειξη μιας τέτοιας πρόθεσης. Αν και το 62% είναι ένα ισχυρό ποσοστό, ίσως υπερ-αρκετό για μια τέτοια επιλογή αλλαγής σε εθνικό νόμισμα, ΠΟΤΕ δεν τέθηκε από την κυβέρνηση σαν ερώτημα στο δημοψήφισμα. Καλώς κακώς, δεν έχει σημασία τώρα πια, πάντως δεν ψηφίσαμε για αλλαγή νομίσματος. Ευτυχώς κατά την γνώμη μου, γιατί η ψήφος μας ήταν μάλλον ψήφος μιας απόλυτα δικαιολογημένης αγανάκτησης εκείνες τις μέρες, παρά ψύχραιμη επιλογή σκεπτόμενων ανθρώπων. Αγανάκτησης για την τρόικα εξωτερικού αλλά και τα πρόθυμα φερέφωνα της εντός.
Από την σελίδα
Σε ένα βαθμό η προσπάθεια είχε θετικά αποτελέσματα και έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα. Αλλά τελικά η συμφωνία δεν μπορούσε να πάει πολύ ποιο πέρα, από την σχετική στήριξη έδωσαν κάποιοι εταίροι (για δικούς τους λόγους βέβαια). Έτσι ένα τρίτο μνημόνιο, με επαχθείς οικονομικούς όρους, σε μια νεοφιλελεύθερη λογική, όπως αυτή που κυριαρχεί στην Ε.Ε. ήταν δεδομένο και αναμενόμενο.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι όροι δεν είναι επαχθέστεροι από ότι θα περίμενε κανείς, με μια κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, αλλά μάλλον κομμάτι ποιο συμμαζεμένο, μια και η ν.δ.-πασοκ είχαν συμφωνήσει για 3,5 πρωτογενές πλεόνασμα το 2015 και 4,5 στα επόμενα χρόνια, ενώ η σημερινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει για αρκετά καλύτερα νούμερα (έτσι και αλλιώς η αναχρηματοδότηση του δανεισμού ήταν γνωστό ότι θα απαιτούσε κάπου 80δισ. το 2015 ήδη από τα προηγούμενα μνημόνια). Ενώ πλέον η αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, φαίνεται να θεωρείται δεδομένη. Παρατηρούμε όμως ότι τόσο η δεξιά σε όλες της εκδοχές της, όσο και μέρος της αριστεράς και μάλιστα των "συντρόφων" του Τσίπρα, μιλούν για το επαχθέστερο μνημόνιο. Και καλά η νουδου, παλεύει να δημιουργήσει φθορά και να μαζέψει ψηφαλάκια. Αλλά οι "σύντροφοι" του Τσίπρα, τι στο καλό ελπίζουν και πριμοδοτούν σε καταστροφολογία, αντί τουλάχιστον να επισημαίνουν τα αυτονόητα που διαχωρίζουν το "αριστερό" μνημόνιο από τα προηγούμενα. Μήπως νοστάλγισαν τον καιρό που αντί για αποφάσεις, περιορίζονταν στην κριτική; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι παλιές "καραβάνες", δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι αισθητά καλύτερο.
Σέβομαι την άποψη του Βαρουφάκη που λέει πως δεν "βγαίνει" το μνημόνιο και ότι είχαμε περιθώρια για μια καλύτερη συμφωνία. Αλλά εν τέλη σε μια διαπραγμάτευση με τόσο άνισες δυνάμεις, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος κανείς αν πετύχει ένα μέρος από το καλύτερο δυνατό, αποφεύγοντας να πάρει οριακά ρίσκα.
Αν όμως αφήσουμε στην άκρη για λίγο το θέμα του ευρύτερου χώρου που όπως ανέφερα είναι μάλλον αναγκαιότητα για τον σχεδιασμό και την επιτυχία μιας στρατηγικής σημαντικών αλλαγών, υπάρχει και το δεύτερο που μας άφησαν κληρονομιά οι πατερούληδες (Μαρξ, Στάλιν, Λένιν και σία).
Μια ουσιαστική αλλαγή στην κοινωνία, ενάντια στις δομές εξουσίας, απαιτεί την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ακόμα και αν η αλλαγή μπορούσε να γίνει χωρίς την υποστήριξη ή έστω την ανοχή, των εταίρων μας, υπήρχε μια συντριπτική πλειοψηφία στην Ελλάδα που υποστήριζε κάποια αλλαγή προς ένα εθνικό νόμισμα;
Εκείνο το 62% του δημοψηφίσματος, κάποιοι θεωρούν ότι ήταν απόδειξη μιας τέτοιας πρόθεσης. Αν και το 62% είναι ένα ισχυρό ποσοστό, ίσως υπερ-αρκετό για μια τέτοια επιλογή αλλαγής σε εθνικό νόμισμα, ΠΟΤΕ δεν τέθηκε από την κυβέρνηση σαν ερώτημα στο δημοψήφισμα. Καλώς κακώς, δεν έχει σημασία τώρα πια, πάντως δεν ψηφίσαμε για αλλαγή νομίσματος. Ευτυχώς κατά την γνώμη μου, γιατί η ψήφος μας ήταν μάλλον ψήφος μιας απόλυτα δικαιολογημένης αγανάκτησης εκείνες τις μέρες, παρά ψύχραιμη επιλογή σκεπτόμενων ανθρώπων. Αγανάκτησης για την τρόικα εξωτερικού αλλά και τα πρόθυμα φερέφωνα της εντός.
Από την σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου