Για μια ακόμα φορά θα εξηγήσω την ορθότητα των απόψεων που πλέον στηρίζω
απερίφραστα, ενάντια στις σπασμωδικές κραυγές των αναρχοάπλυτων.
Παλιά η χ.α. υποστήριζε νομίζω θεολογικές απόψεις εκτός του χριστιανισμού. Σήμερα νομίζω ότι έχει ασπαστεί τον χριστιανισμό.
Δεν θα κρίνω τις παλαιότερες απόψεις. Κάθε ένας έχει δικαίωμα να αλλάξει θρήσκευμα, ακόμα και μια οργάνωση.
Το ερώτημα όμως είναι πως συμβιβάζεται η δράση της, (ξυλοφόρτωμα των πακιστανών ας πούμε) με την χριστιανική αγάπη.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπερασπίζεται κανείς το μεγαλύτερο καλό με αυτή την πρακτική.
Αφήνω στην άκρη το αν συμβαίνει ή όχι, να υπερασπίζεται στο μεγαλύτερο καλό στέλνοντας στο νοσοκομείο ή στον τάφο τον αράπακλα, μια και αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης και έρχομαι στην ουσία της θεολογικής συζήτησης πάνω στο θέμα.
Το σημαντικό για να κριθεί ηθικά η πράξη είναι η πρόθεση και η αίσθηση που υπάρχει μέσα μας και όχι καθ εαυτόν η πράξη.
Οπότε αν κάποιος αγαπά τον σκυλάραπα που μαχαιρώνει τότε η πράξη του κρίνεται αγαθή.
Και μην σας φαίνεται παράξενη μια τέτοια άποψη, μια και κυριαρχεί στην μπακαβάτ κιτά από αρχαιοτάτων χρόνων (συζήτηση Αρζούνα Κρίσνα πάνω στον πόλεμο). Αυτή ακριβώς η λογική εμφανίζεται και στον χριστιανισμό με το αγάπα τον εχθρό σου ως εαυτόν.
Όμως και πολύ σωστά θα θέσει κανείς το ερώτημα:
Πλάκα μας κάνεις ποιος αγαπά τον λιγδιάρη λαθροεκληματία την ώρα που τον πλακώνει?
Ορθή παρατήρηση. Τα πλέον συνειδητά μέλη είμαι σίγουρος ότι το κάνουν. Όμως η δράση δεν είναι επιθυμητή μόνο από τους ενσυνείδητους αλλά και από τους σχετικά ασυνείδητους. Τι γίνεται εκεί?
Κύριοι δεν έχετε συνείδηση της χριστιανικής θρησκείας για αυτό και βλέπετε αντιφάσεις. Όταν ο Χριστός λέει το αγαπάτε αλλήλους - τον πλησίον σου ως εαυτόν, αναφέρεται στην εσωομάδα. Το αλλήλους είναι γνωστό ότι στην ιουδαϊκή θρησκεία αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τους ιουδαίους. Οπότε απευθυνόμενος σε άτομα με ανάλογη πεδία χρησιμοποιεί τις λέξεις με την συνήθη για αυτούς σημασία. Αν ήθελε να μιλήσει για όλους τους ανθρώπους, θα έλεγε αγαπάτε όλες τις ανθρώπινες φυλές. Δεν το λέει όμως, μιλά για τους αλλήλους και κυρίως, εδώ η σημασία είναι προφανής, τον πλησίον σου. Ποιος είναι ο πλησίον μας. Μήπως είναι ο σχιστομάτης σκυλάνθρωπος της Ασίας? Ή μήπως είναι ο Έλληνας της διπλανής πόρτας?
Δεν υφίσταται για μένα αμφιβολία ότι η προτροπή αφρά τα μέλη της κοινωνικής ομάδος όπου ανήκει ο χριστιανός. Αν είναι αράπης τους αράπηδες. Δεκτό δεν είναι κακό να αγαπιούνται οι μαύροι. Αν είναι Κινέζος τους Κινέζους. Αν είναι Έλληνας προφανώς τους Έλληνες και μόνο τους Έλληνες. Κάτι που συμφωνεί και με την ανθρώπινη φύση. Αγαπάμε αυτό που μοιάζει με μας.
Οπότε δεν υφίσταται καμιά αντίφαση στο να μισούμε τους υπάνθρωπους όντας χριστιανοί και χρυσαυγίτες. Πλησίον μας είναι οι Έλληνες και μόνο οι Έλληνες. Οι άλλοι είναι μακρυά και αφού είναι μακριά ως προς την συναισθηματική μας συγκρότηση, πρέπει να μείνουν μακριά από τον τόπο μας.
Αγάπα τον Έλληνα ως εαυτόν. Ας διαδηλώσουμε το μήνυμα της αγάπης.
Παλιά η χ.α. υποστήριζε νομίζω θεολογικές απόψεις εκτός του χριστιανισμού. Σήμερα νομίζω ότι έχει ασπαστεί τον χριστιανισμό.
Δεν θα κρίνω τις παλαιότερες απόψεις. Κάθε ένας έχει δικαίωμα να αλλάξει θρήσκευμα, ακόμα και μια οργάνωση.
Το ερώτημα όμως είναι πως συμβιβάζεται η δράση της, (ξυλοφόρτωμα των πακιστανών ας πούμε) με την χριστιανική αγάπη.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπερασπίζεται κανείς το μεγαλύτερο καλό με αυτή την πρακτική.
Αφήνω στην άκρη το αν συμβαίνει ή όχι, να υπερασπίζεται στο μεγαλύτερο καλό στέλνοντας στο νοσοκομείο ή στον τάφο τον αράπακλα, μια και αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης και έρχομαι στην ουσία της θεολογικής συζήτησης πάνω στο θέμα.
Το σημαντικό για να κριθεί ηθικά η πράξη είναι η πρόθεση και η αίσθηση που υπάρχει μέσα μας και όχι καθ εαυτόν η πράξη.
Οπότε αν κάποιος αγαπά τον σκυλάραπα που μαχαιρώνει τότε η πράξη του κρίνεται αγαθή.
Και μην σας φαίνεται παράξενη μια τέτοια άποψη, μια και κυριαρχεί στην μπακαβάτ κιτά από αρχαιοτάτων χρόνων (συζήτηση Αρζούνα Κρίσνα πάνω στον πόλεμο). Αυτή ακριβώς η λογική εμφανίζεται και στον χριστιανισμό με το αγάπα τον εχθρό σου ως εαυτόν.
Όμως και πολύ σωστά θα θέσει κανείς το ερώτημα:
Πλάκα μας κάνεις ποιος αγαπά τον λιγδιάρη λαθροεκληματία την ώρα που τον πλακώνει?
Ορθή παρατήρηση. Τα πλέον συνειδητά μέλη είμαι σίγουρος ότι το κάνουν. Όμως η δράση δεν είναι επιθυμητή μόνο από τους ενσυνείδητους αλλά και από τους σχετικά ασυνείδητους. Τι γίνεται εκεί?
Κύριοι δεν έχετε συνείδηση της χριστιανικής θρησκείας για αυτό και βλέπετε αντιφάσεις. Όταν ο Χριστός λέει το αγαπάτε αλλήλους - τον πλησίον σου ως εαυτόν, αναφέρεται στην εσωομάδα. Το αλλήλους είναι γνωστό ότι στην ιουδαϊκή θρησκεία αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τους ιουδαίους. Οπότε απευθυνόμενος σε άτομα με ανάλογη πεδία χρησιμοποιεί τις λέξεις με την συνήθη για αυτούς σημασία. Αν ήθελε να μιλήσει για όλους τους ανθρώπους, θα έλεγε αγαπάτε όλες τις ανθρώπινες φυλές. Δεν το λέει όμως, μιλά για τους αλλήλους και κυρίως, εδώ η σημασία είναι προφανής, τον πλησίον σου. Ποιος είναι ο πλησίον μας. Μήπως είναι ο σχιστομάτης σκυλάνθρωπος της Ασίας? Ή μήπως είναι ο Έλληνας της διπλανής πόρτας?
Δεν υφίσταται για μένα αμφιβολία ότι η προτροπή αφρά τα μέλη της κοινωνικής ομάδος όπου ανήκει ο χριστιανός. Αν είναι αράπης τους αράπηδες. Δεκτό δεν είναι κακό να αγαπιούνται οι μαύροι. Αν είναι Κινέζος τους Κινέζους. Αν είναι Έλληνας προφανώς τους Έλληνες και μόνο τους Έλληνες. Κάτι που συμφωνεί και με την ανθρώπινη φύση. Αγαπάμε αυτό που μοιάζει με μας.
Οπότε δεν υφίσταται καμιά αντίφαση στο να μισούμε τους υπάνθρωπους όντας χριστιανοί και χρυσαυγίτες. Πλησίον μας είναι οι Έλληνες και μόνο οι Έλληνες. Οι άλλοι είναι μακρυά και αφού είναι μακριά ως προς την συναισθηματική μας συγκρότηση, πρέπει να μείνουν μακριά από τον τόπο μας.
Αγάπα τον Έλληνα ως εαυτόν. Ας διαδηλώσουμε το μήνυμα της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου