Η αστρολογία έχει δείξει ότι είναι δυνατή η εύρεση πληροφοριών για το παρελθόν και η πρόβλεψη γεγονότων από τις θέσεις των πλανητών. Δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα καμιά εξήγηση για την επίδραση των πλανητών πάνω μας (για τον ήλιο και την σελήνη έχουμε στοιχεία για την επίδρασή τους πάνω μας, έστω και αν δεν μπορούμε να βρούμε συσχέτιση της επίδρασης τους με την αστρολογία, η επίδραση των πλανητών όμως βρίσκεται στο επίπεδο του ανεκδότου). Αυτό μας οδηγεί στην θεωρία ότι οι πλανήτες έστω και αν δεν επηρεάζουν, σηματοδοτούν καταστάσεις στην ζωή μας. Κάπως σαν ένα ρολόι που μετρά τα ραντεβού μας με την ιστορία. Αυτή η υπόθεση αναζητά και μια εξήγηση του γιατί το ρολόι λειτουργεί. Υπάρχουν δύο θεωρίες για αυτό από όσο ξέρω. Η μια είναι ότι τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα και για αυτό συμβαίνουν. Αν συμβαίνει αυτό τότε θα είναι αδύνατο να τα αλλάξουμε, το κισμέτ δεν αλλάζει. Πάντως καθώς δεν έχουμε κάποια στοιχεία για το πως και γιατί υπάρχει προδιαγραφή, η θεωρία δεν στέκεται και τόσο καλά. Υπάρχει άλλη γνωστή περίπτωση όπου η πρόβλεψη γεγονότων είναι δυνατή, και αυτό μας οδηγεί στην δεύτερη θεωρία. Είμαστε σε θέση να προβλέψουμε με ακρίβεια την λειτουργία μιας μηχανής. Αν ο άνθρωπος είναι μια μηχανή θα είμαστε σε θέση να προβλέψουμε με ικανοποιητική ακρίβεια την λειτουργία. Οι γκουρτσιφικοί (αλλά και οι ψυχολόγοι με μια διαφορετική προσέγγιση) θεωρούν ότι οι αντιδράσεις μας είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοματοποιημένες οπότε προβλέψιμες. Δεν είναι και πολύ στιβαρή θεωρία αλλά είναι η καλύτερη με απόσταση από όλες τις άλλες.
Αυτό καταλήγει στο ότι η μόνη διέξοδος για να αλλάξουμε γεγονότα στο οροσκόπιό μας είναι να ξεφύγουμε από την μηχανικότητα. Αυτό δεν είναι εύκολο, αντίθετα είναι εξαιρετικά σπάνια και δύσκολο, για αυτό και οι προβλέψεις επαληθεύονται.
Θεωρούν οι αστρολόγοι ότι μια πλανητική θέση μπορεί αν λειτουργήσει με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με την προσπάθεια του ατόμου. Αν όμως η μηχανικότητα κυριαρχεί πάνω του τότε δεν είναι δυνατό να επιλέξει, και η προσπάθεια του θα είναι απόρροια της ιδικής κατάστασής του. Δηλαδή δεν θα διαλέξει να μάθει ή απλώς να πονέσει από μια εμπειρία, θα λειτουργήσει αυτόματα. Γιατί όμως μια πλανητική θέση λειτουργεί στον έναν με διαφορετικό τρόπο από ότι σε άλλον, αν αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της επιλογής του. Δύο καλές πιθανότητες είναι οι εξής, η αστρολογία αν και προβλέπει αρκετά καλά δεν προβλέπει τα πάντα, επειδή είναι εγγενώς ελλιπής, και μια άλλη ο αστρολόγος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει συνολικά το ωροσκόπιο και δεν βλέπει τους λόγους που οδηγούν σε διαφορετικά φαινομενικά αποτελέσματα. Συμπέρασμα: για αλλαγή αυτοσυνείδηση. Η συσσωρευμένη γνώση δεν επιτρέπει έλεγχο στο ωροσκόπιό μας.
Όσο δεν έχουμε μια ικανοποιητική θεωρία για την επίδραση των πλανητών είναι σκόπιμο να μην χρησιμοποιούμε φράσεις που δηλώνουν την επίδραση. Αυτό μας αποπροσανατολίζει. Δεν περνά η επίδραση του Πλούτωνα, εγώ αλλάζω. Όταν θεωρούμε τους πλανήτες υπεύθυνους υποβαθμίζουμε το γεγονός ότι αυτή η ζωή είναι δική μας και όσο μικρές δυνατότητες και αν έχουμε είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε. Αν αντίθετα έστω και λεκτικά μεταφέρουμε την αιτία έξω από εμάς ενισχύουμε τα παρανοϊκά κομμάτια της προσωπικότητάς μας, που θεωρούν ότι για τα προβλήματά μας υπεύθυνοι είναι οι άλλοι. Και έχουμε πολλά τέτοια. Να σημειώσουμε ότι είναι περιττό να επικρίνουμε τον εαυτό μας για την μειωμένη μας αυτοσυνείδηση.
Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι η επιστήμη είναι δογματική. Προφανώς υπάρχουν επιστήμονες που είναι δογματικοί. Αλλά η φύση της επιστήμης είναι ακριβώς το αντίθετο. Μόλις συγκεντρωθούν στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με μια θεωρία αμέσως, η θεωρία εγκαταλείπεται και αναζητείται μια νέα που να καλύπτει τα νέα στοιχεία. Και αυτό δεν είναι μια γεγονός που επαναλαμβάνεται συνέχεια. Μπορεί κανείς να πεί το ίδιο για τις θρησκείες;
Συχνά κατηγορείται η λογική σαν ένα εργαλείο με περιορισμένη χρησιμότητα. Όντως είναι περιορισμένη, γιατί είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα στοιχεία για να τα επεξεργαστούμε, πολλά στοιχεία είναι αδύνατο να τα βρούμε, για κάποια περιοριζόμαστε από τα αντιληπτικά μας εργαλεία, αλλά ακόμα και να τα είχαμε αντικειμενικά και πλήρη στοιχεία θα ήταν αδύνατο να επεξεργαστούμε το σύνολό τους λόγο του μεγάλου τους όγκου και της πολυπλοκότητας τους. Και τι με αυτό; έχουμε κάποιο άλλο εργαλείο καλύτερο και πιο αξιόπιστο; μήπως την διαίσθηση. Αστείο, τα προβλήματα αξιοπιστίας της διαίσθησης είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από της λογικής. (Για αυτό και συνιστάται από τους αξιοπρεπείς διαισθητικούς να επαληθεύονται οι διαισθητικές πληροφορίες με την λογική πριν θεωρηθούν ισχυρές.)
Αλλά ας πάρουμε μια κοινή περίπτωση που θεωρείται η λογική υπερβολικά κακόπιστη. Όταν παρατίθεται μια θεωρεία η λογική ζητά να την αποδείξουμε, ισχυριζόμενη ότι το βάρος της απόδειξης το έχει αυτός που υπερασπίζεται την θεωρεία και όχι αυτός που την αμφισβητεί. Ας υποθέσουμε ότι όντως η λογική απαίτηση είναι υπερβολική, και αυτός που θέτει μια θεωρία δεν έχει την υποχρέωση να την αποδείξει.
Μεταξύ της γής και του ήλιου υπάρχει μια μικρή τσαγέρα, είναι τόσο μικρή που δεν μπορούν να την ανακαλύψουν τα τηλεσκόπια μας. Μέσα στην τσαγέρα κατοικεί ένας λαός από αυτοαναπαραγόμενα ρομπότ, τον έχει θέσει εκεί ένα διαστημόπλοιο που επισκέφτηκε το ηλιακό μας σύστημα σαν ένα μηχανισμό ελέγχου ώστε όποτε η έμβια ζωή στον πλανήτη μας κινδυνεύει να επεμβαίνει και να την σώζει από την καταστροφή με σκοπό να φτάσει κάποτε εξελισσόμενη στην πνευματική τελείωση. Αυτά τα ρομπότ κατέστρεψαν τους δεινόσαυρους γιατί έφτασαν σε μια σταθερή εξελικτική βαθμίδα που δεν έδινε δυνατότητες για ανάπτυξη πνευματικότητας ενώ τα θηλαστικά ήταν μια ομάδα που υποσχόταν περισσότερα. Σύντομα θα επέμβουν για να σώσουν τον πλανήτη. Γιατί τσαγέρα, δεν είναι σίγουρο πάντως διορατικοί της εκκλησίας της σώζουσας τσαγέρας υποθέτουν ότι απλά δεν είχαν κάτι καταλληλότερο πρόχειρο στο διαστημόπλοιο.
Είναι μια όμορφη ιστορία και κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι είναι λάθος, αυτό σημαίνει ότι είναι σωστή;
Πάμε σε ένα άλλο λογικό αξίωμα. Όταν τα ίδια γεγονότα εξυπηρετούνται από δύο ή περισσότερες θεωρίες είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε την απλούστερη. Μπορεί να διατυπωθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια αλλά και έτσι μας κάνει. Γνωστή σαν “ξυράφι του Όκαμ” από το όνομα αυτού που την πρωτοδιατύπωσε.
Χθες κάποια στιγμή έτριξε το κομοδίνο μου. Κατάλαβα ότι ο άγγελος μου μου έστελνε το μήνυμα κοιμήσου ήσυχη είμαι εδώ και σε προσέχω. Συχνά το κάνει τα βράδια. Αλλά και την ημέρα μερικές φορές. Πριν από ένα χρόνο περίπου είμαστε με μια φίλη σε ένα βουνό και σηκώθηκε αέρας και αντί να στέλνει την σκόνη του δρόμου σε μια κατεύθυνση την στριφογύρναγε. (το έχω ακούσει από κάποια πνευματική αδελφή). Προφανώς υπάρχουν απλούστερες υποθέσεις, (οι μεταφυσικές για να μην έχουν τεκμηριωθεί επιστημονικά κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πιο πολύπλοκες) όπως οτι η μεταβολή της θερμοκρασίας κάνει τα έπιπλα να τρίζουν.
Συχνά θα είναι δύσκολο ή και αδύνατο να βρούμε μια φυσική εξήγηση για γεγονότα που μας συμβαίνουν. Είναι τότε σκόπιμο να θεωρούμε ότι η εξήγηση είναι ένας “από μηχανής θεός”. Καλό θα είναι να θυμόμαστε ότι η μεταφυσική εξήγηση είναι πολύ ακραία, η πιθανότητα το γεγονός να δέχεται μια φυσική εξήγηση που μας διαφεύγει λόγο των περιορισμένων δυνατοτήτων μας, ή ακόμα και γιατί η επιστήμη δεν το έχει προσεγγίσει ακόμα, είναι μια πολύ πιο απλή θεωρία.
Πριν κάποια χρόνια η μητέρα μου μια φορά την βδομάδα πάνω κάτω έβλεπε στην καθημερινή της ζωή ένα ιριδίζον παραπέτασμα και πίσω από αυτό κανονικά το περιβάλλον. Ρώτησα κάποιον γιατρό και δεν μπόρεσε να μου δώσει απάντηση. Ένας πνευματικός δάσκαλος μου είπε ότι με κάποιον τρόπο ενώ έβλεπε κανονικά τα πράγματα στο φυσικό επίπεδο έπαιρνε και πληροφορίες από το αστρικό. Μετά από μερικά χρόνια άρχισα να το παθαίνω και εγώ που και που. Πολύ εντυπωσιακό και όμορφο. Αρκετά χρόνια μετά μιλώντας με ένα οφθαλμίατρο μου εξήγησε ότι αυτό που βλέπαμε ήταν το αντίστοιχο του πονοκεφάλου για τα μάτια. Η φυσική εξήγηση αργεί αλλά κατά κανόνα υπάρχει.
Καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο εγκέφαλος τρέχει ένα εξαιρετικό πρόγραμμα που αυτόματα διορθώνει τις πληροφορίες σύμφωνα με ένα αναμενόμενο (ασυνείδητο) αποτέλεσμα. Αυτό είναι κάτι γνωστό και το ζούμε όλοι μας καθημερινά, λιγότερο γνωστό είναι ότι ο εγκέφαλος διορθώνει και τις μνήμες μας. Σε πειράματα βρέθηκε ότι είναι αρκετά εύκολο να αποκτήσουμε μνήμες από γεγονότα που δεν ζήσαμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση, όπου κοπέλες κατά τα πρώτα χρόνια της ψυχανάλυσης, αποκτούσαν μνήμες σεξουαλικής κακοποίησης από τους γονείς τους. (κάτι τέτοιο ταίριαζε με μια από τις κύριες εξηγήσεις που έδινε τότε η ψυχανάλυση για μερικές ασθένειες) Αυτό οδήγησε κάποιους γονείς και στην φυλακή. Αργότερα αποδείχτηκε ότι υπήρχαν περιπτώσεις που η κακοποίηση ήταν απλά αδύνατη, και οι ψυχολόγοι έγιναν πιο προσεκτικοί στο να μην δημιουργούν μνήμες. Έχω δημιουργήσει και εγώ μια τέτοια μνήμη σε κάποιον και μάλιστα αναπάντεχα εύκολα. Για αυτό και δίνω περιορισμένη σημασία στις μνήμες μου, και θεωρώ ότι είναι κάτι που πρέπει να το προσεγγίζουμε με προσοχή.
Συχνά συγχέουμε την εμπειρία με την εξήγησή της. Κάνω μια άσκηση και παίρνω μια πληροφορία. Αυτόματα θεωρώ ότι η πληροφορία προέρχεται από μια εξωτερική πηγή, στην οποία πιθανά αποτάθηκα. Όμως αυτό που πραγματικά είχα σαν πληροφορία, είναι ότι μέσα στο μυαλό μου, ήρθε η τάδε σκέψη. Αυτό ισχύει ακόμα και όταν ακούσω δυνατά με τα αυτιά μου την πληροφορία. Δεν είμαι πραγματικά σε θέση να ξέρω αν είναι εξωτερική η εσωτερική εμπειρία. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος τρελός για να ακούει φωνές μια στο τόσο. Οπότε όταν έχουμε μια πληροφορία την σημειώνουμε και κοιτάμε να δούμε κατά πόσο ταιριάζει με το θέμα που μας απασχολεί. Αν ήρθε από έξω ή από μέσα και δευτερεύον είναι και σχεδόν αδύνατο να το εκτιμήσουμε. Η χρησιμότητά της είναι το ζητούμενο.
Η σύγχυση της εμπειρίας με την εξήγησή της υπάρχει και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Μετά από αλλεπάλληλες αποτυχίες σε ερωτικές σχέσεις θεωρώ ότι αυτό είναι ένα μήνυμα πως πρέπει να αναζητήσω μια πιο πνευματική σχέση ή και να αφιερωθώ στον Θεό. Στην πραγματικότητα το “μήνυμα” (που δεν είναι καθόλου μήνυμα) ίσως είναι πως αναζητώ απολύτως ακατάλληλες σχέσεις (όχι λόγο λειψής πνευματικότητας των συντρόφων μου, άμα είχα εγώ αρκετή, πιθανότατα θα κουλάντριζα καλύτερα τις σχέσεις μου) αλλά γιατί για παράδειγμα ψάχνω, ασυνείδητα, αναξιοπαθούσες κοπελίτσες τις οποίες όμως δεν είμαι σε θέση να τις στηρίξω και γίνεται... Είναι εύκολο να μπερδέψω την ερμηνεία της εμπειρίας με την ίδια την εμπειρία.
Σε περιπτώσεις ανέλπιστης σωτηρίας είναι δύσκολο να μην αναζητήσουμε ένα φύλακα άγγελο. Παρόλα αυτά αν εξεταστούν με νηφαλιότητα και προσοχή από ένα αμέτοχο παρατηρητή στις περισσότερες περιπτώσεις θα βρούμε την σωτηρία μας απολύτως μέσα στα στατιστικά όρια.
Κάτι που θα προσγειώσει τις θεωρίες μας είναι και γιατί ο φύλακας άγγελος βοήθησε σε μια περίπτωση και όχι σε άλλη. Γιατί αυτή η διάκριση στις θαυματουργικές θεραπείες. Είναι τόσο εγωιστής ο Θεός ώστε βοηθά όσους πιστεύουν σε αυτόν και τους άλλους όχι? Γελοιότητες.
Η πίστη θεωρείται σαν βασικός παράγοντας βοήθειας. Αυτό είναι κάτι που το αναγνωρίζει η επιστημονική κοινότητα. Αλλά αυτό γιατί ενεργοποιεί τις δυνάμεις μας και εμποδίζει τις αρνητικές σκέψεις.
Τι πειράζει λοιπόν αν πιστεύουμε σε κάτι που είναι λάθος. Ιδικά αν αυτό μας βοηθά να νιώθουμε καλύτερα. Κατά πρώτον υπάρχει ένα θέμα, ψάχνω την αλήθεια στα μέτρα των δυνατοτήτων μου ή βολεύομαι με ένα ψέμα. Είμαι ερευνητής ή πάω να την βολέψω. Εγώ θέλω να την βολέψω. Το κακό είναι ότι η πίστη μπάζει από παντού, όσο καλή διάθεση και να έχω δεν μπορώ να πιστεύω για πολύ σε τόσο σαθρά οικοδομήματα. Δεν είμαι ο μόνος που δυσκολεύεται να πιστεύει επί μακρόν, ελάχιστοι πιστεύουν βαθιά μέσα τους, και μένουν αμετακίνητοι στην πίστη τους. Μήπως οι δικοί σας γνωστοί κάνουν πάρτι όταν πεθαίνει κάποιος, και όμως θα έπρεπε αν πίστευαν ότι μετακομίζει στον παράδεισο. Οπότε αναγκαστικά συντάσσομαι με τους ερευνητές. Δεύτερον, όταν πιστεύεις ότι κάτι είναι κάπως, δεν ψάχνεις να βρεις κάτι σωστότερο, ακόμα και να βρεις κάτι διαφορετικό δυσκολεύεσαι να το αποδεχθείς, και ακόμα περισσότερο έχεις την τάση να τροποποιήσεις τα ευρήματά σου ώστε να ταιριάζουν με την πίστη σου. Οπότε η πίστη μπορεί να γίνεται εμπόδιο στην έρευνα και στην προσπάθεια να καλυτερεύσεις την ζωή σου. Τρίτον, οι θρησκείες και μάλιστα οι τρεις κύριες μονοθεϊστικές, εφαρμόστηκαν σπέρνοντας πόνο, τρόμο, αίμα, ενοχές και ότι άλλο φανταστείς. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι η ηθική τους ήταν αποδεκτή, (που σε πολλά θέματα δεν ήταν) η εφαρμογή τους ήταν απαράδεκτη. Ακόμα και οι πιο ήπιες θρησκευτικές εξουσίες συχνά μάχονται το αυτονόητο, (επιστήμη, έλεγχο γεννήσεων,) και στηρίζουν την όποια πολιτική και οικονομική εξουσία. Οπότε ακόμα και οι πιο αξιοπρεπείς πιστοί, αποτελούν μια βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι ακραίοι. Τέταρτο από μια αυθαιρεσία εύκολα προχωράμε σε μια δεύτερη και μια τρίτη και δεν έχουμε σταματημό. Αυτό δεν είναι απαραίτητο, μπορεί να σταματήσουμε, αλλά το μυαλό μας δεν είναι φτιαγμένο για να επεξεργάζεται κριτικά ότι ακούει, κατά κανόνα λειτουργεί με μια ενσωματωμένη τάση σε κάθε πακέτο πληροφοριών είτε απορρίπτοντας είτε πιστεύοντας. Είναι κάτι που το έχω δει πρώτα πρώτα σε μένα.
Τι ευνοούμε όταν λέμε Θεός. Η εικόνα του αγαθού γεράκος είναι πολύ εύκολος στόχος για αμφισβήτησή. Πια θα ήταν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα? Ο Θεός θα πρέπει να είναι υπεράνθρωπος, νοήμων, με προθέσεις, δημιουργός του σύμπαντος (αν και μερικές θεωρίες τον βάζουν να παρατάει το σύμπαν στην τύχη του μετά την δημιουργία του), να υπάρχει έξω από εμάς (έστω και αν εμείς αποτελούμε μέρος του), αθάνατος και αδημιούργητος (κάποιες θρησκείες παραθέτουν μεταγενέστερους της δημιουργίας θεούς, αλλά από όσο ξέρω βάζουν και κάποιον προγενέστερο του σύμπαντος.) Πολλές άλλες ιδιότητες του αποδίδονται, αλλά αυτές είναι αρκετές και κοινές στις περισσότερες θρησκείες ώστε να μπορούμε να στηρίζουμε μια συζήτηση πάνω τους. Μια άλλη εικόνα περί θεού είναι και η φύση με του νόμους της και την θαυμαστή πολυπλοκότητά της, δηλαδή ότι μερικοί από μας παρατηρώντας την φύση αισθανόμαστε μια βαθιά ευλάβεια αντίστοιχη με αυτή ενός πιστού σε μια θρησκεία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και η φύση είναι θεός, αλλά υπάρχει μια σοβαρή διαφορά. Η φύση δεν είναι νοήμον, δεν έχει σκοπό, δεν έχει μνήμη, δεν έχει θέληση. Δεν είναι “πρόσωπο” με την έννοια που δίνουμε κατά κανόνα στον Θεό. (Για αυτό και κάποιοι διαχωρίζουν τις θρησκείες σε “προσωπικές” και μη. Εδώ αναφερόμαστε στις “προσωπικές” θρησκείες) Προσωποποιώντας την φύση, συχνά της αποδίδονται προθέσεις, αλλά αυτό γίνεται ποιητική αδεία και όχι κατά κυριολεξία.
Να σημειώσουμε ότι η κομψή περί θεωρία θεού, που τον θέλει να δίνει τις “σταθερές” πάνω στις οποίες δομείται το σύμπαν και έκτοτε να μην επεμβαίνει, θεωρεί τον Θεό σαν “πρόσωπο”.
Ένα από τα λάθη που συνδέονται με την θεωρία της εξέλιξης είναι και ότι η εξέλιξη προσαρμόζει τα είδη στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος, με την έννοια ότι αντιλαμβάνεται με κάποιον τρόπο την απαιτούμενη αλλαγή και την παράγει. (Είναι σαν να θεωρούμε την φύση πρόσωπο). Αυτό είναι τελείως λάθος. Η θεωρία της εξέλιξης λέει (πολύ σχηματικά) ότι αν εμφανιστεί μια τυχαία αλλαγή και αυτή βοηθά την προσαρμογή – επιβίωση τότε αυτή κυριαρχεί στους απογόνους. Δηλαδή η αλλαγή είναι τυχαία και όχι κατευθυνόμενη από το περιβάλλον, η επικράτησή της είναι αναγκαστική. (Σαν να ρίχνουμε ζάρια και να σημειώνουμε το αποτέλεσμα μόνο όταν ταιριάζει με αυτό που θέλουμε).
Μια εικόνα που έχουν οι ένθεοι για τους άθεους είναι ότι την βρίσκουν με την αθεΐα. Γουστάρουν και είναι άθεοι. Είναι ολότελα λάθος, όλοι σχεδόν οι άθεοι μεγάλωσαν με ένθεους γονείς και στάθηκε δύσκολο να αμφισβητήσουν την θρησκεία τους. Έχουν ασχοληθεί σοβαρότερα με την θρησκεία από την πλειονότητα των ένθεων. Οι άθεοι αντιμετωπίζονται αρνητικά από το περιβάλλον τους, για αυτό και οι περισσότεροι άθεοι αποφεύγουν να το γνωστοποιούν ευρέως. Η συντριπτική τους πλειοψηφία θα χαιρόντουσαν να ανακαλύψουν ότι υπάρχει ένας καλοπροαίρετος Θεός και ένας παράδεισος που περιμένει στην γωνία.
Να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση που τα περί Θεού είναι αληθινά, η έντιμη στάση τους και η ουμανιστική τους προσέγγιση είναι μάλλον καλύτερα διαβατήρια από την παράλογη πίστη. Έχει μεγαλύτερη αξία να κάνεις το καλό γιατί το θες, από το να το κάνεις γιατί έτσι σου λέει η θρησκεία σου. (όχι ότι οι θρησκείες προτρέπουν και πολύ στο καλό)
Αποδείξεις περί Θεού.
Η οντολογική απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού είναι ανέκδοτο, την προσπερνάμε.
Η πιο γνωστή απόδειξη και πιο αληθοφανής είναι ότι το σύμπαν πρέπει να έχει κάποιον δημιουργό. Γιατί? Επειδή δεν γίνεται κάτι τέτοιο να υπάρχει από μόνο του, έχει τόσο πολύπλοκη δομή που αυτή η δομή δεν είναι δυνατό να υφίσταται από μόνη της. Σε αυτή την απόδειξη υπάρχει ένας προφανής αντίλογος, γιατί θεωρείται αναγκαστικό να υπάρχει κατασκευαστής για το σύμπαν ενώ ο Θεός δικαιολογείται να είναι αυθύπαρκτος. Η συνήθης απάντηση είναι ότι η πολύπλοκη δομή του σύμπαντος, μας αναγκάζει να αναζητήσουμε κατασκευαστή. Ε και! Γιατί πρέπει να δεχθούμε ότι ο Θεός είναι απλός, ώστε να μην χρειάζεται και αυτός κατασκευαστή! Ο μόνος ορατός λόγος είναι ότι έτσι τον θεωρούμε. Αλλά γιατί να πάμε τόσο μακριά την συζήτηση. Υπάρχει πιο απλός αντίλογος. Από τις δύο θεωρίες του αυθύπαρκτου σύμπαντος και του κατασκευαστή Θεού πια είναι απλούστερη, “ξυράφι του Όκαμ”. Η τρίτη συνηθέστερη απόδειξη που επικαλούνται οι ένθεοι είναι ότι είναι αδύνατο να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει Θεός, άρα η αμφισβήτησή του είναι λάθος. Όμως η αμφισβήτηση δεν υποχρεούται να αποδεικνύει την θέση της, το βάρος της απόδειξης το έχει η θεωρία, αλλιώς η πίστη σε μια διαστημική τσαγιέρα παραμονεύει. Είναι προφανές ότι σε πάμπολλες περιπτώσεις παρόλο που δεν είμαστε σε θέση να αποδείξουμε ότι μια θεωρία είναι ψευδής, είναι όντως ψευδής. Για παράδειγμα δεν είστε σε θέση να αποδείξετε ότι δεν είμαι εξωγήινος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι (όντως δεν είμαι).
Ίσως να υπάρχει Θεός. Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε έστω και αν η πιθανότητα είναι πολύ μικρή, σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα ενδείξεις (αν μάλιστα εξετάσουμε το θέμα σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα γνώσεις μας μπορούμε να αποδείξουμε εύκολα ότι δεν υπάρχει Θεός). Αν υπάρχει, τότε για κάποιους λόγους που δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε, έχει επιλέξει να μην γίνεται αντιληπτή η ύπαρξή του. Ίσως προτιμά να λειτουργούμε θεωρώντας ότι δεν υπάρχει, ώστε οι επιλογές μας να γίνονται χωρίς τον φόβο ενός μπαμπούλα Θεού!
Αν δεν μπορούμε να έχουμε μια σαφή ένδειξη ότι ο Θεός υπάρχει, τι μας μένει να κάνουμε.
Ή ποιοι είναι οι σκοποί του εσωτερισμού
Να αυξήσουμε την διάρκεια της ζωής μας!
Να πετύχουμε μεγαλύτερη κατανόηση του εαυτού μας, των σχέσεών μας και γενικότερα του περιβάλλοντος μας.
Να αυξήσουμε τις στιγμές χαράς.
Να εκμεταλλευτούμε τις στιγμές δυστυχίας μας.
Να μειώσουμε όσο είναι δυνατό, τις δεσμεύσεις μας.
Να αγαπήσουμε όσο πιο συχνά, βαθιά και σε διάρκεια γίνεται.
Συχνά ακούω ότι νιώθω καλύτερα με την πίστη μου. Η συζήτηση αφορά ανθρώπους που αναζητούν την αλήθεια στο μέτρο του δυνατού ή έστω που αδυνατούν να συμβιβαστούν με ετοιμόρροπες θεωρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου